ΟΙ ΕΝΤΕΤΑΓΜΕΝΟΙ στό στρατόπεδο τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί «ὀπαδοί» τῆς Μεταπατερικῆς Θεολογίας, γιά τήν προώθησή του, κάνουν συστηματικό λόγο γιά «δύο συμπτώματα,πού ἀποτελοῦν μόνιμους πειρασμούς τῆς νεώτερης ἑλληνικῆς ὀρθόδοξης θεολογίας, ἀκόμη καί στίς σοβαρότερες ἐκδοχές της:
α) τήν ἐξιδανίκευση καί ἁγιοποίηση τοῦ παρελθόντος, τήν λατρεία τοῦ Ἔθνους καί τοῦ λαοῦ (π.Γ.Μ.: τρέμε Παπαδιαμάντη καί Ντοστογιέφσυ) καί β) τόν ἑλληνοκεντρισμό καί τόν ἀνέξοδο ἀντιδυτικισμό, πού στίς ἡμέρες μας εἶναι σχεδόν συνώνυμος τοῦ ἀντιευρωπαϊσμοῦ»
Διαβάζοντας τίς γραμμές αὐτές, αὐτόματα ἔφερα στή μνήμη μου ὅλους τούς νεωτέρους ὁμολογητές καί μάρτυρες στή σύγχρονη Εὐρώπη, ὅπως ὁ ὅσιος Ἰουστῖνος (Πόποβιτς), πού χαρακτηρίζει ὡς τό «μεταλύτερο ἐπίτευγμα» τῆς Εὐρώπης τόν «ἄνθρωπο ρομπότ», καί ὁ ἅγιος...
Νικόλαος (Βελιμίροβιτς), τό καλλίνικο θύμα τοῦ Ναζισμοῦ –τῆς συνέχειας δηλαδή τῆς Εὐρώπης τοῦ Παπισμοῦ τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, τοῦ Καρλομάγνου, τῆς Γαλλικῆς καί Μποσελβιστικῆς Ἐπαναστάσεως. Παρακαλῶ δέ νά μελετηθεῖ τό βιβλίο: «ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΤΗΣ ΦΥΛΑΚΗΣ-ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΣΤΟ ΛΑΟ» τοῦ ἁγίου Νικολάου, Ἐπισκόπου Ἀχρίδος, πού φιλότιμα ἐξέδωσαν πρόσφατα οἱ Ἐκδόσεις «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ».Στήν πατερική Ὀρθοδοξία αὐτό, πού ἐνδιαφέρει ὡς «κανών βίου», εἶναι τά βιώματα τῶν Ἁγίων μας καί ὄχι οἱ πολιτικάντικοι ἑλιγμοί τῶν ὅποιων καιροσκόπων, πού ἐνεργοῦν μέ βάση καί κριτήριο τά συμφέροντά τους, «ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τήν δέ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β´ Τιμ. 3,5). Τό ὅτι τάσεις, ὅπως οἱ ἐλεγχόμενες παραπάνω, εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχουν καί νά ἐκφράζονται κατά καιρούς, δέν τό ἀρνούμεθα. Ὁ κανόνας ὅμως καί ἐδῶ εἶναι ἡ συνείδηση τῶν Ἁγίων μας, τήν ὁποία ἀναγνωρίζουν ὡς Ὀρθοδοξία οἱ ἀκολουθοῦντες ταπεινά τά ἴχνη καί τόν ἀγώνα τους ἀγωνισταί τῆς Πίστεως καί εἶναι φυσικό νά τήν ἀγνοοῦν ἤ παραβλέπουν οἱ βαδίζοντες τήν «εὐρύχωρον ὁδόν» (Ματθ. 7,13) τῆς οἰκουμενιστικῆς καί νεοεποχίτικης μανίας.
Δυστυχῶς οἱ οἰκουμενιστές μας ἐργάζονται μέ βασικό ἐργαλεῖο τήν γενίκευση καί τήν ἐνοχοποίηση τῆς ἄλλης πλευρᾶς, γιά τήν ἀμνήστευση τῆς δικῆς τους ἀντιπαραδοσιακότητας. Ἐν τούτοις τό πατερικό παρελθόν ἐμεῖς οἱ ὀρθοδοξοῦντες δέν τό ἁγιοποιοῦμε στό σύνολό του, ἀναγνωρίζουμε ὅμως τήν ἁγιότητά του στά πρό-πού πάντα θά ὑπάρχουν. Τό Ἔθνος καί ὁ λαός δέν εἶναι γιά μᾶς ἀντικείμενα λατρείας, ἀλλά ὁ ἀγώνας μας ἀποβλέπει στό νά μείνουν τά δύο αὐτά μεγέθη στά ὅρια τοῦ «ἁγίου Ἔθνους» καί τοῦ «λαοῦ εἰς περιποίησιν» τῆς Α´ Πέτρου (2,9). Ὅλοι ἐμεῖς οἱ «Ρωμηοί»–«Νεο-ρωμαῖοι», ὡς πνευματικά (σήμερα) πολίτες τῆς Νέας Ρώμης, δέν δουλεύουμε σέ κανένα ἑλληνοκεντρισμό, μέ τήν στενή- ρατσιστική τοῦ ὅρου ἔννοια, ὡς ἑλλαδοκεντρισμό, ἀλλά στά ὅρια τῆς παγκόσμιας πνευματικῆς Ρωμηοσύνης, στήν ὁποία ἀνήκουμε ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι καί δυνάμει ὅλη ἡ Οἰκουμένη.
Ὅσο γιά τήν ἐκτοξευομένη ἐναντίον τῶν πατερικά Ὀρθοδόξων μομφή ὡς «ἀντιδυτικῶν», δείχνει τουλάχιστον ἀπουσία ἱστορικῆς μνήμης, ἀφοῦ ὥς τόν 11ον αἰώνα (σχίσμα τοῦ 1054) ἡ Ρωμηοσύνη-Ὀρθοδοξία, στά πρόσωπα τῶν Πατέρων Ἀνατολῆς-Δύσεως, ἦταν ὑπόθεση ὅλης τῆς (ὥς τότε) Ἑνωμένης -πνευματικά- Εὐρώπης. Ἡ ἐπέλαση τοῦ Φραγκισμοῦ καί τοῦ Παπισμοῦ καί μετά τῶν Προτεσταντισμῶν, δημιούργησε τήν σημερινή Εὐρώπη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τῶν Οἰκουμενιστῶν μας μεταπατερικῶν θεολόγων, μέ τήν ὁποίαν οὐδεμία (πνευματική) σχέση ἔχουμε. Μόνο ἐάν ἀναφανεῖ κάποια κίνηση μετανοίας στή σημερινή «Δύση» καί ἀληθινή ἀναζήτηση τῆς πρό τοῦ σχίσματος ταυτότητός της, ἀλλά καί διάθεση γιά δυναμική «ἐπιστροφή» σ᾽ αὐτήν, θά εἴμεθα πρόθυμοι νά ἀγκαλιάσουμε ἐνθέρμως καί νά στηρίξουμε αὐτήν τήν προσπάθεια, γιά τήν ἐπανασυνάντηση ὅλων μας ἐντός τῆς Μιᾶς, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας, πού συνεχίζεται ἀστασίαστα στήν Πατερική Ὀρθοδοξία, στήν ὁποία θέλουμε μέ τήν χάρη τοῦ Θεοῦ νά κινούμεθα καί νά ζοῦμε (πρβλ. Πράξ. 17,28).
Αὐτό εἶναι τό πνεῦμα καί ἡ πράξη τῶν ἁγίων μας Πατέρων, τῶν γνησίων «ἡγουμένων» καί «ποιμένων» μας ὅλων τῶν αἰώνων, οἱ ὁποῖοι ἀγρυπνοῦσιν ὑπέρ τῶν ψυχῶν ἡμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες» (Ἑβρ. 13,17). Καί αὐτό ἀκριβῶς φαίνεται καί ἀπό τόν «ἀντιδυτικισμό» τῶν Μεγάλων Πατέρων καί Διδασκάλων μας Φωτίου τοῦ Μεγάλου, Γρηγορίου Παλαμᾶ καί Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, πού ἡ Δύση καί οἱ δικοί μας Οἰκουμενισταί, ἔμαθαν νά βλέπουν ὡς «ἀντιδυτικούς», ἐνῶ εἶναι ἐκεῖνοι, πού ἀληθινά ἀγαποῦν τήν Δύση, διότι θέλουν νά τήν θεραπεύσουν ἀπό τήν θανατηφόρο ἀρρώστια της, τήν ΑΙΡΕΣΗ.
πηγή: Ορθόδοξος Τύπος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου