Ρωμανία καὶ Μακεδόνια: ἡ ἰδεολογικὴ πάλη ἐνάντια στοὺς Φραγκους συνεχίζεται

Στὸν 20ο αἰώνα, τὸ 1975, ὁ πολυδιαβασμένος καὶ πολυδιαφημισμένος (ἀπὸ πολλοὺς «ἀρχαιοπληκτους»/ «Ἐθνικοὺς» ἀλλὰ καὶ «ἄθεους»/ «προοδευτικοὺς») λογοτέχνης Γιάννης Σκαρίμπας εἶχε γράψει: «ἡ ἀγωνία τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους δὲν εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ τὴν ἅλωση τῆς Πόλης…. ἀλλὰ πολλοὺς πρὶν ἀπὸ τὴν ἅλωση αἰῶνες, ἀπὸ τὴ συντριβὴ τῆς στρατιωτικῆς ἰσχύος τῶν Ἀθηνῶν ἀπὸ τὴν Μακεδονικὴ δυναστεία (Φίλιππο καὶ Μεγαλέξανδρο) στὴ μάχη τῆς Χαιρώνειας». Καὶ παρακάτω: «Ὁ (Κων.) Παλαιολόγος ἦταν Ἕλληνας; Ἦταν ὁ Μέγας Ἀλέξανδρος «Ἀθηναῖος»; Φυλετικά, καμιὰ δὲν εἴχαμε ἀναμεταξύ μας, συγγένεια. Ἤσαν καὶ οἱ δυὸ κατακτητές μας» (!!!).[Γ. Σκαρίμπας, «Τὸ 21 καὶ ἡ Ἀλήθεια», Κάκτος, Ἀθήνα 1988, τ.  Α’ , σ. 35-38]

Αὐτὲς οἱ ἀπόψεις εἶχαν ἀποκτήσει τὴν πολιτικὴ τους ἔκφραση, γιὰ πρώτη φορά,  κατὰ τὸν 19ο αἰώνα. Σύμφωνα μὲ τὸν Π. Καρολίδη, ἐπιμελητὴ τῆς “Ἱστορίας τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους” τοῦ (Ἐθνικοῦ μας Ἱστορικοῦ)  Παπαρρηγόπουλου:

“αἱ τοιαῦται γελοιωδῶς παράδοξοι δοξασίαι, προϊόντα ἀμαθείας καὶ ἀκρισίας, εἶχον καὶ τὴν πολιτικὴν αὐτῶν ροπὴν ἐπὶ μερίδα λογίων κηρυττόντων ὅτι τῶν νῦν Ἑλλήνων αἱ πολιτικαὶ ροπαὶ καὶ τάσεις καὶ ἐθνικαὶ ἰδέαι πρέπει νὰ μὴ ὑπερβαίνωσιν τὰ ὅρια τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδος“. Ὅπως εἶναι φανερό, σὲ μιὰ χώρα ποὺ γνώριζε ὅτι τὰ τρία-τέταρτά των ὁμοεθνῶν της ἐξακολουθοῦσαν νὰ ζοῦν ὑποδουλωμένοι, μιὰ τέτοια παραποίηση τῆς Ἱστορίας ἐγκυμονοῦσε σοβαροὺς ἐθνικοὺς κινδύνους. Καὶ πῶς νὰ μὴν ἐγκυμονοῦσε, ἀφοῦ ὁ Κοραὴς εἶχε ἀνοίξει τὸ δρόμο γιὰ....

τὴν ἀποδοχὴ μιᾶς τέτοιας θεώρησης προσπαθώντας νὰ «φωτίσει» τοὺς Ἕλληνες Ρωμηοὺς μὲ λόγια ὅπως: “τὸ ἔθνος εἶναι πτῶμα σπαραττόμενο ἀπὸ κόρακας. Ἀπέθανεν ἡ πατρίς …. ἀφ’ ὅτου μᾶς ἐπάτησεν ὁ Φίλιππος ἕως τὸ 1453“. [«Στοχασμοὶ Κρίτωνος» σ. 5].

Εὐτυχῶς ποὺ δὲν τοὺς ἔχουν ἀνακαλύψει, ἀκόμα, οἱ Σκοπιανοί. Εἶχαν πέσει, τόσο αὐτὸς ὅσο καὶ ὁ Κοραής, θύματα τῆς δυτικοθρεμμένης προπαγάνδας, ποὺ ξεκίνησε ἀπὸ τὸν Ἱερώνυμο Βόλφ, καὶ πιὸ πρὶν ἀπὸ τοὺς φράγκους. Ἃς μὴν κατηγοροῦμε, λοιπόν, τοὺς δυτικοὺς καὶ τοὺς Σκοπιανούς. Μόνοι μας, τοὺς παραδίνουμε τὴν κληρονομιά μας. Μόνοι μας, τοὺς παραδίδουμε τὸν πολιτισμὸ τῆς Ρωμανίας καὶ τῆς Μακεδονίας. Ποιὸς ξέρει; Ὅπως ἀκριβῶς σήμερα κάποιοι ὑβρίζουν τὴν Ἑλληνικότητα τῆς Ρώμης καὶ τοῦ πολιτισμοῦ της, ἴσως σὲ 200 χρόνια οἱ ἀπόγονοί τους νὰ θεωροῦν τοὺς Σλάβους πνευματικὰ παιδιὰ τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου. Εἶναι, πράγματι, μία καταθλιπτικὴ σκέψη, ἀλλὰ ὄχι καὶ ἀπίθανη. Ὅπως εἴδαμε, τὸ ἴδιο ἔχει συμβεῖ μὲ τὴν Ρώμη καὶ τὴν αὐτοκρατορία της. Ἀλλά, γιὰ νὰ ἀκριβολογοῦμε, οὔτε ἡ λέξη “Ἕλληνας” ἄρεσε στὸν Κοραή. Στὸ ἔργο του “Διάλογος δύο Γραικών” ἔγραφε: “Ἕνα ἀπὸ τὰ δύο λοιπὸν ταῦτα (Ἕλληνας ἢ Γραικὸς) εἶναι τὸ ἀληθινό τοῦ ἔθνους ὄνομα. Ἐπρόκρινα τὸ Γραικός, ἐπειδὴ οὕτω μᾶς ὀνομάζουσι καὶ ὅλα τα φωτισμένα ἔθνη τῆς Εὐρωπης“. [ «Διάλογος δύο Γραικῶν»,  σέλ. 37]. 

 Το “Γραικός” εἶναι ὀνομασία τὴν ὁποία μᾶς ἀπέδωσαν τὰ “φωτισμένα” ἔθνη τῆς Εὐρώπης κατὰ τὸν 8ο αἰώνα, ὅταν ἀκόμα βρίσκονταν στὰ βαθύτερα σκοτάδια τῆς Ἱστορίας τους, γιὰ λόγους καθαρὰ συμφεροντολογικούς. Ἔπρεπε νὰ καπηλευθοῦν τὸ ὄνομα τῆς Ρωμαϊκῆς Αὐτοκρατορίας, γιὰ νὰ νομιμοποιηθεῖ τὸ Φραγκικὸ κράτος τοῦ Καρλομάγνου, ὡς ἡ πραγματικὴ Ρωμαϊκὴ αὐτοκρατορία, μὲ τὴν ὁποία ὅμως οἱ Φράγκοι, οὐδεμία σχέση εἶχαν. Οἱ λόγοι χρησιμοποίησης διαφορετικῶν ὀνομάτων ἦταν καθαρὰ πολιτικοί. Ἔπρεπε μὲ κάθε τρόπο νὰ σβήσει ἀπὸ τὴν ἐθνικὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων ἡ ἀνάμνηση τοῦ παρελθόντος τους. Κυρίως ἔπρεπε νὰ πάψει νὰ ταυτίζεται ἡ χώρα τους μὲ τὴν Ἑλληνιστικὴ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία.  

Μὲ τὴ λέξη “Ρωμαίοι” μᾶς ὀνόμασαν, ὅπως ἦταν φυσικό, οἱ βαρβαρικοὶ λαοὶ ποὺ ἐγκαταστάθηκαν στὴ Δυτικὴ Ρωμανία. Ἔτσι τὸ φραγκικὸ χρονικό του Φρεντεγκὰρ ἀναφέρει τὸν Φωκὰ (602-610) ὡς “Ρωμαῖο πατρίκιο” ποὺ ἀνέλαβε τὴν ἐξουσία τὸ 602. Στὴ συνέχεια τὸ Χρονικὸ ἐξυμνεῖ μὲ σπάνια λαμπρότητα τὸν Ἡράκλειο, νικητὴ τῶν Περσῶν.

Μετὰ τὸν Ἡράκλειο ἡ Αὐτοκρατορία ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποκαλεῖται Ρωμαϊκή. Πουθενὰ στὸ «Χρονικό τοῦ Φρεντεγκὰρ» ἢ τῶν συνεχιστῶν του (ποὺ ἔγραψαν μέχρι τὸ 760) δὲν ὑπάρχει ἔστω καὶ μιὰ φορὰ ἡ λέξη “Γραικοὶ” γιὰ τοὺς «βυζαντινούς». Εἶναι φανερὸ ὅτι μέχρι τὸ 760 οἱ Φράγκοι δὲν εἶχαν ἀκόμη ἀποφασίσει νὰ διαστρέψουν τὴν Ἱστορία, ὀνομάζοντας Γραικοὺς τοὺς ἐλεύθερους Ρωμαίους τῆς Αὐτοκρατορίας. Ἀντίθετα, δέχονταν ὅτι ἡ Αὐτοκρατορία ἦταν μία καὶ ὅτι ἡ Ρώμη ἀνῆκε σ’ αὐτήν. Σὲ ὅλο το Χρονικὸ ὑπάρχει ἀκόμη ἕνας σεβασμὸς καὶ ἕνα φιλικὸ κλίμα στὶς ἀναφορὲς στὴν Αὐτοκρατορία.

Ἐνῶ οἱ συνεχιστὲς τοῦ Φρεντεγκὰρ δὲν ἀναφέρουν ποτὲ τὴ λέξη Graeci, εἴκοσι χρόνια ἀργότερα, τὸ 780, τὰ πράγματα ἀρχίζουν νὰ ἀλλάζουν. Οἱ Φράγκοι μὲ τὸν Καρλομάγνο ἔχουν ὑποτάξει τοὺς Λογγοβάρδους καὶ ἔχουν δημιουργήσει ἕνα βασίλειο ποὺ ἁπλώνεται στὴ σημερινὴ Γαλλία, Γερμανία, Ἐλβετία, Αὐστρία καὶ Β. Ἰταλία. Στὴν “Ἱστορία τῶν Λογγοβάρδων” τοῦ Παύλου Διακόνου, ὁ ὁποῖος ζεῖ στὴν αὐλὴ τοῦ Καρλομάγνου, χρησιμοποιοῦνται κάποιοι περίεργοι νεολογισμοί. Οἱ ἐλεύθεροι Ρωμαῖοι ἀρχίζουν ἀνεξήγητα νὰ ἀποκαλοῦνται Γραικοί.  Όσο, δηλαδή, ὁ ρωμαϊκὸς στρατὸς ὑπὸ τὸν αὐτοκράτορα Κώνστα πολεμάει τοὺς Λογγοβάρδους καὶ ἐλευθερώνει τοὺς ὑπόδουλους Ρωμαίους, δὲν εἶναι (γιὰ τὸν Παῦλο Διάκονο) ρωμαϊκός, ἀλλὰ γραικικός. Μόλις ὁ αὐτοκράτορας ἐπιστρέφει στὴν Κωνσταντινούπολη ξαναγίνεται Ρωμαῖος. Ὅλα αὐτὰ θὰ ἦταν ἀρκετὰ κωμικά, ἂν δὲν γράφονταν συνειδητὰ καί, τὸ χειρότερο, ἂν δὲν γίνονταν ἀποδεκτὰ ἀπὸ τὸ σύνολο σχεδὸν τῶν δυτικῶν ἱστορικῶν. Ἐπειδὴ ὅμως γράφονταν συνειδητά, καὶ ἐπειδή, ὅπως γνωρίζουμε σήμερα, ἡ υἱοθέτηση πλαστῶν ἐθνικῶν ὀνομάτων ἐξυπηρετεῖ πάντοτε βαθύτερους σκοπούς, χρειάζεται νὰ δοθεῖ καὶ κάποια ἑρμηνεία.

Ἀφοῦ πέρασαν περίπου σαράντα χρόνια ἀπὸ τὴν ἐποχὴ τοῦ Παύλου Διακόνου, ἡ παραποίηση ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Τὸ ἔτος 830 ὁ βιογράφος τοῦ Καρλομάγνου Einhard ἀποκαλεῖ τὸν Κωνσταντῖνο ἁπλὸ “αὐτοκράτορα τῶν Γραικών”. Ἀλλὰ καὶ γενικότερα ἡ Ρωμαϊκὴ Αὐτοκρατορία δὲν εἶναι παρὰ γραικικὴ γιὰ τὸν Einhard. Ἀπὸ κεῖ καὶ ὕστερα, κάθε δυτικὴ πηγὴ ὀνομάζει “Γραικούς” τοὺς Ἕλληνες Ρωμηοὺς μέχρι τὶς μέρες μας.

Ὁρισμένες φορές, ὅμως, πέρα ἀπὸ τὴν διπλωματικὴ γλώσσα βλέπουμε καὶ κάτι ἄλλο. Ὑπάρχουν κείμενα, στὰ ὁποῖα κάτω ἀπὸ συναισθηματικὴ φόρτιση καὶ ἀπροσεξία οἱ Φράγκοι ἀποκαλύπτουν τὰ πραγματικά τους αἰσθήματα. Μᾶς ὑποδεικνύουν τὴν ἱστορικὴ ἀπάτη. Μερικὰ παραδείγματα, θὰ δοῦμε ἀμέσως.

Ἡ περιπετειώδης συνάντησή τοῦ Λιουτπράνδου, ἐπίσκοπου Κρεμόνας, ποὺ τὸ 969 μ.Χ. ἦρθε στὴν Κωνσταντινούπολη ὡς ἀπεσταλμένος τοῦ Φραγκογερμανοῦ αὐτοκράτορα Ὄθωνα Α΄ μὲ τὸν Νικηφόρο Φωκά, ρίχνει ἄπλετο φῶς. Ὁ Φωκᾶς παρατήρησε ὅτι ὁ Ὄθωνας δὲν ἔχει δικαίωμα νὰ παντρευτεῖ (ὅπως τὸ ζητοῦσε) πορφυρογέννητη βασιλοπούλα τῆς Κωνσταντινούπολης διότι «ἐσεῖς δὲν εἶστε Ρωμαῖοι, ἀλλὰ Λογγοβάρδοι». Τότε ὁ Λιουτπράνδος ἀντὶ νὰ προσπαθήσει νὰ ἐνισχύσει τὴ θέση του μὲ κάποια ἐπιχειρηματολογία ὑπὲρ τῆς ρωμαϊκότητας τῶν βαρβάρων ξέσπασε σὲ ἕνα ἀντιρωμαϊκὸ ὑβρεολόγιο ποὺ ἔχει μείνει ἱστορικό. Ἃς παραθέσουμε ἕνα ἐνδεικτικὸ ἀπόσπασμα τῆς ἀπάντησής του:

«Ὁ Νικηφόρος ἀρνήθηκε νὰ μοῦ δώσει τὴν εὐκαιρία νὰ ἀπαντήσω σὲ αὐτὸν καὶ πρόσθεσε ὑβριστικά: «Σεῖς δὲν εἶστε Ρωμαῖοι εἶστε Λομβαρδοί!». Θέλησε νὰ συνεχίσει καὶ μοῦ ἔκανε νεῦμα νὰ σιωπήσω, ἀλλὰ ἐγὼ ἔχασα τὴν ὑπομονή μου καὶ ἔλαβα τὸ λόγο:

…Ὁ ἀδελφοκτόνος Ρωμύλος, ἀπὸ τὸν ὁποῖο ὀνομάστηκαν οἱ Ρωμαῖοι, ἔγινε γνωστὸς ἀπὸ τὴ χρονογραφία ὡς πορνογέννητος, δηλαδὴ  νόθος, καὶ ἵδρυσε ἄσυλο (σ.σ. τὴ Ρώμη) στὸ ὁποῖο δέχθηκε χρεοφειλέτες, δραπέτες, δούλους, φονιάδες καὶ κακούργους ἀξιοθάνατους καὶ μάζεψε κοντά του ἕναν συρφετὸ τέτοιων ἀνθρώπων, τοὺς ὁποίους ὀνόμασε Ρωμαίους. Ἀπ’ αὐτοὺς δὲ τοὺς εὐγενεῖς κατάγονται ἐκεῖνοι τοὺς ὁποίους ἐσεῖς ὀνομάζετε κοσμοκράτορες, δηλαδὴ αὐτοκράτορες. Αὐτοὺς ὅμως ἐμεῖς, δηλαδὴ οἱ Λογγοβάρδοι, οἱ Σάξωνες, οἱ Φράγκοι, οἱ Λοθαρίγγιοι, οἱ Βαυαροί, οἱ Σουηβοί, οἱ Βουργούνδιοι τοὺς περιφρονοῦμε τόσο πολύ, ὥστε ὅταν ὀργιζόμαστε κατὰ τῶν ἐχθρῶν μας δὲν τοὺς ἀπευθύνουμε καμιὰ ἄλλη ἀπὸ τὶς ὕβρεις παρὰ μόνο τὴ λέξη: Ρωμαῖε! Καὶ σ’ αὐτὸ μόνο το ὄνομα τῶν Ρωμαίων περιλαμβάνουμε κάθε εἶδος ἀγένειας, δειλία, φιλαργυρία, ἀσωτεία, ἀπιστία, καὶ γενικὰ κάθε εἶδος κακίας» [Liutprandus, «RelatiodelegationeConstantinopolitana», ἔκδ. Becker, Ἀννόβερο-Λειψία, 1915, κεφάλαιο 12ο].

Τώρα, τί δουλειὰ ἔχουν οἱ Φράγκοι καὶ οἱ Φρακολατίνοι μὲ τοὺς Ἕλληνες Ρωμαίους τῆς Κωνσταντινούπολης,  τοὺς ὁποίους βρίζουν τόσο βάναυσα, δὲν γνωρίζω. Ὅσο καὶ ἂν προσπαθοῦν νὰ μᾶς πείσουν πὼς εἶναι ἀπόγονοι Ρωμαίων, ματαιοπονοῦν. Βλέπετε, ὅσο καὶ νὰ «φτιάξεις» τὴν ἱστορία, πάντοτε κάτι θὰ σοῦ ξεφύγει. Εἶναι ἀναπόφευκτο.

Ἀνιστόρητη εἶναι ἡ Φράγκικη ἄποψη πὼς κατὰ τὴν “βυζαντινὴ” (διάβαζε: Ρωμαίικη) ἐποχὴ  αὐτοαποκαλοῦνταν «Ρωμαῖοι» μόνο στὴν Κωνσταντινούπολη καὶ τὴ Μ. Ἀσία, ἐνῶ στὴν σημερινὴ Ἑλλάδα αὐτοαποκαλοῦνταν «Ἕλληνες». Στὸ «Χρονικό τοῦ Μωρέος», γραμμένο τὸν 14ο αἱ. ἀπὸ Φράγκο (ἀνθέλληνα καὶ κατακτητὴ) τῆς Πελοποννήσου, παντοῦ γίνεται λόγος γιὰ «Ρωμαίους» κι ὄχι γιὰ «Ἕλληνες», διότι ἔτσι αὐτοαποκαλοῦνταν τότε οἱ πρόγονοί μας. π.χ. «Ποτὲ Ρωμαίου μὴ ἐμπιστευτής διὰ ὅσα καὶ σοὺ ὀμνύει / ὅταν θέλει καὶ βούλεταί του νὰ σὲ ἀπεργώση» γράφει ὁ Φράγκος στὸ χρονικό του. Καὶ στὸ ἴδιο χρονικὸ γράφει: “Διαβόντα γὰρ χρόνοι πολλοὶ αὐτεῖνοι οἱ Ρωμαῖοι / Ἕλληνες εἶχαν τὸ ὄνομα, οὕτως τοὺς ὠνομάζαν / -πολλὰ ἦταν ἀλαζονικοί, ἀκόμη τὸ κρατούσιν – / ἀπὸ τὴν Ρώμη ἀπήρασιν τὸ ὄνομα τῶν Ρωμαίων.” (στίχος 795). Δείχνει ἔτσι τὴν πραγματικὴ ἀπέχθειά του γιὰ ὁτιδήποτε Ἑλληνικὸ Ρωμαίικο.

Μετὰ τὰ ὅσα εἶπα, πρέπει νὰ ἔχουν γίνει σαφεῖς οἱ γεωπολιτικὲς σκοπιμότητες ποὺ ὑπαγόρευσαν τὴν χρησιμοποίηση διάφορων ὀνομασιῶν ἀπὸ τοὺς δυτικοὺς γιὰ τοὺς Ρωμηούς. Τὸν 8ο αἰώνα χρειαζόταν νὰ ἀποκόψουν τοὺς λατινόφωνους Ρωμαίους ἀπὸ τοὺς ἑλληνόφωνους ὥστε νὰ κατακτήσουν ἀνενόχλητοι τὴν Ἰταλία. Τὴν ἄλωσαν πολιτισμικά, καὶ δημιούργησαν τοὺς φραγκολατίνους. Ἔτσι ἐπινόησαν τὸ ὄνομα “Γραικοί”. Τὸ 16ο μὲ 19ο αἰώνα ἔπρεπε νὰ μὴν ἐπιτρέψουν στοὺς Ἕλληνες – Ρωμαίους νὰ ἀναδημιουργήσουν τὸ κράτος τους. Μὲ αὐτὴ τὴν λογική το ὀνόμασαν “Βυζαντινὸ” πράγμα βολικὸ μιὰ καὶ δὲν εἴμασταν σὲ θέση νὰ ἀπαιτήσουμε τὴν ἀνασύστασή της. Ἐνῶ οἱ δικοί μας λόγιοι μαθήτευαν στὶς φράγκικες σχολὲς καὶ μάθαιναν τὴν ἱστορία ἀπὸ τὴν δική τους πλευρά. Τὰ ἐθνικὰ ὀνόματά μας ἐπιλέχθηκαν συνειδητὰ ἀπὸ τοὺς εὐρωπαίους «συμμάχους» μας ὡς ἰδεολογικὰ ἐφόδια γιὰ τὴν  ἐξόντωση τῆς Ρωμανίας, ὡς κύριο ἐκφραστὴ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἑλληνιστικοῦ πολιτισμοῦ.

Κάτι παρόμοιο βλέπουμε νὰ ἐπιχειρεῖται καὶ σήμερα μὲ τὰ Σκόπια καὶ τὴν Μακεδονία μας. Ἡ ἱστορικὴ πλαστογραφία καὶ ἡ καπήλευση καὶ διαστρέβλωση τῶν ὅρων ἀκολουθεῖ τὸ ἴδιο πρότυπο. Ὅσο γιὰ τὴν ταλαίπωρη Ἑλλάδα, μετὰ τὰ ὅσα εἴπαμε ὡς τώρα, γίνεται ἀντιληπτὸ ὅτι τὰ σύνορά τοῦ 1830 δὲν ἦταν καθόλου τυχαία: ἀντιστοιχοῦσαν ἀκριβῶς στὰ ὅρια τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, ὅπως τὰ ἔβλεπαν οἱ ξένοι καὶ οἱ ἐγχώριοι μιμητές τους. Ἀφοῦ ὁ Ἑλληνιστικὸς Οἰκουμενισμὸς τῆς Ρωμανίας σχεδὸν σβήστηκε ἀπὸ τὴν μνήμη μας, τώρα σειρὰ ἔχει ὁ Οἰκουμενισμὸς τοῦ Κράτους τοῦ Μ. Ἀλεξάνδρου.

Θ. Δρίτσα

enromiosini