Αὐτὴ τὴν πατρίδα ἔχουμε καὶ δὲν τὴν χαρίζουμε σὲ κανέναν, γιατί δικιά μας δὲν εἶναι. Μᾶς τὴν δώσανε οἱ πατεράδες μας καὶ μᾶς ἀφήσανε βαριὰ παρακαταθήκη νὰ τὴν παραδώσουμε μὲ τὴ σειρὰ μας ἀκέραια σὲ ἐκείνους ποὺ ἔρχονται μετὰ ἀπὸ ἐμᾶς...

Μήπως νὰ δίναμε στὴ ζωὴ μας μιὰ κάποια ἀξία;
Ἐμεῖς τὴ ζωή μας τὴν σπαταλήσαμε πιασμένοι στὰ δίχτυα τῶν Σειρήνων, κουλουριασμένοι στὰ πόδια τοῦ μαμωνᾶ.  Γιὰ τὴν τιμὴ τῶν νεκρῶν μας, γιὰ τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν μας, μονάχα γι' αὐτὰ πρέπει στὰ στερνά μας νὰ ὁρίσουμε πὼς δὲν εἴμαστε δοῦλοι, μήτε ἄβουλοι, ἀλλὰ οὔτε καὶ ζῶα γιὰ νὰ μᾶς ξεπουλᾶνε στὰ παζάρια τῶν ἰσχυρῶν. Κι ἐσεῖς οἱ νέοι, μὴν παίρνετε παράδειγμα ἀπὸ τὴν δικιά μας τὴν μαύρη στράτα. Φωνάξτε γιὰ τὰ δίκια σας, ζητῆστε αὐτὰ ποὺ σᾶς κλέψαν, πάρτε τὶς ζωές σας στὰ δικά σας χέρια καὶ μὴν ἀφήνεστε στὰ χέρια τῶν ἐμπόρων τοῦ χαμοῦ...
Αὐτὴ τὴν πατρίδα ἔχουμε καὶ δὲν τὴν χαρίζουμε σὲ κανέναν, γιατί δικιά μας δὲν εἶναι. Μᾶς τὴν δώσανε οἱ πατεράδες μας καὶ μᾶς ἀφήσανε βαριὰ παρακαταθήκη νὰ τὴν παραδώσουμε μὲ τὴ σειρὰ μας ἀκέραια σὲ ἐκείνους ποὺ ἔρχονται μετὰ ἀπὸ ἐμᾶς...
Αὐτὸν τὸν εὐλογημένο τόπο μᾶς χάρισε ὁ Θεὸς νὰ ζήσουμε, νὰ παλέψουμε καὶ σὰν τὰ μάτια μᾶς κλείσουμε νὰ τὸ κάνουμε μὲ τιμή.  Σὲ ἐτοῦτα τὰ χώματα παλέψανε οἱ πρόγονοί μας καὶ γίνανε θηρία ποὺ τὰ σεβάστηκε ἀκόμη κι ὁ χάρος.  Σὲ ἐτοῦτο τὸν τόπο, λοιπόν, ἂς δώσουμε αὐτὸ ποὺ μποροῦμε, ἂς παλέψουμε ὅσο ἀντέχουμε, ἂς σκύψουμε νὰ μυρίσουμε τὸ χῶμα του ποὺ θὰ μᾶς σκεπάσει δίνοντάς μας τὴν εὐλογία του.
Μεγάλος ὁ φόβος ποὺ τὴν καρδιὰ κυριεύει πρὶν τὸν ἀγώνα καὶ ἄφρονας ἐκεῖνος ποὺ δὲν τὸν νιώθει.  Μά, ἐτοῦτος ὁ φόβος φεύγει κι ἔρχεται ἡ πρώτη νίκη, ποὺ....
γίνεται χαλὶ γιὰ τὴν μεγάλη δικαίωση ἐκείνου ποὺ δὲν τὸ βάζει κάτω καὶ παλεύει γιὰ ἐκεῖνα ποὺ πιστεύει καὶ ποὺ τιμᾶ.
Ἂν τὸν ἀγώνα τὸν ὄμορφο δὲν δώσουμε σήμερα, τὸν ἀγώνα ποὺ θὰ μᾶς τιμήσει, τότε εἶναι ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε μέσα μᾶς πίστη καὶ ἀξίες, εἶναι ἐπειδὴ δὲν ἔχουμε μέσα μας οὔτε τὸν φόβο Θεοῦ, εἶναι ἐπειδὴ ἀπὸ πολὺ καιρὸ πρὶν γίναμε ὑποτακτικοί του μαμωνᾶ καὶ δουλικὰ τῶν δαιμόνων ποὺ σήμερα σκεπάζουν τὴν ἀλήθεια, κρύβουν τὴν ὀμορφιὰ καὶ γελᾶνε μὲ τὸ κακὸ ποὺ τοὺς ἀφήσαμε νὰ μᾶς κάνουν...
Σὲ ἐτούτην τὴν εὐλογημένη πατρίδα, οἱ πέτρες μένουν ὄρθιες γιὰ νὰ μᾶς θυμίζουν ποιοὶ εἴμαστε, γιὰ νὰ μᾶς θυμίζουν ὅλα ἐκεῖνα ποὺ οἱ "φίλοι" μας θέλουν νὰ τὰ ξεχάσουμε, γιὰ νὰ ξεχαστοῦμε... Ἕνα μονάχα χρέος ἔχουμε... νὰ μὴν ἀτιμαστοῦμε καὶ νὰ μὴν ἀτιμάσουμε τοὺς νεκρούς μας. Ἂν δὲν παλέψουμε τώρα γὶ αὐτὸ τὸ χρέος, πότε θὰ τὸ κάνουμε αὐτό...; Μήπως πρέπει νὰ δώσουμε ἐπιτέλους στὴ ζωὴ μας μιὰ κάποια ἀξία;  Ἐσένα ρωτῶ καὶ περιμένω νὰ μοῦ ἀπαντήσεις...
kostasxan