Γνήσιο κριτήριο

Τὸ πῶς συμπεριφέρεται ἕνα κράτος, ἢ ἕνας ἄνθρωπος, στὸν φτωχὸ καὶ ἀδύναμο, εἶναι, ἴσως, τὸ σημαντικότερο κριτήριο τῆς ποιότητάς του.  Εἶναι γνωστὸ ὅτι ὁ χριστιανισμὸς ἔπαιξε καὶ παίζει σημαντικὸ ρόλο τὸν ὁρισμὸ τοῦ δικαίου καὶ σωστοῦ. Αὐτὸ τὸ δίκαιο καὶ σωστὸ γίνεται νόμος τοῦ κράτους καὶ μὲ αὐτὸ ὀργανώνεται ἡ κοινωνία καὶ ἐπιτυγχάνεται ἡ πρόοδος, ὅταν βέβαια εἶναι τὸ ὄντως δίκαιο καὶ σωστό. Στὴν ἐποχὴ μᾶς βιώνουμε τὴν ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὶς χριστιανικὲς ἀξίες. Αὐτὴν ἡ ἀπομάκρυνση ἀντικατοπτρίζεται στὴ σύγχρονη νομοθεσία. 

Ἡ δανειακὴ σύμβαση, ἡ κατάργηση τῆς ἀργίας τῆς Κυριακῆς, τὸ ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο μὲ τὶς ἀναφορὲς στὰ ἐθνικά, θρησκευτικὰ καὶ σεξουαλικὰ ζητήματα καὶ τὴν νομοθέτηση νέας ἀνορθόδοξης ἀντίληψης καὶ στάσης σὲ αὐτά, εἶναι συγκεκριμένα καὶ ἁπτὰ παραδείγματα. 

Ἡ αἰσχρὴ καὶ ἀνήθικη δανειακὴ σύμβαση νομιμοποιεῖ τὴν ἀπάτη, τὴν κλεψιά, τὴν ἀδικία καὶ τὴν ἐξαθλίωση τῶν πτωχῶν χάριν τῆς πλεονεξίας, φιλαρχίας καὶ ἀναισθησίας τῶν πλουσίων. Ἐδῶ, ὄχι δὲν ὑπάρχει σεβασμὸς στὸν ἄνθρωπο φτωχὸ πολίτη καὶ δὲν ἀναγνωρίζονται τὰ δικαιώματά του γιὰ....

ἀξιοπρεπῆ διαβίωση, στέγη, ἐργασία, ἰατρικὴ περίθαλψη, ἐλευθερία καὶ ἀσφάλεια,  ἀλλὰ ἐπιδιώκεται ἐσκεμμένα ἡ ἐξουθένωση καὶ ἐξόντωσή του. Πλάθεται ἕνας κόσμος σκλάβων ποὺ ἐξουσιάζονται καὶ καταδυναστεύονται ἀπὸ μιὰ μικρὴ ὁμάδα ἀνήθικων, ἐμπαθῶν πλούσιων ἀρχόντων ποὺ τὰ ἔχουν ὅλα δικά τους. Τί ὁρίζει ὅμως ὁ θεόπνευστος λόγος τοῦ Ἅγιου Ἰωάννη τοῦ θεολόγου; «ὃς δ' ἂν ἔχῃ τὸν βίον τοῦ κόσμου καὶ θεωρῇ τὸν ἀδελφὸν αὐτοῦ χρείαν ἔχοντα καὶ κλείσῃ τὰ σπλάγχνα αὐτοῦ ἀπ' αὐτοῦ, πῶς ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μένει ἐν αὐτῷ;  Τεκνία μου, μὴ ἀγαπῶμεν λόγῳ μηδὲ τῇ γλώσσῃ, ἀλλ' ἐν ἔργῳ καὶ ἀληθείᾳ.» (Ἰωάνν. Α΄17,18). Ἀκόμα καὶ ἂν δίκαια κατεῖχαν τὸν πλοῦτο οἱ πλούσιοι, πράγμα ποὺ δὲν ἰσχύει, πάλι δὲν δικαιώνονται νὰ τὸν κρατοῦν, εἰς βάρος τῶν πτωχῶν.  

Ἡ ἐξαθλίωση τῶν λαῶν μὲ δανειακὲς συμβάσεις καὶ χρεοκρατία εἶναι καταπάτηση τοῦ δικαίου ὅπως τὸ ὁρίζει ὁ χριστιανισμός. Εἶναι ἁπτὴ ἐπιβεβαίωση τῶν νέων ἀντίχριστων ἠθῶν καὶ τῶν νέων θεσμῶν τύπου τρόικας καὶ εὐρωπαϊκῶν κοινοτικῶν ὁδηγιῶν. Εἶναι κατάργηση τῆς δικῆς μας ἑλληνορθόδοξης παράδοσης μαζὶ μὲ τὰ ἤθη καὶ τοὺς θεσμοὺς ποὺ αὐτὴ θεμελιώνει στὸ Ἑλληνικὸ Σύνταγμα. Αὐτὴ ἡ ἐξαθλίωση εἶναι ἀπὸ μόνη της φανέρωση τῶν διαβολικῶν κινήτρων καὶ τοῦ ἄνομου κατεστημένου ποὺ ἰσχύει τώρα στὴν Ἑλλάδα καὶ στὸν κόσμο γενικότερα.  

Ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς, ἴσως φαίνεται κάτι ἀσήμαντο, ἀλλὰ δὲν εἶναι. Εἶναι θεσμὸς μὲ καθαρὴ ἀναφορὰ στὸν Θεό. Μιὰ ἀναφορὰ ἱκανὴ νὰ ἐπαναφέρει τὸν σύγχρονο ἄνθρωπο στὴν ξεκούραση καὶ ἀνακούφιση ποὺ τοῦ δίνει τὸ κράτημα τῆς παραδόσεώς του. Βιώνοντας κανεὶς αὐτὴν τὴν εἰρήνη καὶ ἀνάπαυλα τῆς πρόνοιας καὶ τῆς ἀγάπης τοῦ Θεοῦ μεταφερόμενη στὸ χρόνο, μέσω τῶν ἁγίων θεσμῶν καὶ παραδόσεων, κάνει καλὴ ἀρχὴ γιὰ νὰ διεισδύσει βαθύτερα. Νὰ ἀντιπαρατάξει τὶς χριστιανικὲς ἀξίες ἐνάντια στὰ ἐξοντωτικὰ σχέδια τῆς νέας τάξης,  ποὺ τὸν ἀντιμετωπίζει σὰν ἄψυχο καταναλωτικὸ ἀντικείμενο. Σὰν μιὰ βίδα ποὺ σκοπὸ ὕπαρξης ἔχει τὴν προσφορὰ ὑπηρεσίας στὴ μηχανὴ καὶ πλάστη τῆς ἕναν πλούσιο τεχνοκράτη. Αὐτὸς τὴν ἔφτιαξε καὶ αὐτὸς τὴν ὁρίζει γιὰ νὰ τὴν χρησιμοποιεῖ ὅπως καὶ ὅσο τοῦ ἀρέσει. Ἕνας τέτοιος εὐτελισμὸς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἀνεπίτρεπτος ἀπὸ τὸν χριστιανισμό. Ὁ ἄνθρωπος εἶναι πλάσμα τοῦ Θεοῦ. Γιὰ αὐτὸν θυσιαστικὲ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς ἐπάνω στὸν σταυρὸ καὶ μὲ τὸν ἴδιο τρόπο ὀφείλει νὰ τὸν ἀντιμετωπίζει ὁ κάθε ἰσχυρός του αἰῶνος τούτου. Ὡς ἀδελφὸ καὶ ἴσο.  «ἐν τούτῳ ἐγνώκαμεν τὴν ἀγάπην, ὅτι ἐκεῖνος ὑπὲρ ἡμῶν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἔθηκε· καὶ ἡμεῖς ὀφείλομεν ὑπὲρ τῶν ἀδελφῶν τὰς ψυχὰς τιθέναι.» (Ιωάνν. Α΄16). 

  Ὅπως καταλαβαίνετε ὁ χριστιανισμὸς βάζει τὸν πλούσιο καὶ ἰσχυρὸ στὴ θέση του. Τοῦ λέει ὅτι εἶναι ἴσος μὲ τὸν φτωχὸ καὶ ἀνίσχυρο καὶ ὅτι χρωστάει σὲ ἐκεῖνον ἀγάπη, σεβασμὸ καὶ προσφορά. Ὁ χριστιανισμὸς τὸν ταπεινώνει τὸν πλούσιο, ἀντὶ νὰ ταπεινώσει αὐτὸς τὸν φτωχό. Εἶναι ἕνα θανάσιμο χτύπημα στὴν αἰτία τῆς διαιώνισης κάθε κακίας ποὺ σαρκώνεται στοὺς νόμους τῶν κρατῶν. Χτύπημα στὴν ὑπερηφάνεια τοῦ ἰσχυροῦ. Τῆς ἀπατηλῆς αἴσθησης ἀνωτερότητας, ἡ ὁποία καταλήγει στὴν δημιουργία πολιτῶν Α΄ καὶ Β΄ κατηγορίας. Οἱ μὲν ἄρχοντες μὲ ὅλα τα δικαιώματα, οἱ δὲ σκλάβοι μὲ κανένα δικαίωμα. Στὴν ἀργία τῆς Κυριακῆς περιέχονται αὐτὰ τὰ βαθιὰ καὶ αἰώνια νοήματα τοῦ λόγου ὕπαρξης τῶν ἀνθρώπων, τῶν δικαιωμάτων κάθε οἰκονομικὰ καὶ κοινωνικὰ ἀδύναμου καὶ τῆς ἴσης ἀξίας του μὲ τὸν πιὸ πλούσιο καὶ ἰσχυρό. Ἡ ἀργία αὐτὴ μὲ τὸ πνευματικό της περιεχόμενο εἶναι διάλυση τῆς νοοτροπίας καταδυνάστευσης καὶ ἐκμετάλλευσης τοῦ ἀνθρώπου ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο. Εἶναι πέρασμα στὴν νοοτροπία τῆς ὀρθοδοξίας ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ ἐπεκταθεῖ καὶ στὶς ἄλλες μέρες καὶ σὲ ἄλλα ζητήματα ἐργασιακά. Σκέφτονται λοιπὸν οἱ ὑπερήφανοι πλούσιοι νὰ καταστρέψουν αὐτὴν τὴν πύλη τοῦ παραδείσου καὶ νὰ μᾶς κρατήσουν στὸ σκοτάδι τῆς σκληρῆς δυναστείας τους.   

Σὲ αὐτὸ τὸ ἄρθρο δὲ θὰ ἀναφερθοῦμε στὰ ἐθνικὰ καὶ σεξουαλικὰ ζητήματα ποὺ σχετίζονται ἄμεσα μὲ τὸν ἱερὸ θεσμὸ τοῦ γάμου καὶ τῆς οἰκογένειας, γιατί δὲ φτάνει ὁ χῶρος καὶ θὰ σᾶς κουράσουμε. Ἐπιγραμματικὰ ἀναφέρουμε ὅτι αὐτοὶ οἱ ἀντίχριστοι νόμοι ποὺ καταπατοῦν τὸν ἀδύναμο εἶναι μέρος τοῦ σχεδίου τῆς παγκόσμιας σκλαβιᾶς. Καὶ ἡ δανειακὴ σύμβαση καὶ κατάργηση τῆς Κυριακῆς σὲ αὐτὸ συμβάλουν. Ἡ καταπάτηση τοῦ ἀδύναμου εἶναι τὸ γνήσιο κριτήριο γιὰ νὰ καταλαβαίνουμε ἂν ἕνας νόμος εἶναι καλὸς ἢ κακός.   

Κλείνοντας ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι τὸ δίκαιο καὶ σωστὸ ὁρίζεται ἀπὸ τὸν Θεό. Αὐτὸν τὸν ὁρισμό, τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ,  ὀφείλουν νὰ ἀκολουθοῦν οἱ ἀνθρώπινοι νόμοι, γιὰ νὰ μὴ ἔχουμε καταστρεπτικὰ ἀποτελέσματα. Σύμφωνα μὲ τὸ νόμο τοῦ Θεοῦ οἱ πλούσιοι καὶ ἰσχυροὶ ὀφείλουν νὰ ἀγαποῦν καὶ νὰ σέβονται τοὺς φτωχοὺς καὶ ἀδύναμους. Χωρὶς αὐτὸν τὸν σεβασμὸ κάθε ἀρετὴ καταστρέφεται καὶ ὅλα τα ἐπιτεύγματα καὶ τὰ μεγαλεῖα χάνουν τὸ νόημά τους. Ὁ κριτὴς τοῦ κόσμου αὐτὸ ζητάει. «Ὅταν δὲ ἔλθῃ ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐν τῇ δόξῃ αὐτοῦ καὶ πάντες οἱ ἅγιοι ἄγγελοι μετ' αὐτοῦ, τότε καθίσει ἐπὶ θρόνου δόξης αὐτοῦ·  καὶ συναχθήσεται ἔμπροσθεν αὐτοῦ πάντα τὰ ἔθνη, καὶ ἀφοριεῖ αὐτοὺς ἀπ' ἀλλήλων, ὥσπερ ὁ ποιμὴν ἀφορίζει τὰ πρόβατα ἀπὸ τῶν ἐρίφων,  καὶ στήσει τὰ μὲν πρόβατα ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ τὰ δὲ ἐρίφια ἐξ εὐωνύμων.  τότε ἐρεῖ ὁ βασιλεὺς τοῖς ἐκ δεξιῶν αὐτοῦ· δεῦτε, οἱ εὐλογημένοι τοῦ πατρός μου, κληρονομήσατε τὴν ἡτοιμασμένην ὑμῖν βασιλείαν ἀπὸ καταβολῆς κόσμου·  ἐπείνασα γὰρ καὶ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ ἐποτίσατέ με, ξένος ἤμην καὶ συνηγάγετέ με,  γυμνὸς καὶ περιεβάλετέ με, ἠσθένησα καὶ ἐπεσκέψασθέ με, ἐν φυλακῇ ἤμην καὶ ἤλθετε πρός με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ οἱ δίκαιοι λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα καὶ ἐθρέψαμεν, ἢ διψῶντα καὶ ἐποτίσαμεν;  πότε δέ σε εἴδομεν ξένον καὶ συνηγάγομεν, ἢ γυμνὸν καὶ περιεβάλομεν;  πότε δέ σε εἴδομεν ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ ἤλθομεν πρός σε;  καὶ ἀποκριθεὶς ὁ βασιλεὺς ἐρεῖ αὐτοῖς· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἀδελφῶν μου τῶν ἐλαχίστων, ἐμοὶ ἐποιήσατε.  Τότε ἐρεῖ καὶ τοῖς ἐξ εὐωνύμων· πορεύεσθε ἀπ' ἐμοῦ οἱ κατηραμένοι εἰς τὸ πῦρ τὸ αἰώνιον τὸ ἡτοιμασμένον τῷ διαβόλῳ καὶ τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ·  ἐπείνασα γὰρ καὶ οὐκ ἐδώκατέ μοι φαγεῖν, ἐδίψησα καὶ οὐκ ἐποτίσατέ με,  ξένος ἤμην καὶ οὐ συνηγάγετέ με, γυμνὸς καὶ οὐ περιεβάλετέ με, ἀσθενὴς καὶ ἐν φυλακῇ καὶ οὐκ ἐπεσκέψασθέ με. τότε ἀποκριθήσονται αὐτῷ καὶ αὐτοὶ λέγοντες· κύριε, πότε σε εἴδομεν πεινῶντα ἢ διψῶντα ἢ ξένον ἢ γυμνὸν ἢ ἀσθενῆ ἢ ἐν φυλακῇ καὶ οὐ διηκονήσαμέν σοι;  τότε ἀποκριθήσεται αὐτοῖς λέγων· ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐφ' ὅσον οὐκ ἐποιήσατε ἑνὶ τούτων τῶν ἐλαχίστων, οὐδὲ ἐμοὶ ἐποιήσατε.  καὶ ἀπελεύσονται οὗτοι εἰς κόλασιν αἰώνιον, οἱ δὲ δίκαιοι εἰς ζωὴν αἰώνιον.»  (Ματθ. ΚΕ΄31-46).