Ὁ Χριστὸς ζωοποιεῖ καὶ ἐμπνέει τοὺς πιστοὺς

Γράφει ο  Ἀρχ. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Γ' Λουκᾶ (Β' Κορινθίους δ' 6 – 15)

Ὑπάρχουν ὁρισμένες ψυχὲς ποὺ ἴσως δὲν ἔχουν συνειδητοποιήσει τὴν Ὀρθόδοξη Χριστιανικὴ πνευματικότητα στὰ βασικά της σημεῖα καὶ νομίζουν ὅτι ἡ ζωὴ θὰ περάσει δίχως νέφη καὶ καταιγίδες. Ὅτι ὁ βίος, ἀφοῦ ὑπάρχει ἡ πίστις, θὰ εἶναι ἀνέφελος καὶ ὅτι ὅλα θὰ ἔρχονται ὅπως ἀκριβῶς ὑπολογίζει ὁ ἄνθρωπος. Ὅμως, ἡ πραγματικότητα εἶναι διαφορετική, χωρὶς βεβαίως αὐτὸ νὰ ἔρχεται σὲ καμμία ἀντίθεση μὲ τὴν πίστη, ὅπως θὰ δοῦμε. Καὶ πρῶτα ἀπ' ὅλα ἂς στρέψουμε τὸ βλέμμα μᾶς σ' Αὐτὸν τὸν Ἀρχηγὸ τῆς πίστεώς μας καὶ Σωτήρα μας, στὸν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό.

Ὅλη Του ἡ ζωή, ἐὰν τὴ μελετήσουμε σωστά, θὰ δοῦμε ὅτι ἦταν ἕνας Σταυρός, ποὺ ἡ ἀποκορύφωσή του πραγματοποιήθηκε ἐπάνω στὸ Γολγοθά. «Ἀντὶ τῆς προκειμένης αὐτῶ χαρᾶς, ὑπέμεινε σταυρὸν» (Ἑβρ. ΙΒ΄ 2) καὶ θάνατο μαρτυρικὸ καὶ ἐπονείδιστο!

Ἀλλὰ καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἡ ζωή, μήπως ἦταν ἀνέφελη καὶ ἀκύμαντη; Εἶναι καὶ αὐτὸ ἕνα θαῦμα, τὸ πῶς δηλ. ἄντεξαν οἱ Μαθητές, μέσα σὲ τέτοιο κλίμα πολεμικῆς καὶ μὲ τέτοιους καὶ τόσο σκληροὺς διωγμούς, ἔφτασαν στὰ πέρατα τῆς Οἰκουμένης καὶ ἵδρυσαν τὶς κατὰ τόπους τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίες!

Πόσες περιπέτειες καὶ ποικίλους πειρασμοὺς ὑπονοεῖ, συμπυκνώνει καὶ μᾶς....

ἀποκαλύπτει ὁ κήρυκας τῆς Οἰκουμένης μὲ τὴν φράση τοῦ «Ἐν παντὶ θλιβόμενοι καὶ ἀπορούμενοι καὶ διωκόμενοι καὶ καταβαλλόμενοι, μάλιστα δὲ περιφέροντες πάντοτε τὴν νέκρωσιν τοῦ Κυρίου ἐν τῷ σώματι;» (Β΄ Κορ. Δ΄ 9-10).

Καὶ φυσικὰ αὐτὴ ἡ ἀποστολικὴ ζωή, συνεχίζεται καὶ στὴν πορεία τῶν αἰώνων διὰ τῶν Ἁγίων, μέσα στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας. Συνεχίζουν δηλ. οἱ ἅγιοι καὶ οἱ ἀγωνιστὲς τοῦ Χριστοῦ, μέσω τῶν θλίψεων νὰ βιώνουν τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, ἀφοῦ ἀποτελεῖ θεμελιώδη ἀλήθεια τῆς πίστεως ὅτι «στενὴ ἡ πύλη καὶ τεθλιμμένη ἡ ὁδὸς ἡ ἀπάγουσα εἰς τὴν ζωὴν» (Μάτθ, Ζ΄14).

Βεβαίως στὸ σημεῖο αὐτὸ εἶναι ἀνάγκη νὰ διευκρινίσουμε κάτι τὸ βασικό. Ὅτι δηλ. καὶ οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου, οἱ μακράν του Θεοῦ ἄνθρωποι, ἀντιμετωπίζουν θλίψεις καὶ δυσκολίες ἀφάνταστες. Ἀλλὰ εἶναι ἄλλου περιεχομένου καὶ ἄλλου εἴδους ἀπὸ τὶς ταλαιπωρίες τῶν πιστῶν. Ἄλλο πράγμα εἶναι νὰ ζεῖς συνειδητὰ μέσα στὴ ζοφερὴ κόλαση τῆς ἁμαρτίας καὶ ὡς ἀποτέλεσμα νὰ ἔχεις πόνο καὶ ταραχὴ καὶ θλίψεις καὶ ἀπογοητεύσεις, καὶ νὰ δαπανᾶς τὴν ψυχικὴ καὶ τὴ σωματική σου ὑγεία στὸ κακό, καὶ ἐντελῶς ἄλλο πράγμα νὰ αἰσθάνεσαι μία θλίψη ἢ μία κούραση μέσα στὸ πλαίσιο τοῦ ὄμορφου καὶ συνειδητοῦ πάντοτε ἀγώνα τῆς πνευματικῆς καὶ αὐθεντικῆς ζωῆς, ὅπως αὐτὴ τὴ ζωὴ τὴν διακηρύττει καὶ τὴν διασφαλίζει ἡ Ἐκκλησία μας.

Δὲν μποροῦν λοιπὸν νὰ συγκριθοῦν τὰ δύο μεγέθη τῶν θλίψεων. Ἡ πίκρα τῆς ἁμαρτίας καὶ ἡ ἐλαφρὰ θλίψη τῆς χριστιανικῆς πραγματικότητας. Ἄλλωστε τὸ τονίζει καὶ ὁ ἴδιος ὁ Κύριός μας: «Ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστι» (Ματθ. ΙΑ΄ 30).

Πρέπει ὅμως νὰ συνεχίσουμε στὸ κεφάλαιο τῶν θλίψεων καὶ νὰ δοῦμε ὅτι τὰ «τέκνα τοῦ φωτός», θλίβονται γιὰ δύο βασικοὺς λόγους. Ὁ ἕνας εἶναι ἐσωτερικὸς καὶ ἔχει νὰ κάνει μὲ αὐτοὺς τοὺς ἴδιους. Ὁ δὲ ἕτερος εἶναι ἐξωτερικὸς καὶ ἔχει νὰ κάνει μὲ τοὺς ἄλλους. Ὁ μὲν πρῶτος ἀφορᾶ τὶς ἀδυναμίες. Τὶς μεγάλες ἢ τὶς μικρὲς ἢ καὶ αὐτὲς τὶς ἀσήμαντες, ἀρκετὲς φορές, ποὺ βλέπει μπροστά του ὁ ἀγωνιζόμενος.

Ναί, ὁ πιστὸς μέσα ἀπὸ τὸν ἀγώνα, ἀποκτᾶ ἕνα εἶδος σωστῆς καὶ διακριτικῆς εὐαισθησίας μὲ ἀποτέλεσμα οἱ κεραῖες τῆς συνειδήσεώς του, νὰ συλλαμβάνουν τὰ λάθη του καὶ τὰ σφάλματά του, ὅταν οἱ ἄλλοι δὲν μποροῦν νὰ διακρίνουν ἀπολύτως τίποτε καὶ ὅλα τὰ βλέπουν σωστὰ καὶ τέλεια.

Δὲν κάνουμε βεβαίως λόγο γιὰ ὅσους ἔχουν ὑπερευαίσθητη καὶ περιδεῆ συνείδηση, διότι αὐτὸ ἀποτελεῖ ἕνα μεγάλο ἀρνητικὸ στοιχεῖο τῆς προσωπικότητας, μὲ ἀποτέλεσμα αὐτὸς ὁ ὁποῖος βρίσκεται ἐγκλωβισμένος στὴν ὑπερευαισθησία του νὰ βασανίζεται ὁ ἴδιος, ἀλλὰ νὰ βασανίζει καὶ τοὺς ἄλλους.

Κάνουμε λόγο γιὰ τὶς «τετραγωνικὲς» προσωπικότητες ποὺ ἀποφεύγουν τὰ ἄκρα, τόσο τῆς ἀναισθησίας, ὅσο καὶ τῆς ὑπερευαισθησίας – μελαγχολίας, καὶ μὲ τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ, βλέπουν τὴν ζωή τους στὴν ἀντικειμενικὴ διάσταση καὶ ὅπως πραγματικὰ εἶναι.

Οἱ ἐσωτερικὲς λοιπὸν θλίψεις ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὶς ἀδυναμίες καὶ φυσικὰ οὐδέποτε τὰ λάθη ὁδηγοῦν στὸ μαρασμὸ καὶ στὴ φρικτὴ ἀπελπισία. Καὶ αὐτὰ μὲν γιὰ τὴν πρώτη περίπτωση τῶν ἐσωτερικῶν θλίψεων.

Οἱ ἐξωτερικὲς τώρα θλίψεις καὶ ταλαιπωρίες τὶς ὁποῖες βιώνουν στὴν κάθε ἐποχὴ οἱ πιστοί, ἔχουν νὰ κάνουν μὲ τὴν κακία, τὸ μίσος καὶ τοὺς παντοίους διωγμοὺς ποὺ δέχονται οἱ αὐθεντικοὶ πιστοὶ ἀπὸ τοὺς ἀθέους καὶ ἀπίστους καὶ γενικῶς ἀπὸ τὰ τέκνα τοῦ ἐχθροῦ.

Γεμάτα τὰ Ἱερὰ Συναξάρια ἀπὸ τοὺς διωγμοὺς ποὺ ὑπέστησαν οἱ πιστοὶ καὶ κυρίως οἱ Ἅγιοι. Καὶ ἔρχεται ἡ ἴδια ἡ ζωὴ καὶ αὐτὴ ἡ καθημερινότητα νὰ ὑπογραμμίσουν τὸν ἀληθῆ λόγο τῆς Γραφῆς ὅτι: «πολλαὶ αι θλίψεις τῶν δικαίων» (Ψάλμ. ΛΓ΄ 20).

Ἔτσι, πραγματοποιεῖται ἐπακριβῶς καὶ στὸ σημεῖο αὐτὸ ὁ λόγος τοῦ Κυρίου: «Ἐν τῷ κόσμω θλίψιν ἔξετε» (Ἰωάννου ΛΓ΄33).

Ἀλλά, γιατί ἀποροῦμε ἀδελφοί; Ἐπειδὴ στὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἔρχεται ὁ πειρασμὸς καὶ προσπαθεῖ νὰ μᾶς βάλει στὴν καρδιὰ τὰ ἀνθρώπινα γιατί;

Μά, γίνεται νὰ ὑπάρξει ἀθλητὴς χωρὶς νὰ ἀντιμετωπίσει δυσκολίες καὶ ἐμπόδια; Ὑπάρχει σωστὸς στρατιώτης δίχως κόπους καὶ ταλαιπωρίες; Παρουσιάστηκε ποτὲ ἅγιος του Θεοῦ ἄνθρωπος καὶ τέκνο τῆς Ἐκκλησίας μας, χωρὶς στερήσεις καὶ στενοχώριες καὶ προσβολὲς τοῦ ἐχθροῦ καὶ τῶν ἀνθρώπων; Ἀλλὰ ἂν ἀφαιρεθοῦν αὐτὰ πῶς τότε κανεὶς νὰ ἀγωνιστεῖ; Πῶς θὰ δείξει ποιὸς εἶναι καὶ ποιὰ πραγματικὰ εἶναι ἡ ἀξία του;

Τὸ παράδοξο θὰ ἦταν νὰ συνέβαινε τὸ ἀντίθετο, δηλ. χωρὶς κόπους καὶ θυσίες καὶ ἀπὸ τὰ εὔκολα νὰ ἔδειχνε κανεὶς πὼς εἶναι ἀγωνιστής.

Ἔχει λοιπὸν τὶς ποικίλες δυσκολίες τοῦ ὁ ἀγώνας καὶ ἡ Χριστιανικὴ ζωή, εἶναι ὅμως ζωὴ ἔνδοξη καὶ μακάρια. Καὶ τοῦτο διότι, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ Ἅγιοι, οἱ ὁποῖοι βίωσαν ὅλα τὰ ἐπίπεδα τῶν θλίψεων καὶ τῶν πειρασμῶν, ἡ ζωὴ τῆς πίστεως ὑπόκειται μὲν στὴ θλίψη, ἀλλὰ νικᾶ τὴ θλίψη. Καὶ ὁ σύντονος ἀγώνας νικᾶ τὴν ἀγωνία ποὺ τσακίζει τὸν ἄνθρωπο.

Πράγματι, τὸ ἀνθρώπινο στοιχεῖο ὑπόκειται στὴν πτώση καὶ τὴν ἁμαρτία, ἀλλὰ ὁ πιστὸς χάριτι Θεοῦ θριαμβεύει κατὰ τῆς ἁμαρτίας. Ὑπόκειται στὸ μεγάλο ἐχθρό του θανάτου, ἀλλὰ τελικῶς ὑπερνικᾶ καὶ αὐτὸν τὸν θάνατο.

Εἶναι δὲ πολὺ χαρακτηριστικὸ τὸ πῶς ἀναφέρει καὶ ὑπογραμμίζει αὐτὴ τὴν πραγματικότητα ὁ Ἀπόστολος στὸ σημερινό μας Ἀνάγνωσμα: «Ἐν παντὶ θλιβόμενοι, ἀλλ' οὗ στενοχωρούμενοι, ἀπορούμενοι ἂλλ΄οὐκ ἑξαπορούμενοι, διωκόμενοι ἀλλ' οὐκ ἐγκαταλειπόμενοι, καταβαλλόμενοι ἀλλ' οὐκ ἀπολλύμενοι» (Β΄ Κορ. Δ΄ 8-9)

Στὴν ἐρώτηση τώρα, πῶς γίνονται ὅλα αὐτὰ καὶ πῶς ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος εἶναι δυνατὸν νὰ κατορθώσει αὐτὴ τὴν ἔνδοξη ζωή, ἡ ἀπάντηση κρύβεται σ' ἕνα ὄνομα. Στὸ ὑπερύμνητο ὄνομα «Κύριος Ἰησοῦς Χριστός»! 

Ὁ Χριστὸς εἶναι ποὺ ζωοποιεῖ καὶ ποὺ ἐμπνέει τοὺς πιστούς.

Αὐτὸς εἶναι ποὺ μᾶς ἀναγεννᾶ καὶ μᾶς χαρίζει τὴ δύναμη ὥστε νὰ νικοῦμε τόσο τὶς ἐσωτερικὲς ὅσο καὶ τὶς ἐξωτερικὲς θλίψεις τῆς ζωῆς μας, καὶ στὶς ὁποῖες ἀναφερθήκαμε.

Σ' Αὐτὸν πιστεύουμε «διὸ καὶ λαλοῦμεν».

Γι' αὐτὸ ζοῦμε καὶ ὑπάρχουμε, γι' Αὐτὸν ἀγωνιζόμαστε καὶ Αὐτὸς εἶναι ὁ σκοπὸς τῆς ὑπάρξεώς μας. Δία τοῦ τρόπου αὐτοῦ ἐπέρχεται καὶ ὁ ἁγιασμὸς ποὺ εἶναι καὶ ὁ τελικὸς προορισμός μας. Καὶ ἀναλόγως τῆς καταστάσεως καὶ τοῦ ἐπιπέδου της κάθε ψυχῆς, πραγματοποιεῖται καὶ ἡ μετάδοση αὐτοῦ του σωτηρίου μηνύματος καὶ πρὸς τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, ποὺ διψοῦν τὸν Χριστὸ καὶ δυστυχῶς τὸν στεροῦνται. Διότι εἶναι ἀλήθεια, ὅτι ὁ κόσμος γύρω μας Τὸν ἀναζητᾶ, ἴσως χωρὶς νὰ τὸ ἀντιλαμβάνεται. Καὶ αὐτὸ εἶναι κάτι τὸ ὁποῖο δὲ θὰ πρέπει νὰ τὸ λησμονοῦμε ποτὲ καὶ νὰ μᾶς ἀπασχολεῖ σοβαρά...

Ἀδελφοί μου, ἂς μὴ σταματᾶ τὸ βλέμμα μας στὶς θλίψεις ποὺ ἀντιμετωπίζουμε καὶ ποὺ ἴσως στὸ μέλλον νὰ γίνουν περισσότερες γιὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴ δόξα τοῦ Χριστοῦ.

Ἂς ἀποφασίσουμε νὰ βιώσουμε τὴ ζωὴ τὴν ὁποία ἀξίζει νὰ ζοῦμε, δηλ. τὴ ζωὴ τῆς χάριτος μὲ τὶς «πολλὲς θλίψεις» καὶ τὴν ἀτέλειωτη χαρὰ τοῦ Χριστοῦ, καὶ τότε ἂς εἴμαστε βέβαιοι ὅτι ἐκπληρώνουμε τὸ σκοπὸ τῆς ὑπάρξεώς μας.

Ἀμήν.