Γιὰ νὰ μᾶς παραδώσει ἡ Παναγία τὴν Πόλη πρέπει τό Πατριαρχεῖο νὰ «φρουρεῖ» τὴν Πόλη!!!

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντῖνος Βαρδάκας

Οἱ γεωπολιτικὲς ἐνδείξεις πλήθυναν τόσο πολὺ γιὰ νὰ ἀσχοληθοῦμε μὲ μία πραγματικὴ Αὐγὴ καὶ ὄχι μὲ χρυσὲς αὐγές. Αὐτὴ ἡ αὐγὴ εἶναι κατεξοχὴν πνευματικὴ καὶ εἶναι ἡ Ρωμαίικη αὐγὴ τοῦ Ἑλληνισμοῦ ποὺ ἤδη φωτο-ἀχνίζει ἀπὸ τὴν καθ΄ἠμᾶς Ἀνατολὴ τῆς καρδιᾶς μας.

Παράκληση: Ἂν διαπιστώσετε ὅτι τὸ παρακάτω κείμενο ἀπὸ τὴν ἀνάγνωση καὶ μόνο τῆς ἐπικεφαλίδας του τυχὸν «σᾶς ἐξαγριώνει» λόγω φρονημάτων καὶ πιστεύω καὶ ἔχετε πίεση, σάκχαρο, καρδιὰ ἡ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἀνωμαλία ἢ σύγχυση καλὸν εἶναι νὰ μὴν τὸ ἀναγνώσετε.

Πρόσφατες δημοσιεύσεις μιλᾶνε γιὰ στρατηγικὴ ἀνυπαρξία τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου! Μὲ λογικοφανεῖς ἐπισημάνσεις: «Δὲν φυλάει τίποτα τὸ Πατριαρχεῖο στὴν Πόλη, παρὰ μόνο φαντάσματα… καὶ ἐνισχύει τὴν Τουρκικὴ οἰκονομία ἀπὸ ὅλους αὐτοὺς τοὺς "ξέγνοιαστους" ἑλλαδίτες τουρίστες».

Συνεχίζουν μὲ  δῆθεν  λύσεις καὶ προτάσεις ποὺ εἶναι γεωπολιτικὰ ρεαλιστικὲς ὅπως «ἄμεση αὐτοεξορία τοῦ Πατριάρχη καὶ τοῦ Πατριαρχείου ἐκτὸς Τουρκίας μὲ πρώτη ἐπιλογὴ τὸ Ἅγιον Ὅρος, τοῦ ὁποίου ἐξάλλου τελεῖ Πνευματικὸς Ἡγέτης» κ.α.

Καὶ  τελειώνουν μὲ λογικὲς νουθεσίες τοῦ τύπου: "Εἶναι κρίμα νὰ ἔχεις «τόξα στὴν φαρέτρα σου» καὶ νὰ μὴν...

τὰ χρησιμοποιεῖς. Ὁ Πατριάρχης ἔχει δυνάμεις ἐκ τῆς θέσεώς του καὶ τῆς Ἱστορίας ποὺ σήμερα οὔτε ποὺ τὶς φαντάζεται. Εἶναι ὁ Πνευματικὸς Ἡγέτης ἑκατοντάδων ἑκατομμυρίων ἀνθρώπων. Κανεὶς δὲν τοῦ ἀπαγορεύει νὰ γίνει καὶ Πολιτικὸς Ἡγέτης μίας ὑπερεθνικῆς Κρατικῆς Ἀρχῆς.

Καὶ ἂς μὴν ξεχνοῦμε: Ὅποιος δὲν ἑλίσσεται, τελικὰ δὲν ἐξελίσσεται."

Τὸ ἔναυσμα γιὰ ὅλα αὐτὰ τὰ δημοσιεύματα τὸ ἔδωσε ἡ ἀποτυχία ποὺ ὑπῆρξε στὸ ἀνατολίτικο παζάρι ποὺ γινόταν τόσα χρόνια γιὰ τὸ ἄνοιγμα τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τῆς Ἁγίας Τριάδος στὴν Χάλκη καὶ φυσικὰ μετὰ ἀπὸ αὐτὸ ἦρθαν στὸ προσκήνιο ὅλα τὰ τρωτὰ σημεῖα τῆς Φαναριώτικης Πολιτικῆς τῶν τελευταίων δεκαετιῶν.

Δὲν πρόκειται νὰ σταθοῦμε πάνω σὲ αὐτὰ τὰ ὁποία  μᾶς θλίβουν βαθύτατα, ἀλλὰ θὰ ἐπισημάνουμε ἕνα οὐσιαστικὸ παραλληλισμό.  Ἂν ὁ φυσικός μας πατέρας ἦταν μέθυσος καὶ πήγαινε μὲ ἄλλες γυναῖκες, θὰ βγαίναμε στὴν ἀγορὰ νὰ τὸν ξεφωνίσουμε; Θὰ φεύγαμε ἀπὸ τὸ πατρικό μας σπίτι μὲ εὐκολία ἀφήνοντας τὴν δύσμοιρη μάνα μόνη, γνωρίζοντας μάλιστα καὶ πόσο δύσκολο εἶναι γιὰ τὰ παιδιὰ νὰ «νουθετήσουν» αὐτὸν τὸν πατέρα;

Τί μᾶς μένει λοιπόν; Ἡ πνευματικὴ διάσταση τοῦ νόμου: «Τίμα τὸν πατέρα σου καὶ τὴν μητέρα σου, ἴνα εὖ σοὶ γένηται καὶ ἴνα μακροχρόνιος γένη ἐπὶ τῆς γῆς».

Νὰ γιατί ἡ Ρωμηοσύνη εἶναι μακροχρόνια γιατί ξέρει νὰ τιμάει μὲ τὸν ἀληθινὸ τρόπο της τὸν Οἰκουμενικὸ Θρόνο καὶ τὴν Ὀρθοδοξία.

Ἡ Ὀρθοδοξία καὶ ἡ Ὀρθοπραξία τοῦ Πατερικοῦ Πνεύματος δὲν ἔχει καμία ἀπολύτως σχέση μὲ τὴν real politic τῶν γεωπολιτικῶν ἀναλυτῶν γιατί δὲν συγχρωτίζεται μὲ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου τούτου.

Ὅλες οἱ γεωπολιτικὲς ἰσορροπίες σὲ συνδυασμὸ μὲ οἰκουμενιστικὲς ἀναφορές, ὅλα τὰ διπλωματικὰ παίγνια τῶν κατὰ τόπων Πατριαρχείων μὲ τοὺς δυνατούς τῆς Γῆς ἁπλῶς γεμίζουν σελίδες κειμένων, χώρους συνάξεων καὶ συνεδρίων καὶ φυσικὰ φορτώνουν τὶς πλάτες κάποιων μὲ  πνευματικὰ βάρη.

Ὁ παραλογισμὸς καὶ ἡ αἵρεση ἀπὸ ὅπου καὶ ἂν προέρχεται ἔχει φτάσει ἤδη στὸ ὑψηλότερο ἄκρο τοῦ «γύρου τοῦ θανάτου», αὐτὸν ποὺ παρακολουθούσαμε παιδιὰ στὰ τσίρκο καὶ στὰ πανηγύρια. Τώρα ἀκολουθεῖ ἡ Κάθοδος τῆς Ἀνθρωπότητας ἐν τῷ Ἄδει σύμφωνα μὲ τὰ σχέδια κάποιων.

Τελικὰ ὅμως θὰ γίνει τὸ σχέδιο τοῦ Θεοῦ ἔλεγε ὁ Γέροντας Παΐσιος. Καὶ ὁ ἴδιος  μαρτύρησε  σὲ πολλοὺς ὅτι  ἡ Πόλις θὰ δοθεῖ σὲ ἐμᾶς καὶ  μάλιστα θὰ τὸ δοῦμε!!!

Τώρα λοιπὸν ποὺ φτάσαμε στὸ τέλος τοῦ Πνευματικοῦ μας Κανόνα (βλέπε Γέρων Ἰωσὴφ ὁ Βατοπαιδινὸς κ.α.) δηλ. στὴν οὐρὰ τοῦ γαϊδάρου τῶν δοκιμασιῶν μας, ἂν μάλιστα ἀναλογισθοῦμε τὰ 555 καὶ χρόνια αὐτοῦ, ἔρχονται τινὲς καὶ προτείνουν τὴν «ἡρωικὴ ἔξοδο» τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου ἀπὸ τὴν Βασιλεύουσα καὶ τὴν μετεξέλιξή του σὲ κρατίδιο τύπου Βατικανοῦ, ἂν καὶ ἐγὼ ἀκόμα προσπαθῶ νὰ καταλάβω τί ἐξυπηρετοῦν μὲ αὐτά;

Οὐσιαστικὰ οἱ θέσεις αὐτῶν φαίνεται νὰ ταυτίζονται ἐν μέρει μὲ διατυπωθεῖσες ἀπόψεις κάποιων ταγῶν μας στὸ παρελθὸν γιὰ μεταβολὴ  καὶ συρρίκνωση τῶν συνόρων  ἡ μείωση τοῦ ζωτικοῦ μας χώρου.

Ἡ πολιτικὴ τῶν Ὀθωμανῶν εἶναι ἀπαράλλακτα ἡ ἴδια τόσους αἰῶνες σὲ σχέση μὲ τὸ Πατριαρχεῖο τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἄραγε θὰ μποροῦσαν νὰ  προτείνουν τὰ ἴδια στοὺς  Γρηγόριο Ε΄ (10 Ἀπριλίου 1821), Γεννάδιο Σχολάριο,  Ἰωάσαφ Ι΄ (1465-1466) Ραφαὴλ Ι΄ (1475-1476), Ραφαὴλ Β΄ (1603-1607), Κύριλλο Ι΄ τὸν Λούκαρη, Κύριλλο Β΄ τὸν Κονταρὴ (1633-1639), Παρθένιο Β΄ (1644-1646, 1648-1651), Παρθένιο τὸν Γ΄ (1656-1657), Γαβριὴλ Β΄ (23/4-5/5-1657), Μελέτιο Β΄ (1768-1769), Κύριλλο Στ΄ (1813-1818) Εὐγένιος Β΄ (1821-1822) ;;; ποῦ μετὰ τὴν Ἅλωση τῆς Πόλης  αὐτοὶ οἱ Οἰκουμενικοὶ Πατριάρχες ποὺ ἀνῆλθαν στὸν θρόνο ἦλθαν ἀντιμέτωποι μὲ τὴν βάρβαρη Ὀθωμανικὴ Διοίκηση, τῆς Ὑψηλῆς Πύλης μὲ ἀποτέλεσμα ὁρισμένοι ἀπαγχονίσθηκαν, ἄλλους τοὺς ἔπνιξαν στὴν θάλασσα, ἄλλους τοὺς ἐξανάγκασαν σὲ παραίτηση, ἄλλους τοὺς ἔστειλαν σὲ ἐξορία, ἄλλοι ἄφησαν τὴν τελευταία τους πνοὴ στὶς φυλακές. Καὶ ὅλα αὐτὰ μετὰ ἀπὸ ἀποφάσεις τῆς στυγνῆς Ὀθωμανικῆς Διοίκησης.

Γιατί δὲν δραπέτευσαν καὶ αὐτοὶ σὲ ἡσύχια μέρη;

Τοὺς ἐμπόδιζε κανένας;

Περίμεναν τίποτε ἄλλο;

Γνώριζαν ὅμως ὅτι μὲ τὶς αἱματοβαμμένες θυσίες τους πότιζαν τὸ  Δένδρο τοῦ Ποθούμενου, ὅπως καὶ οἱ δεκάδες Μητροπολίτες, οἱ ἑκατοντάδες Ἱερεῖς καὶ Μοναχοὶ καὶ τὰ χιλιάδες θύματα τῆς Τουρκικῆς Βαρβαρότητας.

Ἡ Κυρία Δέσποινα στὰ χρόνια αὐτὰ «πολυδάκρυζε» καὶ «σιώπαινε», γνώριζε ὅμως ὅτι ἡ δικιά Της (πόλις) θὰ γίνει κάποια στιγμὴ πάλι δικιά μας.

«Σώπασε κυρα-Δέσποινα καὶ μὴ πολυδακρύζεις, πάλι μὲ χρόνια μὲ καιροὺς πάλι δικά μας θ΄ἄναι»

Τὸ μοιρολόγι ποὺ ἔγινε εὐχὴ καὶ προσευχὴ καὶ σήμερα Θέλημα τοῦ Ἁγίου Τριαδικοῦ Θεοῦ.

Νὰ γιατί σήμερα  μαίνεται τέτοιος λυσσαλέος ὁρατὸς καὶ ἀόρατος πόλεμος; Νὰ γιατί πολεμᾶν ὅλα τὰ ὑποχθόνια  σκοτάδια τῆς  γῆς τὸ μικρὸ Ἑλληνικὸ ἁλωνάκι καὶ δὲν λένε νὰ σταματήσουν. Ἀκριβῶς γιατί ἡ στιγμὴ τῆς Παναγίας ἦρθε νὰ δώσει τὴν δικιά Της στοὺς νόμιμους ἰδιοκτῆτες.

Καὶ ποιοὶ εἶναι αὐτοὶ οἱ νόμιμοι ἰδιοκτῆτες καὶ οἱ φυσικοὶ κληρονόμοι; 

Εἶναι οἱ καταφρονημένοι ραγιάδες τῆς πρώην Τουρκοκρατίας καὶ τῆς νῦν Κλεπτοκρατίας.

Μήπως ὁ Ἅγιος Δημήτριος ποὺ πέρσι δὲν ἄνοιγε ἡ Λάρνακά του στὴν Θεσσαλονίκη ἤδη βρίσκεται στὸ Πατριαρχεῖο στὴν Πόλη καὶ περιμένει σύντομα  τὸν Ἅγιο Γεώργιο  ποῦ ἀφοῦ καθαρίσει πρῶτα τὸν νοητὸ δράκοντα ποῦ κατατρώγει τὰ σπλάχνα τῆς Ἑλλάδος νὰ συναντηθοῦν ἐκεῖ γιὰ νὰ ἀνοίξουν τὴν κλεισμένη Πύλη, νὰ μπεῖ ἐπιτέλους καθαρὸς Ρωμαίικος-Ὀρθόδοξος ἀγέρας στὴν Βασιλεύουσα τῶν Πόλεων;