Ἀπὸ ξενιτιὰ σὲ ξενιτιὰ

Γράφει ὁ π. Διονύσιος Ταμπάκης

Ἦταν δεκαεπτὰ ἐτῶν ὅταν κηρύχτηκε στὰ μέρη του, τὴν Ἤπειρο, ὁ πόλεμος μὲ τοὺς Ἰταλούς. Δὲν φοβήθηκε, μπῆκε καὶ αὐτὸς μεσ’τὴν μάχη. Πολέμησε σὰν σκυλὶ καὶ ἐδίωξε τοὺς ἐχθροὺς ἀπὸ τὸν τόπο του. Ὕστερα ἦρθαν οἱ Γερμανοὶ καὶ ἴσα ποὺ σώθηκε ἀπὸ ἕνα ἀπόσπασμα  ποὺ ἀγέρωχο  μπῆκε στὴν Κόνιτσα πυροβολώντας ὅποιον  μικρὸ ἢ μεγάλο ἔβρισκε στὸν δρόμο τους. Ὅμως ἡ ζωὴ συνεχίζεται. Τὸ ποτάμι κυλάει μπροστὰ καὶ ποτὲ πίσω. Παντρεύτηκε, χόρεψε τότες λεβέντικα στὸν Γάμο τοῦ ἔξω ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιὰ τοῦ Ἄη Θανάση, ἔκανε Οἰκογένεια καὶ παιδιά, μὰ οἱ στερήσεις καὶ ἡ πείνα  θέριζαν.

Ἔτσι ἕνα πρωὶ ὁ κὺρ-Βαγγέλης ἀναγκάσθηκε νὰ ἀφήσει πίσω τὴν γυναίκα του καὶ τὰ ἐννιὰ παιδιὰ , ἀλλὰ καὶ τοὺς ἄρρωστους γονιούς του γιὰ νὰ ξενιτευθεῖ ἐργάτης στὴν Γερμανία  σ’ἕνα σκοτεινὸ ἐργοστάσιο. Ἡ κλίνη τοὺς σ’ἕνα δωματάκι σὰν κοτέτσι κολυμπημένο μέσα στὴν ὑγρασία. 30 χρόνια δούλεψε σκληρὰ στὴν ξενιχτιὰ ,κεφάλι δὲν σήκωσε ἀπ’τὸν βιδολόγο, ὄχι γιὰ νὰ πλουτήσει ἀλλὰ γιὰ νὰ μπορέσει ἴσα νὰ ζήσει τὴν οἰκογένειά του ποὺ ἄφησε στὴν πατρίδα του.

Πέρασαν τὰ χρόνια, ἦρθαν κατὰ πὼς φάνηκε καλύτερες ἡμέρες γιὰ τὸν τόπο μας καὶ ἕνα χάραμα....

 πρὶν μία βδομάδα πῆρε τὸ ἴδιο μονοπάτι κι ὁ ἐγγονὸς τοῦ ὁ Βαγγέλης, παλικάρι 32 χρονῶν. Μὲ 500 εὐρὼ μηνιάτικο σ’ἐργοστάσιο ὁλημερίς, δάνειο, καὶ τρία παιδιὰ στὴν Ἑλλάδα δὲν μπορεῖς οὔτε νὰ συντηρήσεις τὴν ζήση σου.

Ἔμαθα πῆγε σ’ἕνα συγγενῆ του στὴν Φραγκφούρτη , ὅπου νοικιάζει μία μπυραρία. Ἐκεῖ κατὰ πὼς φαίνεται θὰ βγάλει καὶ τὸ βιός του καὶ τῆς οἰκογενείας του, κάμνοντας τὸ γκαρσόνι καὶ καθαρίζοντας τοὺς ἐμετοὺς ἀπὸ τοὺς μεθυσμένους γιὰ νὰ μπορέσει νὰ δεῖ κ’αὐτὸς καὶ τὰ παιδιὰ τοῦ κάποτε μία ἄσπρη μέρα…

Ξενιτεμένο μου πουλὶ

ἐκεῖ στὰ ξένα ποὺ `σαὶ

σοὺ στέλνω μῆλο σέπεται

κυδώνι μαραγκιάζει…