Ἡ ἱστορική καταισχύνη τοῦ Άντώνη Σαμαρᾶ

τοῦ Γιώργου Καραμπελιᾶ 
Ἕνα ὄνειρο: Στὶς 28 Ὀκτωβρίου τοῦ 2012, ὁ πρωθυπουργὸς τῆς χώρας ἐμφανίστηκε σὲ μία πανεθνικῆς ἐμβέλειας τηλεοπτικὴ μετάδοση καὶ εἶπε τὰ ἀκόλουθα: «Δεδομένου ὅτι οἱ λεγόμενοι ἑταῖροι, ἑβδομήντα δύο χρόνια μετὰ τὴν εἰσβολὴ τοῦ ἄξονα, ἐπιδιώκουν καὶ πάλι τὴ συντριβὴ καὶ τὴν ὑποταγὴ τῆς χώρας μας καὶ ζητοῦν νὰ παραδοθεῖ ἀνυπεράσπιστη, ὥστε νὰ πραγματοποιήσουν αὐτὰ ποὺ δὲν μπόρεσαν νὰ κάνουν μὲ τὸν πόλεμο τοῦ 1940, εἴμαστε ἀποφασισμένοι νὰ ποῦμε καὶ πάλι ἕνα μεγάλο ΟΧΙ. Ὄχι στὴ μετατροπὴ τῆς Ἑλλάδας σὲ ἀποικία, ὄχι στὴν κοινωνικὴ καταστροφὴ τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, ὄχι στὴν ἀναίρεση τῆς ἀνεξαρτησίας καὶ τῆς ἐθνικῆς μας ὁλοκλήρωσης, ποὺ κατακτήσαμε μὲ αἷμα καὶ θυσίες. Καλοῦμε λοιπὸν ὅλους, ἐχθροὺς καὶ φίλους, νὰ τοποθετηθοῦν ἀπέναντι στὴν ὁμόθυμη θέληση τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, νὰ βροντοφωνάξει καὶ πάλι ἕνα νέο ὄχι». Ἕνα τέτοιο διάγγελμα θὰ ἔμενε στὴν ἱστορία δίπλα στὸ ΟΧΙ τοῦ 1940, στὴ συνέχεια τῶν ἀναρίθμητων ΟΧΙ τῆς ἱστορίας μας.
Ἀντ’ αὐτοῦ...

πελιδνός, μικρός, ἀσήμαντος, ἀνάξιος νὰ ἀναμετρηθεῖ μὲ τὴν ἱστορία μας καὶ ἀντάξιος ζηλωτὴς τοῦ Γιώργου Παπανδρέου, τῶν Τσολάκογλου καὶ τῶν νενέκων τῆς ἱστορίας μας, ὁ Σαμαρὰς ὑπέγραψε τελεσίδικα τὴν ἱστορική του ἀπαξίωση. Μέσα σ’ ἕνα χρόνο, ἀκριβῶς, ἀποκάλυψε τὸ πραγματικὸ πρόσωπό του, ἀρχίζοντας μὲ τὴν ἀποδοχὴ πέρυσι τέτοια ἐποχὴ τῆς συγκυβέρνησης μὲ τὸν πράκτορα καὶ καταλήγοντας σήμερα στὴν ὁριστικὴ ἀποδοχὴ τῆς ὑποταγῆς τῆς χώρας.
Ὁ Ἀντώνης Σαμαρὰς ἔχει κριθεῖ ἀπὸ τὴν ἱστορία. Δὲν ὑπάρχει πλέον περίοδος χάριτος γι’ αὐτόν. Τὴν πρώτη φορά, τὸ 1992, ἀφοῦ συναίνεσε στοὺς Γερμανοὺς γιὰ τὸν διαμελισμὸ τῆς Γιουγκοσλαβίας, ἡ ὁποία εἶχε ὡς ἀναπόφευκτη συνέπεια τὴ δημιουργία «μακεδονικοῦ» κράτους, στὴ συνέχεια ὁδήγησε τὴ χώρα σὲ μία πρωτοφανῆ ἥττα στὸν χῶρο τῶν Βαλκανίων καὶ στὸν ἐξευτελισμό. Θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ ὑποστηρίξει πώς, ἡ ἀδυναμία νὰ συγκροτηθεῖ ἕνας βαλκανικὸς πόλος μὲ ἄξονα τὴν Ἑλλάδα καὶ τὴ Γιουγκοσλαβία τότε, ἀποτέλεσε τὴν ἀρχὴ τῶν δεινῶν γιὰ τὸ σήμερα. Ἡ ἀλλοπρόσαλλη πολιτικὴ τοῦ Σαμαρά, τὴν ὁποία σηματοδότησε ἀρχικῶς ἡ ὑποχώρηση στοὺς Γερμανοὺς καὶ τὸν Γκένσερ, καὶ ἐν συνέχεια ἡ ἐμμονή του στὸ «μακεδονικό», τὸ ὁποῖο ὁ ἴδιος εἶχε δημιουργήσει, μαζὶ μὲ τὸν Παπανδρέου ποὺ ἤθελε νὰ ξεπλυθεῖ ἀπὸ τὸ σκάνδαλο Κοσκωτά, ὑπῆρξε καταστροφική. Τὸ μακεδονικὸ ἀπαγόρευσε μία ἀξιόπιστη βαλκανικὴ πολιτικὴ στὴν Ἑλλάδα καὶ μᾶς προσέδεσε ἀσφυκτικὰ στὴ γερμανοκρατούμενη Εὐρώπη. Ἡ διάλυση τῆς Γιουγκοσλαβίας καὶ τῶν Βαλκανίων ποὺ ἀκολούθησε, καθὼς καὶ ἡ ἀδυναμία τῆς Ἑλλάδας, ἀποσυνέθεσαν τὸν βαλκανικὸ χῶρο καὶ ἑξασθένισαν γεωπολιτικὰ τὴ θέση τῆς χώρας.
Ἡ συνέχεια ἦταν ἀναμενόμενη. Ἡ Ἑλλάδα, ἔχοντας ἀπολέσει τὴ μεγάλη βαλκανικὴ εὐκαιρία, προσδέθηκε ἀσφυκτικὰ στὴ Δυτικὴ Εὐρώπη καὶ ἐν συνέχεια στὴν εὐρωζώνη μὲ τὸν νάνο-θαυματοποιὸ Σημίτη, καὶ τὰ Βαλκάνια μεταβλήθηκαν σὲ χῶρο κυνηγιοῦ τῶν ἀμερικάνικων βομβαρδιστικῶν, τῶν γερμανικῶν ἑταιρειῶν καὶ τῆς νεοθωμανικῆς Τουρκίας. Ἡ σημερινὴ ἀποδυναμωμένη γεωπολιτική μας θέση εἶναι ἐν πολλοῖς συνέπεια τῶν τραγικῶν λαθῶν καὶ τῆς ἀνικανότητας ἐκείνης τῆς περιόδου.
Στὴ συνέχεια ὁ ἑλληνικὸς λαός, ἐπειδὴ «ὁ πνιγμένος ἀπὸ τὰ μαλλιὰ τοῦ πιάνεται», μπροστὰ στὸν κίνδυνο νὰ ἀναλάβει τὴν ἡγεσία τῆς Ν. Δημοκρατίας ἡ Ντόρα Μπακογιάννη καὶ νὰ σχηματίσει ἕνα θανάσιμο δίδυμο μὲ τὸν Γιῶργο Παπανδρέου, καὶ δεδομένης τῆς παντελοῦς ἔλλειψης ἱκανῶν καὶ ἀξιόπιστων πολιτικῶν, ἀνέσυρε ἀπὸ τὴν ἀφάνεια τῶν χαρτοπαιγνίων τῶν βορείων προαστίων τὸν Ἀντώνη Σαμαρά.
Ὁ μικρὸς αὐτὸς πολιτικός, ποὺ ἐμφανιζόταν ὡς ἐκφραστὴς τῆς ἐθνικῆς ἀξιοπρέπειας τῶν Ἑλλήνων, καὶ «ἐθνικὰ ἀνυποχώρητος», κατόρθωσε γιὰ ἕνα διάστημα, καὶ σὲ ἀντιπαράθεση βεβαίως μὲ τὴν Μπακογιάννη καὶ τὸν ΓΑΠ, νὰ ἐμφανίζεται ὡς ἀξιόπιστη ἐναλλακτικὴ πρόταση. Βέβαια, τὰ σημάδια ἦταν καθαρά. Ἐπὶ δεκαπέντε χρόνια οὔτε νὰ καταθέσει κάποιο ὅραμα γιὰ τὴ χώρα εἶχε οὔτε κατόρθωσε νὰ φτιάξει κάποιο ἀξιόπιστο πολιτικὸ σχῆμα.
Καὶ ὅμως, κατόρθωσε νὰ γίνει καὶ πρωθυπουργός, καί, ἀφοῦ συναίνεσε ἀναρίθμητες φορὲς πλέον στὶς ἀπαιτήσεις τους, ἀπέσπασε τὴν εὔνοια τῶν ἀποικιοκρατῶν καὶ τῶν ντόπιων «νταβατζήδων».
Πολλοὶ ἄνθρωποι, ἐξαιτίας τῆς βαθύτατης κρίσης τοῦ πολιτικοῦ προσωπικοῦ καὶ τῆς ἔλλειψης ἀξιόπιστης ἐναλλακτικῆς πρότασης –τὴν ὁποία δὲν μποροῦσε νὰ προσφέρει ὁ ΣΥΡΙΖΑ– ἤλπιζαν πὼς θὰ ἀποδειχθεῖ τουλάχιστον καλύτερος ἀπὸ τοὺς προηγούμενους καὶ ὅτι θὰ ἔβαζε καὶ κάποιο φραγμὸ στὴν κατρακύλα τῆς χώρας καὶ στὶς ἀπαιτήσεις τῶν αἰσχρῶν ἀποικιοκρατῶν. Καὶ ἀπὸ τὶς ἐκλογὲς καὶ μετὰ εἶχε ὄντως τὴν εὐκαιρία νὰ θέσει ἕναν τέτοιο φραγμό.
Πρῶτον, διότι τὸ σύνολο τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ, μὲ τὸν ἕναν ἢ τὸν ἄλλο τρόπο, δειλότερα ἢ ἐμφαντικότερα εἶχε ἀπορρίψει τὴ συνέχιση τῆς πολιτικῆς τοῦ μνημονίου, γι’ αὐτὸ καὶ ὅλοι μιλοῦσαν γιὰ ἀναδιαπραγμάτευση.
Δεύτερον, διότι γιὰ πρώτη φορὰ ὑπῆρχαν εὐνοϊκὲς συνθῆκες, ὄχι τόσο ἐξαιτίας τοῦ ἄχρωμου μικρογραφειοκράτη Ὀλὰντ στὴ Γαλλία, ὅσο λόγω τῆς κινεζικῆς ἀπαίτησης νὰ μὴ θιγεῖ τὸ εὐρὼ καὶ νὰ μὴν πληγεῖ ἡ Ἑλλάδα, καθὼς καὶ τῆς κρίσης στὴ Συρία, ποὺ ἀναβαθμίζει γεωπολιτικὰ τὸν ρόλο μας. .
Καὶ ἀντὶ αὐτὸς ὁ ἀνάξιος πολιτικὸς νὰ στηριχθεῖ σ’ αὐτὰ τὰ δύο στηρίγματα, ποὺ θὰ τὸν ἀναδείκνυαν σὲ ἀναμφισβήτητο ἐθνικὸ ἡγέτη καὶ ἔξω ἀπὸ τὰ ὅρια τῆς χώρας, τὸ μόνο ποὺ ἔκανε ἦταν νὰ ἐκλιπαρεῖ καὶ νὰ σέρνεται πίσω ἀπὸ τὴ Μέρκελ, παριστάνοντας τὸν ἀποφασιστικὸ μόνο ἀπέναντι στὸν ἑλληνικὸ λαὸ μὲ τοὺς χρυσαυγίτες κρανοφόρους του, καὶ … ἀπέναντι στοὺς διεφθαρμένους καὶ τελειωμένους πασόκους ἑταίρους του. Ἔτσι, ὁδηγεῖ τὴ χώρα σὲ μία ἀκραία ἀποικιακὴ ἐξάρτηση καὶ τὸν λαὸ σὲ μία χωρὶς προηγούμενο ἐξαθλίωση.
Τὸ ἐρώτημα ποὺ τίθεται εἶναι γιὰ ποιὸ λόγο αὐτὸ τὸ ΟΧΙ, ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ πεῖ ὁ Σαμαρὰς καὶ ἡ παρέα του, δὲν κατόρθωσε νὰ τὸ διατυπώσει μὲ ἀξιοπιστία μία ὁποιαδήποτε ἄλλη πολιτικὴ δύναμη. Δυστυχῶς, διότι οἱ λαοὶ ἔχουν κάθε φορᾶ τὶς ἡγεσίες ποὺ τοὺς ἀξίζουν. Ὁ ἑλληνικὸς λαός, τὰ εἴκοσι τουλάχιστον τελευταία χρόνια, βυθίστηκε σὲ ἕνα παρασιτικὸ οἰκονομικὸ καὶ κοινωνικὸ μοντέλο, ἔχασε τὴν ἐπαφὴ μὲ τὰ ἀντιστασιακά του ἀντανακλαστικά, μεταβλήθηκε σὲ δανειζόμενο καταναλωτή.
Γι’ αὐτὸ καί, ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα τῆς κρίσης, δὲν διέθετε παρὰ ἕναν Παπανδρέου, ἕναν Βενιζέλο, ἕναν Καρατζαφέρη, ἕναν Σαμαρά, ἕναν Κουβέλη. Καὶ οἱ δυνάμεις ποὺ ἔμειναν στὴν ἀντιπολίτευση, οἱ ὁποῖες ὀρθὰ ἀπορρίπτουν τὴ λογική του μνημονίου, εἶναι πολὺ ἰσχνές, ἀνέτοιμες ἢ ἀλλοτριωμένες ἀπὸ τριάντα χρόνων ἐθνομηδενισμό, ὅπως ὁ ΣΥΡΙΖΑ καὶ ἕνα μεγάλο κομμάτι τοῦ ΚΚΕ, ἢ τέλος ὁμάδες συμμοριτῶν, ὅπως ἡ Χρυσὴ Αὐγή. Τριάντα χρόνων πασοκικὸς ἐκμαυλισμὸς καὶ εἴκοσι χρόνων ἐκσυγχρονισμὸς καὶ ἰδιωτικὴ τηλεόραση ἔκαναν τὰ μυαλὰ τῶν Ἑλλήνων χυλὸ καὶ διέλυσαν τὴν ἀντιστασιακὴ συνοχή τους.
Τώρα, λοιπόν, θὰ πρέπει δυστυχῶς νὰ ἀνασυστήσουν τὸ κοινωνικὸ καὶ πολιτικὸ πρόσωπο μέσα ἀπὸ τὴν ἐμπειρία τῆς καταστροφῆς. Καὶ χωρὶς ἀκόμα νὰ μποροῦν νὰ διαμορφώσουν ὁλοκληρωμένες, ἀξιόπιστες λύσεις.
Ἀπορρίπτοντας τοὺς σωτῆρες κάθε εἴδους, θὰ πρέπει νὰ ἀρχίσουν μία μακρὰ καὶ ἐπίπονη πορεία γιὰ τὴ σωτηρία τῆς χώρας. Θὰ πρέπει νὰ ἐπιβάλουν στὶς ὅποιες πολιτικὲς ἡγεσίες, ὑπαρκτὲς ἢ μελλούμενες, ἕνα νέο πρόγραμμα, τὸ ὁποῖο θὰ στηρίζεται στὴν παραγωγικὴ ἀνασυγκρότηση τῆς χώρας, στὸν πατριωτισμό, τὴν κοινωνικὴ δικαιοσύνη, τὴν οἰκολογικὴ ἰσορροπία καὶ τὴν ἄμεση δημοκρατία. Καὶ σήμερα, τὰ βήματα ποὺ ὀργανώνουν τὴν λαϊκὴ ἀντίσταση, ὅσο μικρὰ κι ἂν φαίνονται, εἶναι τὰ μόνα ποὺ μποροῦν νὰ ἀρχίσουν νὰ δίνουν ἐλπίδα σ’ ἕνα λαὸ καθηγμαμένο κατ’ ἐξοχὴν ἀπὸ τὴν ἔλλειψή της.
Ὑπάρχει φῶς γιὰ τὴν ἄκρη τοῦ τοῦνελ, ἀρκεῖ ὁ ἑλληνικὸς λαὸς νὰ ἀναλάβει τὸν φωτισμό του.
Πάντως, ὁ Σαμαρὰς δὲν θὰ βρίσκεται μὲ τὸν λαὸ σὲ αὐτὴ τὴν πορεία, ἀλλὰ ἀπέναντί του, μία καὶ ὁλοκλήρωσε τὴ μετάβασή του πρὸς τὸν δρόμο τῆς ἱστορικῆς καταισχύνης.
ardin-rixi.gr