Γράφει ὁ π.
Ἰωὴλ Κωνστάνταρος
Τὸ Ἀποστολικὸ Ἀνάγνωσμα ποὺ θὰ ἀκούσουμε τὴν Κυριακὴ στὴν λατρεία μας, εἶναι ἕνα ἀριστούργημα τοῦ οὐρανοῦ! Ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, μέσα σὲ λίγους στίχους δίνει πρακτικὲς ὁδηγίες, ποὺ ὅταν ὅμως ἐφαρμόζονται ἀπὸ τοὺς πιστούς, ἂφ΄ ἑνὸς μὲν ἀποδεικνύουν ὑψηλότατο πνευματικὸ ἐπίπεδο, ἀφ' ἑτέρου δὲ ὅτι ἡ χριστιανικὴ ζωή, ἐὰν τὸ θέλει ὁ πιστός, μπορεῖ νὰ ἐφαρμοστεῖ στὴν καθημερινότητα.
Ἀπὸ τὶς τόσες πολύτιμες συμβουλὲς ποὺ περιέχονται (καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετήσουμε μόνοι μας ὁλόκληρο τὸ κείμενο) , ἐμεῖς τώρα θὰ σταθοῦμε σὲ μία ποὺ ὁμολογουμένως συμπεριλαμβάνει ὁλόκληρο τὸ ἦθος, δηλ. τὴ ζωὴ τῆς ὀρθοδόξου πνευματικώτιτος. Μία ἐπιταγὴ τοῦ Πνεύματος ποὺ γεμίζει δέος τοὺς πιστούς. «Βλέπετε οὒν πὼς ἀκριβῶς περιπατῆτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοὶ» (Ἐφεσίους Ἐ΄ 15). Δηλ. Ἀφοῦ ὡς πιστοὶ ἔχετε λάβει τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὸν Χριστό, λοιπὸν προσέχετε, πῶς μὲ κάθε ἀκρίβεια νὰ συμπεριφέρεσθε. Νὰ ἔχετε τέτοια συμπεριφορὰ ποὺ θὰ ἀποδεικνύει ὅτι δὲν εἶστε ἄσοφοι, ἀσύνετοι καὶ ἀνόητοι ὡς πρὸς τὰ πνευματικά, ἀλλὰ νὰ ζεῖτε καὶ νὰ συμπεριφέρεσθε στὴν....
Ἀπὸ τὶς τόσες πολύτιμες συμβουλὲς ποὺ περιέχονται (καὶ εἶναι ἀνάγκη νὰ μελετήσουμε μόνοι μας ὁλόκληρο τὸ κείμενο) , ἐμεῖς τώρα θὰ σταθοῦμε σὲ μία ποὺ ὁμολογουμένως συμπεριλαμβάνει ὁλόκληρο τὸ ἦθος, δηλ. τὴ ζωὴ τῆς ὀρθοδόξου πνευματικώτιτος. Μία ἐπιταγὴ τοῦ Πνεύματος ποὺ γεμίζει δέος τοὺς πιστούς. «Βλέπετε οὒν πὼς ἀκριβῶς περιπατῆτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ' ὡς σοφοὶ» (Ἐφεσίους Ἐ΄ 15). Δηλ. Ἀφοῦ ὡς πιστοὶ ἔχετε λάβει τὸν φωτισμὸ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἀπὸ τὸν Χριστό, λοιπὸν προσέχετε, πῶς μὲ κάθε ἀκρίβεια νὰ συμπεριφέρεσθε. Νὰ ἔχετε τέτοια συμπεριφορὰ ποὺ θὰ ἀποδεικνύει ὅτι δὲν εἶστε ἄσοφοι, ἀσύνετοι καὶ ἀνόητοι ὡς πρὸς τὰ πνευματικά, ἀλλὰ νὰ ζεῖτε καὶ νὰ συμπεριφέρεσθε στὴν....
κοινωνία ποὺ ζεῖτε ὡς σοφοὶ καὶ συνετοί.
Αὐτὸ εἶναι, πρέπει νὰ εἶναι αὐτονόητο, ὄχι μόνο γιὰ τὸν κάθε συνειδητὸ πιστό, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο γενικῶς, ἴσως ἰσχυριστεῖ κανείς. Ναί, αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια. Ὅμως μόνο θεωριτικῶς ἰσχύει αὐτό, διότι στὴν πράξη βλέπουμε νὰ συμβαίνει τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο.
Ἀναντιρρήτως, ὁ κάθε ἄνθρωπος διαθέτει τὴν συνείδησή του, ἡ ὁποία καὶ τὸν καθοδηγεῖ στὶς πράξεις του, ἀπὸ τὴν μεγαλύτερη ἕως καὶ τὴ μικρότερη. Ἀλλὰ καὶ πάλι κινούμαστε σὲ θεωριτικὸ ἐπίπεδο. Ἡ ζωὴ στὴν καθημερινότητα μᾶς ἀποδεικνύει αὐτὸ ποὺ σὲ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος, δηλ. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τοῦ Ἀποστόλου. Ὅλοι δηλ. φέρουμε μέσα μας καὶ τὸν νόμο τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος ἀντιστρατεύεται, δυστυχῶς, τὸν νόμο τοῦ νοός μας...
Βεβαίως, θὰ μποροῦσε στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ φέρει κανεὶς ὡς συγκριτικὰ μεγέθη τὸν πιστὸ καὶ τὸν ἄπιστο, γιὰ νὰ καταλήξει στὸ ὅτι, ἐὰν στὸν συνειδητὸ πιστὸ ὑφίσταται ἐνεργὸς ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας, ἄρα τί μπορεῖ νὰ συμβαίνει σὲ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμα συνδεθεῖ συνειδητὰ μὲ τὸν Χριστὸ ἢ ἀκόμα περισσότερο τραγικά, μὲ αὐτὸν ποὺ συνδέθηκε καὶ ἀλλοίμονο, κατόπιν ἀπέκοψε τὸν εὐατόν του ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς. Πράγματι, ἀγγίζουμε τραγικὲς καταστάσεις στὸ σημεῖο αὐτό, καὶ τὸ χειρότερο ὅλων εἶναι πὼς ἀρκετοὶ ἀδελφοί μας, δὲν συνειδητοποιοῦν οὔτε καὶ στὸ ἐλάχιστο τὴν ζοφερότητα τῆς καταστάσεώς τους. Αὐτό, ὄντως εἶναι τὸ πλέον φοβερό, ἀφοῦ ἐὰν δὲν συμβεῖ κάτι, ὥστε νὰ ἀλλάξουν τὴν πορεία τῆς ζωῆς τους, καὶ προτίστως νὰ δεχθοῦν τὶς ἐπαναλμβανόμενες καὶ ἀσταμάτητες κλήσεις τῆς χάριτος, θὰ συνειδητοποιήσουν μὲν τὴν κατάστασή τους, θὰ εἶναι ὅμως πολὺ ἀργὰ ἀφοῦ «Ἐν τῷ ἅδη οὐκ ἔστι μετάνοια».
Ὁ πιστὸς λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ βρίσκεται πάντοτε σὲ νηφάλια πνευματικὴ κατάσταση.
Νὰ μὴ τὸν ναρκώνει ὁ ὕπνος τῆς ραθυμίας καὶ νὰ μὴν τὸν ζαλίζει ὁ ζόφος τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι δὲ περισσότερο ἀπ' ὀ,τιδήποτε ἄλλο ἀνάγκη, νὰ βλέπει πῶς βαδίζει καὶ νὰ ἀποδεικνύει ὅτι πράγματι ἔχει ἀφήσει τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν σοφίζει καὶ νὰ τὸν καθοδηγεῖ.
Καὶ γιὰ νὰ κάνει περισσότερο πιστευτὸ καὶ δυναμικὸ τὸν Θεόπνευστο λόγο τοῦ ὁ Ἀπόστολος, στὸν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο προσθέτει καὶ ἀναπτύσσει τὴν συμβουλή του, ὅτι δηλ. ὡς πιστοὶ θὰ πρέπει νὰ προσέχουμε πῶς βαδίζουμε « ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἳ ἡμέραι πονηραὶ εἰσὶ» (Ἐφεσ. Ἐ' 16). Δηλ. ἡ σύνεσις καὶ ἡ σοφία θὰ πρέπει νὰ φαίνονται μὲ τὸ νὰ ἐπωφελούμαστε πνευματικῶς τὴν κάθε εὐκαιρία, καὶ μὲ κάθε σπουδὴ νὰ ἁρπάζουμε αὐτή. Δὲν πρέπει, λοιπόν, τονίζει, νὰ χάνεται καμμία εὐκαιρία, διότι οἱ ἡμέρες ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο, εἶναι γεμάτες σκάνδαλα. Σκάνδαλα μεγάλα καὶ κάθε μορφῆς, καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ μὲν εὐκαιρίες τοῦ ἀγαθοῦ παρουσιάζονται σπανιότερα (δυστυχῶς), οἱ δὲ ἀφορμὲς πρὸς τὸ κακὸ εἶναι πολυπληθέστερες καὶ σὲ καθημερινὴ βάση.
Νὰ τονίσουμε τώρα ὅτι στὶς μέρες ποῦ ζοῦμε, τὰ παραπάνω πραγματοποιοῦνται στὸν ὑπερθετικὸ βαθμό; Μόνο ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν χάσει τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ ἀρνηθοῦν. Ὄντως, ζοῦμε σὲ μέρες τραγικές, σὲ μέρες μεγάλης ἀποστασίας ποὺ «εἰ δυνατὸν νὰ πλανηθοῦν καὶ οἱ ἐκλεκτοί». Χρειάζεται γενικῶς καὶ εἰδικῶς πολὺ καὶ μεγάλη προσοχή. Ὅμως καὶ στὴν καθημερινή μας ἐπικοινωνία, γιὰ τὰ τρέχοντα θέματα, ἐπιβάλλεται νὰ δείχνουμε σοφία καὶ σύνεση. Πόσες ἀλήθεια φορές, ἐνῶ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε σωστοὶ στὴ συμπεριφορὰ καὶ ὅτι διαθέτουμε σύνεση, πόσες φορὲς συλλαμβάνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ συμπεριφέρεται ἄστοχα καὶ ἀσύνετα; Καὶ δὲν εἶναι τόσο σπάνιο τὸ φαινόμενο, νὰ σημειώνονται καὶ λάθη σοβαρά, στὴν προσπάθεια γιὰ κάτι καλὸ ποὺ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ πράξει.
Καὶ τίθεται στὸ σημεῖο αὐτὸ τὸ λογικότατο ἐρώτημα. Ναί, πράγματι θέλω νὰ κινοῦμαι σωστά, διότι οἱ καιροὶ εἶναι δύσκολοι καὶ πονηροί. Τί ὅμως θὰ πρέπει νὰ γίνει ὥστε νὰ κινοῦμαι μέσα στὸ εὐλογημένο πλαίσιο ποῦ θέτει τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα; Πῶς θὰ γίνεται νὰ μὴ ξεφεύγω στὴ συμπεριφορά μου;
Ἡ ἀπάντηση στὸ καίριο τοῦτο ἐρώτημα εἶναι ἡ ἑξῆς.
Πρῶτα ἀπ' ὅλα, πρὶν προβοῦμε σὲ κάποια ἐνέργεια, νὰ σκεπτόμαστε πολύπλευρα αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ πράξουμε. Συγχρόνως δὲ νὰ ἐξετάζουμε τὰ κίνητρά μας. Γιατί ἀκριβῶς θέλουμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποῦ ἐπιχειροῦμε; Καὶ στὴ συνέχεια νὰ μὴ βιαζόμαστε στὸ νὰ ἐφαρμόσουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀποφασίσαμε. Νὰ δίνουμε, ἐὰν βεβαίως εἶναι τοῦτο δυνατόν, μία πίστωση χρόνου στὴν ἴδια τὴν πράξη ποὺ θέλουμε νὰ προβοῦμε. Καὶ τοῦτο πρέπει νὰ γίνεται διότι ἐνδεχομένως, μία ὠριμότερη σκέψη, αὔριο ἢ μεθαύριο νὰ μᾶς δώσει καὶ καλύτερη- συνετότερη λύση στὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἀπαραιτήτως θὰ πρέπει νὰ συμβαίνει, τόσο στὴν ἀρχή, ἀλλὰ καὶ πάντοτε, μέχρι δηλ. νὰ ὁλοκληρώσουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἔχουμε σκοπὸ νὰ πράξουμε, εἶναι ἡ προσευχὴ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν εὐλογημένη αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ.
Τὸ πνευματικὸ ἐρώτημα καὶ ἡ ἁγία ἀνησυχία θὰ πρέπει νὰ κυριαρχοῦν σὲ ὅλες τὶς πράξεις καὶ τὶς ἐνέργειές μας: « Ἄρα ὁ Κύριος Ἰησοῦς εὐλογεῖ αὐτὸ ποῦ θὰ πῶ; Ποῦ θὰ ἐνεργήσω; Ποῦ θὰ πραγματοποιήσω;» Καὶ αὐτὸ σίγουρα θὰ πρέπει νὰ γίνει καθημερινό μας βίωμα ἀπὸ τὰ πολὺ ἁπλὰ ἕως καὶ τὰ πλέον σοβαρά.
Μία τέτοια συμπεριφορὰ καὶ μία τέτοια πνευματικὴ κατάσταση θὰ μᾶς προφυλάξει ἀπὸ πολλὲς παγίδες τόσο τῶν γύρω, ὅσο κυρίως τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας.
Ἡ ὁδὸς τῶν Ἁγίων εἶναι πολὺ «σοφὴ καὶ συνετὴ» καὶ ἂν τὴν ἀκολουθήσουμε, ὁπωσδήποτε θὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὶς κακοτοπιὲς ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ βάραθρα τοῦ κόσμου καὶ τοῦ κακοῦ.
Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι «τὸ Ὀρθοδοξεῖν ἐστὶ ἀεὶ σχοινοβατεῖν»
Ὅταν δὲ χάριτι Θεοῦ, πραγματοποιεῖται τὸ λεπτὸ τοῦτο πνευματικὸ ἀγώνισμα, τότε ἡ ψυχὴ τοῦ πιστοῦ γεμίζει ἰδιαίτερη χαρὰ καὶ ἀπολαμβάνει τὴν μεγάλη ἀνάπαυση τῆς εἰρηνεύσεως μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ὄμορφη ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἀδελφούς.
Εἴθε νὰ δώσει ὁ Κύριος.
Αμήν.
Αὐτὸ εἶναι, πρέπει νὰ εἶναι αὐτονόητο, ὄχι μόνο γιὰ τὸν κάθε συνειδητὸ πιστό, ἀλλὰ καὶ γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο γενικῶς, ἴσως ἰσχυριστεῖ κανείς. Ναί, αὐτὸ εἶναι ἀλήθεια. Ὅμως μόνο θεωριτικῶς ἰσχύει αὐτό, διότι στὴν πράξη βλέπουμε νὰ συμβαίνει τὸ ἐντελῶς ἀντίθετο.
Ἀναντιρρήτως, ὁ κάθε ἄνθρωπος διαθέτει τὴν συνείδησή του, ἡ ὁποία καὶ τὸν καθοδηγεῖ στὶς πράξεις του, ἀπὸ τὴν μεγαλύτερη ἕως καὶ τὴ μικρότερη. Ἀλλὰ καὶ πάλι κινούμαστε σὲ θεωριτικὸ ἐπίπεδο. Ἡ ζωὴ στὴν καθημερινότητα μᾶς ἀποδεικνύει αὐτὸ ποὺ σὲ ἄλλο σημεῖο ἀναφέρει ὁ ἴδιος ὁ Ἀπόστολος, δηλ. Τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιον διὰ τοῦ Ἀποστόλου. Ὅλοι δηλ. φέρουμε μέσα μας καὶ τὸν νόμο τῆς ἁμαρτίας, ὁ ὁποῖος ἀντιστρατεύεται, δυστυχῶς, τὸν νόμο τοῦ νοός μας...
Βεβαίως, θὰ μποροῦσε στὸ σημεῖο αὐτὸ νὰ φέρει κανεὶς ὡς συγκριτικὰ μεγέθη τὸν πιστὸ καὶ τὸν ἄπιστο, γιὰ νὰ καταλήξει στὸ ὅτι, ἐὰν στὸν συνειδητὸ πιστὸ ὑφίσταται ἐνεργὸς ὁ νόμος τῆς ἁμαρτίας, ἄρα τί μπορεῖ νὰ συμβαίνει σὲ αὐτὸν ποὺ δὲν ἔχει ἀκόμα συνδεθεῖ συνειδητὰ μὲ τὸν Χριστὸ ἢ ἀκόμα περισσότερο τραγικά, μὲ αὐτὸν ποὺ συνδέθηκε καὶ ἀλλοίμονο, κατόπιν ἀπέκοψε τὸν εὐατόν του ἀπὸ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς. Πράγματι, ἀγγίζουμε τραγικὲς καταστάσεις στὸ σημεῖο αὐτό, καὶ τὸ χειρότερο ὅλων εἶναι πὼς ἀρκετοὶ ἀδελφοί μας, δὲν συνειδητοποιοῦν οὔτε καὶ στὸ ἐλάχιστο τὴν ζοφερότητα τῆς καταστάσεώς τους. Αὐτό, ὄντως εἶναι τὸ πλέον φοβερό, ἀφοῦ ἐὰν δὲν συμβεῖ κάτι, ὥστε νὰ ἀλλάξουν τὴν πορεία τῆς ζωῆς τους, καὶ προτίστως νὰ δεχθοῦν τὶς ἐπαναλμβανόμενες καὶ ἀσταμάτητες κλήσεις τῆς χάριτος, θὰ συνειδητοποιήσουν μὲν τὴν κατάστασή τους, θὰ εἶναι ὅμως πολὺ ἀργὰ ἀφοῦ «Ἐν τῷ ἅδη οὐκ ἔστι μετάνοια».
Ὁ πιστὸς λοιπὸν θὰ πρέπει νὰ βρίσκεται πάντοτε σὲ νηφάλια πνευματικὴ κατάσταση.
Νὰ μὴ τὸν ναρκώνει ὁ ὕπνος τῆς ραθυμίας καὶ νὰ μὴν τὸν ζαλίζει ὁ ζόφος τῆς ἁμαρτίας. Εἶναι δὲ περισσότερο ἀπ' ὀ,τιδήποτε ἄλλο ἀνάγκη, νὰ βλέπει πῶς βαδίζει καὶ νὰ ἀποδεικνύει ὅτι πράγματι ἔχει ἀφήσει τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ τὸν σοφίζει καὶ νὰ τὸν καθοδηγεῖ.
Καὶ γιὰ νὰ κάνει περισσότερο πιστευτὸ καὶ δυναμικὸ τὸν Θεόπνευστο λόγο τοῦ ὁ Ἀπόστολος, στὸν ἀμέσως ἑπόμενο στίχο προσθέτει καὶ ἀναπτύσσει τὴν συμβουλή του, ὅτι δηλ. ὡς πιστοὶ θὰ πρέπει νὰ προσέχουμε πῶς βαδίζουμε « ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἳ ἡμέραι πονηραὶ εἰσὶ» (Ἐφεσ. Ἐ' 16). Δηλ. ἡ σύνεσις καὶ ἡ σοφία θὰ πρέπει νὰ φαίνονται μὲ τὸ νὰ ἐπωφελούμαστε πνευματικῶς τὴν κάθε εὐκαιρία, καὶ μὲ κάθε σπουδὴ νὰ ἁρπάζουμε αὐτή. Δὲν πρέπει, λοιπόν, τονίζει, νὰ χάνεται καμμία εὐκαιρία, διότι οἱ ἡμέρες ἐξαιτίας τοῦ κακοῦ ποὺ ἐπικρατεῖ στὸν κόσμο, εἶναι γεμάτες σκάνδαλα. Σκάνδαλα μεγάλα καὶ κάθε μορφῆς, καὶ ὡς ἐκ τούτου οἱ μὲν εὐκαιρίες τοῦ ἀγαθοῦ παρουσιάζονται σπανιότερα (δυστυχῶς), οἱ δὲ ἀφορμὲς πρὸς τὸ κακὸ εἶναι πολυπληθέστερες καὶ σὲ καθημερινὴ βάση.
Νὰ τονίσουμε τώρα ὅτι στὶς μέρες ποῦ ζοῦμε, τὰ παραπάνω πραγματοποιοῦνται στὸν ὑπερθετικὸ βαθμό; Μόνο ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν χάσει τὴν ἐπαφὴ μὲ τὴν πραγματικότητα θὰ μποροῦσαν νὰ τὸ ἀρνηθοῦν. Ὄντως, ζοῦμε σὲ μέρες τραγικές, σὲ μέρες μεγάλης ἀποστασίας ποὺ «εἰ δυνατὸν νὰ πλανηθοῦν καὶ οἱ ἐκλεκτοί». Χρειάζεται γενικῶς καὶ εἰδικῶς πολὺ καὶ μεγάλη προσοχή. Ὅμως καὶ στὴν καθημερινή μας ἐπικοινωνία, γιὰ τὰ τρέχοντα θέματα, ἐπιβάλλεται νὰ δείχνουμε σοφία καὶ σύνεση. Πόσες ἀλήθεια φορές, ἐνῶ νομίζουμε ὅτι εἴμαστε σωστοὶ στὴ συμπεριφορὰ καὶ ὅτι διαθέτουμε σύνεση, πόσες φορὲς συλλαμβάνουμε τὸν ἑαυτό μας νὰ συμπεριφέρεται ἄστοχα καὶ ἀσύνετα; Καὶ δὲν εἶναι τόσο σπάνιο τὸ φαινόμενο, νὰ σημειώνονται καὶ λάθη σοβαρά, στὴν προσπάθεια γιὰ κάτι καλὸ ποὺ ὁ ἄνθρωπος θέλει νὰ πράξει.
Καὶ τίθεται στὸ σημεῖο αὐτὸ τὸ λογικότατο ἐρώτημα. Ναί, πράγματι θέλω νὰ κινοῦμαι σωστά, διότι οἱ καιροὶ εἶναι δύσκολοι καὶ πονηροί. Τί ὅμως θὰ πρέπει νὰ γίνει ὥστε νὰ κινοῦμαι μέσα στὸ εὐλογημένο πλαίσιο ποῦ θέτει τὸ Ἀποστολικὸ ἀνάγνωσμα; Πῶς θὰ γίνεται νὰ μὴ ξεφεύγω στὴ συμπεριφορά μου;
Ἡ ἀπάντηση στὸ καίριο τοῦτο ἐρώτημα εἶναι ἡ ἑξῆς.
Πρῶτα ἀπ' ὅλα, πρὶν προβοῦμε σὲ κάποια ἐνέργεια, νὰ σκεπτόμαστε πολύπλευρα αὐτὸ ποὺ θέλουμε νὰ πράξουμε. Συγχρόνως δὲ νὰ ἐξετάζουμε τὰ κίνητρά μας. Γιατί ἀκριβῶς θέλουμε νὰ κάνουμε αὐτὸ ποῦ ἐπιχειροῦμε; Καὶ στὴ συνέχεια νὰ μὴ βιαζόμαστε στὸ νὰ ἐφαρμόσουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἀποφασίσαμε. Νὰ δίνουμε, ἐὰν βεβαίως εἶναι τοῦτο δυνατόν, μία πίστωση χρόνου στὴν ἴδια τὴν πράξη ποὺ θέλουμε νὰ προβοῦμε. Καὶ τοῦτο πρέπει νὰ γίνεται διότι ἐνδεχομένως, μία ὠριμότερη σκέψη, αὔριο ἢ μεθαύριο νὰ μᾶς δώσει καὶ καλύτερη- συνετότερη λύση στὸ θέμα ποὺ μᾶς ἀπασχολεῖ.
Ἐκεῖνο ὅμως ποὺ ἀπαραιτήτως θὰ πρέπει νὰ συμβαίνει, τόσο στὴν ἀρχή, ἀλλὰ καὶ πάντοτε, μέχρι δηλ. νὰ ὁλοκληρώσουμε αὐτὸ τὸ ὁποῖο ἔχουμε σκοπὸ νὰ πράξουμε, εἶναι ἡ προσευχὴ σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν εὐλογημένη αἴσθηση τῆς πανταχοῦ παρουσίας τοῦ Θεοῦ.
Τὸ πνευματικὸ ἐρώτημα καὶ ἡ ἁγία ἀνησυχία θὰ πρέπει νὰ κυριαρχοῦν σὲ ὅλες τὶς πράξεις καὶ τὶς ἐνέργειές μας: « Ἄρα ὁ Κύριος Ἰησοῦς εὐλογεῖ αὐτὸ ποῦ θὰ πῶ; Ποῦ θὰ ἐνεργήσω; Ποῦ θὰ πραγματοποιήσω;» Καὶ αὐτὸ σίγουρα θὰ πρέπει νὰ γίνει καθημερινό μας βίωμα ἀπὸ τὰ πολὺ ἁπλὰ ἕως καὶ τὰ πλέον σοβαρά.
Μία τέτοια συμπεριφορὰ καὶ μία τέτοια πνευματικὴ κατάσταση θὰ μᾶς προφυλάξει ἀπὸ πολλὲς παγίδες τόσο τῶν γύρω, ὅσο κυρίως τοῦ κακοῦ ἑαυτοῦ μας.
Ἡ ὁδὸς τῶν Ἁγίων εἶναι πολὺ «σοφὴ καὶ συνετὴ» καὶ ἂν τὴν ἀκολουθήσουμε, ὁπωσδήποτε θὰ γλιτώσουμε ἀπὸ τὶς κακοτοπιὲς ἀλλὰ καὶ ἀπὸ τὰ βάραθρα τοῦ κόσμου καὶ τοῦ κακοῦ.
Καὶ ἂς μὴ λησμονοῦμε ποτὲ ὅτι «τὸ Ὀρθοδοξεῖν ἐστὶ ἀεὶ σχοινοβατεῖν»
Ὅταν δὲ χάριτι Θεοῦ, πραγματοποιεῖται τὸ λεπτὸ τοῦτο πνευματικὸ ἀγώνισμα, τότε ἡ ψυχὴ τοῦ πιστοῦ γεμίζει ἰδιαίτερη χαρὰ καὶ ἀπολαμβάνει τὴν μεγάλη ἀνάπαυση τῆς εἰρηνεύσεως μὲ τὸν Θεὸ καὶ τὴν ὄμορφη ἐπικοινωνία μὲ τοὺς ἀδελφούς.
Εἴθε νὰ δώσει ὁ Κύριος.
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου