Κυριακή του Τυφλοῦ

Γράφει ὁ Αρχ. π. Ἰωήλ Κωνστάνταρος  

Ὅταν ὁ ἄνθρωπος θελήσει νά ρίξει μία ματιά στόν ἑαυτό του, θά διαπιστώσει μέ θλίψη ὅτι, ἐκτός ἀπό τίς ἀρετές καί τά χαρίσματα, διαθέτει μεγάλα πάθη καί μεγάλες ἀδυναμίες. Καί τέτοιο φοβερό πάθος, τό πάθος τοῦ φθόνου ἀποκαλύπτεται μέ τήν εὐαγγελική περικοπή τοῦ τυφλοῦ, στά πρόσωπα τῶν Φαρισαίων.

Ὄχι ὅτι δέν γνώριζαν τόν «ποτέ τυφλόν» (δηλ. τόν πρώην τυφλό), ὄχι ὅτι δέν ἔβλεπαν καί δέν διαπίστωναν μέ τά ἴδια τούς τά μάτια τό καταπληκτικό θαῦμα τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ, ὄχι ὅτι εἶχαν ἀνάγκη τήν μαρτυρία τῶν γονέων του… Τίποτε ἀπ’ ὅλα αὐτά. Τό μεγάλο πρόβλημα γιά τούς τότε ἀλλά καί τῆς κάθε ἐποχῆς Φαρισαίους ἦταν καί παραμένει ὁ φθόνος. Δικαίως δέ ἀπό τούς ἁγίους της Ἐκκλησίας μᾶς ἔχει χαρακτηριστεῖ ὡς τό ὀλεθριότερο ἀπ’ ὅλα τά πάθη καί ἀπ’ ὅλες τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες. Δέν εἶναι μόνο ὅτι τόν πικραίνει καί τόν δηλητηριάζει μέ τό φαρμάκι του, τόν δύστυχο ἄνθρωπο πού θρέφει τό φθόνο μέσα στήν καρδιά του, ἀλλά ταυτοχρόνως τόν κάνει νά παραλογίζεται καί νά καταντᾶ σέ πράξεις καθαρῶς δαιμονικές. Τέλος δέ, τόν ἐξευτελίζει καί τόν γελοιοποιεῖ ἐνώπιον τῶν συνανθρώπων του, ἀφοῦ....

 μετά βεβαιότητος τοῦ «ἐξασφαλίζει» τό εἰσιτήριο γιά τήν «λίμνη  τοῦ πυρός τήν καιομένη».(Ἀποκ. ΙΘ΄20).

Καί ναί μέν, οἱ Φαρισαῖοι, ἐξευτελίστηκαν ἀπό τίς ἴδιες τους τίς ἐρωτήσεις, κάθ΄ὅτι ὁ τέως τυφλός, διά τῶν ἀπαντήσεών του, ἀφ’  ἑνός μέν ὁμολογεῖ τήν πίστη του στόν Χριστό, ἀφ’ ἑτέρου δέ ἀποδεικνύει ὅτι οἱ ἄνθρωποι αὐτοί (πού τελικῶς κατάντησαν Χριστοκτόνοι), ἦταν οἱ πραγματικά τυφλοί, ἀφοῦ τούς ὀφθαλμούς τῆς διανοίας, τούς εἶχε καταστρέψει τό δηλητήριο τῆς κακίας καί τό σαράκι τοῦ φθόνου.

 Ἀλλ’ ἀδελφοί μου, τό ἴδιο δέν βλέπουμε καί μετά τόσους αἰῶνες νά συμβαίνει καί σήμερα στήν κοινωνία μας, ὅσον ἀφορᾶ τόν φθόνο τῶν συγχρόνων Γραμματέων καί Φαρισαίων, ἔναντί του Θεανδρικοῦ προσώπου τοῦ Κυρίου ἠμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ;

Ἀναμφιβόλως, οἱ σύγχρονοι αὐτοί κακοῦργοι Γραμματεῖς καί Φαρισαῖοι, βρίσκονται σέ πολύ χειρότερη μοίρα ἀπό αὐτούς τῆς Εὐαγγελικῆς Περικοπῆς, ἀφοῦ οἱ τόσοι αἰῶνες πού προηγήθηκαν ἀπέδειξαν περίτρανα τό τί ἀκριβῶς εἶναι ὁ Χριστός καί τό Σῶμα Του, ἡ Ὀρθοδοξία μας δηλαδή.

Ὁπωσδήποτε, τό μόνο βέβαιο εἶναι ὅτι ὅπως καί σέ κάθε περίπτωση καί σέ κάθε ἐποχή, ἔτσι καί τώρα, ἀλλά καί ἕως τό τέλος τῶν αἰώνων, τά ἴδια ἀποτελέσματα αὐτῆς τῆς καταστάσεως, θά ἔρθουν νά ἐπιβεβαιώσουν ὅτι ὅσοι φθονοῦν τόν Χριστό, γίνονται καταγέλαστοι.

Ἀλήθεια, ποῦ εἶναι οἱ ἐχθροί του Ἰησοῦ  τῆς κάθε ἐποχῆς; Ποῦ οἱ παρανοϊκοί Νέρωνες καί οἱ φθονεροί Διοκλητιανοί; Ποῦ οἱ ἀπαίσιοι καί διεστραμμένοι διῶκτες τῆς Ἐκκλησίας του, ὅπως ὁ Στάλιν καί ὅλο τό κακό συναπάντημα τοῦ δαιμονικοῦ φθόνου;

Πόσο πραγματικός ἀποδεικνύεται καί στήν περίπτωση αὐτή ὁ ἀψευδής λόγος τοῦ Θεοῦ: «εἶδον τόν ἀσεβῆ ὑπερυψούμενον καί ἐπαιρόμενον ὡς τάς κέδρους τοῦ Λιβάνου, καί παρῆλθον καί ἰδού οὐκ ἤν, καί ἐζήτησα αὐτόν, καί οὔχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ» (Ψάλμ. ΛΣΤ΄ 35-36). Δηλ. Εἶδα τόν ἀσεβῆ νά ὑψώνεται καί νά ὑπερηφανεύεται σάν τούς κέδρους τοῦ Λιβάνου (τά πιό ψηλά δένδρα τῆς περιοχῆς). Ὅταν ἐγώ δέ πέρασα ἀπ’ ἐκεῖ, αὐτός δέν βρισκόνταν πλέον. Δέν ὑπῆρχε, τόν ἀνεζήτησα καί δέν βρέθηκε, οὔτε ὁ τόπος πού αὐτός ἦταν προηγουμένως. Εἶχαν χαθεῖ τά ἴχνη του. Αὐτό ἦταν τό τέλος του. 

Καί γιά νά μή νομίσει κανείς ὅτι μεροληπτοῦμε ἔναντι ὁρισμένων παραρτημάτων τοῦ Ἅδου, νά τονίσουμε ὅτι τό ἴδιο κατάντημα θά ἔχουν καί ὅσοι φθονοῦν τόν Χριστό καί τήν ἀλήθεια, ἀνήκουν ὅμως σέ διαφορετικές «μαῦρες» παρατάξεις πού φαινομενικά παρουσιάζονται ὅτι δῆθεν ἔχουν κάποιο θρησκευτικό συναίσθημα καί ἐκκλησιαστικό κάλυμμα ἤ ἐμφανίζονται (γιά τούς ἀφελεῖς βεβαίως) ὅτι μέσα στούς κόλπους τούς ὑφίστανται καί «καλοί Χριστιανοί».

Στό σημεῖο ὅμως αὐτό εἶναι ἀνάγκη, ἀγαπητοί μου, νά ἐπισημάνουμε δύο βασικές ἀλήθειες πού δέν φαίνεται νά εἶναι ἀπ’ ὅλους γνωστές. Ά) Ἐάν ἕνας ἰσχυρίζεται ὅτι εἶναι πιστός Χριστιανός καί ταυτοχρόνως ἀνήκει σέ κόμματα ἤ παρατάξεις πού φθονοῦν εἴτε φανερά, εἴτε κρυφά τόν Χριστό (καί ὁ νοῶν νοείτω), οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἤ δέν γνωρίζουν τί θά πεῖ Χριστιανική πίστη ἤ ἀγνοοῦν τί ἀκριβῶς πρεσβεύουν οἱ παρατάξεις καί οἱ «ἰδεολογίες» στίς ὁποῖες ἀνήκουν. Β) δέν εἶναι καθόλου τυχαῖο τό γεγονός, ὅτι ὅλες αὐτές οἱ παρατάξεις, κόμματα, ἰδεολογίες κ.λ.π. ποῦ ἐχθρεύονται τόν Χριστό καί φθονοῦν τούς  πραγματικά πιστούς, μπορεῖ νά ἔχουν  μεταξύ τους τεράστιες διαφορές καί πράγματι νά παρουσιάζουν ἐντελῶς ἀποκλίνουσες πορεῖες. Ὅμως, ὑφίστανται δύο βασικότατοι στόχοι πού τούς ἐνώνουν καί τούς κάνουν νά σχηματίζουν ἑνιαῖο μέτωπο. Πρῶτον: Ὅτι ἀρνοῦνται συνειδητά τήν Θεότητα τοῦ Κυρίου μᾶς Ἰησοῦ Χριστοῦ (ὅπως οἱ Γραμματεῖς καί οἱ Φαρισαῖοι), καί δεύτερον, ὅτι χτυποῦν μέ πεῖσμα, μέ λύσσα θά λέγαμε, ὁτιδήποτε τό Ρωμαίικο, ὁτιδήποτε δηλ. τό Ἑλληνικό, ὅπως ἀκριβῶς καί οἱ Σιωνιστές! Καί ἄνευ ἀντιρρήσεως, θά πρέπει κανείς νά διαθέτει μεγάλη δόση ἀφελείας γιά νά δεχθεῖ ὅτι αὐτή ἡ ρίζα καί ἡ πηγή, αὐτός ὁ συνδυασμός, ὡς καί τό ἀποτέλεσμα τῶν ἐχθρῶν του Χριστοῦ εἶναι ὅλως τυχαία!...  

Εἶχαν τόσο φθόνο οἱ Ἰουδαῖοι ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ πού «ἐβουλεύσαντο ἴνα καί τόν Λάζαρον ἀποκτείνωσιν, ὅτι πολλοί δί’ αὐτόν ... ἐπιστευον εἰς τόν Ἰησοῦν» (Ἰωάν. ἴβ΄ 10-11). Δηλ.Οἱ ἀρχιερεῖς ἀποφάσισαν νά σκοτώσουν καί τόν Λάζαρο, ἐπειδή ἐξαιτίας τοῦ πολλοί Ἰουδαῖοι ἐγκατέλειπαν αὐτούς καί πίστευαν στόν Ἰησοῦ.

Ὄντως, ὁ πατέρας τούς ὁ διάβολος, τόν ὁποῖον ὑπηρετοῦν, τούς ἐνώνει ἀκριβῶς στό νά χτυποῦν τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας καί τήν Ἑλλάδα μας.

Δέν χρειάζεται γιά νά διαπιστωθεῖ τοῦ λόγου τό ἀληθές, παρά νά ρίξει μία ἁπλή ματιά κανείς στίς προγραμματικές δηλώσεις ὁρισμένων κομμάτων (περί καταργήσεως πρωϊνῆς προσευχῆς, ἐκκλησιασμοῦ, παρελάσεων κ.τ.λ.) ἀλλά  καί στά καταχθόνια σχέδια τῶν «ποικίλλων στοῶν».

Φαίνεται πώς κάποιοι, θέλοντας καί μή, ἔχουν βάλει σκοπό στή ζωή τους νά ἀποδεικνύουν τήν ἀδιάσπαστη συνέχεια τοῦ φθόνου πού ἔτρεφαν καί τρέφουν οἱ Ἑβραῖοι    καί ὅσοι ὑποτάσσονται σ΄ αὐτούς, ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ.

Καί πάλι ὁ θεόπνευστος ψαλμωδός καταγράφει τήν πραγματικότητα αὐτή μέ ἕνα συγκλονιστικό ἐρώτημα πού ἀποδεικνύει τόν συνασπισμό τῆς κολάσεως ἀλλά ταυτοχρόνως τό ἐπαίσχυντο τέλος, τῶν ὅσων φθονοῦν τόν Χριστό καί τήν Ἐκκλησία του: «Ἴνα τί ἐφρύαξαν ἔθνη καί λαοί ἐμελέτησαν κενά; Παρέστησαν οἱ βασιλεῖς τῆς γής, καί οἱ ἄρχοντες συνήχθησαν ἐπί τό αὐτό κατά τοῦ Κυρίου καί κατά τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ... Ὁ κατοικῶν ἐν οὐρανοῖς ἐκγελάσεται αὐτούς, καί ὁ Κύριος ἐκμυκτηριεῖ αὐτούς» (Ψαλμοί Β΄ 1-4). Δηλ. Γιατί φρύαξαν τά ἔθνη καί οἱ λαοί σκέφθηκαν μάταια πράγματα; Οἱ βασιλεῖς τῆς γής παρατάχθηκαν ἀπειλητικά καί οἱ ἄρχοντες συγκεντρώθηκαν μετά ἀπό συμφωνία στόν ἴδιον τόπο ἐναντίον τοῦ Κυρίου καί ἐναντίον τοῦ χριστοῦ αὐτοῦ, τοῦ Μεσσία... Αὐτός ὅμως, πού κατοικεῖ στούς Οὐρανούς, ὁ Θεός, θά γελάσει περιφρονητικά σ’ αὐτούς (γιά τίς ἐνέργειές τους αὐτές) καί ὁ Κύριος θά τούς χλευάσει καί θά τούς περιπαίξει.

Τώρα, νά περιμένει κανείς ἀγάπη ἀπό τούς ἀνθρώπους αὐτούς; Νά περιμένει δηλ. τήν Χριστιανική τελειότητα τῆς ἀγάπης, ἀπ’ ὅσους εἶναι βυθισμένοι, οἱ ταλαίπωροι, μέσα στήν κόλαση τοῦ φθόνου; Ὅλα τ’ ἄλλα μπορεῖ νά τά περιμένει κανείς, πλήν ὅμως αὐτοῦ.

Γιατί πῶς μπορεῖ κανείς ν’ ἀγαπήσει τόν συνάνθρωπό του, τόν συγγενῆ του καί φίλο του, ὅταν αὐτός ὁ ἴδιος φθονεῖ τήν ἀλήθεια; Πῶς νά ἔχει χαρούμενο πρόσωπο ὅταν μέσα στήν καρδιά τοῦ μεγαλώνει τά φίδια τῆς κακίας καί μέσα στίς φλέβες τοῦ ρέει τό πύον τοῦ φθόνου, γιά τίς εἰκόνες τοῦ Θεοῦ;

Ἄς μήν ξεγελιόμαστε, ἀδελφοί μου. Ὁ ζωντανός λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀπόλυτος καί ξεκάθαρος: «Ἠμεῖς ἀγαπῶμεν αὐτόν, ὅτι αὐτός πρῶτος ἠγάπησεν ἠμᾶς. Ἐάν τίς εἴπη ὅτι ἀγαπῶ τόν Θεόν, καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ μισῆ, ψεύστης ἐστίν. Ὁ γάρ μή ἀγαπῶν τόν ἀδελφόν, ὄν ἐώρακε, τόν Θεόν ὄν οὔχ ἐώρακε πῶς δύναται ἀγαπᾶν; Καί ταύτην τήν ἐντολήν ἔχομεν ἀπ’ αὐτοῦ, ἴνα ὁ ἀγαπῶν τόν Θεόν, ἀγαπᾶ καί τόν ἀδελφόν αὐτοῦ» (Ἅ’ Ἰωάν. Δ’ 19-21). Δηλ. Ἐμεῖς τόν ἀγαποῦμε (τόν Θεό), διότι αὐτός μας ἀγάπησε πρῶτος. Ἐάν κάποιος πεῖ, «Ἀγαπῶ τόν Θεό» ἀλλά μισεῖ τόν ἀδελφό του, εἶναι ψεύτης. Διότι, ὅποιος δέν ἀγαπᾶ τόν ἀδελφό, τόν ὁποῖο ἔχει δεῖ, πῶς δύναται ν΄ ἀγαπᾶ τόν Θεό, τόν ὁποῖο δέν ἔχει δεῖ; Ἄλλωστε, αὐτή τήν ἐντολή ἔχουμε ἀπ’ αὐτόν, ὅποιος δηλ. ἀγαπᾶ τόν Θεό, ν΄ ἀγαπᾶ καί τόν ἀδελφό του.

Ἀλήθεια, μπορεῖ κανένας λογικός ἄνθρωπος, νά ἔχει ἀντίρρηση μέ αὐτά ποῦ γράφει ὁ Εὐαγγελιστής τῆς ἀγάπης; Αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα, εἴτε θέλει νά τήν δεχθεῖ κανείς εἴτε ὄχι. Καί φυσικά, σέ καμμία τῶν περιπτώσεων δέν μπορεῖ νά προβληθεῖ ἡ δικαιολογία ὅτι δέν γνωρίζουμε.

Ἄς μή λησμονοῦμε δέ ποτέ, ὅτι «τό σκοτάδι, δέν μπορεῖς νά τό καταπολεμήσεις μέ σκοτάδι. Μόνο τό φῶς μπορεῖ νά τό κάνει αὐτό». «Νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός»!

Ἀδελφοί, ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ – ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!