Οἱ τρεῖς ἑλληνικὲς πασχαλιὲς

Γράφει ὁ Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας 
Δὲν ἄντεχα ἄλλο φίλε μου αὐτὴ τὴν κατάσταση, ἕνας μόνιμος κόμπος ἔχει σταθεῖ στὸ λαιμό μου καὶ πνίγει τὴν ἀναπνοή μου. Δὲν ζοῦμε πλέον στὶς μεγαλουπόλεις, περπατᾶς καὶ βλέπεις ζωντανοὺς- νεκρούς, κάποιοι φρόντισαν καὶ μᾶς ἄνοιξαν τοὺς τάφους μας. Ἔτσι πρὶν μπῶ στὸ δικό μου τάφο ἀποφάσισα ἕνα πρωινὸ νὰ δραπετεύσω νὰ πάω στὴ Αἴγινα, νὰ προσκυνήσω τὸν Τάφο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ. Ἄκουγα ἀποσβολωμένος τὸν φίλο μου ποὺ μᾶς ἕνωναν καλὲς στιγμὲς ἀπὸ τὸν Στρατό. Πῆγα νὰ τὸν παρηγορήσω μὲ τά ψεύτικα τὰ λόγια τὰ μεγάλα ἀλλὰ μᾶλλον μὲ παρηγόρησε αὐτὸς μὲ τὰ παράδοξα ποὺ ἔζησε καὶ ἄκουσε σὲ αὐτὸ τὸ μυροβόλο νησὶ τοῦ Ἀργοσαρωνικοῦ.
Ἀγουροξυπνημένος μου  λέει βρέθηκα στὸ σαλόνι τοῦ πλοίου τοῦ πρώτου πρωινοῦ δρομολογίου γιὰ τὴν Αἴγινα. Κουβαλοῦσα τοὺς ἐφιάλτες τὶς προηγούμενης νύκτας καὶ οὔτε τὴν ματιά μου ἄφηνα νὰ κοιτάζει τὰ φωτεινὰ αἰγαιοπελαγίτικα χρώματα τῆς θάλασσας καὶ τοῦ οὐρανοῦ, ἀλλὰ τὸ βλέμμα μου ἔπεσε πάνω σὲ ἕνα ἁπλὸ γεροντάκι ποὺ μασουλοῦσε ἀμέριμνα  τὸ παξιμαδάκι του. Καὶ αὐτὸς ἀκόμα ὁ θόρυβος μὲ ἐνοχλοῦσε, τὸ πλησίασα καὶ πρὶν ἀκόμη τὸ μιλήσω αὐτὸ ἔβγαλε ἕνα....

παξιμάδι καὶ μοῦ τὸ ἔδωσε... "Κάνει καλό, θὰ σοὺ χρειασθεῖ γιὰ τὴν ναυτία ποὺ ἔχεις", μοῦ εἶπε...  Ποῦ νὰ ἐξηγήσω στὸ παπποὺ ὅτι τὴν μόνη ναυτία ποὺ εἶχα ἦταν ἡ ἀηδία ποὺ αἰσθανόμουν γιὰ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν γύρω μας... 
 Ἐκεῖνο ποὺ μὲ πλήγωνε περισσότερο ἦταν τὰ μεγάλα πατριωτικὰ λόγια δίχως πράξη, ὁ ψευτοσυνδικαλισμὸς ἀπὸ τὰ κομματικὰ κουφάρια τῆς μεταπολίτευσης καὶ οἱ ἀγαπητικοὶ λόγοι ἐν μέσω κοινωνικῆς διάλυσης κάποιων δημοφιλῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν μας. "Πάρε παλληκάρι μου τὸ παξιμάδι θὰ τὸ χρειασθεῖς, αὐτὸ σὲ λίγο θὰ ἱκανοποιεῖ τὴν πείνα μας!!" Εἶπα ἕνα ξερὸ "εὐχαριστῶ" καὶ ἀσυναίσθητα τὸ πῆρα καὶ ἀπὸ τότε ἔγινε βάρος στὴν τσέπη μου. 
Τὸ πλοῖο ἔφτασε στὴν ὥρα του καὶ στὴν ἀνηφοριὰ τοῦ δρόμου γιὰ τὸ μοναστήρι ΤΗΣ  ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ δίπλα στὶς καστροεκκλησιὲς τῆς Παλαιοχώρας δὲν περίμενα καὶ ἄφησα τὸ συγκινησιακό μου φορτίο νὰ μετασχηματισθεῖ σὲ προετοιμασία παράκλησης καὶ προσευχῆς στὸν ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ. Καὶ τί δὲν ἔλεγα μέσα μου... 'Ὅμως ὁ λογισμὸς  μου εἶχε ἐπικεντρωθεῖ σὲ πονεμένες σκέψεις ποὺ ἔβγαιναν μὲ τὸν ἀναστεναγμό μου... 
"Ἐσὺ Ἅγιε μπορεῖς νὰ καταλάβεις τὴν ἀδικία , τὴν ἐξαθλίωση καὶ τὸν κατατρεγμὸ ποὺ συμβαίνει σὲ μένα, στὴν οἰκογένειά μου καὶ στὴ πατρίδα μου, γιατί ΕΣΥ  τὰ ἐνίωσες ὅλα αὐτὰ μαζὶ μὲ τὴν ἀχαριστία καὶ τὸν διωγμὸ ποὺ ἐξαπέλυσε τὸ τότε κατεστημένο τῆς ἐποχῆς γιατί δὲν ἄντεχε τὴν ταπεινὴ Ἁγιότητα ἑνὸς κατασυκοφαντημένου Ἱεράρχη. Εἶναι τόση ἄραγε δυσβάστακτη ἡ ἁμαρτία μας Ἅγιε, ποὺ μᾶς κατάντησε ἄνευρη κρεάτινη μάζα ποὺ δὲν ἀντιδρᾶ στὰ κελεύσματα ἀκόμη καὶ αὐτοῦ του ἔνδοξου ἡρωικοῦ παρελθόντος μας, ποὺ ἄλλοι τὸ διαφημίζουν καὶ ἄλλοι τὸ πολεμοῦν φυσικὰ πρὸς ἴδιον ὄφελος, δίχως  νὰ τοὺς ἐνδιαφέρει ὅτι ἡ ΕΛΛΑΔΑ μᾶς ἔγινε ἕνα ἀπέραντο πνευματικὸ νεκροταφεῖο; Μήπως Ἅγιέ μου τὰ οἰκονομικὰ πακέτα τὰ ἐκπορευόμενα ἐκ τῆς Εὐρώπης ταπώσανε πνευματικὰ στόματα σὲ τέτοιες δύσκολες στιγμὲς ποὺ τὸ Ὀρθόδοξο κατασκανδαλισμένο Ποίμνιο προσμένει μὲ λαχτάρα νὰ ἀντικρύσει ἀναστήματα σὰν τὸ δικὸ ΣΟΥ;

Καὶ φυσικὰ ΑΓΙΕ μου δὲν παρακαλᾶμε γιὰ συνηθισμένους Ἐθνοσωτῆρες ἀλλὰ  γιὰ ζωντανοὺς Ἁγίους Ἡγέτες ποὺ θὰ ξαναζεστάνουν τὸ παγωμένο αἷμα τοῦ ταλαιπωρημένου γένους μας". 
Μέχρι νὰ φτάσω στὸ Προσκύνημα καὶ στὸν Τάφο τοῦ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ τὰ εἶχα πεῖ σχεδὸν ὅλα. Ἦταν καθημερινὴ καὶ ὁ κόσμος στὴν Ἱερὰ Μονὴ ἦταν λιγοστός. Ἀπὸ τὴν εἴσοδο ἄρχισα νὰ αἰσθάνομαι πιὸ ἀνάλαφρος, ἂν καὶ μὲ ἐνοχλοῦσε τὸ παξιμάδι τοῦ παπποῦ στὴν τσέπη μου. Πολλὲς φορὲς στὸ παρελθὸν ζήτησα τὴν βοήθεια τοῦ Ἁγίου καὶ πολλὲς φορὲς τὸν ἐπισκέφθηκα, ὅμως αὐτὴ τὴν φορὰ ὅταν πλησίασα στὸν μαρμάρινο τάφο τοῦ ἄνοιξα ὅσο δυνατὸν τὰ χέρια μου καὶ τὸν ἀγκαλίασα.
"Βρὲ παλληκάρι μου πῶς κάνεις  ἔτσι , σκέπτεσαι νὰ μπεῖς μέσα;" ἀκούσθηκε  μία φωνὴ ἀπὸ πίσω μου, τρόμαξα καὶ γύρισα νὰ δῶ ποιὸς ἀθεόφοβος δὲν ὑπολόγιζε τὴν προσωπική μου αὐτὴ στιγμὴ τῆς κατάνυξης. Ποῖον ἄραγε ἀντίκρισα; Τὸν παπποὺ ποὺ μασουλοῦσε τὸ πρωὶ τὰ παξιμάδια στὸ πλοῖο! Τί νὰ τοῦ πῶ ἀπὸ σεβασμὸ πρὸς τὸ χῶρο τοῦ Προσκυνήματος, σιώπησα, ἀλλὰ δακρυσμένος τοῦ εἶπα: "Παπποὺ χάνεται ἡ πατρίδα μας..." Ἔκανα τὸν Σταυρό μου καὶ πῆγα νὰ φύγω. Ὁ παπποὺς κάθισε μπροστά μου καὶ μὲ ἐμπόδισε νὰ ἀπομακρυνθῶ λέγοντάς μου αὐστηρά.
"Ποία Πατρίδα ρὲ χάνεται; ἡ βλακεία καὶ ἡ προδοσία μας θὰ χαθοῦν στὸ τέλος. Καὶ ἂν χαθεῖ κάτι θὰ εἶναι αὐτὸ τὸ βρωμοσύστημα μέσα στὸ ὁποῖο ζήσαμε ὅλοι μας καὶ ἦταν αὐτὸ τὸ σύστημα ποὺ κατηγόρησε ἄδικα αὐτὸ τὸν ΑΓΙΟ ποὺ ἤρθαμε σήμερα νὰ προσκυνήσουμε. Ἄκου νὰ σοὺ πῶ, ἐγὼ ἔχω ρίζα ἀπὸ τὴν Αἴγινα καὶ ἡ γιαγιά μου ἐξομολογιότανε στὸν ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ καὶ γνώριζε καλά τους κατατρεγμούς του. Ὅταν ἤμουν παιδάκι αὐτὴ ἡ καλὴ γιαγιά μου ἔλεγε ὅτι θὰ ἔρθει καιρὸς ποὺ ἡ πατρίδα μας θὰ περάσει αὐτὰ ποὺ πέρασε αὐτὸς ὁ Ἅγιος δὴλαδή τὴν προδοσία, τὴν συκοφαντία καὶ τὴν ἀδικία καὶ μετὰ θὰ ζήσει τρεῖς συνεχόμενες ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ μέσα στὴν ἴδια χρονία."
-"Τί εἶναι αὐτὰ ποὺ λὲς παπποὺ τοῦ εἶπα ἔκπληκτος. Ἄντε γιὰ τὴν συκοφαντία καὶ τὴν ἀδικία τὰ καταλαβαίνω ἀλλὰ ποὺ κολλᾶνε οἱ τρεῖς συνεχόμενες Πασχαλιές;"

-"Ἄκου νὰ δεῖς! Πρῶτα θὰ κάνουμε Πασχαλιὰ στὶς Ἐκκλησιές μας, μετὰ θὰ κάνουμε Πασχαλιὰ στοὺς δρόμους ἀπὸ τὴν χαρά μας ποὺ θὰ ξεκουμπισθεῖ αὐτὸ τὸ βρωμοσύστημα ποὺ ταλαιπωρεῖ τὶς ζωές μας ἐδῶ καὶ χρόνια καὶ μετὰ ὅταν λειτουργηθεῖ ἡ ΑΓΙΑ ΣΟΦΙΑ θὰ αἰσθανόμασθε  πάλι μέσα στὶς ψυχὲς μας Πασχαλιά".
-"Φίλε μου, ἔμεινα κάγκελο ἀπὸ αὐτὰ πού μου εἶπε ὁ παπποὺς καὶ τὰ ἔλεγε μάλιστα αὐστηρά". Μόλις πρόλαβα νὰ τὸν ρωτήσω πὼς τὸν ἔλεγαν καὶ μοῦ ἀπάντησε κοφτὰ: "Νεκτάριο μὲ ὀνομάζουν καὶ κοίτα κακομοίρη μου νὰ μὴν πετάξεις τὸ παξιμάδι πού σου ἔδωσα, σὲ λίγο καὶ αὐτὸ θὰ εἶναι δυσεύρετο!!!"
Ὁ παπποὺς κατηφόρισε πρὸς τὸν κάτω μεγαλοπρεπῆ Ἱερὸ Ναὸ πρὸς τιμὴν τοῦ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ, ἐκεῖ τὸν ἔχασα. Στάθηκα καὶ ἔβγαλα μία φωτογραφία μὲ τὰ ἀνθισμένα λουλούδια γιὰ νὰ θυμᾶμαι αὐτὸ τὸ θρύλο  ποὺ ἔμαθα μὲ τὶς ΤΡΕΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΠΑΣΧΑΛΙΕΣ.