Τά παιδιά μᾶς θέλουν τήν ἀγάπη μας. Ἐγώ δέν κάνω πολλά γιά τά παιδιά, νά σᾶς πῶ, γιατί δέν ἔχω παιδιά ἀφενός, καί ἀφετέρου δέν ξέρω τί νά κάνω. Προσπαθῶ ὅμως ἕνα πραγματάκι νά κάνω. Νά τά ἀγαπῶ, νά τά ἀκούω, νά μήν τά μαλώνω, νά τά καταλαβαίνω καί νά τά κάνω νά γελᾶνε. Καί νά μοῦ 'χουνε καί λίγη ἐμπιστοσύνη. Γιατί τότε ἀνοίγουνε οἱ ψυχές τους. Καί ἅμα ἀνοίγουν οἱ ψυχές, τά ὑπόλοιπα εἶναι διαδικαστικά. Ἔτσι. Τό παιδάκι -ποιό παιδάκι, ὅλοι παιδάκια εἴμαστε- καταλαβαίνει ποιός τό ἀγαπάει. Μπορεῖς νά τό μαλώσεις, μπορεῖς ὁτιδήποτε, καταλαβαίνει. Ἄλλωστε οἱ ἐπιστήμονες τώρα, οἰπαιδοψυχολόγοι -πῶς τούς λένε- λένε ὅτι τό παιδάκι ὅταν γεννηθεῖ, τήν ἴδια μέρα τῆς γεννήσεώς του, ξέρει τά χέρια πού τό κρατᾶνε ἄν τό ἀγαποῦν ἡ ὄχι. Πῶς τό ξέρει, δέν ξέρω. Κύριος οἶδε. Καί ἀντιδρᾶ ἀνάλογα. Μπορεῖ νά τό κρατᾶ ἕνας ἀγριάνθρωπος καί νά χαίρεται, νά τό κρατάει κι ἕνας -ὑποτίθεται- καλός ἄνθρωπος, μή ἄγριος, καί νά τσιρίζει. Ποῦ εἶναι ἡ διαφορά; Βρέστε τό ἐσεῖς. Μυστήριο εἶναι. Ἔτσι, λοιπόν, ἡ ἀγάπη εἶναι τό μαγικό κλειδί.
Καί δέν εἶναι εὔκολο ν' ἀγαπᾶμε τά παιδιά καί τούς ἀνθρώπους. Ἀλλά σ’ αὐτό μας διευκολύνει ὅ Χριστός. Αὐτός μας διευκολύνει. Αὐτός μας ἔβαλε μέσα τήν....
ἀγάπη, καί ἀπό ἀγάπη μᾶς ἐφτίαξε καί αὐτός πυροδοτεῖ καί τήν ἀγάπη μας. Ἀρκεῖ νά πᾶμε κάτω ἀπ' τήν βρυσούλα Του, πού εἶναι ἤ θεϊκή Του Χάρη. Ἔτσι, νά τά φτιάξουμε μαζί Του. Γιατί τά παιδιά μας, εἴδατε, τά φτιάχνουνε μεταξύ τους, καί τί ὡραία εἶναι τά ἄδολα αὐτά φτιαξίματα! "Ἅμα τά χαλᾶνε, τά ξαναφτιάχνουν, κι αὐτό εἶναι πάλι καλό, πολύ καλό. Ἔτσι, λοιπόν, ἅμα τά φτιάχνουμε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τά 'χουμε καλά κι ἔχουμε σχέσεις καλές, μπορεῖ καί νά Τόν βρίσουμε, μπορεῖ καί νά Τόν μαλώσουμε, μπορεῖ καί νά Τοῦ ποῦμε ὁτιδήποτε. Αὐτό εἶναι σχέση. Σχέση δέν εἶναι ἤ ἀδιαφορία. Γι’ αὐτό λέει στήν Ἀποκάλυψη, πολύ ὁρατά, δέν εἶσαι οὔτε ψυχρός, οὔτε θερμός, ἀλλ' εἶσαι χλιαρός. Βέβαια. Μπορεῖ κάποιος νά μαλώνει καί νά τσακώνεται μέ τόν Χριστό, ὅπως ἔκανε ὅ Καζαντζάκης, κι ὅμως, Τόν ἀγαπάει. Αὐτό εἶναι σχέση. Ἅμα κανείς ὅμως ἀδιαφορεῖ κι εἶναι χλιαρός, ε, τότε, εἶναι κι ἀποβλητέος, δηλαδή δέν προσφέρει τίποτε.
Ἔτσι, λοιπόν, τά παιδιά θέλουν ἀγάπη καί μετά θέλουν νά τά ἀκοῦμε τά παιδιά. Νά τά ἀκοῦμε νά λένε, διότι... ἄν εἴμαστε σέ μία παρέα καί μιλᾶμε οἱ μεγάλοι, τά παιδιά καί ἰδίως τά πολύ μικρά, ἀτακτοῦν μετά... Σού λέει, κι ἐμεῖς ἄνθρωποι εἴμαστε, θέλουμε κι ἐμεῖς νά μᾶς προσέξετε. Νά μιλήσετε καί μέ μας, νά δώσετε καί σ’ ἐμᾶς σημασία... κλπ. κλπ. Ὅποτε, λοιπόν, ἅμα τά ἀκοῦμε εἶναι καλό.
Θυμᾶμαι ἕναν... μοῦ λέγε κάποιος ἀπό τήν Ἀγγλία, ὁ πατήρ Ἀντονι Μπλούμ* -καλά τό λέω;- ναί, αὐτός ἔκανε τό ἕξης: τό βράδυ ποῦ πήγαινε στό κελάκι τοῦ ἔπαιρνε στό τηλέφωνο παιδάκια. Ἀγόρια, κορίτσια, δώδεκα, δεκατρία, δεκατέσσερα χρονῶν καί παραπάνω... καί παρακάτω... Καί τί τούς ἔλεγε; Τί φάγατε σήμερα, καλό μου, τί ψωνίσατε, ποῦ πήγατε, ἄν βάψατε τά νυχάκια σᾶς [sic], ἄν... ἄν... Καί ξέρετε τί γίνεται; Μία σχέση ἄριστη! Μία σχέση ἄριστη. Καί μετά τοῦ λέγαν καί τ' ἄλλα ποῦ 'χαν τά παιδάκια. Δέν μπορεῖ νά τά κρατήσει ὅ ἄνθρωπος μέσα του, ἀφοῦ ὅ ἄνθρωπος εἶναι ὅλο ἐν ἀναφορά καί ὅλο ἐν διαλόγω. Ὤπ, νά κι ἤ ἐξομολόγηση! Κι ἄν ἔχεις κάποιον νά ἀναφέρεσαι καί νά διαλέγεσαι καί νά ἀκουμπᾶς, πολύ σπουδαῖο! Γλιτώνει μετά τό παιδί... Ἀλλιῶς, θά πάει κάπου ἄλλου νά μάθει κάποια πράγματα. Νά, τό 'να καί τ' ἄλλο. Αὐτό μπορεῖ νά τό κάνει κι ὁ γονέας δέν εἴν' ἀνάγκη νά τό κάνει μόνο ὅ δεσπότης... Κι ὁ κάθε παράγοντας τῆς ἀγωγῆς. Εἶναι πολύ σπουδαῖο.
Καί μετά, εἶναι... τά παιδιά ἅμα τά μαλώνουμε λιγάκι, δυσκολεύονται. Θά πεῖς, χρειάζεται καί τό μάλωμα. Χρειάζεται. Αὐτό ὅμως ποῦ ξέρει ὅτι τόν ἀγαπᾶς, δέν τόνε πειράζει. "Ἔτσι λέει καί ὅ ἅγιος Αὐγουστίνος: «Ἀγάπα μέ καί κᾶνε ὅ,τι θέλεις». 'Ἀλλά νά τό ἀγαπᾶς. Κι ὅλος ὅ ἀγώνας εἶναι αὐτό, νά κρατήσουμε τήν ἀγάπη.
*Ὁ λόγος γιά τόν μετέπειτα μητροπολίτη τοῦ Σουρόζ Ἀντώνιο, μία ἀπό τίς σημαντικότερες μορφές τῆς Ὀρθοδοξίας.
Πηγή: Περιοδικό Βημόθυρο τεῦχος 1, Χειμώνας 2009-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου