Κραυγή ἀγωνίας ἀπό Ἀρχιεπίσκοπο σέ Παπαδῆμο γιά τήν Ἑλλάδα

Γράφει ὁ Αἰμίλιος Πολυγένης 

Κραυγή ἀγωνίας γιά τό μέλλον τοῦ τόπου πού ὑποθηκεύεται ἀπευθύνει μέ ἐπιστολή τοῦ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος Ἱερώνυμος στόν Πρωθυπουργό Λ. Παπαδῆμο.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος χρησιμοποιώντας σκληρή γλώσσα ἀναφέρει στήν ἐπιστολή του πώς ἡ ὑπομονή τῶν Ἑλλήνων ἐξαντλήθηκε καί δέν μπορεῖ νά ἀγνοεῖται ὁ κίνδυνος κοινωνικῆς ἀνάφλεξης “οὔτε ἀπό ἐκείνους πού διατάσσουν, οὔτε ἀπό ἐκείνους πού ἐκτελοῦν τίς φονικές συνταγές τους».

Συντάξεις κόπηκαν, μεροκαματιάρηδες εἶναι σέ ἀπόγνωση καί ἡ ἀνασφάλεια ἔχει φωλιάσει σέ κάθε ἑλληνικό σπίτι, σημειώνει ὁ κ. Ἱερώνυμος.

Μόνα θετικά σημάδια εἶναι πώς αὐτές τίς ὧρες, λέει ὁ κ. Ἱερώνυμος, ξεπροβάλλει τό φιλότιμο καί ὀ αγνός πατριωτισμός τῶν Ἑλλήνων πού στηρίζουν  τούς ἀπελπισμένους.

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος χαρακτηρίζει ὅλες τίς πολιτικές πού χρησιμοποιήθηκαν μέχρι σήμερα (Βλ. Μνημόνιο) ἀποτυχημένες, ὑπογραμμίζοντας πώς δέν εἶναι δυνατόν νά ζητοῦνται καί ἄλλα σκληρότερα, ἐπώδυνα καί ἄδικα μέτρα «στήν ἴδια ἀδιέξοδη καί ἀποτυχημένη γραμμή τοῦ πρόσφατου παρελθόντος μας».

«Ζητοῦνται ἀκόμη μεγαλύτερες δόσεις ἑνός φαρμάκου πού ἀποδεικνύεται...

θανατηφόρο» λέει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος στήν ἐπιστολή του στόν Πρωθυπουργό καί ἀφήνει αἰχμές γιά τήν ἐπιθυμία τους νά ὑποθηκεύσουν τήν ἐθνική μας κυριαρχία.

«Ὑποθηκεύουν τόν πλοῦτο πού ἔχουμε, ἀλλά καί αὐτόν πού μπορεῖ νά ἀποκτήσουμε στά ἐδάφη καί τίς θάλασσές μας», κάνοντας λόγο γιά «ὕποπτη ἐμμονή σέ ἀποτυχημένες συνταγές. Καί εἶναι προκλητικές οἱ ἀξιώσεις τους σέ βάρος τῆς Ἐθνικῆς μας κυριαρχίας».

Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καλεῖ ὅλους νά ἀποκρούσουν τούς ἔξωθεν ἐκβιασμούς καί τίς θανατηφόρες συνταγές τους, ὑποστηρίζοντας πώς ἡ Ἑλλάδα δέν μπορεῖ νά χαθεῖ οὔτε γιατί κάποιοι τό πίστεψαν, οὔτε γιατί κάποιοι μπορεῖ νά τό θέλουν».

Ὁλόκληρη ἡ ἐπιστολή:

Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,

Σπαράσσεται ἡ καρδιά καί θολώνει ὁ νοῦς μας μέ ὅσα συνέβησαν τούς τελευταίους καιρούς καί ἐξακολουθοῦν νά συμβαίνουν στόν Τόπο μας.

Ἄνθρωποι μέ ἀξιοπρέπεια χάνουν, ἀπό τή μία στιγμή στήν ἄλλη, τή δουλειά, ἀκόμη καί τό σπίτι τους.

Τό φαινόμενο τῶν ἀστέγων, ἀλλά καί τῶν πεινασμένων – φαινόμενο κατοχικῶν ἐποχῶν – παίρνει ἐφιαλτικές διαστάσεις. Οἱ ἄνεργοι αὐξάνονται κατά χιλιάδες μέρα μέ τή μέρα.

Τό ἴδιο καί τά λουκέτα μικρῶν καί μεσαίων ἐπιχειρήσεων. Τά νέα παιδιά, τά καλύτερα μυαλά τοῦ Τόπου, παίρνουν τόν δρόμο τῆς μετανάστευσης.

Οἱ πατεράδες μας δέν μποροῦν νά ζήσουν, μετά τίς δραματικές περικοπές τῶν συντάξεών τους.

Οἰκογενειάρχες καί ἰδίως οἱ πιό φτωχοί, οἱ πολύτεκνοι, οἱ μεροκαματιάρηδες, βρίσκονται σέ ἀπόγνωση, μετά τίς ἀλλεπάλληλες περικοπές τῶν μισθῶν τους καί τούς ἀβάσταχτους νέους φόρους.

Ἡ πρωτόγνωρη καρτερία τῶν Ἑλλήνων ἐξαντλεῖται, ἡ ὀργή παραμερίζει τόν φόβο καί ὁ κίνδυνος κοινωνικῆς ἀνάφλεξης δέν μπορεῖ νά ἀγνοεῖται πιά, οὔτε ἀπό ἐκείνους πού διατάσσουν, οὔτε ἀπό ἐκείνους πού ἐκτελοῦν τίς φονικές συνταγές τους.

Στίς δύσκολες καί - ἀναντίλεκτα- κρίσιμες αὐτές ὧρες, ὀφείλουμε ὅλοι νά ξέρουμε καί νά καταλαβαίνουμε τί σημαίνει τό γεγονός ὅτι ἡ ἀνασφάλεια, ἡ ἀπόγνωση καί ἡ κατάθλιψη ἔχουν φωλιάσει σέ κάθε ἑλληνικό σπίτι.

Ὅτι προκάλεσαν δυστυχῶς – καί συνεχίζουν νά προκαλοῦν – ἀκόμη καί αὐτοκτονίες, ἐκείνων πού δέν μπόρεσαν νά ἀντέξουν τό δράμα τῶν οἰκογενειῶν καί τόν πόνο τῶν παιδιῶν τους.

Μπροστά σέ ὅλα αὐτά, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος ἀξιοποιεῖ κάθε δυνατότητα ἀλληλεγγύης. Καί εἶναι θετικό πού, μέσα στήν τόση καταχνιά, ξεπροβάλλει ἡ εὐαισθησία, τό φιλότιμο καί ὁ ἁγνός πατριωτισμός τῶν Ἑλλήνων.

Γιά νά δώσει ἕνα πιάτο φαϊ, ἕνα ροῦχο, μία ἀνάσα ζωῆς στούς ἀπελπισμένους.

Δυστυχῶς, ὅμως. Ὅπως ξεκάθαρα φαίνεται πλέον, τό δράμα τῆς Πατρίδας μας ὄχι μόνο δέν τελειώνει ἐδῶ, ἀλλά μπορεῖ νά προσλάβει καί νέες ἀνεξέλεγκτες διαστάσεις.

Ζητοῦνται, ἄλλωστε, τίς ὧρες αὐτές, ἀκόμη σκληρότερα, ἀκόμη πιό ἐπώδυνα, ἀκόμη πιό ἄδικα μέτρα, στήν ἴδια ἀδιέξοδη καί ἀποτυχημένη γραμμή τοῦ πρόσφατου παρελθόντος μας.

Ζητοῦνται ἀκόμη μεγαλύτερες δόσεις ἑνός φαρμάκου πού ἀποδεικνύεται θανατηφόρο.

Ζητοῦνται δεσμεύσεις πού δέν λύνουν τό πρόβλημα, ἀλλά ἀναβάλλουν μόνο προσωρινά τόν προαναγγελθέντα θάνατο τῆς Οἰκονομίας μας. Καί ὑποθηκεύουν, ταυτόχρονα, τήν ἐθνική μας κυριαρχία.

Ὑποθηκεύουν τόν πλοῦτο πού ἔχουμε, ἀλλά καί αὐτόν πού μπορεῖ νά ἀποκτήσουμε στά ἐδάφη καί τίς θάλασσές μας.

Ὑποθηκεύουν τήν Ἐλευθερία, τή Δημοκρατία, τήν Ἐθνική μας Ἀξιοπρέπεια.

Ἀπογοητευμένοι, ἀπελπισμένοι καί ἀνήσυχοι Ἕλληνες μᾶς ρωτοῦν καί ζητοῦν ὑπεύθυνες, εἰλικρινεῖς καί πειστικές ἀπαντήσεις.

Ρωτοῦν τί τούς ξημερώνει ἡ ἑπόμενη ἡμέρα.

Ρωτοῦν πού πάει ἡ Πατρίδα μας. Ρωτοῦν τί ἐπιτέλους μπορεῖ νά σταματήσει τό δράμα.

Τί μπορεῖ νά ξαναγεννήσει τήν χαμένη ἐλπίδα. Δυστυχῶς ὅμως !

Στή διαμόρφωση τῶν ἀποφάσεων, οἱ φωνές τῶν ἀπελπισμένων, οἱ φωνές τῶν Ἑλλήνων, ἀγνοοῦνται προκλητικά.

Δυστυχῶς, σήμερα, οἱ Ἕλληνες δέν βρίσκουμε ἀπάντηση οὔτε στά ὅσα ἔγιναν καί ἐξακολουθοῦν νά γίνονται, οὔτε στά ὅσα ζητοῦνται ἀπό τούς ξένους.

Εἶναι, μάλιστα, τουλάχιστον ὕποπτη ἡ ἐμμονή τους σέ ἀποτυχημένες συνταγές.

Καί εἶναι προκλητικές οἱ ἀξιώσεις τους σέ βάρος τῆς Ἐθνικῆς μας κυριαρχίας. Καί αὐτό εἶναι, ἴσως, τό πιό ἀνησυχητικό.

Δέν μπορεῖ, ἄλλωστε νά ἀγνοεῖται ἀπό κανέναν ὅτι οἱ ἀντοχές τῶν ἀνθρώπων γύρω μας ἐξαντλήθηκαν. Ὅπως ἐξαντλήθηκαν καί οἱ ἀντοχές τῆς πραγματικῆς οἰκονομίας.

Καί βέβαια, δέν μπορεῖ παρά νά ὑπάρχουν μπροστά μας καί ἄλλοι δρόμοι.

Δρόμοι πνευματικῆς ἀνάτασης καί οἰκονομικῆς ἀνάταξης.

Δρόμοι δημιουργίας, ἐλπίδας καί προοπτικῆς.

Δρόμοι ἀνοικτοί γιά κάθε Ἑλληνίδα καί κάθε Ἕλληνα.

Σέ αὐτούς τούς δρόμους ὀφείλουμε νά πορευθοῦμε ὅλοι, μέ τή συναίσθηση τῆς μετάνοιας. Ἑνώνοντας τίς ἀστείρευτες δυνάμεις τοῦ Ἔθνους μας.

Ἀποκρούοντας, ταυτόχρονα, τούς ἔξωθεν ἐκβιασμούς καί ἀπορρίπτοντας τίς θανατηφόρες συνταγές τους.

Ἔχοντας, πάνω ἀπ’ ὅλα, ἀκλόνητη τή βεβαιότητα, ὅτι μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ καί τήν πίστη στίς δυνατότητές μας μποροῦμε νά τά καταφέρουμε.

Ἡ Ἑλλάδα τοῦ Πολιτισμοῦ, ἡ Ἑλλάδα τῆς Ἱστορίας, ἡ Ἑλλάδα τῶν Παραδόσεων δέν μπορεῖ νά χαθεῖ οὔτε γιατί κάποιοι τό πίστεψαν, οὔτε γιατί κάποιοι μπορεῖ νά τό θέλουν. Ἡ Ἑλλάδα μᾶς μπορεῖ νά σταθεῖ στά πόδια της. Μπορεῖ, καί πάλι, νά τραβήξει μπροστά.

Ἐξοχώτατε κύριε Πρόεδρε,

Αὐτόν τόν δρόμο ἀναζητοῦμε καί προσδοκοῦμε οἱ Ἕλληνες σήμερα...

   romfea.gr