Ματωμένο φύλλο ριγμένο στὸ πέλαγο

Τοῦ Ἰάκωβου Πέτρου

“Τό ὄνομα ποὺ ἐπιθυμῶ ἀπὸ καρδιᾶς εἶναι «Ἡνωμένες Πολιτεῖες Κύπρου», δήλωσε ὁ Πρόεδρος τῆς Κυπριακῆς Δημοκρατίας, Νίκος Ἀναστασιάδης, σὲ συνέντευξή του στὴν τουρκικὴ ἐφημερίδα «Sabah».”

τὰ πιὸ δύσκολα ζητήματα εἶναι τὸ περιουσιακὸ καὶ τὸ ἐδαφικό”, συνέχισε.  

Ἐκείνη ἀκριβῶς τὴν ὥρα ποὺ διάβαζα τὸ παραπάνω ἀνέκδοτο, δὲν μποροῦσα παρὰ νὰ σκεφτῶ τὴν «κατάρα» ποὺ δέρνει τὴν Κύπρο. Μία γεωστρατηγικὴ κατάρα ποὺ θέλει τὸ νησὶ νὰ  “…ἀποτελεῖ μία κουκκίδα στεριᾶς ἀνάμεσα σὲ τρεῖς ἠπείρους, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ μὴν ἀπολαμβάνει ποτὲ τῆς ἐλευθερίας της. Μία ἀνθρωποπολιτικὴ κατάρα, ἀφοῦ οἱ ἐπιλογὲς τῶν προσώπων ποὺ λαμβάνουν ἀξιώματα στὸ νησὶ εἶναι ἐφάμιλλα ἐπιτυχημένες μὲ αὐτὲς στὸν τόπο ποὺ πατοῦμε.

Στὸ πρόσωπό μου διαγραφόταν ἕνα εἰρωνικὸ χαμόγελο, ἐνῶ μέσα μου ἔβραζα, ἀναλογιζόμενος πόσοι ἄνθρωποι θὰ κλαῖνε ἐπ’ ἀφορμῆς τῆς παραπάνω δήλωσης. Ὄχι γιατί τὸ «περιουσιακὸ καὶ τὸ ἐδαφικὸ» δὲν εἶναι δύσκολα ζητήματα, ἀλλὰ γιατί εἶναι ἐπουσιώδη μπροστὰ στὰ θέματα τῶν Ἀγγλικῶν Βάσεων, τῶν Ἐποίκων, τῶν Ἐγγυητριῶν Δυνάμεων καὶ τῶν Στρατών τους, ἀλλὰ κυριότερα τῶν Ἀγνοούμενων. Ὅλων ἐκείνων τῶν ψυχῶν ποὺ χάθηκαν...

40 χρόνια πρίν, καὶ βρίσκονται δολοφονημένοι σὲ ὁμαδικοὺς τάφους καὶ ὀρύγματα, ἄταφοι, ἀδικαίωτοι, μὲ τοὺς δικούς τους νὰ σιγοσβήνουν δεκαετίες τώρα ἀνήμποροι νὰ διαχειριστοῦν τὴν ὅλη κατάσταση. «Ὁ νεκρὸς δεδικαίωται» λένε. Τί γίνεται μὲ τὸν ἀγνοούμενο;

Τὴν ἡμέρα τῆς εἰσβολῆς, 41 χρόνια πίσω, ἕνας Δεκανέας τοῦ Μηχανικοῦ τοῦ κυπριακοῦ στρατοῦ, λίγες μέρες πρὶν ἀπολυθεῖ, μετέφερε Ἕλληνες στρατιῶτες στὸ σημεῖο τῶν μαχῶν. Ἀπέναντι στὴν προέλαση τῶν τουρκικῶν δυνάμεων, δέκα παλικάρια ἀποφάσισαν νὰ ἀντισταθοῦν μέσα σὲ ἕνα ὄρυγμα τύπου «Τ». Ἐκεῖ πολέμησαν, ἐκεῖ σκοτώθηκαν, ἐκεῖ θάφτηκαν. Ἐκεῖ, τοὺς βρῆκαν δεκαετίες ἀργότερα καὶ τοὺς ταυτοποίησαν. Ὅπου κι ἂν βρίσκονται οἱ ψυχές τους, δὲ θὰ μποροῦν νὰ ἡσυχάσουν ὅσο κυκλοφοροῦν καὶ κυβερνοῦν τέτοιοι «ἐθνικοὶ ἡγέτες». Σίγουρα ὁ Δεκανέας ξαναπολεμᾶ τὴν ἴδια μάχη ἀδιάκοπα, ἀκριβῶς διότι 41 χρόνια ἀργότερα συνεχίζει νὰ κάνει κουμάντο ἡ ἴδια πολιτικὴ προδοσία.

Ἀπὸ ἀδικαίωτους ἀγῶνες γνωρίζουμε καλὰ ἐμεῖς οἱ Ἕλληνες. Πολλὲς φορὲς συζητᾶμε, θυμόμαστε, τσακωνόμαστε γιὰ τὶς περασμένες μάχες. Δικαιώνουμε, ἡρωοποιοῦμε, συκοφαντοῦμε τοὺς πρωταγωνιστές. Μόνο καὶ μόνο, ἐπειδὴ εἴμαστε «πολὺ λίγοι» ὥστε νὰ στήσουμε τὸ δικό μας καρτέρι, τὴ δική μας μάχη, τὸ δικό μας ἡρωικὸ θέρετρο. 

Εἴμαστε δειλοὶ καὶ κατὰ συνέπεια καταδικασμένοι στὶς ἀναμνήσεις μας.
stontoixo