Κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔγινε καὶ ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ ἵδρυσις τῆς Ἐκκλησίας

Ἀποσπάσματα ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Ἱερὰ ἱστορία τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης» ὑπὸ τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου πατρὸς Κωνσταντίνου Παπαγιάννη, ἐκδόσεις τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας

Κατὰ τὴν Ἰουδαϊκὴ παράδοσι ὁ νόμος δόθηκε τὴν πεντηκοστὴ μέρα ἀπὸ τὴν ἔξοδο· καὶ αὐτὸ ἀκριβῶς τὸ γεγονὸς γιόρταζαν οἱ Ἑβραῖοι κατὰ τὴν ἑορτὴ τῆς Πεντηκοστῆς. Πράγματι, ἂν λάβουμε ὑπ΄ ὄψιν ὅτι ἡ ἔξοδος ἔγινε στὰ μέσα τοῦ πρώτου μηνός, τοῦ Νισᾶν, πρέπει τώρα νὰ ἦταν οἱ πρῶτες μέρες τοῦ τρίτου μηνός.

...Ἂς θυμηθοῦμε ὅτι κατὰ τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς ἔγινε καὶ ἡ κάθοδος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ ἵδρυσις τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ αὐτὸ δὲν εἶναι καθόλου τυχαῖο, γιατί ἡ παλαιὰ Πεντηκοστὴ ἦταν εἰκόνα καὶ προτύπωσις τῆς νέας. Κατὰ τὴν παλαιὰ Πεντηκοστὴ δόθηκε ὁ νόμος καὶ συνήφθη ἡ Παλαιὰ Διαθήκη, ἡ συμφωνία μεταξύ τοῦ Θεοῦ καὶ τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ· κατὰ τὴ νέα Πεντηκοστὴ δόθηκε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ συνήφθη ἡ νέα διαθήκη, συμφωνία τοῦ Θεοῦ μὲ τὸν νέο Ἰσραήλ, μὲ ὅσους δηλ. ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη δέχονται τὴ λύτρωσι ποὺ τοὺς προσφέρει ὁ Θεός. Ἡ Παλαιὰ διαθήκη ἔγινε στὸ ὅρος Σινά· ἡ καινὴ στὸ ὅρος Σιών, ὅπου εἶναι κτισμένη ἡ Ἰερουσαλήμ. Στὴν παλαιὰ σαλεύθηκε τὸ ὅρος Σινά· στὴν καινὴ τὸ σπίτι ὅπου βρισκόταν οἱ ἀπόστολοι. Βροντὲς καὶ ἀστραπὲς στὸ ὅρος Σινά· πνοὴ βιαία καὶ φωτιὰ στὴ Σιών. Σάλπιγγες ἠχοῦσαν στὸ Σινά· πνευματικὲς σάλπιγγες, τὰ στόματα τῶν ἀποστόλων, ἐκήρυτταν...
στὴν Ἱερουσαλήμ. Ὁ Θεὸς κατέβηκε στὸ Σινά· τὸ Ἅγιο Πνεῦμα στὴν Ἱερουσαλήμ.

Ὑπάρχουν ὅμως καὶ μεγάλες διαφορὲς μεταξὺ τῶν δύο διαθηκῶν, ποὺ τονίζουν τὴν ἀσύγκριτη ὑπεροχὴ τῆς δευτέρας. Στὸ Σινὰ γράφτηκε ὁ νόμος σὲ πλάκες πέτρινες· στὴ Σιών γράφτηκαν οἱ ἐντολὲς στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν. Ἐκεῖ ἐπικρατοῦσε φόβος καὶ τρόμος· ἐδῶ ἡ χάρις καὶ ἡ εἰρήνη. Ἐκεῖ ὁ Θεὸς ἀπευθυνόταν μόνο πρὸς τοὺς Ἑβραίους· ἐδῶ ἀπευθύνεται πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους. Μεσίτης ἐκεῖ ἦταν ὁ Μωυσῆς· ἐδῶ ὁ Χριστός. Ἐκεῖ ὁ Θεὸς ὑποσχόταν ἐπίγεια ἀγαθά, ἂν θὰ τηροῦνταν οἱ ἐντολές του· ἐδῶ ὑπόσχεται πνευματικὰ καὶ αἰώνια. Ἡ παλαιὰ διαθήκη ἐπισφραγίσθηκε μὲ τὸ αἷμα ζώων· ἡ νέα μὲ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ.

...Μεγάλη ἡ τιμὴ ποὺ ἔκαμνε ὁ Θεὸς στοὺς Ἰσραηλίτες· ἀσυγκρίτως μεγαλύτερη καὶ ὑψηλότερη ἡ τιμὴ ποὺ ἔκανε σ΄ ἐμᾶς τοὺς Χριστιανούς, ποὺ ἀποτελοῦμε τὸν νέο Ἰσραήλ, τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Μᾶς ἐδιάλεξε ἀπὸ ὅλα τὰ ἔθνη, μᾶς ξεχώρισε καὶ μᾶς ἐξύψωσε σὰν λαὸ του περιούσιο καὶ ἀγαπημένο. Μᾶς ἔκανε ἀδελφοὺς καὶ ὑπηκόους τοῦ ἑνὸς μεγάλου βασιλέως καὶ ἀρχιερέως, τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ ἔχει αἰώνια τὴν ἱερωσύνη καὶ ἀτελεύτητη τὴ βασιλεία. Μᾶς ἔδωσε τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ἐπικαλούμαστε σὰν πατέρα, καὶ σὰν πνευματικοὶ ἱερεῖς νὰ τοῦ προσφέρουμε θυσία τὸν ἑαυτό μας, τὸ ἐσωτερικό μας, νὰ καθαγιάζουμε καὶ νὰ ἀφιερώνουμε σ΄ αὐτὸν τὸν ἑαυτό μας. Καὶ τότε γινόμαστε ὄχι ἁπλῶς ἔθνος ἅγιο καὶ λαὸς ἐκλεκτὸς καὶ περιούσιος, ἀλλὰ σῶμα καὶ μέλη τοῦ Χριστοῦ «ἐκ τῆς σαρκὸς αὐτοῦ καὶ ἐκ τῶν ὀστέων αὐτοῦ» (Ἐφεσ. ε΄ 30), τέκνα τοῦ Θεοῦ, θεοὶ κατὰ χάριν. Ἂς μὴν ἀφήσουμε λοιπὸν τὴν ἁμαρτία νὰ μᾶς χωρίση ἀπὸ τὸν Χριστὸ καὶ νὰ μᾶς στερήση ἀπὸ τὰ ἐξαιρετικὰ αὐτὰ προνόμια ποὺ μᾶς πρόσφερε ἡ χάρις καὶ τὸ ἔλεός του, ἀλλὰ ἂς μένουμε πιστοὶ στὴ διαθήκη, στὶς ὑποσχέσεις ποὺ ἔχουμε δώσει, γιὰ νὰ βασιλεύουμε μαζὶ μὲ τὸν Χριστὸ εἰς τοὺς αἰώνας.