Τὴν πατρίδα μας, σ΄ ὅποια κατάσταση κι ἂν βρίσκεται, πρέπει νὰ τὴν ἀγαπᾶμε, νὰ τὴν ὑποστηρίζουμε, νὰ τὴν ὑπερασπιζόμαστε. Τὰ σημερινὰ δεινὰ θὰ περάσουν. Ὅλα κάποτε θὰ διορθωθοῦν…

Διαβάστε σοφὲς συμβουλὲς ἀπὸ ἕναν ἱερέα ὀνόματι πατέρα Ἀρσένιο, ὁ ὁποῖος κατὰ τὴν περίοδο τῆς σταλινικῆς προσωπολατρίας, βασανίστηκε ἀπάνθρωπα σὲ στρατόπεδα καὶ φυλακὲς εἰδικοῦ καθεστῶτος τῆς Ρωσίας, ἐπειδὴ δὲν ἤθελε νὰ ἀρθηνεῖ τὴν Ὀρθόδοξη Πίστη του. Θὰ ἦταν παράλειψη ἂν δὲν ἀναφέραμε, ὅτι ἀνάλογη τύχη εἶχαν πολλὰ ἑκατομμύρια Ὀρθοδόξων…

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὸ βιβλίο «π. Ἀρσένιος, ὁ κατάδικος “ZEK-18376”».

…Λέτε, λοιπόν, πὼς ὁ κομμουνισμὸς γκρέμισε ἐκκλησίες, φυλάκισε πιστούς, πολέμησε τὴν Ἐκκλησία. Ναὶ ἔτσι εἶναι. Ἂς ἐξετάσουμε ὅμως τὰ πράγματα συνολικότερα καὶ βαθύτερα. Ἂς ἀνατρέξουμε σὲ ὅσα προηγήθηκαν. Πολὺ πρωτύτερα ὁ λαὸς μας εἶχε χάσει τὴν πίστη του...

εἶχε περιφρονήσει τὴν παράδοσή του, εἶχε λησμονήσει τὴν ἱστορία του, εἶχε ἀρνηθεῖ τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσιά του. Ποιὸς φταίει γι΄ αὐτό; Ἡ τωρινὴ ἐξουσία; Ἐμεῖς φταῖμε! Καὶ τώρα θερίζουμε ὅ,τι σπείραμε…

Ἂς θυμηθοῦμε, τί παράδειγμα ἔδιναν στὸ λαὸ οἱ διανοούμενοι, οἱ εὐγενεῖς, οἱ ἔμποροι, οἱ δημόσιοι ὑπάλληλοι· καὶ προπαντός, τί παράδειγμα δίναμε ἐμεῖς, οἱ κληρικοί. Ἤμασταν οἱ χειρότεροι ἀπ΄ ὅλους! Γι΄ αὐτὸ καὶ τῶν παπάδων τὰ παιδιά, βλέποντας μέσα στὶς οἰκογένειές τους τὴν ἀνηθικότητα καὶ τὴ φιλοχρηματία, γίνονταν οἱ πιὸ φανατικοὶ ἄθεοι, οἱ πιὸ μαχητικοὶ ἐπαναστάτες. Πολὺ πρὶν ἀπὸ τὴν ἐπανάσταση τοῦ 1917 ὁ κλῆρος εἶχε χάσει κάθε δυνατότητα καθοδηγήσεως τοῦ λαοῦ. Εἶχε γίνει –ἀλίμονο!- μία κάστα ἐπαγγελματιῶν, ὅπου βασίλευαν ἡ ἀπιστία καὶ ἡ διαφθορά. Ἀπὸ τὸ πλῆθος τῶν μοναστηριῶν τῆς πατρίδας μας, μόνο πὲντ΄ ἔξι ἦταν φωτεινοὶ φάροι τοῦ χριστιανισμοῦ καὶ τοῦ πνεύματος: τὸ Βάλαμο, ἡ Ὄπτινα μὲ τοὺς μεγάλους στάρτσι, τὸ Ντιβέγιεβο, τὸ Σάρωφ καὶ ἴσως ἕνα-δύο ἀκόμα. Στὰ ὑπόλοιπα ὄχι μόνο τὴν πίστη καὶ τὴν ἀρετὴ δὲν συναντοῦσε κανείς, ἀλλὰ καὶ σκανδαλιζόταν ἀπὸ τὸ κοσμικὸ φρόνημα καὶ τὴν ἀνόητη ἐπιδεικτικότητα.

Τί μποροῦσε νὰ πάρει ὁ λαὸς ἀπὸ τέτοιους ρασοφόρους, ἀπὸ τέτοιους δῆθεν ἐκπροσώπους τοῦ Θεοῦ; Ἐμεῖς τὸν σπρώξαμε στὴν ἐπανάσταση, γιατί δὲν τοῦ δώσαμε τὸ καλὸ παράδειγμα. Δὲν τοῦ ἐμπνεύσαμε τὴν πίστη, τὴν ἀγάπη, τὴν ὑπομονή, τὴν ταπείνωση. Μὴν τὰ ξεχνᾶτε ὅλ΄ αὐτά, μὴν τὰ ξεχνᾶτε! Γι΄ αὐτὸ μᾶς ἐγκατέλειψε τόσο εὔκολα ὁ λαός. Γι΄ αὐτὸ ἀρνήθηκε μαζὶ μ΄ ἐμᾶς καὶ τὸ Θεό. Γι΄ αὐτὸ γκρέμισε τὶς ἐκκλησίες.

Δὲν μπορῶ, λοιπόν, νὰ κατηγορήσω τὴν ἐξουσία, τὸ σημερινὸ καθεστώς. Γιατί οἱ σπόροι τῆς ἀθεΐας ἔπεσαν τότε στὸ ἔδαφος ποὺ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι εἴχαμε προετοιμάσει μὲ τὰ λάθη μας καὶ τὸν ξεπεσμό μας. Αὐτὴ ἦταν ἡ αἰτία καὶ ἡ ἀρχὴ τοῦ κακοῦ. Ὅλα ὅσα ἀκολούθησαν, ἀκόμα καὶ τοῦτο τὸ στρατόπεδο καὶ τὸ μαρτύριό μας καὶ οἱ ἄσκοπες θυσίες τόσων ἀθώων ἀνθρώπων, δὲν εἶναι παρὰ οἱ ἀναπόφευκτες συνέπειες. Φοβερά, βέβαια, ὅσα συμβαίνουν, ἀλλά, σὰν πατριώτης καὶ ἱερέας, πρέπει νὰ πῶ καὶ σ΄ ἐσᾶς ὅ,τι ἔλεγα πάντα στὰ πνευματικά μου παιδιά: Τὴν πατρίδα μας, σ΄ ὅποια κατάσταση κι ἂν βρίσκεται, πρέπει νὰ τὴν ἀγαπᾶμε, νὰ τὴν ὑποστηρίζουμε, νὰ τὴν ὑπερασπιζόμαστε. Τὰ σημερινὰ δεινὰ θὰ περάσουν. Ὅλα κάποτε θὰ διορθωθοῦν…

ΥΓ: Τὸ νὰ σφραγίσουμε τὰ χείλη μας, θὰ σήμαινε νὰ παραδώσουμε στὴ λήθη τὰ βάσανα, τοὺς πόνους, τοὺς ἀγῶνες καὶ τὸ θάνατο ἑκατομμυρίων μαρτύρων, ποὺ θυσιάστηκαν γιὰ τὸ Χριστὸ καὶ γιά μᾶς, ὅλους ὅσοι ζοῦμε ἀκόμη στὴ γῆ. Τὸ καθῆκον μας ὅμως ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων εἶναι ὄχι νὰ ξεχάσουμε, ἀλλὰ νὰ προβάλουμε αὐτοὺς τοὺς μάρτυρες.

…Τὸ παρελθὸν δὲν πρέπει νὰ μᾶς ξεφύγει καὶ νὰ χαθεῖ, γιατί πάνω σ΄ αὐτό, σὰν σὲ θεμέλιο χτίζουμε τὸ παρόν.