π.Στέφανος Ἀναγνωστόπουλος. (Ἀπόσπασμα ἀπομαγνητοφωνημένου κηρύγματος)
Γιὰ τὸ ἀντίδωρο
Ἀντίδωρο ὀνομάζεται μικρὸ κομμάτι ἄρτου ἀπὸ τὸ ἁγιασμένο στήν προσκομιδή πρόσφορο. Λέγεται ἔτσι γιατί παλαιότερα προσφερόταν «ἀντὶ τοῦ δώρου» (τῆς Θείας Κοινωνίας) σὲ ὅσους πιστοὺς δὲν κοινωνοῦσαν. Σήμερα προσφέρεται σὲ ὅλους τούς πιστούς.
“…Δὲν τὸ παίρνομε τὸ ἀντίδωρο μὲ ἕνα χέρι ὅπως κάνετε οἱ περισσότεροι, μὲ δύο χέρια τὸ παίρνομε τὸ ἀντίδωρο, ἔτσι, τὸ δεξὶ πάνω στὸ ἀριστερό. Καὶ ὅταν μπαίνει τὸ ἀντίδωρο στὴ χούφτα, φιλοῦμε τὸ χέρι. Ἂν δεῖτε τοὺς Ρώσους, ὅταν θέλουν νὰ χαιρετήσουν ἕναν ἱερέα κάνουν ἔτσι, νὰ τὸν χαιρετήσουν, νὰ πάρουν τὴν εὐχή του, καὶ βάζει ἐκεῖνος σταυροειδῶς τὰ δάχτυλα μεσ’ τὴ χούφτα καὶ τὴν ἀσπάζονται…”
Ὁ Κὺρ- Γιάννης
“…Χριστιανοί μου, κάποτε μία Κυριακὴ σὰν τὴ σημερινή, πρὶν ἀπὸ σαράντα περίπου χρόνια, τὸ 1968, σ’ αὐτὸν ἐδῶ τὸ Ναό, καὶ μπροστὰ ἀπὸ τὸν παλιὸ Θρόνο, βέβαια εἴχαμε ἕναν παμπάλαιο Θρόνο ἐδῶ, δὲν ξέρω πόσοι, ἂν ἦταν κανεὶς ἐδῶ καὶ τὸ θυμάστε καὶ ἐδῶ ἦταν ὅλο βαμμένο μπλὲ καὶ ἀπὸ τοῦβλο …; Ἡ Ὡραία μας Πύλη ἐδῶ …; Ἐκκλησιάζετο μπροστὰ ἀπὸ τὸ Θρόνο ὁ κὺρ-Γιάννης, -ὁ Θεὸς νὰ τὸν ἀναπαύσει. – Ἐκείνη τὴν Κυριακὴ ἦταν ὄρθιος καὶ τὸν εἶδα, ὅταν ἔβγαινα ἔξω γιὰ νὰ πῶ ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ἐπιβάλλονται ἀπὸ τὸ τελετουργικόν...
τοῦ Ὄρθρου ἢ τῆς Θείας Λειτουργίας, τὸν ἔβλεπα ἱδρωμένο. Κατάλαβα λοιπὸν ὅτι εἶχε καὶ πυρετό, καὶ θὰ πρέπει νὰ ἦταν καὶ ὑψηλός, παρὰ ταῦτα ὅμως, ἦρθε νὰ λειτουργηθεῖ, καὶ νὰ κοινωνήσει στὸ τέλος. Καὶ πράγματι ἔτσι ἔγινε. Μὲ τρεμάμενά τους πόδας ἀπ’ τὸν πυρετό, ἦλθε, κοινώνησε καὶ ἐπέστρεψε ἐκεῖ, καὶ ἔκατσε στὴν καρέκλα του. Τελείωσα …; τελειώνοντας τὴ Θεία Λειτουργία, διαπίστωσα ὅτι ἔγειρε τὸ κεφάλι του πρὸς τὰ κάτω, καὶ ἐφαίνετο σὰ νὰ κοιμόταν. Τελείωσα τὴ Θεία Λειτουργία καὶ ἄρχισα νὰ μοιράζω ἀντίδωρο. Ἐδῶ οἱ διπλανοὶ ποὺ ἤσαν ἐδῶ ἐκείνη τὴν ἐποχή, ἤθελαν νὰ τὸν ξυπνήσουν καὶ τοὺς ἐμπόδισα ἐγὼ καὶ εἶπα «ἀφῆστε τὸν, ἔτσι ὅπως εἶναι».Ἔφυγαν ὅλοι καὶ ὁ κὺρ-Γιάννης παρέμεινε στὴ θέση του, μὲ τὰ χέρια σταυρωμένα, καὶ τὶς παλάμες ἔτσι, ὅπως δηλαδὴ παίρνομε τὸ ἀντίδωρο. Τελείωσε τὸ ἀντίδωρο, δὲν τὸν ἔδωσα.. τὸν ἄφησα σ’ αὐτὴ τὴ θέση ποὺ ἤτανε. Ἔκλεισα ἐδῶ τὴν Ὡραία Πύλη, κατέλυσα, καὶ μαζὶ μὲ τὸν τότε νεαρὸ Ἠλία, ποὺ σήμερα εἶναι ὁ πατὴρ-Ἠλίας στὴν Ἄνδρο, διαβάσαμε καὶ τὴ Θεία Εὐχαριστία, καὶ ἦρθα ἐδῶ στὸ πλάι καὶ ἄρχισα νὰ ξεντύνομαι. Τότε μπῆκε ἀπὸ κεῖ ἀπὸ τὴν Ὡραία Πύλη, -ἡ Νοτία ὅπως λέγεται,- μπῆκε μέσα ὁ κὺρ-Γιάννης. Εἶχε μία ἔκφραση ἀπεράντου γλυκύτητος, καὶ δὲν ὑπῆρχε οὔτε ἱδρώτας οὔτε τίποτα, καὶ ἐφαίνετο μία χαρά, καὶ μὲ δάκρυα στὰ μάτια, μοῦ διηγήθηκε τὰ ἑξῆς: «Ἀπὸ τὴν ἐξάντληση καὶ τὸν πυρετό,» ποὺ εἶχε μετὰ τὴ Θεία Κοινωνία, «κάθισα,» λέει, «στὴ καρέκλα, ἔγειρα τὸ κεφάλι μου πρὸς τὰ κάτω, πρὸς τὸ μέρος τῆς καρδιᾶς ὅπως μου ἔχεις διδάξει, καὶ ἄρχισα νὰ λέω τὸ «Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ἐλέησον μὲ» καὶ ἔτσι νὰ ἀπολαμβάνω τὴν γλυκύτητα τῆς Θείας Κοινωνίας. Κάποτε» λέει, «ἔχασα κάθε αἴσθηση τοῦ χώρου, ποὺ βρισκόμουν δηλαδή, τοῦ χρόνου, τοῦ θορύβου, τῶν ψαλμωδιῶν,» -θὰ ἦταν τότε οἱ ψάλτες μᾶς αὐτοί.- «τῶν φωνῶν καὶ τὰ λοιπά,» Ὅταν σήκωσε τὸ κεφάλι του, συνῆλθε δηλαδή, δὲν ἦταν μόνος, ὅλος ὁ ναὸς ἦταν γεμάτος ἀπὸ τὴν παρουσία τῆς Παναγίας μπροστά του, ποὺ ‘χὲ τὴν αἴσθηση ὅτι εἶχε ξεκολήσει ἀπὸ δῶ, ὄχι ἀπὸ κείνη τὴν πλευρά, συγγνώμη, ἀπὸ δῶ, καὶ εἶχε πάει κοντά του, καὶ τοῦ ἔβαλε στὴν ἀνοικτή του παλάμη, ἡ Ὑπεραγία Θεοτόκος, ἕνα ἀντίδωρο. Καὶ τοῦ εἶπε, «φάτο παιδί μου». Τὸ ἔφαγε ἀλλὰ ἔμειναν λίγα ψίχουλα. Καὶ ὅπως μπῆκε μέσ’ τὸ ναό, ἔτσι, τὰ εἶδα τὰ ψίχουλα. Καὶ ἔσκυψα καὶ τὰ ‘γλυψα. Καὶ φώναξα καὶ τὸ νεαρό, τὸν τότε Ἠλία, τοῦ λέω «ἔλα ἐδῶ, ἔχει ἕνα δύο ψιχουλάκια, νὰ γλύψε τὰ ἀπ’ τὸ χέρι του», μὲ κοίταξε ἔτσι παράξενα, γιατί δὲν εἶχε ἀκούσει τὴ συζήτηση, «κάντο, κάντο» λέω Ἠλία λέω, «Κατάλαβες τίποτα; », λέει «ὄχι».
Ἐγὼ ὅμως εἶχα τὴ συναίσθηση ὅτι εὐωδίαζε τοῦτο τὸ πράγμα, ἐκεῖνα τὰ ἐλάχιστα ψιχουλάκια, σὰν Θεῖα Κοινωνία. Ἔτσι ὁ κὺρ-Γιάννης κοινώνησε μία φορὰ μὲ τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας, καὶ τὴ δεύτερη φορά, μὲ τρόπο ὑπερφυσικό, στὴ μορφὴ τοῦ ἀντιδώρου. Ἡ παράκλησίς του ἦτο, νὰ μὴν τὸ μάθει κανένας, οὔτε ἀκόμα καὶ ἡ οἰκογένειά του….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου