30 Δεκ 2013

Μονές, τοπία καὶ πρόσωπα ἀπὸ τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας ἀπὸ τὸ πινέλο τοῦ Κωνσταντίνου Κερεστετζῆ

«Μιλάει» γιὰ τὴν ἁπλότητα τοῦ μοναστικοῦ βίου ἀλλὰ καὶ τὶς ἀξίες τοῦ Ἁγίου Ὅρους μέσω τῆς ζωγραφικῆς παλέτας τους. Ὄψεις μοναστηριῶν, ἀκόμη καὶ ζωγραφικὲς ἀπεικονίσεις τῶν κελιῶν, «ξεπροβάλλουν» ἀπὸ τὸν καμβὰ τοῦ Κωνσταντίνου Κερεστετζῆ καὶ παρουσιάζονται σὲ μία ἔκθεση, μὲ τίτλο «Ἅγιον Ὅρος», ποὺ θὰ ἐγκαινιαστεῖ στὶς 24 Ἰανουαρίου στὴν αἴθουσα τέχνης «Γαβρᾶς» στὸ Κολωνάκι. Πρόκειται γιὰ μία σειρὰ ἔργων -25 στὸν ἀριθμὸ- ποὺ δημιουργήθηκαν τὸ 2012 κατὰ τὴ διάρκεια τῆς τρίμηνης παραμονῆς του στὴν Ἀθωνικὴ Πολιτεία, τὸ μέρος ὅπου ὁ καταξιωμένος εἰκαστικὸς βρίσκεται καὶ αὐτὴν τὴν περίοδο ζωγραφίζοντας διαρκῶς. Ἐξάλλου, ὅπως λέει καὶ ὁ ἴδιος, στὸ Ἅγιον Ὅρος «πάντα ὑπάρχουν πράγματα γιὰ νὰ καταγράψεις στὸν καμβά σου».
«Τὸ 2012 καὶ ἀφοῦ εἶχα ὁλοκληρώσει μία ἔκθεση στὴν Κωνσταντινούπολη, ἡ ὁποία μὲ εἶχε ἐξαντλήσει, ἀποφάσισα ὅτι ἔπρεπε νὰ πάω στὸ Ἅγιον Ὅρος προσπαθώντας νὰ ξαναβρῶ τὸν ἑαυτό μου» δηλώνει στὴν «κυριακάτικη δημοκρατία» ὁ καλλιτέχνης. «Τὸ μέρος ἦταν τὸ κατάλληλο γιὰ μένα. Ἦταν σὰν μία θεραπεία. Ἀρχικῶς, λοιπόν, δὲν ὑπῆρχε στὸ....
πρόγραμμα νὰ μείνω γιὰ νὰ ζωγραφίσω».
Μεταξὺ τῶν δημιουργιῶν ποὺ θὰ δεῖ κανεὶς στὴν ἔκθεση εἶναι καὶ πορτρέτα τῶν μοναχῶν, σὲ μία ἀπὸ τὶς λιγοστὲς φορὲς ποὺ ἐκεῖνοι δέχτηκαν νὰ «ἀποτυπωθοῦν» οἱ φιγοῦρες τους στὸν καμβά. «Εἶχα τὴν τύχη καὶ τὴν εὐλογία κάποιοι μοναχοὶ νὰ δεχτοῦν νὰ τοὺς ζωγραφίσω, κάτι τὸ ὁποῖο φυσικὰ δὲν συνηθίζεται, ἀφοῦ λόγω ταπεινότητας καὶ σεμνότητας τὸ ἀποφεύγουν».
Ἂν καὶ δὲν εἶναι ἡ πρώτη φορὰ ποὺ ἐπισκέπτεται τὸ Ἀθως -γιὰ τὴν ἀκρίβεια ἔχει βρεθεῖ ἐκεῖ ἀμέτρητες φορές-, ὅπως διατείνεται ὁ εἰκαστικός, τὸ Περιβόλι τῆς Παναγίας εἶναι ἕνα μέρος ποὺ δὲν ἔχει πάψει νὰ τὸν ἐκπλήσσει τόσο μὲ τὴν ὀμορφιὰ ὅσο καὶ μὲ τὴν ἁπλότητά του. «Πάντα θὰ ὑπάρχει χῶρος γιὰ ἀνακάλυψη. Εἶναι τόσος μεγάλος ὁ ὄγκος τῆς πληροφορίας καὶ ὑπάρχουν τόσα πολλὰ νὰ ζωγραφίσει κανεὶς ποὺ δὲν ἀρκοῦν οὔτε ἕνα οὔτε καὶ δύο ταξίδια. Γιὰ παράδειγμα, ὑπάρχουν ἀκόμη πολλὰ καινούργια μοναστήρια ποὺ δὲν ἔχω ἐπισκεφθεῖ, γέροντες καὶ κελιὰ ποὺ δὲν ἔχω δεῖ. Τὴν περίοδο αὐτὴ ζωγραφίζω ἔχοντας τὸ χειμωνιάτικο φῶς ποὺ εἶναι πιὸ μουντὸ καὶ πιὸ διάχυτο, ἐνῶ τὰ περσινά μου ἔργα εἶχαν γίνει καλοκαίρι. Ἑπομένως τώρα εἶναι κάπως πιὸ ὁλοκληρωμένη ἡ δουλειά μου».


Ἔχοντας ζήσει ἀρκετοὺς μῆνες στὴ χερσόνησο τοῦ Ἀθω συντροφιὰ μὲ τὸ καβαλέτο καὶ τὰ πινέλα του, ἔχει ἀντιληφθεῖ ὅτι δὲν εἶναι λίγοι ἐκεῖνοι ποὺ ἐπισκέπτονται τὸ μέρος ὄχι γιὰ νὰ ἐκμεταλλευτοῦν τὶς πνευματικὲς δυνατότητες ποὺ προσφέρει ἀλλὰ γιὰ νὰ περάσουν καλὰ ἔχοντας τουριστικὴ διάθεση.



«Δυστυχῶς, ἔρχονται γιὰ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὴν Ἀθήνα καὶ νὰ ἀπομακρυνθοῦν ἔστω καὶ λίγο ἀπὸ τὰ καθημερινὰ βάσανα. Τὸ βλέπουν ὡς τόπο ἀναψυχῆς καὶ ὄχι ὡς μέρος πνευματικῆς ἀνάτασης καὶ περισυλλογῆς. Τὸ βλέπω πιὸ συχνὰ πλέον. Ἔχει δημιουργηθεῖ μία λανθασμένη ἐντύπωση στὸν κόσμο ὅτι τὸ Ὅρος εἶναι μία ξενοδοχειακὴ μονάδα, ὅπου μπορεῖ κανεὶς νὰ πάει καὶ νὰ κλείσει δωμάτια. Εἶναι μία μεγάλη παρεξήγηση καὶ ἀπέχει πολὺ ἀπὸ τὴν πραγματικότητα ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ὅ,τι θέλουν πραγματικὰ οἱ μοναχοὶ νὰ εἶναι αὐτὸ τὸ μέρος γιὰ τοὺς ἐπισκέπτες».


Ποῦ ἀποσκοπεῖ γιὰ τὸν ἴδιο αὐτὴ ἡ παρουσίαση; «Ἕνας ἀπὸ τοὺς στόχους αὐτῆς τῆς ἔκθεσης εἶναι νὰ θυμηθοῦν καὶ πάλι οἱ ζωγράφοι ὅτι ὑπάρχει τὸ Ἅγιον Ὅρος. Δυστυχῶς, ἂν καὶ ἔχουμε μία μακρὰ παράδοση σὲ αὐτὸ τὸ εἶδος δημιουργιῶν χάρη στὸν Φώτη Κόντογλου καὶ τὸν Σπύρο Παπαλουκὰ ποὺ ἀποτελοῦν ἀπὸ μόνοι τους μία ξεχωριστὴ σχολή, οἱ σύγχρονοι ζωγράφοι ἔχουν λησμονήσει τὴ μοναστικὴ κοινότητα. Ἀξίζει νὰ ἐπιστρέψουμε ὅλοι καὶ νὰ παράγουμε ἔργο στὴ γῆ τῶν πατέρων μας, ἰδίως σὲ μία ἐποχὴ ὅπου οἱ ρυθμοὶ τῆς ζωῆς μᾶς ἔχουν ἀπομακρύνει ἀπὸ τὶς ἀρχὲς τῆς Ἀθωνικῆς Πολιτείας».


«Τὸ πρόγραμμα ἀρχίζει μὲ προσευχή, ἐκκλησιασμὸ καὶ ἔπειτα ἀκολουθοῦν τὰ καλλιτεχνικὰ καθήκοντα»

Τὸ πρόγραμμά του τοὺς περίπου δύο μῆνες ποὺ βρίσκεται ἐκεῖ εἶναι πανομοιότυπο καὶ ἐν μέρει συμπίπτει μὲ ἐκεῖνο τῶν μοναχῶν. Περιλαμβάνει, δηλαδή, ἐκτὸς ἀπὸ τὶς ζωγραφικὲς δραστηριότητες, προσευχὴ ἀλλὰ καὶ συμμετοχὴ στὸν ἐκκλησιασμό. «Καθημερινὰ σηκώνομαι γύρω στὶς 06.30 μὲ 07.00 καὶ πηγαίνω στὴν Ἀκολουθία. Στὴ συνέχεια, παίρνω πρωινὸ στὴν τράπεζα, ἐνῶ ἀμέσως κουβαλώντας τὰ ὑλικά μου πηγαίνω εἴτε στὶς Καρυὲς εἴτε στὰ μοναστήρια γιὰ νὰ ζωγραφίσω» μᾶς λέει ὁ ἴδιος. Τὸ καλλιτεχνικὸ καθῆκον του, ὡστόσο, τελειώνει καθημερινὰ γύρω στὶς 17.00, τότε δηλαδὴ ποὺ «σβήνει» καὶ τὸ τελευταῖο φῶς. Ἄλλωστε, οἱ ἀχτίδες τοῦ ἥλιου εἶναι ὁ πιστὸς σύντροφος ὅλων τῶν καλλιτεχνῶν. «Ὅταν προλαβαίνω τὸ βράδυ, τρώω μαζὶ μὲ τοὺς μοναχούς. Εἰδάλλως, καὶ κατόπιν συνεννόησης, μοῦ κρατοῦν μία μερίδα φαγητὸ καὶ τρώω μόνος μου. Ἀμέσως μετὰ πηγαίνω στὸ κελί μου γιὰ νὰ ξεκουραστῶ καὶ γιὰ νὰ ἠρεμήσω. Πολλὲς φορὲς διαβάζω ἢ κάνω κάποιες κουβέντες μὲ τοὺς μοναχούς».
Μὲ τὴν ἐλευθερία ποὺ τοῦ παρέχει ἡ ἰδιότητα τοῦ ζωγράφου μπορεῖ νὰ ἐπισκέπτεται ἀνὰ συχνὰ χρονικὰ διαστήματα διαφορετικὲς μονές, «καταγράφοντας» στὸν καμβὰ τοῦ τὸ ἄρωμα καὶ τὸν χαρακτήρα καθεμίας ἀπὸ αὐτές. «Εἶμαι ὅπως ἡ μέλισσα στὰ λουλούδια. Δὲν εἶμαι στάσιμος. Ἔχω τὴν εὐκαιρία νὰ γεύομαι τὴ διαφορετικότητα τοῦ ἑκάστοτε μοναστηριοῦ. Διότι, ξέρετε, κάθε χῶρος ἔχει τὴ δική του ἰδιοσυγκρασία καὶ τὸν δικό του χαρακτήρα. Ὅσοι δὲν ἔχουν ἔρθει ἔχουν τὴν ἐντύπωση ὅτι τὸ Ἅγιον Ὅρος εἶναι ἕνα πράγμα. Δὲν εἶναι ἔτσι. Εἶναι πολυποίκιλο, γι' αὐτὸ καὶ γοητεύει. Ὅπως, ἄλλωστε, ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ κελιὰ τῶν μοναχῶν, τὰ ὁποία εἶναι ἕνας ὁλάκερος κόσμος».
Μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῆς ἔκθεσης ὁ ζωγράφος ἐπιθυμεῖ νὰ ἀνέβει καὶ πάλι στὴ γῆ τῶν πατέρων του. Νὰ βρεθεῖ αὐτὴν τὴ φορὰ στὴν ἔρημο, ὅπως λέει, τὰ καλύβια ὅπου βρίσκονται οἱ ἀσκητές. «Τὸν χειμώνα δὲν μπορεῖ κανεὶς νὰ προσεγγίσει τὰ μέρη αὐτὰ μὲ εὐκολία, γι' αὐτὸ καὶ εἶναι προτιμότερο νὰ τὰ ἐπισκεφθῶ τὸ καλοκαίρι ποὺ οἱ συνθῆκες εἶναι σαφῶς καλύτερες. Ἐκεῖ ὑπάρχει ἕνα ἄλλο Ὅρος ἀπὸ τὸ κοινοβιακὸ τοπίο ποὺ γνωρίζουμε ὅλοι. Πιστεύω ὅτι ἡ Παναγία τὸ θέλει νὰ φτάσω ἐκεῖ. Μοῦ ἔχει δείξει πολλὰ σημάδια καὶ τόσες συμπτώσεις σὰν νὰ μοῦ λέει ὅτι θὰ γίνει. Μονάχα μὲ τὴ βοήθειά Της μπορῶ νὰ τὰ καταφέρω. Ἐλπίζω ὅτι ἡ προσπάθειά μου θὰ ἀποδώσει καρπούς».

Λάτρης τοῦ Ἒλ Γκρέκο μὲ καταγωγὴ ἀπὸ τὴν ἀκριτικὴ Δράμα

Ὁ γεννημένος στὴ Δράμα καὶ μεγαλωμένος στὴν Καβάλα Κωνσταντῖνος Κερεστετζὴς φοίτησε στὴν Ἀνωτάτη Καλῶν Τεχνῶν τῆς Ἀθήνας, ἔχοντας ὡς καθηγητὴ τὸν Χρόνη Μπότσογλου. Μάλιστα, μετὰ τὴν ὁλοκλήρωση τῶν σπουδῶν τοῦ ἔφυγε γιὰ τὴ Μαδρίτη, γιὰ νὰ μελετήσει τὴν ἱσπανικὴ σχολὴ τοῦ Μουσείου Πράδο. «Τὸ βασικό μου κίνητρο ἦταν ὁ Ἒλ Γκρέκο, ἡ σπουδὴ στὸν Δομήνικο Θεοτοκόπουλο, ἔργα τοῦ ὁποίου φιλοξενοῦνται ἐκεῖ. Μέσα ἀπὸ αὐτὸν ἀνακάλυψα καὶ τὸν Γκόγια, τὸν Βελάσκεθ. Ἔμαθα πολλὰ ἐκεῖ».
Ἡ ἔκθεση τοῦ Κωνσταντίνου Κερεστετζῆ μὲ τίτλο «Ἅγιον Ὅρος» ἐγκαινιάζεται στὴν αἴθουσα τέχνης «Γαβρᾶς» (Ἡροδότου 17, Κολωνάκι) στὶς 24 Ἰανουαρίου καὶ θὰ διαρκέσει ἕως καὶ τὸ Σάββατο 8 Φεβρουαρίου.
Δημοκρατία 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.