Γιὰ τὶς ἐκτρώσεις

(† Γέροντος Κλεόπα Ηλιε)

* Καλύτερα νὰ μὴν γεννιόταν ἡ γυναίκα ἐκείνη ποὺ σκοτώνει τὰ παιδιά της. Διότι εἶναι ἁμαρτία ἐναντίον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Καὶ ἔπειτα, ποῦ ἔπρεπε νὰ βρίσκει ὁ Θεὸς καλύτερη κατοικία γιὰ τὸ παιδὶ παρὰ στὴ κοιλία τῆς μητέρας του; Καὶ ἀπὸ ’κει τὸ βγάζεις καὶ τὸ πετᾶς στὰ σκυλιὰ καὶ τὸ σκοτώνεις; «Ποιὰ λέαινα, λέει ὁ ἅγιος Ἔφραιμ ὁ Σύρος, ποιὰ ἀρκούδα θὰ σκότωνε ποτὲ τὸ μικρό της; Καὶ ἐσύ, λογικὸ ὄν, κάνεις χειρότερα ἀπὸ τὰ ἄγρια ζῶα, ὅταν ἔφτασες νὰ σκοτώσεις τὰ παιδιά σου». Πήγαινε στὸ δάσος γιὰ νὰ συναντήσεις μία ἀγριογουροῦνα μὲ γουρουνόπουλα. Ἐγὼ ἤμουν στὸ δάσος, ἔμεινα ἐννέα χρόνια καὶ ἑπτὰ μῆνες μόνος μου σ’ ἕνα βουνὸ στὸ «Ποϊάνα Κραϊνικούλουι». ΄Ἤμουν μόνος μου. Ὅταν βρεθήκαμε ἀντιμέτωποι, ὁ Θεὸς φυλάξοι, γύρισα διότι εἶχα ἕνα ἔλατο καὶ γαντζώθηκα ἀπ’ αὐτό. Σὰν ἀστραπὴ ὤρμησε πάνω μου. Ὅταν ἀγγίξεις τὸ γουρουνόπουλο σκόνη σὲ ἔκανε? ἐκεῖ μπορεῖς νὰ πεθάνεις. Καὶ οἱ κυνηγοὶ τὶς φοβοῦνται. ΄Ἔτσι φυλάει τὸ ἀγριογούρουνο τὰ γουρουνόπουλά του. Οἱ χριστιανὲς μητέρες μόνο σκοτώνουν τὰ παιδιά τους! ΄Ἔτσι εἶναι οἱ νόμοι τῆς φύσης ποὺ ἄφησε ὁ Θεός? ἡ μητέρα νὰ φυλάσσει τοὺς υἱούς της. Νὰ εἶναι ὅμως ὁ λογικὸς ἄνθρωπος χειρότερος ἀπὸ τὰ ζῶα καὶ τὰ κτήνη καὶ νὰ σκοτώνει τὰ παιδιά του; Ἄλλοιμονο γιὰ τέτοιες μητέρες! Θεὸς φυλάξοι! Ὅλες οἱ ἁμαρτίες εἶναι βαριές, ἀλλὰ αὐτὴ εἶναι βαρύτερη ἀπὸ ὅλες. Γι’ αὐτὸ οἱ ΄Ἅγιοι Πατέρες τὴν τιμωροῦν τόσο βαριά….

Ποιὸ εἶναι τὸ σημαντικότερο καὶ πιὸ ὠφέλιμο ἐπιτίμιο ποῦ πρέπει νὰ δοθεῖ στὴν ἱερὰ ἐξομολόγηση; Στοὺς παλαιοὺς καιρούς, ὅταν οἱ χριστιανοὶ εἶχαν μεγάλη φιλοτιμία καὶ εὐλάβεια νὰ κοινωνήσουν πιὸ συχνὰ μὲ τὰ ἅγια Μυστήρια, τὸ βαρύτερο ἐπιτίμιο τότε ἦταν ἡ ἀποκοπὴ γιὰ συντομότερο ἡ μακροτερο χρόνο ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία. Γι’ αὐτὸ καὶ οἱ κανόνες τῶν παλαιῶν Πατέρων, ὅπως ὁ Μέγας Βασίλειος, ὁ ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης κ.λπ. ἀπαγόρευαν στοὺς ἁμαρτωλούς, μὲ βαριὲς ἁμαρτίες, τὴν θεία Κοινωνία, ἐνίοτε μέχρι καὶ 10, 15 ἡ ἀκόμα 20 χρόνια» καὶ τοὺς ἐφάρμοζαν στὴν ἐξομολόγηση τὰ τέσσερα βήματα ἐπιτίμησης? τὸ κλαυμα στὴν πόρτα τῆς ἐκκλησίας, τὸ γονάτισμα στὸν πρόναο καὶ ἡ μετοχὴ μαζὶ μὲ τοὺς πιστοὺς στὴν ἐκκλησία. Μόλις στὸ τέλος τοὺς δέχονταν στὴ θεία Κοινωνία (βλ. καν. 11 τοῦ ἄγ. Γρηγορίου Νεοκαισαρείας). Τώρα ὅμως, ποὺ ἡ πίστη χαλάρωσε καὶ οἱ περισσότεροι χριστιανοὶ κεῖνται στὸ βάθος τῆς ἀναισθησίας καὶ τῆς ἔλλειψης εὐλάβειας πρὸς τὴν θεία Κοινωνία μὲ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, νομίζω πῶς τὸ μεγαλύτερο ἐπιτίμιο γιὰ τὴ διόρθωση τῶν ψυχῶν τοὺς εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἐξομολογηθέντων ἁμαρτιῶν καὶ ἡ πάλη ἐναντίον τοὺς μέχρι θανάτου. Ἡ νηστεία, ἡ προσευχή, ἡ ἐλεημοσύνη, οἱ μετάνοιες καὶ ἄλλες ἀσκήσεις νὰ τοὺς δίνονται κατὰ τὴ δύναμη, κατὰ τὴν κατάσταση τῆς ὑγείας τους καὶ κατὰ τὴ σοβαρότητα τῶν ἁμαρτιῶν τους, σύμφωνα μὲ τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴν οἰκονομία τῶν ἱερῶν κανόνων….

Ἀλλὰ πάνω ἀπ’ ὅλα νὰ ἐγκαταλείψουν τὶς ἁμαρτίες, διότι ἡ ἐγκατάλειψη τῶν ἁμαρτιῶν, κατὰ τοὺς ἁγίους Πατέρες, εἶναι ἀληθινὴ μετάνοια. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης Χρυσόστομος λέει ὅτι? «τὸ χειρότερό της ἁμαρτίας εἶναι νὰ διάγεις στὴν ἁμαρτία, καὶ τὸ χειρότερό της πτώσεως εἶναι νὰ μὴν σηκώνεσαι ἀπὸ τὴν ἁμαρτία». Ἑπομένως, ἂν τὸ φοβερότερο πράγμα εἶναι νὰ διάγει κανεὶς στὴν ἁμαρτία, τότε τὸ ὠφελιμότερο εἶναι τὸ ἐπιτίμιο τῆς ἐγκατάλειψης τῆς ἁμαρτίας. Ἂν τὸ χειρότερο πράγμα τῆς πτώσεως εἶναι νὰ κεῖται κανεὶς στὴν πτώση του, τότε τὸ μεγαλύτερο καὶ ὠφελιμότερο ἐπιτίμιο εἶναι νὰ σηκωθοῦμε ἀπὸ τὴν πτώση! Οἱ ἱεροὶ κανόνες, τόσο οἱ ἀποστολικοί, ὅσο καὶ τῶν οἰκουμενικῶν καὶ τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων, ἦταν πάντοτε, εἶναι καὶ θὰ εἶναι κανόνες καὶ καθοδηγοὶ τῶν ψυχῶν, καὶ ἐμεῖς ὅλοι πρέπει νὰ ὑποτασσόμαστε καὶ νὰ φυλάσσουμε ἀναλλοίωτά τους ἱεροὺς κανόνες, διότι «ὁποῖοι δὲν τοὺς τηροῦν ὑποβάλλονται σὲ φοβερὲς δοκιμασίες καὶ ἐπιτίμια»….

*

Δὲν εἶναι οἱ ἱεροὶ κανόνες ἡ αἰτία γιὰ τὴν ἀπομάκρυνση τῶν χριστιανῶν ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἡ μὴ φύλαξη τῆς ἀκρίβειας καὶ τῆς οἰκονομίας τῶν ὁριζομένων ἀπὸ τοὺς κανόνες πραγμάτων ἀπομακρύνει τοὺς ἱερεῖς καὶ τὸν λαὸ ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Πάντοτε οἱ ἱεροὶ κανόνες εἶναι πρὸς ὄφελος καὶ πρὸς σωτηρία τῶν ψυχῶν, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ ἔχουν ἱστορικὴ μόνο ἀξία καὶ δὲν ἐφαρμόζονται πιὰ σήμερα. Οἱ ἱστορικοὶ κανόνες μᾶς δείχνουν πὼς ἐφαρμόζονταν τότε ἀπὸ τοὺς ἁγίους Πατέρες καὶ ἀπὸ τοὺς ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν αἱρέσεις καὶ διωγμοὶ ἐπιτίθεντο κατὰ τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτὸ τὸ πράγμα δὲν εἶναι ἀσήμαντο γιὰ τὸν προσανατολισμὸ ἐκείνων ποὺ ποιμαίνουν σήμερα τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Οἱ κανόνες, οἱ ὁποῖοι περιέχουν μέσα τοὺς δόγματα καὶ ἠθικοὺς νόμους δὲν ἔχασαν τὴν ἀξία τους μὲ τίποτε. Αὐτοὶ εἶναι σὰν φάροι φωτὸς τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς καθοδήγηση τοῦ ζωντανοῦ καραβιοῦ ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία πλέει στὰ κύματα τῶν αἰώνων πρὸς τὸ λιμάνι τῆς σωτηρίας. Ἑπομένως σὲ κανέναν δὲν ἐπιτρέπεται νὰ κατηγορήσει τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους κανόνες γιὰ τὴν κακία ποὺ ἐξουσιάζει σήμερα ἐκείνους ποὺ δὲν ἔχουν φόβο Θεοῦ. ΄Ἕνα πράγμα νὰ ἔχουμε στὸ νοῦ μας. Οἱ ἱερεῖς καὶ οἱ ποιμένες νὰ γνωρίσουν καλὰ τὴν ἀκρίβεια καὶ τὴν οἰκονομία τῶν ἱερῶν κανόνων καὶ νὰ τοὺς ἐφαρμόζουν κατὰ τοὺς καιροὺς καὶ ἀπὸ περίπτωση σὲ περίπτωση στὴν κάθε πληγωμένη ἀπὸ ἁμαρτίες ψυχή…. * Ὁ πνευματικὸς δὲν εἶναι παρὰ ἕνας μάρτυρας ἐνώπιόν του Θεοῦ, ἕνα ὄργανο διὰ τοῦ ὁποίου τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἐνεργεῖ τὸ μυστήριο τῆς συγχώρησης τῶν ἁμαρτιῶν. Ὁ πνευματικὸς ἑρμηνεύει καὶ ἐφαρμόζει τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ γιὰ τὴν θεραπεία τῆς ἀνθρώπινης ψυχῆς. Ἂν ὁ πνευματικὸς διαπιστώνει ὅτι κάποιος δὲν εἶναι εἰλικρινής, ἔχει χρέος νὰ τὸν ἀπορρίπτει ἀπὸ τὴν ἐξομολόγηση. Ἂν δὲν θὰ ἔκανε ἔτσι θὰ σήμαινε ὅτι ὁ πνευματικὸς δὲν λειτουργεῖ στὸ Θεὸ μὲ πίστη, μὲ καθαρὰ καὶ ἀφοσιωμένη καρδιά. Ἡ μετάνοια εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ ἑπτὰ μυστήρια ποὺ ἐνεργεῖ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα κατὰ ἀόρατο τρόπο διὰ τῆς ὁρατῆς λειτουργίας τοῦ πνευματικοῦ….

*

Ὁ πνευματικὸς ἔχει τὸ μεγάλο καθῆκον νὰ ἐπιτηρεῖ τὰ πνευματικά του τέκνα, νὰ τοὺς διδάσκει ἀδιαλείπτως καὶ νὰ προσεύχεται στὸ Θεὸ γιὰ τὴ σωτηρία τους. Καὶ τὰ πνευματικὰ τέκνα ἔχουν τὸ χρέος νὰ ὑπακούουν στὶς διδασκαλίες τοῦ πνευματικοῦ τους, νὰ τοῦ ζητοῦν πάντοτε συμβουλὴ καὶ εὐλογία γιὰ ὅλα, νὰ κάνουν τὸ ὁριζόμενο ἐπιτίμιο, νὰ κοπιάζουν γιὰ τὴ διόρθωσή τους καὶ νὰ προσεύχονται γιὰ τὸν πνευματικό τους πατέρα. Τὸ ἔργο τοῦ πνευματικοῦ «εἶναι ἐσωτερικὸ δικαστήριο τῆς χριστιανικῆς ψυχῆς, ἡ ὁποία ἔχει μέσα τῆς τὴν βασιλεία τοῦ Θεοῦ, ἔχοντας ὡς δικαστὴ τὴν συνείδησή της, δηλαδὴ τὴν αὐτογνωσία, σὲ σχέση μὲ τοὺς νόμους τοῦ Κυρίου, μὲ τὴν βοήθεια τῶν ὁποίων ὁ ἱερέας μπορεῖ νὰ διακρίνει ἀνάμεσα στὸ καλὸ καὶ στὸ κακό. Ἐφ’ ὅσον ὁ χριστιανὸς δὲν μπορεῖ νὰ γνωρίσει μὲ ἀκρίβεια τὸν ἑαυτό του, οὔτε τὸν νόμο τοῦ Θεοῦ δὲν τὸ ξέρει πλήρως, οὔτε τὴν ἐφαρμογὴ στὶς δικές του πράξεις δὲν μπορεῖ νὰ τὴν κάνει ἀμερόληπτα. Γιὰ νὰ συμπληρώσει τὴν ἐσωτερικὴ αὐτὴ κρίση ἀπευθύνεται σὲ ἕναν ἐξωτερικὸ κριτή, ὅμοιό του, ἀλλὰ ἀνώτερο διὰ τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸν ὁποῖο τὸν συμβουλεύεται καὶ ἀπὸ τὸν ὁποῖο ζητάει αὐτὸ ποὺ τοῦ λείπει, συγχώρηση, φῶς καὶ ἀλήθεια». Ἡ ἀποστολὴ τοῦ πνευματικοῦ εἶναι νὰ ἐξετάσει, νὰ καθοδηγήσει, νὰ κρίνει ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ, νὰ δώσει τὴν ἀπόφαση τῆς λύσεως ἡ τῆς μὴ λύσεως τῶν ἁμαρτιῶν, μὲ ὅρους ἡ ἄνευ ὅρων. Γίνονται δὲ ὅλα στὸ πλαίσιο τῶν νόμων τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς δίνει ἡ Ἁγία Γραφὴ καὶ ἡ ἱερὰ Παράδοση, ἐκτὸς αὐτῶν δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει δέσιμο καὶ λύση ἁμαρτιῶν, φῶς καὶ ἐκκλησιαστικὴ ἀλήθεια (Ἰω. 14, 15-30? 15, 1-14).

* * * *

Μπορεῖ κανεὶς νὰ σωθῆ χωρὶς πνευματικὸ καὶ χωρὶς ἐξομολόγηση; Ὄχι. Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ, οὔτε λαϊκοὶ οὔτε μοναχοὶ οὔτε κληρικοί, χωρὶς τὴν ἐξομολόγηση τῶν ἁμαρτιῶν καὶ χωρὶς τὴ λύση ἀπὸ τὸν πνευματικό, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Κυρίου ποὺ λέει? «λάβετε Πνεῦμα Ἅγιον, ἂν τίνων ἄψητε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς? ἂν τίνων κρατῆτε, κεκράτηνται» (Ἰω. 20, 23). Καὶ σὲ ἄλλο χωρίο? «ὅσα ἐὰν δήσητε ἐπὶ τῆς γής, ἔσται δεδεμένα ἐν τῷ οὐρανῶ, καὶ ὅσα ἐὰν λύσητε ἐπὶ γής, ἔσται λελυμένα ἐν τῷ οὐρανῶ» (Μάτθ. 18, 18). Ἑπομένως πῶς θὰ μπεῖ κανεὶς στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μὴ ὄντας λελυμένος στὴ γῆ ἀπὸ τὶς ἁμαρτίες του; Διότι ἡ ἐξουσία αὐτὴ δόθηκε μόνο στοὺς ἐκλεκτούς, δηλαδὴ στοὺς Ἀποστόλους, στοὺς Ἐπισκόπους καὶ στοὺς Ἱερεῖς, καὶ ὄχι στοὺς λαϊκούς. Πρέπει ὅλοι νὰ ἔχουμε τοὺς πνευματικούς μας καὶ νὰ ἐξομολογούμεθα τακτικά, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι νομίζουν ὅτι δὲν ἔχουν ἁμαρτίες. ΄Ἔτσι μᾶς διδάσκει ὁ ἅγιος Ἀπόστολος καὶ Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης? «ἐὰν εἴπωμεν ὅτι ἁμαρτίαν οὐκ ἔχομεν, ἑαυτοὺς πλανῶμεν καὶ ἡ ἀλήθεια οὐκ, ἔστιν ἐν ἠμίν. ἐὰν ὁμολογῶμεν τὰς ἁμαρτίας ἠμῶν, πιστός ἐστι καὶ δίκαιος, ἴνα ἅφη ἠμὶν τὰς ἁμαρτίας καὶ καθαρίση ἠμᾶς ἀπὸ πάσης ἀδικίας» (Ἃ’ Ἴω. 1, 8-9). Καὶ ὁ ἅγιος Συμεὼν Θεσσαλονίκης δείχνει λέγοντας? «Ὅλοι πρέπει νὰ μετανοήσουμε, καὶ λαϊκοὶ καὶ μοναχοὶ καὶ ἱερεῖς καὶ ἀρχιερεῖς. Νὰ μετανοήσουμε ὅλοι (νὰ ἐξομολογηθοῦμε) γιὰ νὰ σωθοῦμε». Χωρὶς ἐξομολόγηση κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ σωθεῖ, ἐπειδὴ «πολλὰ γὰρ πταίομεν ἅπαντες» (Ἰακὼβ 3, 2). Πᾶς ἄνθρωπος συλλαμβάνεται καὶ γεννιέται μὲ ἁμαρτίες (Γέν. 8, 21? Ψάλ. 50, 6? Μάτθ. 7, 11? Ρώμ. 3, 11). Ἡ Ἁγία Γραφὴ μᾶς δείχνει ὅτι «ἡ δὲ ἁμαρτία γεννᾶ τὸν θάνατον» (Ἰακ. 1, 15) καὶ ὅτι «τίποτα ἀκάθαρτο δὲν θὰ εἰσέλθει στὴ βασιλεία τῶν οὐρανῶν». Νὰ ἐνθυμούμαστε ὅτι «ἁμαρτία εἶναι ἡ καταπάτηση τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ καὶ ἀκαθαρσία ἐνώπιόν Του», καὶ ὅτι ἡ ὀργὴ τοῦ Κυρίου ἔρχεται πάνω στοὺς κακοὺς καὶ ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι πεθαίνουν ἀνεξομολόγητοι καὶ χωρὶς μετάνοια. Οἱ ἁμαρτωλοί, δὶ’ ἐξομολογήσεως καὶ μετανοίας, στρέφουν τὴν δίκαια ὀργὴ τοῦ Θεοῦ καὶ ἀποκτοῦν τὴν σωτηρία, τῶν ψυχῶν τους….

vatopaidi.wordpress.com