Τοῦ π. Βασίλειου ΒολουδάκηὉ λόγος γιά τήν τεράστια πνευματική εὐθύνη τοῦ κλήρου τῆς Ἑλλάδος ἀλλά καί ὅλων τῶν νεοελλήνων γιά τό πνευματικό καί ἠθικό κατάντημα τῆς πατρίδος μας καί γιά τίς ἀντίστοιχες δυσμενεῖς ἐπιπτώσεις στόν διεθνῆ Ὀρθόδοξο Χριστιανικό χῶρο. Εἶναι ὁλοφάνερο πιά, ὅτι ἐδῶ καί 180 χρόνια συντελοῦμε ὅλοι μας στό νά πληγῆ καίρια τό πνευματικό πρόσωπο τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ συνείδησή του, πού εἶναι ἡ Ὀρθόδοξη πίστη καί ζωή. Φέτος, 180 χρόνια ἀπό τήν ἀνάληψη τῆς διακυβερνήσεως τῆς πατρίδας μας ἀπό τόν μαρτυρικό Κυβερνήτη Ἰωάννη Καποδίστρια... πανελληνίως ἑορτάζοντες καί τιμῶντες τό γεγονός, ἔχουμε τήν εὐκαιρία νά συναισθανθοῦμε σάν Ἔθνος τό τί εἴχαμε καί τό τί χάσαμε στό πέρασμα δύο περίπου αἰώνων.
Εἶναι, ὅμως, δύσκολο τό ἐγχείρημά μας αὐτό, γιατί ἔχουμε σχεδόν ἐντελῶς ξεχάσει τό τί εἴχαμε, σέ ποιά πνευματική ἀτμόσφαιρα ζούσαμε, ποιῶν Πατέρων παιδιά εἴμαστε καί ποιά ἀνατροφή μᾶς εἶχαν δώσει. Καί πρέπει τώρα νά τά μάθουμε ὅλα, πάλι ἄπ? τήν ἀρχή. Γι' αὐτό, σήμερα περισσότερο παρά ποτέ εἶναι ἐπίκαιρος καί συγκλονιστικός ὁ ποιητικός λόγος: «Περασμένα μεγαλεῖα καί διηγώντας τά νά κλαῖς»!
Τά πνευματικά μεγαλεῖα, ἡ ἀρχοντιά καί ἡ λεβεντιά τῆς Ὀρθόδοξης ψυχῆς τοῦ Ἕλληνα, ἔχουν πρό πολλοῦ προστεθεῖ στά ὑπό ἐξαφάνιση δῶρα τῆς Ζωῆς, καί ἐμεῖς –κλῆρος καί...
λαός– ἔχουμε στρέψει τήν προσοχή καί τήν φροντίδα μας μόνο στά ἄψυχα ὑπό ἐξαφάνιση εἴδη καί στήν προστασία μόνο τοῦ φυσικοῦ καί ὄχι τοῦ Πνευματικοῦ περιβάλλοντος.Θεωροῦμε ἀπολύτως φυσικό νά ἀγωνισθοῦμε γιά τό φυσικό περιβάλλον, γιατί ἔχουμε ὅλοι παραδεχθεῖ ὅτι αὐτό τό περιβάλλον εἶναι τέλειο καί γί? αὐτό ἀναντικατάστατο, ἀλλά διαφωνοῦμε ριζικά ὡς πρός τό ποιό εἶναι τό τέλειο καί, συνεπῶς, ἀναντικατάστατο πνευματικό περιβάλλον, παρ' ὅτι οἱ αὐθαίρετες δοκιμές μᾶς αὐτά τά τελευταῖα 180 χρόνια, μᾶς πηγαίνουν ἀπό τό κακό στό χειρότερο.
Γιά νά βοηθηθοῦμε στήν ἀφύπνισή μας, πρέπει νά ἐπιστρατεύσουμε τή λογική σκέψη μας καί νά ἀναλογισθοῦμε τό πώς πορευθήκαμε 400 χρόνια, κάτω ἀπό τήν Τουρκική σκλαβιά καί νά συγκρίνουμε αὐτήν μας τήν πορεία μέ τά 180 χρόνια ἐλεύθερης ζωῆς, καί τότε, ἀσφαλῶς, θά δικαιώσουμε τόν Λουκᾶ Νοταρά πού εἶπε προφητικά, πρό τῆς Ἁλώσεως τῆς Μεγάλης Πόλεώς μας: «Καλύτερα νά ἴδωμεν Τουρκικόν φακιόλιον εἰς τήν Πόλιν, παρά Τιάραν Λατινικήν»!
Κάτω ἀπό τό «Τουρκικόν φακιόλιον», ἐπί 400 χρόνια, παρά τίς κακουχίες καί τίς στερήσεις, τό Ἔθνος μας ὄχι μόνο δέν ἔχασε τήν ἰδιοπροσωπία του, ἀλλά βαθειά χωμένο στήν ἀγκαλιά τῆς Ἐκκλησίας τοῦ βρῆκε τήν θαλπωρή, τήν προστασία καί τήν γαλακτοτροφία του, καί ἔτσι, μπόρεσε νά ἀντέξη, νά ἰσορροπήση, νά πολλαπλασιασθῆ καί νά ἀναδείξη ἀπογόνους μέ ἔντονη τήν Ὀρθόδοξη προγονική σφραγίδα, ἄξιους συνεχιστές τῶν «Ἀποστολικῶν Παραδόσεων», τέκνα ὑπακοῆς στό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τέκνα Ζωῆς καί Ἐλευθερίας.
Κάτω ἀπό τόν Τουρκικό ζυγό, τό Ἔθνος μας, δέν ἔχασε ποτέ τήν αἴσθηση ὅτι αὐτό εἶναι ὁ κληρονόμος τῆς μεγάλης καί Ἁγίας Αὐτοκρατορίας καί ὅτι οἱ αἰχμαλωτεύσαντες αὐτό εἶναι ὁ βάρβαρος λαός, τόν ὁποῖο χρησιμοποίησε ἡ δικαιοσύνη τοῦ Θεοῦ γιά νά τό παιδαγωγήση, ὥστε νά καταστῆ καί πάλι ἄξιό της ἐλευθερίας του. Μέ τήν ταπείνωση τοῦ παιδαγωγουμένου ἀπό γένος ἀντίθεο, τό Ἔθνος μας, συντετριμμένο γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ ἀλλά καί ἄρρηκτα ἐξαρτημένο ἀπό τόν Θεό, μετενόησε, ὡρίμασε ψυχικά καί πνευματικά, καί ἀποτίναξε τόν ζυγό τῆς δουλείας.
Οἱ πολιτικοί πειραματισμοί πρό τῆς Ἁλώσεως, ὁ πειρασμός τῶν Ἀρχόντων νά ἐμπιστεύονται τούς Δυτικούς σάν ἀδελφούς, γιά τήν ἀπόκρουση τῶν βαρβάρων, καί ὄχι τόν Θεό τῶν Πατέρων τους, ἀλλά καί τά τραγικά ἀποτελέσματα, ἔκαναν τό Ἔθνος μας νά κοιτάξη βαθειά μέσα του καί νά βεβαιωθῆ ὅτι τοῦ συνέβη, ὅ,τι ἀκριβῶς συνέβαινε μέ τούς Ἰσραηλίτες, ὁσάκις αὐτοί ἐγκατέλειπαν τήν Πηγή τοῦ «Ὕδατος τῆς Ζωῆς» καί προτιμοῦσαν τά «συντετριμμένα πηγάδια». Ὁσάκις, ἐγκατέλειπαν τόν Θεό καί Πατέρα τους καί στηρίζοντο στά ἅρματα καί στούς ἵππους, δηλαδή, σέ κάθε ἐπίγεια δύναμη.
Μετά τήν ἀπελευθέρωσή του τό Ἔθνος μᾶς εἶχε στήν πλειοψηφία τοῦ συνειδητοποιήσει ὅτι τά παθήματα τῶν 400 χρόνων τοῦ ξαναζωντάνεψαν τήν Ἁγία Γραφή καί τοῦ ἐπιβεβαίωσαν ὅτι εἶναι μέν «φοβερόν τό ἐμπεσεῖν εἰς χείρας Θεοῦ ζῶντος», ἀλλά καί ὅτι «Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός» καί «πατάσσει πάντα τά βάρβαρα ἔθνη, τά τούς πολέμους θέλοντα»!
Ἔτσι, εὐθύς ἀμέσως ἐπέλεξε Κυβερνήτη τοῦ τόν Ἰωάννη Καποδίστρια, ἄνθρωπο πλήρη πίστεως στόν Θεό, αὐτοθυσίας καί ἀγάπης πρός τούς ἐν Χριστῷ ἀδελφούς καί ὁμοεθνεῖς του καί εὐεργέτη ἐχθρῶν καί φίλων.
Τό Ἔθνος μᾶς εἶχε γιά ἄλλη μιά φορά πικρή ἐμπειρία ἀπό τήν λειτουργία τῶν πνευματικῶν νόμων καί γι' αὐτό, ὁ νέος Κυβερνήτης, πρίν προχωρήση στήν ἐκτέλεση ὁποιουδήποτε ἔργου –παρ' ὅτι ὁλόκληρη ἡ Ἑλλάδα εἶχε μείνει μόνο στάχτες– προέταξε τήν ἑδραίωση τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν πνευματική θωράκιση τοῦ λαοῦ.
Ὁ Καποδίστριας εἶχε πολύ νωρίς ἀλλά καί πολύ βαθειά κατανοήσει τήν ἀνάγκη νά περιφρουρηθῆ πνευματικά ὁ λαός ἀπό κάθε ἐπίδραση μή Ὀρθοδόξων Ἐθνῶν, ὥστε πρό τῆς ἐπαναστάσεως τοῦ 1821, πολύ πρίν γίνη Κυβερνήτης, θέλησε νά ἐπαναφέρη τή χρήση τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης στήν ἐπίσημη διεθνῆ ἀλληλογραφία μεταξύ ὁμοεθνῶν ἀξιωματούχων καί κληρικῶν, κάτι πού εἶχε καταργηθεῖ λόγω τῆς ξενομανίας τῶν τότε Ἑλλήνων λογίων, οἱ ὁποῖοι θεωροῦσαν ἀναξιοπρεπῆ γί? αὐτούς τήν γλώσσα τοῦ σκλαβωμένου γένους τους.
Ὅμως ἡ γλώσσα, καί ἰδιαιτέρως ἡ Θεοδόχος Ἑλληνική γλώσσα, ὄχι μόνο ἐκφράζει ἀλλά καί διατηρεῖ τό ἦθος τοῦ λαοῦ καί ἐμποδίζει τίς βλαπτικές ἐπιδράσεις, κυρίως στίς πνευματικά εὐπαθεῖς τάξεις τῶν ἀνθρώπων. Γι' αὐτό, ὁ Καποδίστριας, τό ἔτος 1811, ἔγραφε ἀπό τήν Ἁγία Πετρούπολη στόν Μητροπολίτη Οὐγγροβλαχίας Ἰγνάτιο:
«Πανιερώτατε Δέσποτα! Ἄς παύση ἡ ἀνταπόκρισίς μας εἰς τήν Γαλλικήν διάλεκτον. Καιρός μετανοίας ἦλθεν. Αὐτή δέν θέλει ἀληθεύσει, οὔτε ὠφελήσει ἐάν πατριωτικός τίς νόμος δέν τήν ἐπικυρώση. Ἰδού Πανιερώτατε ἡ δέησίς μου. Προστάξατε ὡς νομοθέτης “ὅστις γραικός πρός γραικόν γράψει εἰς διάλεκτον ἀλλογενῶν, κηρύττεται ἀλλογενής...” »
Ὁ Καποδίστριας ἦταν βαθύτατος γνώστης τῆς ἱστορίας τοῦ γένους μας καί εἶχε ἐπισημάνει τήν ἀπό αἰώνων ἐπιδίωξη τῆς Δύσεως νά ἀφαιρέση ἀπό τήν ψυχή τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ τήν Ὀρθόδοξη πίστη, πού εἶναι καί ἡ πραγματική παρουσία τοῦ Θεοῦ στούς ἀνθρώπους.
Αὐτό τό μεθόδευε ἡ Δύση, μέ τό νά ἐνισχύη κάθε προσπάθεια ὁποιουδήποτε λαοῦ ἐπεδίωκε νά ἐξαθλιώση οἰκονομικά τήν Ἑλλάδα, γιατί μέ τήν οἰκονομική ἐξαθλίωση ὑποβαθμίζεται τό ἐπίπεδό του λαοῦ, ξεπέφτει ἡ Ἐθνική του Παιδεία καί δημιουργοῦνται οἱ κατάλληλες συνθῆκες γιά νά γίνη βορά στίς διαθέσεις τῶν οἰκονομικά ἰσχυρῶν.
Ἡ Δύση, μέ τόν διπλό της ὕπουλο ρόλο —ἀρχικά του ἠθικοῦ αὐτουργοῦ τῆς ἐξαθλιώσεως καί ἐν συνέχεια τοῦ οἰκονομικοῦ χορηγοῦ της Ἑλλάδος — πάμπολλες φορές ἔγινε τό ἀφεντικό τῆς πατρίδος μας, ἀφοῦ μέ τό πρόσχημα καί τήν ἐξουσία τοῦ χορηγοῦ-εὐεργέτη ἀναλαμβάνει ἐξ ὁλοκλήρου νά καθορίζη τό περιεχόμενο τῆς παιδείας τοῦ λαοῦ μας, νά ἀλλοιώνει τή γλώσσα, μέ τήν ἐνίσχυση τῆς γλώσσας τοῦ χορηγοῦ, μέ ἀποτέλεσμα, νά κατεργάζεται σταδιακά τόν ἀφελληνισμό καί τόν ἀποχριστιανισμό τῆς μαρτυρικῆς μας πατρίδος.
Πρέπει κανείς νά εἶναι πνευματικά τυφλός γιά νά μήν διακρίνη τήν ἀβυσσαλέα διαφορά τοῦ ἤθους καί τοῦ πατριωτισμοῦ τοῦ Καποδίστρια ἀπό τούς μετέπειτα πολιτικούς, οἱ ὁποῖοι, παρά τά ἄπειρα ἀνοσιουργήματα τῶν ξένων Δυνάμεων εἰς βάρος τῆς Ἑλλάδος –καί τίς ἀπροκάλυπτες δηλώσεις τοῦ Ὑπουργοῦ Ἐξωτερικῶν τῶν ΗΠΑ., τό ἔτος 1974, ὅτι πρέπει νά πληγῆ ὁ ἀπρόβλεπτος Ἑλληνικός λαός στή θρησκεία καί στίς παραδόσεις του, γιά νά πάψη νά ἀντιδρᾶ στά Βαλκάνια καί νά δημιουργῆ προσκόμματα– δέν ἐννοοῦν νά καταλάβουν τόν διπλό ὕπουλο ρόλο τῆς Δύσεως ἤ ἔχουν ταυτίσει τίς ἐπιδιώξεις τους μέ τίς ἐπιδιώξεις τῶν Δυτικῶν καί ἔχουν ἀπεμπολήσει ὁτιδήποτε ἀποτελεῖ τήν ἰδιοπροσωπία τοῦ Ἔθνους μας.
Ἀποδεικτικό της ὀξυδερκείας τοῦ Καποδίστρια ἀλλά καί τῆς βαθυτάτης εὐαισθησίας του, στό νά μή χαθῆ τό παραμικρό ἀπό τά ἱερά καί πολύτιμά του Γένους μας, εἶναι καί τό Ὑπόμνημά του πρός τό Λόρδο Κάστελρη, Ὑπουργό Ἐξωτερικῶν της Ἀγγλίας, πού τοῦ ἔστειλε στό Συνέδριο τοῦ Παρισιοῦ, τό 1815. Παραθέτουμε χαρακτηριστικά ἀποσπάσματα, πού μᾶς δίνουν τήν εὐκαιρία νά θαυμάσουμε τήν παρρησία του, τήν ἀκεραιότητά του καί τό χριστιανικό ἦθος του:
«...Ἡ Ἑνετική Πολιτεία ἐκυβέρνα τάς Ἰονίους Νήσους μέ τό σύστημα τῆς διαφθορᾶς. Οἱ ἀντιπρόσωποι ἐκλέγοντο ἐκ τῆς κλάσεως τῶν εὐγενῶν ἀρχόντων, ἤτις ἦτο ἡ εὐκαταφρονεστέρα, ἀμαθεστέρα καί ἡ μᾶλλον διεφθαρμένη δί? ἀνηθικότητα καί ἐλεεινότητα. Ἡ δύναμις ταύτης τῆς Κυβερνήσεως ὑφίστατο εἰς τήν ἐπίβουλον τέχνην του νά ὑποθάλπη τάς προλήψεις τῆς εὐγενείας καί νά βάλη αὐτᾶς εἰς ἀντίταξιν πρός τάς ἀξιώσεις τῆς δευτέρας κλάσεως καί τά νόμημα δικαιώματα τοῦ λαοῦ... Ἡ πολιτεία τῆς Ἐνετίας ἐφοβεῖτο τό ἔξοχόν της φυσικῆς μεγαλοφυΐας τοῦ Ἕλληνος καί ἐπροσπάθει νά τό καταβάλη μέ τήν ἀμάθειαν. Ἡ Ἑνετική Γερουσία οὐδέποτε συνεχώρησεν νά συστηθῶσι σχολεῖα δημόσια εἰς ταύτας τάς νήσους. Μόνο εἰς τήν πρωτεύουσαν καί τό Πανεπιστήμιον Παταβίου οἱ ἰθαγενεῖς τῶν Ἑπτανησίων ἔπρεπε νά πορευθῶσιν ὅπως ἐκπαιδευθοῦν»
Δυστυχῶς, τό ἔργο τοῦ Καποδίστρια δολοφονήθηκε τό 1831, ὅταν Ἕλληνες πολιτικοί, οὐσιαστικά πράκτορες τῶν ξένων Δυνάμεων, πῆραν ἐντολή ἀπό τό ἐξωτερικό νά δολοφονήσουν τόν Κυβερνήτη, πού σφράγισε τήν Νεοελληνική Πολιτεία μέ τό «διά τοῦ Σταυροῦ Πολίτευμα». Αὐτός καί μόνο αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού δολοφονήθηκε ὁ Καποδίστριας! Κανένας ἄλλος! Ἀπό τότε οἱ ξένοι ἔλαβαν τά μέτρα τους καί ἔβαλαν τά δυνατά τους, ὥστε ποτέ μέχρι σήμερα, σ? ἕνα τόσο βαθύτατα θρησκευόμενο λαό, σάν τόν Ἑλληνικό, νά μήν κυβερνήση ἄνθρωπος πού νά ἐκφράζη τόν λαό αὐτό στά βαθύτερα πιστεύω του.
Τό γεγονός αὐτό τό παρατρέχουμε. Μᾶς ἀφήνει ἀσυγκίνητους. Δέν διερωτώμεθα, γιατί οἱ παραμικρές, ἀλλοπρόσαλλες καί πολλές φορές ἐπικίνδυνες πολιτικές ὁμάδες κάνουν αἰσθητή τήν παρουσία τους καί δημιουργοῦν τήν ἐντύπωση πώς ἐκφράζουν ἕνα μεγάλο πλῆθος, ἐνῶ οἱ βαθύτατα θρησκευόμενοι, οἱ ἀγωνιστές, μέ τά στίγματα τῶν πολέμων καί τοῦ ἠρωϊσμοῦ τους στά σώματα τούς ἔχουν καταθέσει τά πνευματικά ὄπλα καί περιμένουν... καί περιμένουν... «ἰδεῖν τό τέλος» τῆς Ἑλλάδος!
Ἡ πνευματική κατάπτωση τῆς Ἑλλάδος ἔχει ἐπηρεάσει ἀρνητικά τόν «σύμπαντα κόσμον» καί ἰδιαιτέρως τίς Ὀρθόδοξες χῶρες καί τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ὅλης της ὑφηλίου, οἱ ὁποῖες καί αὐτές ἐκφυλίζονται πνευματικά. Γί? αὐτό ἡ εὐθύνη μας, καί ἰδίως ἠμῶν τῶν κληρικῶν, εἶναι μεγάλη. Πάψαμε νά προβάλλουμε ὁποιαδήποτε ἀντίσταση, σάν νά ἔχη πάθει καίρια βλάβη τό πνευματικό ἀνοσοποιητικό μας σύστημα. Καί τήν πάθησή μας αὐτή, τήν ὀνομάζουμε Ὀρθόδοξη πνευματικότητα! Ὡραία πνευματικότητα ἀλήθεια! Νά τήν χαιρόμαστε! Ἀφοῦ διαβάζουμε τά πολιτικά κείμενα τοῦ Καποδίστρια καί δέν τά νοιώθουμε σάν πνευματικά κείμενα, εἶναι νά ντρεπόμαστε.
Ἕνας πολιτικός Κυβερνήτης νά ἐνδιαφέρεται σάν Ἐπίσκοπος γιά τήν ἐν Χριστῷ πνευματικότητα τοῦ λαοῦ μας, σάν Ποιμένας τοῦ λαοῦ μας, καί ἐμεῖς, οἱ Ποιμένες τοῦ λαοῦ, νά ἀδιαφοροῦμε γιά τήν πνευματικά ἀπάνθρωπη καθημερινή ζωή τῶν ἀνθρώπων καί νά τήν ἐπιδεινώνουμε μιλώντας καί νά κάνοντας συνεχῶς κοσμικά πράγματα, πού τά βαπτίζουμε πνευματικές ἐνασχολήσεις «μέ τά τοῦ Οἴκου μας»(!). Θεωροῦμε ἀπολύτως συμβατά μέ τόν σκοπό τῆς Ἐκκλησίας τό νά εὐλογοῦμε ἐπίσημα καί πανηγυρικά ὁμάδες ποδοσφαίρου καί μπάσκετ καί τραγουδίστριες τῆς EUROVISION, ἐνῶ τό νά εὐλογήσουμε πιστούς ἀνθρώπους γιά νά δημιουργήσουν μία νέα πολιτική πνευματική παρεμβολή, μέσα στό σημερινό πολιτικό χάος τῆς πατρίδας μας, τό θεωροῦμε ἐσχάτη ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας! Ὤ τῆς πνευματικῆς μας διακρίσεως τό μέγεθος!
Ἀντί νά συνεγείρουμε τούς νέους, πού ζοῦνε μέσα στήν Ἐκκλησία τήν ἐνοριακή ζωή, παρωτρύνοντάς τους νά ἀναλάβουν τά ἡνία τῆς πολιτικῆς ζωῆς, δίνοντας καί πάλι ζωή στά κείμενα καί στήν ἱστορία τῶν Πατέρων μας, ἐμεῖς τά θεωροῦμε ἀνεδαφικά καί χαμογελᾶμε εἰρωνικά μέ τά κείμενα καί τίς ἐπιδιώξεις τοῦ Καποδίστρια!
Ἀλλά καί ὁ Καποδίστριας, γιά νά θυμηθοῦμε τόν Λορεντζάτο, «χαμογελάει μέ τό χαμόγελό μας»!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου