Γράφει ὁ π. Γεώργιος Σχοινᾶς
Ὅλο αὐτὸ τὸν καιρὸ ἀκοῦμε διαρκῶς γιὰ ἀλλαγὲς πρὸς τὸ χειρότερο σὲ ὅλους τους τομεῖς. Τὰ ἤθη ὁλοένα καὶ ἐκφυλίζονται, ἡ κοινωνία μας ἀποσταθεροποιεῖται, τὰ οἰκονομικὰ τόσο τοῦ κράτους ὅσο καὶ τὰ οἰκογενειακά μας μαραζώνουν , οἱ ἡγέτες παντοῦ σχεδὸν ἀνύπαρκτοι, τὰ πρότυπα μένουν πλέον στὰ συναξάρια, τὰ ψυχολογικά μας, ὁλόιδια μὲ τὰ οἰκονομικὰ (γιατί ἄλλωστε ἑξαρτήσαμε τὰ πάντα ἀπὸ τὸ πόσα ἔχουμε). Ἔτσι λοιπὸν ἡ κατάσταση γύρω μας καὶ μέσα μας διαγράφεται ὁλοένα καὶ ζοφερότερη.
Ἀπὸ τὴν ἄλλη μεριὰ ἡ δική μας στάση ἢ ἀντίσταση ἀπέναντί σε ὅλα αὐτὰ παντελῶς ἀνορθόδοξη. Ἐμεῖς οἱ Χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες στὴν πλειοψηφία μας χάνουμε τὸ χαμόγελό μας , ξεχνᾶμε τὸ "ἔχει ὁ Θεὸς" καὶ ἀντὶ νὰ πεισμώσουμε καὶ νὰ ἐργαστοῦμε συντόνως γιὰ νὰ διαλύσουμε τὰ σκοτάδια ποὺ ἁπλώνονται παντοῦ, καθόμαστε μοιραῖοι καὶ ἄβουλοι συνάμα καὶ γίναμε θεατὲς τῆς ζωῆς μᾶς, λὲς καὶ ξαφνικὰ γίναμε ὅλοι κομμάτια ἑνὸς πεπρωμένου ποὺ δὲν....
μποροῦμε νὰ ἀποφύγουμε.
Μὰ θὰ ἔλεγε κανεὶς "τί μποροῦμε νὰ κάνουμε" .
Μποροῦμε πρῶτα νὰ ζητήσουμε συγγνώμη ἀπὸ τὸ Θεὸ γιὰ τὰ λάθη μας τὰ προσωπικὰ καὶ συλλογικὰ ποὺ μᾶς ἔφτασαν ὡς ἐδῶ.
Μποροῦμε νὰ κλάψουμε γιὰ τὴν ἀδιαφορία ποὺ μᾶς διακατέχει γιὰ ὅλα τα οὐσιώδη αὐτῆς τῆς ζωῆς .
Μποροῦμε νὰ πάψουμε νὰ πουλᾶμε τὰ πρωτόκια ἀντὶ πινακίου φακῆς. Δηλαδὴ μποροῦμε νὰ ἀγκαλιάσουμε τὶς ἀρχὲς τῆς Πίστεώς μας καὶ τῆς πλούσιας Παραδόσεώς μας καὶ νὰ βασιστοῦμε σὲ αὐτὲς γιὰ τὸ αὔριο ἀπορρίπτοντας ὅλα αὐτὰ τὰ σεσηπότα δόγματα ποὺ μᾶς φέρνει ἡ λεγόμενη Νέα Ἐποχή, ποὺ εἶναι τόσο Παλιὰ ὅσο καὶ ἡ τραγικὴ πτώση τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ Ἑωσφόρου.
Μποροῦμε νὰ ἐργαστοῦμε ἐντονότερα μέσα στὸ κοινωνικὸ γίγνεσθαι , παντοῦ ὅπου ὑπάρχει περιθώριο συμμετοχῆς μᾶς , χωρὶς νὰ αὐτοεξοριζόμαστε ἀπὸ τὴν πραγματικότητα μέσα στὴν ψεύτικη ἡσυχία μας.
Μποροῦμε νὰ φωνάξουμε γιὰ ὅσους ἀδικοῦνται καὶ νὰ τοὺς συντρέξουμε σὲ κάθε ἀνάγκη τους.
Μποροῦμε νὰ πιέσουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ μετανοεῖ καθημερινὰ καὶ ἀντὶ νὰ χαλαρώνει ἀπὸ τὸ πρωὶ μέχρι τὸ βράδυ, παντοῦ νὰ προσεύχεται, παντοῦ νὰ γρηγορεῖ , παντοῦ καὶ πάντοτε νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ δημιουργεῖ, χωρὶς νὰ γκρινιάζει καὶ νὰ μεμψιμοιρεῖ.
Μποροῦμε νὰ χαιρόμαστε μὲ τὶς μικρὲς χαρὲς αὐτῆς τῆς ζωῆς ἐφ' ὅσον εἶναι εὐάρεστες στὸ Θεό μας καὶ νὰ τὸν δοξάζουμε γιὰ αὐτές.
Μποροῦμε νὰ δοξάζουμε παντοῦ καὶ πάντοτε τὸν Τριαδικό μας Θεὸ γιὰ τὰ λυπηρὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς γιατί μᾶς εἶναι τόσο ἀπαραίτητα ὅσο καὶ τὰ εὐχάριστα. Δίχως αὐτὰ ἀμελοῦμε καὶ σταδιακὰ ἀπομακρυνόμαστε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ τὸν σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς μας.
Μποροῦμε νὰ ἐλπίζουμε καὶ νὰ λέμε πάντα "ἔχει ὁ Θεός", γιατί ἀφοῦ μᾶς ἀνέχεται καὶ μᾶς ἀντέχει τότε σίγουρα κάτι καλὸ ἔχει καὶ γιὰ ἐμᾶς. Ἂν μᾶς εἶχε γιὰ τὴν ἀπώλεια θὰ μᾶς ἐγκατέλειπε τελειωτικά. Βλέπουμε ὅμως ὅτι ἀκόμη κι ὅταν ἐπιτρέπει πειρασμοὺς καὶ δοκιμασίες παρ' ὅλα αὐτὰ δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ χαθοῦμε.
Μποροῦμε νὰ θυμόμαστε ὅτι ὁ Δημιουργός μας μᾶς ἀγαπᾶ ἀδιάπτωτα καὶ ζητᾶ κι ἐμεῖς νὰ ἀγαπᾶμε ἀλλήλους μὲ τὴν ἴδια σταθερότητα.
Μποροῦμε νὰ μὴν ζητᾶμε εὐθύνες ἀπὸ κανένα καὶ νὰ κάνουμε κάτι γιὰ τὶς δικές μας εὐθύνες.
Μποροῦμε νὰ κάνουμε κάτι καλὸ γιὰ τὸν ἑαυτό μας, γιὰ τοὺς γύρω μας καὶ γιὰ τὸ Θεὸ Πατέρα μᾶς καθημερινὰ, ἂν ὄχι κάθε λεπτό τῆς ἡμέρας.
Μία καλὴ σκέψη , ἕνας καλὸς λόγος , μιὰ καλὴ πράξη καὶ μιὰ προσευχὴ καὶ ὅλος ὁ κόσμος ἀλλάζει.
Μετανόησε ἐσὺ καὶ θὰ ἀλλάξουν ὅλα γύρω σου.
Ἀγάπησε ἐσὺ καὶ πολλοὶ θὰ σὲ ἀγαπήσουν, κᾶνε ἐσὺ τὴν ἀρχή.
Χτίσε ἐσὺ κάτι ὄμορφο καὶ μὴν κοιτᾶς αὐτοὺς ποὺ γκρεμίζουν.
Ἁγίασε ἐσὺ καὶ πάσχισε νὰ ζήσουν ὅλοι τὴν Ἁγιότητα τοῦ Χριστοῦ.
Ζῆσε τώρα τὸν Παράδεισο καὶ μὴν ἀσχολεῖσαι μὲ τὴν Κόλαση.
Χαῖρε τὴν Χαρὰ τοῦ Κυρίου σου καὶ μοίρασε τὴ σὲ ὅλο τὸν κόσμο.
Τελικὰ μποροῦμε… Τελικὰ μπορεῖς τὰ πάντα μὲ τὴ δύναμη τοῦ Χριστοῦ.
Μὴν στέκεσαι… Νῆφε ἐν πάσι…
Ἀγωνίσου τὸν Ἀγώνα τὸν Καλό….
ΤΟ ΨΕΥΤΟΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΟΥ ΕΤΟΙΜΑΖΟΥΝ ΟΙ ΝΕΟΤΑΞΙΤΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΥΛΟΠΟΙΗΘΕΊ.ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΝΟΜΟ ΚΑΙ ΘΑ ΑΠΟΤΕΛΕΊ ΚΑΤΆΡΓΗΣΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΑΘΕΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΜΑΣ ΣΥΝΤΆΓΜΑΤΌΣ
ΑπάντησηΔιαγραφή