Ἕνα “ζωντανο” θαῦμα ὑπάρχει κοντὰ στὸ χωρίο Βάστα ποὺ βρίσκεται στὴ περιοχὴ τῆς Μεγαλόπολης Πελοπονησου. Προκεῖται γιὰ ἕνα μικρὸ ἐκκλησάκι λιθόκτιστο μὲ δίριχτη λίθινη στέγη διαστάσεων 6.50Χ2.50μ. ποῦ κράτει ἀπὸ τὴν Βυζαντινὴ ἐποχή, τὸν 12ο αἰώνα μ.Χ. Τὸ μικρὸ αὐτὸ ἐκκλησάκι βρίσκεται στὴ συνδρομὴ δύο ποταμῶν, ἢ καλύτερα ἑνὸς ποταμοῦ καὶ ἑνὸς ἀρκετὰ ὁρμητικοῦ ρυακος, ποὺ οἱ ροὲς τοὺς σχηματίζουν ὀρθὴ γωνιὰ στὸ βάθος μίας εὐρύχωρης κοιλάδας, ποὺ εἶναι κυριολεκτικὰ πνιγμένη στὸ πράσινο ποὺ τὸ ἀποτελοῦν μεγάλα πολύχρονα ὑδρόβια δέντρα. Καὶ ἐδῶ ἀρχίζει τὸ παράξενο, ποὺ κατὰ τὴν γνώμη τοῦ ὑποφαινόμενου καὶ πολλῶν εἶναι ἕνα θαῦμα, καταμεσῆς μίας ἐποχῆς ἐξόχως ρεαλιστικῆς ποὺ δὲν παρέχει γόνιμο ἔδαφος γιὰ θαύματα. Τὸ κτίσμα μὲ πρώτη ματιὰ εἶναι ἑτοιμόρροπο, λὲς ὅτι ἀπὸ στιγμὴ σὲ στιγμὴ θὰ καταρεύσει καὶ ἀπορεῖς πὼς ἀκόμη δὲν ἔχει παρασυρθεῖ ἀπὸ τὰ ὑδάτινα ρεύματα στὴ συνδρομὴ τῶν ὁποίων βρίσκεται. Στὴν στέγη τοῦ φύονται δέκα ἑπτὰ (17) ὁλοζώντανα μὲ κορμοὺς ποικίλλης διαμέτρου δέντρα τῶν ὁποίων τὸ ὕψος ἐπίσης ποικίλλει καὶ φθάνει πολλὲς φορὲς καὶ τὰ 18 μέτρα! Τὸ παράξενο στὴν ὅλη κατάσταση εἶναι ὅτι τὰ δέντρα αὐτὰ τὰ πανύψηλα ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΚΑΘΟΛΟΥ ΡΙΖΕΣ!!! Φαίνονται ὅτι στὴν κυριολεξία ὑπτανται!! Ἀπὸ ἔρευνες ποὺ ἔχουν γίνει μὲ ἀκτίνες Χ στοὺς τοίχους τοῦ κτίσματος δὲν ἔχουν δείξει καθόλου ρίζες. Ἂν κάποιος βάλει τὸ χέρι τοῦ κάτω ἀπὸ τὴ βάση ἑνὸς ἀπὸ τὰ δέντρα τὸ χέρι τοῦ βγαίνει ἀπὸ...Δεῖτε παρακάτω καὶ ἄλλες φωτογραφίες ἀπὸ τὸ ἐκκλησάκι...
τὴν ἄλλη μεριά….
Ἔχει ὑπολογισθεῖ ἀπὸ τὸν ὄγκο τῶν κορμῶν καὶ τῶν κλώνων ὅτι τὸ ἐκκλησάκι φέρει αὐτὴ τὴ στιγμὴ τὸ ἰσοδύναμο βάρος 18 αὐτοκίνητων mercedes, διχῶς νὰ ὑπολογίζουμε καὶ τὸ βάρος τῶν φύλων τὴν ἐποχὴ ποὺ τὰ δέντρα εἶναι κατάφυτα.
Τὸν χειμώνα στὴ κοιλάδα πνέουν ἰσχυροὶ ἄνεμοι ποὺ κανονικὰ θὰ ἔπρεπε νὰ ἔχουν παρασύρει τὰ δέντρα καὶ μαζὶ τὸ ἐκκλησάκι ποὺ τὰ στηρίζει, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν ἔχει συμβεῖ μέχρι στιγμῆς.
Τὸ ἐκκλησάκι εἶναι ἀφιερωμένο στὴν Ἅγια Θεοδώρα τῆς Βαστᾶς, ποὺ ὅμως δὲν ἔχει καμμία σχέση μὲ τὴν Ἄγ. Θεοδώρα τὴν Μεγάλη τὴν Αὐτοκρατήρα τοῦ Βυζαντιου.Σύντομα ἱστορικὰ στοιχεῖα γιὰ τὸν βίο τῆς Ἁγίας
Γιὰ τὴν ζωή, τὸ μαρτύριο καὶ τὴν ἐν συνέχεια ἀποκατάστασή της καὶ τὴν δημιουργία τοῦ κτίσματος ἔχει γράψει ὁ Δημήτριος Ι. Καπερνεκας τὸ ἔτος 1980, ὅπως καὶ ὁ Ἐπίσκοπος Θεόφιλος Καναβος, Μητροπολίτης Γορτυνος καὶ Μεγαλοπόλεως.
Τὸ ἀτυχὲς μὲ αὐτὲς τὶς ἐποχὲς εἶναι ὅτι οἱ ὑπάρχουσες γραπτὲς μαρτυρίες ποὺ νὰ ἔρχονται ἀπὸ τὸν 7ο αἰώνα εἶναι ἐλάχιστες καὶ αὐτὲς βέβαια δὲν ἀσχολοῦνται μὲ ἀνώνυμους (τότε) ἀνθρώπους, γιὰ τοὺς ὁποίους κανεὶς δὲν θὰ ἐνδιαφερόταν νὰ ἀσχοληθεῖ. Ὅτι ξέρουμε λοιπὸν γιὰ τὴν Θεοδώρα τὸ ἐξάγουμε ἀπὸ τὴν παράδοση καὶ κάποιες μαρτυρίες ποὺ ἀναφέρονται ἀλλοῦ καὶ κάπου ἐκεῖ βρίσκεις καὶ μία ἐλάχιστη μνεία γιὰ τὴν Θεοδώρα. Ἡ ἱστορία τῆς λοιπὸν εἶναι παράξενη ὅπως παράξενο εἶναι καὶ τὸ ναιδριο ποὺ εἶναι ἀφιερωμένο σ’αὐτή.
Στὸν 7ο αἰώνα, ὅπως καὶ σ’ὁλόκληρη τὴν ἐποχὴ τοῦ Βυζαντιου καὶ κατ’ἐπέκταση καὶ στὴν ἐποχὴ τῆς ἀρχαίας Ἑλλάδας, κάθε χωρίο ἦταν μία ξεχωριστὴ καὶ ἀνεξάρτητη κοινωνική, διοικητικὴ καὶ πρὸ πάντων στρατιωτικὴ ὀντότητα. Κάθε χωρίο δηλαδὴ εἶχε τὸ δικό του μικρὸ ἢ” μεγαλύτερο στρατὸ καὶ στρατοὶ αὐτοὶ συχνὰ ἐμαχοντο μεταξύ τους γιὰ ἐπικράτηση, ἐξουσία, αὔξηση πλούτου κλπ. Κάθε οἰκογένεια εἶχε τὴν ὑποχρέωση νὰ συνεισφέρει στὸ στρατὸ τοῦ χωρίου μὲ τουλάχιστον ἕνα ἀρσενικὸ ἄτομο, ποὺ συνήθως ἦταν ὁ πατέρας ἢ” τὸ μεγαλύτερο ἀπὸ τὰ ἀγόρια. Ἂν ὁ πατέρας ἦταν πολὺ γερὸς γιὰ στρατιώτης ἢ” δὲν ὕπηρχαν ἄλλοι ἀρσενικοὶ στὴν οἰκογένεια, τότε ἔπρεπε νὰ πληρωθεῖ κάποιο μεγάλο πόσον ὥστε μὲ τὸ ἀντίτιμό του νὰ πληρώνεται κάποιος μισθοφόρος.
Ἡ Θεοδώρα εἶχε γεννηθεῖ καὶ καταγοταν ἀπὸ τὴν Βάστα ποὺ ἐκείνη τὴν ἐποχὴ διατηροῦσε κάποιο παρόμοιο στρατό. Ἡ οἰκογένεια τῆς φαίνεται ὅτι δὲν εἶχε ἀγόρια, ὁ πατέρας τῆς ἦταν πολὺ γερὸς γιὰ νὰ καταταχθεῖ στὸ στρατὸ καὶ πολὺ φτωχὸς γιὰ νὰ χρηματοδοτήσει μισθοφόρο. Ἡ Θεοδώρα θὰ πρέπει νὰ ἦταν ἡ μεγαλύτερη ἀπὸ μία σειρὰ ἀπὸ κόρες στὴν οἰκογένεια καὶ πῆρε τὴν μεγάλη ἀπόφαση …. Θὰ καταγοταν στὸ στρατὸ σὰν ἄντρας μία καὶ ἄλλη λύση δὲν ὕπηρχε καὶ ἂν δὲν τὸ ἔκανε ὁ πατέρας της θὰ συλλαμβανόταν γιὰ ἀπλήρωτο χρέος πρὸς τὸ χωρίο. Ἔτσι καὶ ἔκανε, ντυθηκε σὰν ἄντρας, κατατάχθηκε, ἔλαβε μέρος σὲ διαφορὲς μάχες στὶς ὁποῖες καὶ διακρίθηκε, κατάφερε μάλιστα νὰ ἐπισύρει τὴν ἐκτίμηση τοῦ Διοικητὴ τής/του, ποὺ ἔφθασε νὰ τὴν προάγει στὸ βαθμὸ τοῦ λοχαγοῦ ἢ” κάτι ἀντίστοιχο. Ὅλο αὐτὸ τὸ καιρὸ ἡ Θεοδώρα ἦταν, ἔλεγε καὶ ἐπέμενε ὅτι τίμα, πιστεύει τὸ Θεὸ καὶ δὲν τὴν ἐνδιαφέρει τίποτε ἄλλο.Στὸ στρατώνα, ὁπού περνοῦσε τὶς περισσότερες ὧρες της ἡ Θεοδώρα, ὕπηρχε καὶ μία νεαρὴ πλύστρα ποὺ ἐπλένε τὶς στολὲς τῶν στρατιωτῶν, καὶ ὅπως φαίνεται, ἐρωτεύθηκε τὴν Θεοδώρα, ὅπως τὴν ἔβλεπε σὰν νεαρὸ Λοχαγό, μὴ ξέροντας βέβαια ὅτι ἦταν γυναίκα καὶ ὄχι ἄντρας. Ἡ Θεοδώρα τῆς ἔλεγε ὅτι εἶναι θρησκευόμενη καὶ δὲν τὴν ἐνδιαφέρει τίποτε ἄλλο ἐκτὸς ἀπὸ τὴν πίστη της στὸ Θεὸ-τί ἄλλο ἄλλωστε θὰ μποροῦσε νὰ τῆς ἐξηγήσει γιὰ νὰ τὴν πείσει? ἀλλὰ ἐκείνη ἀμετάπειστη …., καὶ δὲν ἔφθανε αὐτό, ἀλλὰ-ἀφοῦ φαίνεται εἶχε πάει πρῶτα μὲ κάποιον ἄλλο, ἴσως γιὰ νὰ ἐκδικηθεῖ τὴν Θεοδώρα παρουσιάστηκε στὸ Διοικητὴ καὶ εἶπε ὅτι εἶχε μείνει ἔγκυος ἀπὸ τὴν …….. Θεοδώρα. Ὁ Διοικητής, μὲ τὴν ἐκτίμηση ποὺ τῆς εἶχε, τὴν κάλεσε καὶ τῆς συνέστησε νὰ παντρευτεῖ τὴν κοπελλα καὶ τὸ πράγμα θὰ τελείωνε ἐκεῖ, χωρὶς ἄλλες συνέπειες, ἂν ὄχι θὰ ἦταν ὑποχρεωμένος νὰ τὴν πέρασει ἀπὸ Πειθαρχικὸ Συμβούλιο ποὺ ἡ ἐτοιμηγοριά τοῦ θὰ ἦταν θάνατος. Ἡ Θεοδώρα μία καὶ δὲν εἶχε ἄλλη διέξοδο ἀρνήθηκε καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν νὰ τὴν καταδικάσουν σὲ θάνατο καὶ νὰ τὴν θανατώσουν στὸν τόπο ἀκριβῶς ποὺ εἶναι σήμερα τὸ ναιδριο. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη στὸ τόπο ἔρεε μόνο τὸ ἕνα ποτάμι.
Λέγεται ὅτι πρινπεθανει ἡ Θεοδώρα παρακάλεσε τὸν Θεὸ “τὰ μαλλιά της νὰ γίνουν δέντρα καὶ τὸ αἷμα τῆς ποταμι”…. Τὴν ἐποχὴ ἐκείνη τὰ ροῦχα ἦταν σπάνιο πράγμα καὶ ἀκριβὸ γι’αὐτὸ καὶ συνήθιζαν νὰ γδύνουν τοὺς καταδικασμένους σὲ θάνατο, μετὰ τὴ θανάτωση, καὶ νὰ πουλοῦν τὰ ροῦχα τοὺς ἢ” νὰ τὰ δίνουν γιὰ νὰ τὰ φορέσει κάποιος ἄλλος. Πῆγαν λοιπὸν νὰ γδύσουν καὶ τὴ Θεοδώρα καὶ τότε …. τότε κατάλαβαν τὸ μεγάλο λάθος ποὺ εἶχε γίνει ….. Ὁ νεκρός …. Λοχαγὸς ἦταν ….. γυναίκα!!! Τὴν στιγμὴ ποὺ ἡ Θεοδώρα ἄφηνε τὴν τελευταία πνοή της, λέγεται ὅτι ἄρχισε νὰ τρέχει ὁρμητικὸ τὸ δεύτερο ποτάμι ποὺ τρέχει καὶ ἑνώνεται κάθετα μὲ τὸ πρῶτο (Χαραδρος λέγεται), σὰν ἐκπλήρωση τῆς παράκλησης “τὸ αἷμα μου νὰ γίνει ποταμι”.
Μετὰ ἀπὸ αἰῶνες, ἴσως τὸν 12ο αἰώνα, κάποιος ἡγούμενος Μονῆς, σὲ συνεργασία μὲ τοὺς συγχωριανούς της, ἔκτισε τὸ ναιδριο, τὸ ἀφιέρωσε στὴ μνήμη της καὶ ἡ Θεοδώρα ἐταφη μέσα ἐκεῖ, ὁπού καὶ ἀκόμη ἀναπαύεται. Τότε, λέγεται ὅτι ἄρχισαν νὰ φύονται τὰ δέντρα στὴ στέγη, ποὺ θερίεψαν μέσα σὲ ἐλάχιστο χρόνο, γιὰ νὰ ἐκπληρωθεῖ καὶ ἡ δεύτερη παράκλησή της : “τὰ μαλλιά μου νὰ γίνουν ….. δεντρα”. Ἴσως κάποιο χέρι Θεῖο, γιὰ μὴ μοιάζουν μὲ τὰ γειτονικὰ δέντρα, τὰ ἔχει ἐκεῖ νὰ βρίσκονται χωρίς …… ρίζες ….. ἴσως.
Εἰδικοὶ ἐπιστήμονες μιλᾶνε γιὰ τὸ θαῦμα
Ἡ ἐξήγηση ποὺ ἔδωσαν γιὰ τὸ παράδοξο αὐτὸ φαινόμενο συνοπτικὰ μερικοὶ ἐπιστήμονες:
- κ. Λοῦκος Κῶν/νὸς (Γεωπόνος – Κόρινθος): “Δὲν ὑπάρχει ἐξήγηση ἀπὸ πλευρᾶς γεωπονικῆς ἐπιστημονικῆς. Πρόκειται γιὰ ἕνα ΔΙΑΡΚΕΣ ΘΑΥΜΑ”.
- κ. Μακρυγιάννης Π. (Γεωπόνος): “… Ἀλλὰ σὰ γεωπόνος, εἶμαι σὲ θέση νὰ ξέρω πολὺ καλά, ὅτι οἱ τοῖχοι θὰ εἶχαν ἀνοίξει καὶ σπάσει ἀπὸ τὶς ρίζες ἑνὸς μόνο δέντρου, πόσο μᾶλλον δεκαεπτά”.
- κ. Ράπτης Γεώργιος (Δασολόγος – Ναύπακτος): “Τὸ ὅλο φαινόμενο ὑπερβαίνει κάθε λογική, φυσικὴ καὶ ἐπιστημονικὴ ἐξήγηση τοῦ ἀνθρώπου”.
- κ. Μπεληγιάννης Ἐλευθέριος (Πολιτικὸς Μηχανικὸς – Ἀθήνα): “Ὅταν ὁ ἀέρας αὐτὸς (τῆς ρεματιᾶς) ἔχει τὴ δυνατότητα νὰ ξεριζώνει δέντρα, καταλαβαίνει κανείς, τί δυνάμεις ἐξασκοῦνται ἀπὸ τὰ 17 δέντρα γιὰ τὴν ἀνατροπὴ τῆς στέγης”.
- κ. Σταυρογιάννη – Περρὴ Ἑλένη (Ἀρχιτέκτων – Καλαμάτα): “Φαινόμενο ἐπιστημονικὰ ἀνεξήγητο. Οἱ δυνάμεις βάρους καὶ ἀέρος σὲ συνάρτηση, θὰ ἔπρεπε λόγω θέσεως τοῦ ἐξωκλησιοῦ, ἀλλὰ καὶ λόγω τῆς προχείρου κατασκευῆς αὐτοῦ, πρὸς δὲ καὶ τῆς παλαιότητάς του νὰ εἶχαν διαλύσει τὸ κτίσμα. Τοῦτο ὅμως, παραμένει ἐπὶ τόσους αἰώνας χωρὶς σοβαρὲς φθορές”.
- κ. Παλλὰς (Διευθυντὴς Ἀρχαιοτήτων – Κόρινθος): “Βάσει τῶν φυσικῶν νόμων, τουλάχιστον τὰ μεγάλα αὐτὰ δέντρα, λόγω κλίσεως, ὕψους, περιμέτρου ἔπρεπε νὰ εἶχαν γκρεμισθεῖ. Δία νὰ στέκουν ἀγέρωχα, εἶναι κάτι ποὺ ἡ ἐπιστήμη δὲν μπορεῖ νὰ δώσει ἐξήγηση”.
- κ. Τίγκας Ἀναστάσιος (Θεολόγος, Ἀρχαιολόγος, Ἱστορικὸς – Ἡράκλειο Ἀττικῆς): ” Ἡ ὅλη ἀνάπτυξις, ὕπαρξις καὶ ζωὴ τῶν δέντρων ἐπὶ τῆς στέγης τοῦ ναοῦ τῆς Ὀσιοπαρθενομάρτυρος Θεοδώρας ἐκπλήσσει, ἀντιβαίνει πρὸς πάσα λογικὴν καὶ φυσικὴν ἐξήγησιν τοῦ ἀνθρώπου. Καταδεικνύει μίαν σπανίαν ἰδιαιτερότητα, τὴν ἐπέμβασιν τοῦ Θεοῦ ἐπὶ τῆς δημιουργίας Του, τὸ θαύμα”.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου