Ἡ ζωὴ χωρὶς Χριστὸ καταντᾶ βίος ἀβίωτος

Γράφει ὁ  Ἀρχ. π. Ἰωὴλ Κωνστάνταρος

Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα Κυριακῆς Δ' Ματθαίου (Ρωμ. ΣΤ΄ 18-23)

Ἀποκαλυπτικὸς καὶ ξεκάθαρος ὁ Ἀποστολικὸς λόγος γιὰ τὸ θέμα τῆς ἁμαρτίας. Καὶ δὲν θὰ μποροῦσε νὰ συμβαίνει διαφορετικά, ἀφοῦ οἱ ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ δὲν περιέχουν καμμία ἀπολύτως ἀσάφεια.

Δὲν τίθεται θέμα παρανοήσεως. Ἡ ἁμαρτία εἶναι δουλεία. Καὶ μάλιστα ἡ χειρότερη μορφὴ δουλείας. Ἀλλὰ «διὰ τὴν ἀσθένειαν τῆς σαρκὸς ἠμῶν», δηλ. τῶν τότε πιστῶν της Ρώμης, στὴν συνέχεια ἀναφέρεται καὶ ὁ ὅρος δουλεία γιὰ τὴν «δικαιοσύνη».

Αὐτὸ σημαίνει ὅτι οἱ ἴδιοι οἱ πιστοί, λόγω του ὅτι ἦταν ἀκόμα ἀδύνατοι πνευματικῶς, τὸν Εὐαγγελικὸ τρόπο ζωῆς, τὸν ἐνίωθαν ὡς κάποια μορφὴ «δουλείας». Φαινόταν δηλ. στὴν ἀρχὴ ὡς δυσκολία, διότι ἐρχόταν σὲ ἄμεση ἀντίθεση μὲ τὴν σάρκα. Μὲ τὸ σαρκικὸ ἐν γένει φρόνημα, τὸ ὁποῖο ἀντιστρατεύεται τὸν νόμο τοῦ νοός, «βλέπω δὲ ἕτερον νόμον ἐν τοῖς μέλεσί μου ἀντιστρατευόμενον τὸν νόμο τοῦ νοός μου καὶ αἰχμαλωτίζοντα μὲ ἐν τῷ νόμω τῆς ἁμαρτίας τῷ ὄντι ἐν τοῖς μέλεσί μου» (Ρωμ. Ζ' 23).

Καὶ ἂς μὴ ξεχνοῦμε ὅτι οἱ πρῶτοι Χριστιανοί, πρὶν γνωρίσουν τὸν Χριστὸ καὶ γίνουν συνειδητὰ μέλη τῆς....

Ἐκκλησίας, ζοῦσαν τὴ ζωὴ τῆς εἰδωλολατρείας, μὲ ὅ,τι αὐτὸ συνεπάγεται, ὅπως γράφει σὲ ἄλλες περιπτώσεις ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος Παῦλος. Διότι ναὶ μέν, συγκαταριθμήθησαν στὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ρώμης καὶ πολλοὶ ἐξ' Ἰουδαίων Χριστιανοί, οἱ ὁποῖοι γνώριζαν τὰ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὸ περιεχόμενό της πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς, κατὰ τὸ πλεῖστον ὅμως οἱ πιστοί της Ρώμης προέρχονταν ἀπὸ τὰ ἔθνη. Γι' αὐτὸ καὶ στὴ συνέχεια τοὺς γράφει ὅτι ὅπως παλαιότερα εἴχατε ὑποδουλώσει τὰ μέλη σας στὴν ἀνηθικότητα καὶ στὴν παράβαση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ, ἔτσι κι ἀπ' ἐδῶ καὶ πέρα εἶναι ἀνάγκη νὰ «ὑποδουλώσετε» τὰ μέλη τοῦ σώματός σας στὸν «ἁγιασμόν». Στὸν Εὐαγγελικὸ τρόπο ζωῆς, γιὰ νὰ ἁγιασθοῦν.

Ἂς δοῦμε στὴ συνέχεια τὸ θέμα μας, «ἁμαρτία καὶ δουλεία», διότι σὲ κάθε ἐποχή, ὅμως πολὺ περισσότερο στὴ δική μας, φαίνεται πὼς ὁρισμένοι νομίζουν ὅτι μποροῦν νὰ συνδυάσουν τόσο τὴν «ζωὴ» τῆς ἁμαρτίας, ὅσο καὶ τὴ ζωὴ τῆς Χάριτος, δηλ. τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία.

Ἄραγε, χρειάζεται ν' ἀναπτυχθεῖ ἐν ἐκτάσει ἡ μεγάλη ἀλήθεια, ὅτι ὁ δρόμος τῆς ἁμαρτίας, ὁδηγεῖ στὴν καταστροφή; Ὑπάρχει ἀμφιβολία, τόσο στοὺς πιστούς, ὅσο καὶ σ' ὅσους συνειδητὰ ἀρνοῦνται τὴν εὐλογία τῆς πίστεως ὅτι «τὰ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος»; (Ρωμ. ΣΤ΄23). Μόνο ἄνθρωποι ποὺ ζοῦν ἐκτὸς πραγματικότητας μποροῦν νὰ ἰσχυριστοῦν τὸ ὅλως ἀντίθετο. Μία ὅμως συνείδηση τόσο διεστραμμένη, ποὺ φαντάζεται τὴ δουλεία τῆς ἁμαρτίας ὡς δῆθεν ἐλευθερία, μία ὕπαρξη ποὺ ἀποκηρύσσει τὴν ὄντως ἐλευθερία τῆς ἀρετῆς καὶ ἐπιλέγει τὴν μαύρη σκλαβιὰ τῶν παθῶν, εἶναι ἀδύνατον νὰ ἐννοήσει τὸν θεόπνευστο λόγο. Τὸ μόνο ποὺ ἀπομένει εἶναι, τὸ νὰ γίνεται θερμὴ προσευχή, μήπως καὶ μὲ τρόπο ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Θεὸς γνωρίζει, κάποτε ἡ ὕπαρξη αὐτή, ἐννοήσει τὴν φρικτὴ πραγματικότητα.

Ἂς συνεχίσουμε ὅμως τὸν λόγο γιὰ ἐκείνους ποὺ ἡ καρδιὰ τοὺς μπορεῖ νὰ δεχθεῖ τὴν ἀλήθεια καὶ ἀγωνίζονται μέσα στὸν κυκεώνα τοῦ κόσμου καὶ τῆς ἁμαρτίας. Γιὰ ὅσους ποὺ ἐὰν πράγματι τὸ θέλουν, μποροῦν νὰ νικήσουν τὸν κακὸ ἑαυτό τους καὶ νὰ γεύονται τὴν χαρὰ τῆς Χάριτος καὶ τὴν εὐλογία τοῦ ἀγώνα κατὰ τῶν ποικίλων παθῶν καὶ ἀδυναμιῶν.

Ναί. Ὁ κάθε ἄνθρωπος, κάποια στιγμὴ τῆς ζωῆς του θὰ βρεθεῖ μπροστὰ σὲ ἕνα σταυροδρόμι. Κρίσιμο σταυροδρόμι, ὅπου θὰ κληθεῖ νὰ ἐπιλέξει τὸν ἕνα ἀπ' τοὺς δύο δρόμους. Ἢ τὸν εὐρύχωρο δρόμο τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος δὲν χρειάζεται κανέναν ἀπολύτως κόπο, ἀφοῦ ἄλλωστε εἶναι κατηφορικὸς (ποὺ ὅμως ὁδηγεῖ μετὰ βεβαιότητος στὴν καταστροφή), ἢ θὰ ἐπιλέξει συνειδητὰ τὸν δύσκολο καὶ ἀνηφορικὸ δρόμο τῆς τελικῆς νίκης. Μᾶλλον τὸ κακοτράχαλο μονοπάτι, ποὺ φυσικὰ μπροστὰ βαδίζει ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καὶ ποὺ μᾶς κρατᾶ ἀπὸ τὸ χέρι, ὁδηγώντας μας στὴ Βασιλεία Του!

Ὁμολογουμένως ἡ ὁδὸς εἶναι ἀνηφορικὴ καὶ δύσκολη. Ποιὸς εἶπε ὅμως ὅτι μέσα στοὺς κόπους καὶ μέσα στὶς θυσίες, ἀπουσιάζει ἡ ὀμορφιὰ καὶ λείπει ἡ εὐτυχία;

Ποιὸς ὑποστήριξε ὅτι ὁ Χριστιανισμὸς δηλαδὴ ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς εἶναι ἄγευστή της χαρᾶς καὶ ὅτι ὁ ἀγωνιστὴς μαραζώνει μέσα στὸν συνειδητὸ καὶ πολυμέτωπο ἀγώνα του; Μόνο ἄσχετοι μὲ τὴν βιωματικὴ ζωὴ τῆς θυσίας καὶ τῆς ἁγιότητας μποροῦν νὰ ἰσχυριστοῦν θέσεις ποὺ παρουσιάζουν τὴν μυστηριακὴ ζωὴ καὶ τὸν ἀγώνα τῆς προσευχῆς, ὡς δῆθεν στέρηση τῆς χαρᾶς.

Μόνο ἄνθρωποι τοῦ κόσμου θὰ ὑποστηρίξουν ὅτι ὁ Χριστιανὸς μαραζώνει ὅταν ἐπιλέγει τὸ νὰ ἀκολουθεῖ «τοῖς ἴχνεσιν Αὐτοῦ» του Ἰησοῦ.

Βεβαίως, ὅπως σὲ ὅλες τὶς καταστάσεις δὲν μποροῦν νὰ συγκρίνονται ἀνόμοια πράγματα, πολὺ περισσότερο ἡ ζωὴ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος εἶναι φύσει ἀδύνατον νὰ συγκριθεῖ μὲ τὸν βίο τὸν ἀβίωτό της ζοφερῆς κοσμικότητας καὶ στὴ συνέχεια νὰ ὑπολογίζονται καὶ νὰ καταμετροῦνται τὰ μεγέθη.

Ὅπως ἐπὶ παραδείγματι, εἶναι ἀδύνατον νὰ συγκριθεῖ ἡ ἀξία ἑνὸς διαμαντιοῦ μὲ τὴν ποσότητα τῆς λυματολάσπης, ἢ ἡ ἀξία καὶ ἡ ὀμορφιὰ τῶν κατάλευκων κρίνων μὲ μία χωματερή.

Καί, μπορεῖ κανεὶς νὰ ἰσχυριστεῖ ὅτι καὶ οἱ Χριστιανοὶ εἶναι δοῦλοι, «δοῦλοι τοῦ Θεοῦ». Ναί, βεβαίως, εἴμαστε δοῦλοι Θεοῦ, μὲ τὴν διαφορὰ ὅμως πὼς ὅταν κανεὶς γίνεται δοῦλος Θεοῦ, ἀμέσως μεταβάλλεται σὲ «ἀπελεύθερο Χριστοῦ». Ἀντιθέτως, ὅταν κανεὶς γίνεται δοῦλος τῆς ἁμαρτίας, ἀμέσως φορᾶ στὸ λαιμό του καὶ στὰ μέλη τοῦ τὴν τριπλῆ ἁλυσίδα τῆς σκλαβιᾶς τοῦ κόσμου, τοῦ διαβόλου καὶ τὸ χειρότερο ὅλων, τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ του, μὲ προοπτικὲς δυστυχῶς, ἰσοβίου σκλαβιᾶς καὶ αἰωνίου κολάσεως.

Φίλοι μου, ἂς μὴ μᾶς φαίνεται παράδοξη ἡ πραγματικότητα καὶ ἂς μὴ κλείνουμε τὰ μάτια μας μπροστὰ στὴν ἀλήθεια.

Ὁ κάθε τρόπος ζωῆς, ποὺ εἶναι βεβαίως θέμα ἑκουσίου ἐπιλογῆς, νομοτελειακῶς φέρει καὶ τὴν προοπτική του στὸν χῶρο αὐτῆς τῆς αἰωνιότητας. Εἴτε ἀπὸ θετικῆς, εἴτε ἀπὸ ἀρνητικῆς πλευρᾶς.

Ξεκάθαρα λοιπὸν πράγματα. Ἡ δουλεία τῆς ἁμαρτίας καταλήγει στὴν καταστροφὴ τῶν χαρισμάτων καὶ στὸν αἰώνιο θάνατο. Τὸν παντοτινὸ δηλαδὴ χωρισμὸ ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐνῶ ἡ κατὰ Θεὸν «δουλεία», δηλ. ἡ ἀπελευθέρωση τῆς ὑπάρξεως διὰ τῆς χάριτος καὶ μέσω τοῦ ἀγώνα γιὰ τὴν κατὰ Χριστὸν ἀρετὴ καὶ τοῦ προσωπικοῦ ἁγιασμοῦ, ὁδηγεῖ καὶ καταλήγει καὶ στὴν χαρὰ τὴν προσωρινὴ καὶ πρόσκαιρη, τῆς ζωῆς αὐτῆς, ἀλλὰ καὶ στὴ μακαριότητα καὶ ἀτελεύτητη εὐτυχία τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς θείας Βασιλείας. Στὴν ἀπερίγραπτη καὶ ἀνέκφραστη χαρὰ τοῦ παραδείσου. Ἐκεῖ δηλ. ποῦ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἔχει τοποθετήσει ὅλους ὅσους θέλησαν νὰ ἔρθουν ἀντιμέτωποι μὲ τὸ ρευστὸ καὶ κατάπικρο ὡς ἄψινθο (Ἀποκ. Ἡ' 11), πνεῦμα τοῦ κόσμου τούτου.

Πόσες ἀλήθεια ψυχές, καὶ μὲ πόσα χαρίσματα καὶ κλήσεις, ἔχασαν τὸ δρόμο τὸν ἀνηφορικό, τὸν δρόμο τῶν ἁγίων, διότι ἔδωσαν βάση στὶς ἀπάτες καὶ στὰ ψεύδη τοῦ κόσμου, ὅτι δηλ. στὸ δρόμο τοῦ Χριστοῦ ἀπουσιάζει ἡ χαρά;

Καὶ πόσοι μετὰ τὶς τραγικὲς ὑπαρξιακὲς περιπλανήσεις τοὺς ἐδῶ κι ἐκεῖ, σὲ στιγμὲς εἰλικρινείας ὁμολόγησαν «διψάσαμε τὸ μεσημέρι, μὰ τὸ νερὸ γλυφό»; Καὶ πάλι καλά, ἔστω καὶ ἀργὰ νὰ τὸ παραδεχθεῖ καὶ νὰ τὸ ὁμολογήσει κανείς, καὶ ἔτσι ν' ἀρχίσει ἕνα νέο ξεκίνημα κοντὰ στὸν Ἐλευθερωτὴ καὶ μὲ τὸν Ἐλευθερωτή. Διότι ὑπάρχει πάντοτε καὶ ὁ κίνδυνος, νὰ ἔρθει ἀπρόσμενα τὸ τέλος τῆς ἐπιγείου ζωῆς, καὶ ἡ ἀπελπισμένη καρδιά, σπαρακτικὰ νὰ ψελίζει τὸ στίχο τοῦ τραγικοῦ ποιητῆ «Μὴ ζητᾶς νὰ μ' ἀναστήσεις, δὲν μπορῶ»...

Τὸ δὲ πλέον τραγικὸ εἶναι ὅτι τὴν φρικτὴ αὐτὴ φράση τὴ διατυπώνουν ὡς «κύκνειον ἄσμα» ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι, ξεγελάστηκαν καὶ νόμισαν ὅτι στὴν πορεία τῆς ζωῆς του θὰ συνδυάσουν τὰ ἄκρως ἀντίθετα. Τὴν ζωὴ τοῦ Χριστοῦ μὲ τὴν κατάρα τῆς ἁμαρτίας...

Ἀδελφοί μου, τὸ ὅτι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ μᾶς ἀξιώνει νὰ ζοῦμε μέσα στὸν εὐλογημένο χῶρο τῆς Ἐκκλησίας μας, μὲ ὅ,τι βεβαίως αὐτὸ συνεπάγεται γιὰ τὴν Ὀρθόδοξη πνευματικότητα, τὸ ὅτι παρὰ τὶς ἀδυναμίες μας δὲν τὸ βάζουμε κάτω – δὲν ἐπιτρέπεται νὰ τὸ βάζουμε κάτω- τοῦτο ἀποτελεῖ σημεῖο ἐλπίδας γιὰ αἴσιον τέλος.

Φυσικά, ὁ δρόμος εἶναι μακρύς. Ὅμως τὸ «κανδήλι τῆς πίστεως μένει πάντοτε ἀναμμένο καὶ καθοδηγεῖ», γνωρίζοντας ὅτι ἡ βεβαιότητα ἔρχεται μόνο ὅταν ἡ ψυχὴ βρεθεῖ ἐντός του παραδείσου.

Γνωρίζουμε ὅτι θὰ κοπιάσουμε, θὰ πονέσουμε καὶ γιατί ὄχι, κάποιες φορὲς θὰ κινδυνεύσουμε καὶ ἴσως θὰ ματώσουμε. Ἔτσι ὅμως ἔχουν τὰ πράγματα στὴ Χριστιανικὴ ζωή.

Ἡ μεγάλη χαρὰ τοῦ Χριστοῦ καὶ συνοδεύει στὴν ἀρχή, ἀλλὰ ἀκολουθεῖ πάντοτε τὸν μεγάλο ἀγώνα. Τώρα προηγεῖται ὁ κόπος, ὁ ἀγώνας καὶ ἡ θυσία. Καὶ ὅπως ἔλεγε κι ἕνας σύγχρονος ἅγιος «Τὸν ζωογόνο ἀέρα τῆς πνευματικῆς -της ἐν Κυρίω χαρᾶς- θὰ τὸν ἀναπνεύσουμε ὄχι στὴν πεδιάδα τῶν συμβιβασμῶν καὶ τῶν ὑποχωρήσεων, ἀλλὰ ἀφοῦ κουραστοῦμε ν' ἀνεβοῦμε στὶς ἀτέλειωτες ψηλοκορφὲς τῆς χάριτος»!

Εἶναι αὐτὸ μὲ τὸ ὁποῖο καὶ κλείνει τὸ Ἀποστολικό μας ἀνάγνωσμα «τὸ δὲ χάρισμα τοῦ Θεοῦ, ζωὴ αἰώνιος ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ τῷ Κυρίω ἠμῶν»! (Ρωμ. ΣΤ΄23).

Ἀγαπητοί μου. Κάποτε μία κοσμικὴ κυρία, συνάντησε μίαν ἄλλη, πιστὴ καὶ ἀγωνιζομένη Χριστιανή, παλαιὰ φίλη της, ποὺ σκόρπιζε παντοῦ τὴ χαρά. -«Θὰ ἔδινα ὅλο τὸν κόσμο γιὰ ν' ἀποκτήσω τὴ χαρά σου», τῆς εἶπε. - «Τόσο ἀκριβῶς μου κόστισε κι ἐμένα», ἀπάντησε ἐκείνη.

Καὶ ὄντως, εἶναι ἡ προσφορὰ τῶν πάντων καὶ τὸ ἀσταμάτητο ἀνέβασμα πρὸς τὴν κορυφή, ὁ μοναδικὸς τρόπος γιὰ νὰ κερδίσει κανεὶς τὸν Ἰησοῦν. Γιὰ νὰ κερδίσει τοὺς θησαυροὺς τῆς χάριτος καὶ τῆς χαρᾶς. Εὐλογίας δηλαδὴ ποὺ ἀρχίζει ἀπὸ ἐδῶ στὴ γῆ, γιὰ νὰ μὴ τελειώνει ποτὲ στὸν οὐρανό.

Γένοιτο. 

Ἀμὴν