Πρίν ἀπό τήν αἱρετική ἐκτροπή, στό Δυτικό Ρωμαϊκό κράτος ἐπικρατοῦσε ἡ Ὀρθοδοξία. «Πρέπει νά τονισθεῖ ὅτι ἡ Παράδοση τοῦ φωτισμοῦ μέ νοερά προσευχή καί ἡ Παράδοση τῆς θεώσεως ὑπῆρχε ἰσχυρῶς ριζωμένη στήν Δυτική Ρωμῃοσύνη, ὅταν οἱ Γερμανικές φυλές τήν κατέκτησαν. Παρά ταῦτα, ἡ Παράδοση ἐξαφανίστηκε ἀπό τήν λεγομένη σχολαστική θεολογία τῶν φυλῶν αὐτῶν». Ἡ ἀλλοίωση τῆς θεολογίας ἐπέφερε καί τήν ἀλλοίωση τῆς ζωῆς. Στήν Δύση, μετά τήν ἀποκρυστάλλωση τῆς αἵρεσης καί τήν ἀποκοπή της ἀπό τήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, τήν μόνη ἀληθινή Ἐκκλησία, ὁ δυτικός ἄνθρωπος ἔχασε τήν Θεία Χάρη. Ὡς γνωστόν ἡ Θεία Χάρη παρέχεται μόνο στήν Ἐκκλησία στήν Ὁποία ἐντάσσονται καί παραμένουν ὅσοι πιστεύουν ἀλλά καί ζοῦν ὀρθόδοξα.
Ἡ ἀλλοίωση-ἀπώλεια τῆς δογματικῆς ἀλήθειας ὁδηγεῖ στήν ἀπώλεια τοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος μᾶς εἶπε ὅτι «Ἐγώ εἰμί ἡ Ἀλήθεια». Ὁ Χριστός εἶναι τό κατ’ ἐξοχήν Πρόσωπο καί Πρότυπό μας. Ἡ Δύση, μέ τήν ἀλλοίωση τοῦ δόγματος (εἰσαγωγή τοῦ filioque καί πολλῶν ἄλλων αἱρέσεων), ἔχασε τό πρότυπο τοῦ αὐθεντικοῦ ἀνθρώπου, γι’ αὐτό καί οἱ δυτικοί ἄνθρωποι ἀλλοτριώθηκαν. Ἡ Δύση ἔχασε τόν Θεάνθρωπο.
«Ἔξω ἀπὸ Ἐκεῖνον» θά μᾶς πεῖ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς «ὁ ἄνθρωπος μετατρέπεται σὲ φάντασμα, σὲ σκιάχτρο, σὲ κάτι ἀνοημάτιστο. Ἔτσι, στὴ θέση τοῦ....
ἀνθρώπου θὰ βρεῖτε ὑπολείμματα ἀνθρώπου, ἀποσπάσματα ἀνθρώπου, τεμάχια ἀνθρώπου. Ἕνεκα τούτου καὶ ἡ ἀληθινὴ ἀνθρωπιὰ βρίσκεται μονάχα στὴν Θεανθρωπότητα».
Ἡ ζωή (τό ἦθος) στή Δύση ἀπομακρύνθηκε ἀπό τό ἦθος τοῦ Χριστοῦ. Λόγῳ τῆς δογματικῆς νόθευσης, μέ τήν σειρά τους νοθεύθηκαν καί ἀπαξιώθηκαν τόσο ἡ μοναχική ὅσο καί ἡ ἐκκλησιαστική ζωή ἀλλά καί ἡ θεολογία. Δέν ἀνέπαυε πλέον τούς ἀνθρώπους ἡ Δυτική θεολογία καί ἡ σύστοιχη μ’ αὐτήν ζωή· γι’ αὐτό καί οἱ ἄνθρωποι στήν Δύση στράφηκαν ἐναντίον της μέ τήν Μεταρρύθμιση καί τόν Διαφωτισμό. Τό ἀντιμοναχικό καί ἀντιεκκλησιαστικό (ἀντικληρικό) πνεῦμα κυριάρχησε στόν Δυτικό κόσμο καί μέσῳ τῶν νεοελλήνων διαφωτιστῶν ἦλθε καί στήν Ρωμηοσύνη πού πάλευε νά...
ἐλευθερωθεῖ. Τελικά ἐλευθερώθηκε ἀπό τούς Τούρκους καί σκλαβώθηκε στούς ἀπογόνους τῶν Φράγκων.
Ἡ παιδεία, τό Πανεπιστήμιο ἀκόμη καί οἱ θεολογικές σχολές στό νέο ἑλληνικό κράτος θεμελιώθηκαν μέ βάση τίς δυτικές ἀρχές τοῦ Διαφωτισμοῦ, τῆς αὐτονόμησηςἀπό τόν Θεό καί τῆς ἀποθέωσης τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς καί δύναμης.
Χαρακτηριστικός εἶναι ὁ εἰδωλολατρικός ὅρκος πού δίνουν οἱ ἀπόφοιτοι τῶν ἀνωτάτων ἐκπαιδευτικῶν ἱδρυμάτων μας. Ὁ ἄλλοτε ὀρθόδοξος λαός μας –μέ τήν συμβολή καί «συμβουλή» τῆς ἀντορθόδοξης παιδείας καί τῆς ἄθεης «διαφώτισης»– συνέλαβε τότε στό ὑποσυνείδητό του τό ἔκτρωμα τῆς Δύσης: τό ἀντιμοναχικό-ἀντικληρικό πνεῦμα πού διαπιστώνουμε νά ὑπάρχει σήμερα σέ πολλούς νεοέλληνες.
Ὡστόσο, δόξα τῷ Θεῷ, ἀπό τότε μέχρι σήμερα δέν ἔπαψαν νά ὑπάρχουν καί οἱ ὑγιεῖς φωνές: οἱ Ἅγιοί μας, οἱ Ὁποῖοι μέ στεντορεία φωνή φανέρωναν καί φανερώνουν αὐτήν τήν ἀλλοτρίωση τοῦ ὀρθόδοξου ἤθους.
Ἡ ἐπιστροφή στήν Ἱερά Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας θά εἶναι ἡ ἔξοδος ἀπό τό ἀδιέξοδο τῆς Δυτικῆς ἀλλοτρίωσης πού βιώνουμε.
Ἀπόσπασμα ἀπό τό βιβλίο: «Τά ἀσκητικά τῆς Ἐνορίας» (Ἱερομονάχου Σάββα Ἁγιορείτου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου