«Ἐργασία στὸν ἑαυτὸ µἂς»
Ἐὰν θέλης νὰ βοηθήσης τὴν Ἐκκλησία, εἶναι καλύτερα νὰ κοιτάξης νὰ διόρθωσης τὸν ἑαυτό σου, παρὰ νὰ κοιτᾶς νὰ διόρθωσης τοὺς ἄλλους. Ἂν διόρθωσης τὸν ἑαυτό σου, ἀµέσως διορθώνεται ἕνα κοµµατάκι τῆς Ἐκκλησίας. Ἐὰν φυσικὰ αὐτὸ τὸ ἔκαναν ὅλοι, ἡ Ἐκκλησία θὰ ἦταν διορθωµένη. Ἄλλα σήµερα οἱ ἄνθρωποι ἀσχολοῦνται µἐ ὅλα τὰ ἄλλα θέµατα ἐκτὸς ἀπὸ τὸν ἑαυτό τους. Γιατί τὸ νὰ ἀσχολῆσαι µἐ τὸν ἑαυτό σου ἔχει κόπο, ἐνῶ τὸ νὰ ἀσχολῆσαι µἐ τοὺς ἄλλους εἶναι εὔκολο.
Ἐὰν ἀσχοληθούµε µἒ τὴν διόρθωση τοῦ ἑαυτοῦ µἂς καὶ στραφούµε πιὸ πολὺ στὴν «ἐσωτερικὴ» δράση παρὰ στὴν ἐξωτερική, δίνοντας τὰ πρωτεῖα στὴν θεία βοήθεια, θὰ βοηθήσουµε τοὺς ἄλλους περισσότερο καὶ θετικώτερα. Ἐπιπλέον θὰ ἔχουµε καὶ τὴν ἐσωτερικὴ µἂς γαλήνη, ἡ ὁποία θὰ βοηθάη ἀθόρυβα τὶς ψυχὲς ποὺ θὰ συναντάµε, γιατί ἡ...
ἐσωτερικὴ πνευµατικὴ κατάσταση προδίδει τὴν ἀρετὴ τῆς ψυχῆς καὶ ἀλλοιώνει ψυχές.Ὅταν ἐπιδίδεται κανεὶς στὴν ἐξωτερικὴ δράση, πρὶν φθάση στὴν λαµπικαρισµένη ἐσωτερικὴ πνευµατικὴ κατάσταση, µπορεῖ νὰ κάνη κάποιον πνευµατικὸ ἀγώνα, ἄλλα ἔχει στενοχώρια, ἄγχος, ἔλλειψη ἐµπιστοσύνης στὸν Θεό, καὶ συχνὰ χάνει τὴν ἠρεµία του.
Ἐὰν δὲν κάνη καλὸ τὸν ἑαυτό του, δὲν µπορεῖ νὰ πῆ ὅτι τὸ ἐνδιαφέρον του γιὰ τὸ κοινὸ καλὸ εἶναι καθαρό. Ὅταν ἐλευθερωθῆ ἀπὸ τὸν παλαιό του ἄνθρωπο καὶ ἀπὸ καθετὶ κοσµικό, ἔχει πλέον τὴν θεία Χάρη, ὅποτε καὶ ὃ ἴδιος ἀναπαύεται, ἀλλὰ καὶ κάθε εἴδους ἄνθρωπο ἀναπαύει.
Ἂν ὄµως δὲν ἔχη Χάρη Θεοῦ, δὲν µπορεῖ οὔτε στὸν ἑαυτό του νὰ ἐπιβληθῆ οὔτε τοὺς ἄλλους νὰ βοηθήση, γιὰ νὰ φέρη θεῖο ἀποτέλεσµα. Πρέπει νὰ βουτηχθῆ στὴν Χάρη καὶ ὕστερα να χρησιµοποιηθοῦν οἱ ἁγιασµένες πλέον δυνάµείς του γιὰ τὴν σωτηρία τῶν ἄλλων.
«Τὸ καλὸ νὰ γίνεται µἐ καλὸ τρόπο»
- Γέροντα, πῶς σκέφτεσθε, ὅταν ἔχετε νὰ ἀντιµετωπίσετε ἕνα προβληµα;
- Σκέφτοµαι τί γίνεται, τί δὲν γίνεται ἀνθρωπίνως. Τὸ ἐξετάζω ἀπὸ ὅλες τὶς πλευρές. «Θὰ κάνω αὐτὸ- τί ἀντίκτυπο θὰ ἔχη ἐκεῖ, ἐκεῖ;... Τί κακὸ µπορεῖ νὰ κάνη ἡ σὲ τί µπορεῖ νὰ ὠφελήση;».
Ἔγω πάντα ἕνα προβληµα προσπαθῶ νὰ τὸ δῶ ἀπὸ πολλὲς πλευρές, ὥστε ἡ λύση ποὺ θὰ δώσω νὰ εἶναι, ὅσο γίνεται, πιὸ σωστή. Γιατί µπορεῖ νὰ γίνουν πολλὰ λάθη, ἂν δὲν προσέξη κανείς.
Ἂν καταλάβη ἐκ τῶν ὕστερων τί ἔπρεπε νὰ κάνη, δὲν ὠφελεῖ, γιατί πάει, πέταξε, ὅπως λένε, τὸ πουλί! Ἂς πούµε, δὲν πρόσεξε κάποιος καὶ ἔκαψε ἕνα σπίτι. Καλά, ἐντάξει, δὲν τὸν κρεµάει κανείς, ἄλλα τὸ κακὸ ἔγινε.
Κάπου εἶχαν ἕνα προβληµα. Ἦρθε ὃ ὑπεύθυνος καὶ µοὗ λέει: «Έ, τώρα τακτοποιήθηκε τὸ θέµα. Πῆγα, βρῆκα τὸν τάδε, τὸν τάδε, τοὺς εἶπα αὐτὸ καὶ αὐτὸ καὶ τακτοποιήθηκε ἡ ὑπόθεση!».
«Τώρα ἄρχισε τὸ προβληµα, τοῦ λέω. Ἐκεῖνο ποὺ ὑπῆρχε, δὲν ἦταν προβληµα. Τώρα ἄναψε ἡ φωτιά. Πρῶτα δύο καρβουνάκια ἦταν, καὶ αὐτὰ θὰ ἔσβηναν µὄνα τους».
Αὐτὸς νόµιζε ὅτι µἐ τὶς ἐνέργειες τοῦ εἶχε τακτοποιήσει τὴν ὑπόθεση καὶ ἤθελε νὰ τὸν ἐπαινέσουµε κιόλας. Ἐνῶ, µἐ αὐτὸ ποὺ ἔκανε, δηµιούργησε µἐγάλη φασαρία καὶ µἐγάλωσε τὸ προβληµα.
Χρειάζεται πολλὴ προσοχή, σύνεση καὶ διάκριση, γιὰ νὰ γίνεται τὸ καλὸ µἒ καλὸ τρόπο καὶ νὰ ὠφελῆ, γιατί ἀλλιῶς, ἀντὶ νὰ ὠφελῆ, δαιµονίζει τὸν ἄλλον.
Ὕστερα, κάτι ποὺ σκέφτεται κανεὶς νὰ κάνη, καλύτερα νὰ τὸ ἄφηνη νὰ ὠριµάση, γιατί, ἂν τὸ ἀγουροκόψη, ἀποφασίση δηλαδὴ βεβιασµένα, ἴσως νὰ ἔχη προβλήµατα ἀργότερα καὶ νὰ βασανίζεται. Τὰ σοβαρὰ πράγµατα, ὅταν καθυστεροῦν λίγο, προχωροῦν µἐτὰ γρήγορα καὶ σωστά. Μπορεῖ κάποιος νὰ ἔχη ἐξυπνάδα, ἄλλα νὰ ἔχη καὶ κενοδοξία καὶ ἐγωισµό, καὶ νὰ προπορεύωνται αὐτὰ στὶς ἐνέργειές του καὶ νὰ µἢν προσεχῆ.
Ἕνα σκυλὶ π.χ. στὸ κυνήγι, ὅταν προχωράη προσεκτικά, καὶ Ἀπὸ ράτσα νὰ µἢν εἶναι, βρίσκει τὰ ἴχνη τοῦ λαγοῦ. Ἐνῶ ἄλλο ποὺ εἶναι ἀπὸ πολὺ καλὴ ράτσα καὶ ἔχει ὅλα τὰ προσόντα, ὅταν βιάζεται, τρέχει δεξιὰ καὶ ἀριστερὰ χωρὶς ἀποτέλεσµα. Ἐνέργεια πρὶν ἀπὸ σκέψη ἔχει ὑπερηφάνεια. Γι' αὐτὸ νὰ µἡ βιάζεται κανεὶς νὰ ἐνεργήση, ἀλλὰ νὰ σκέφτεται καὶ νὰ προσεύχεται προηγουµένως. Ὅταν προπορεύεται ἡ προσευχή, δὲν ἐνεργεῖ ὁ ἀφρὸς τοῦ µὑαλοῦ, ἡ ἐλαφρότητα, ἄλλα τὸ ἁγιασµένο µὑαλό.
Οἱ πνευµατικοὶ ἄνθρωποι µἐρικὲς φορὲς κάνουµε σὰν νὰ µἢν ὕπαρχη Θεός, δὲν ἀφήνουµε τὸν Θεὸ νὰ ἐνεργήση. Ὁ Θεὸς ξέρει πὼς δουλεύει. Ἐνῶ ὑπάρχουν δηλαδὴ πνευµατικὰ µἔσα, γιὰ νὰ τακτοποιοῦνται οἱ δύσκολες καταστάσεις µἒ πνευµατικὸ τρόπο, ἐµεῖς πάµε νὰ ἐνεργήσουµε κοσµικά. Ὅταν ἤµουν στὸ Σινά, ἕνας Χότζας πήγαινε κάθε Παρασκευὴ µἔσα στὸ µὀναστήρι, ἀνέβαινε στὸν µἰναρὲ ἑνὸς τζαµιοῦ ποὺ ἦταν ἐκεῖ καὶ φώναζε! Καὶ εἶχε µἰὰ φωνή!... µέχρι ἐπάνω στὸ ἀσκητήριο τῆς Ἁγίας Ἐπιστήµης ἀκουγόταν. Ὕστερα τὸ µὀναστήρι βρῆκε σὰν λύση νὰ κλείνουν τὴν πόρτα τὴν Παρασκευὴ ποὺ πήγαινε ὁ Χότζας, γιὰ νὰ µἢν µπαίνη µἔσα - ἐγὼ δὲν τὸ ἤξερα.
Μία µἔρα ποὺ κατέβηκα κάτω, βλέπω τὸν Χότζα ὀργισµένο. «Τώρα θὰ τοὺς δείξω ἐγώ, µοὐ λέει, ποὺ µοὒ 'κλεισαν τὴν πόρτα, γιὰ νὰ µἢν µπαίνω µἔσα...». «Τὴν ἔκλεισαν, τοῦ λέω, γιὰ νὰ µἢν µποῦν οἱ γκαµῆλες. ?ἐν πιστεύω ὅτι τὴν ἔκλεισαν, γιὰ νὰ µἢν µπῆς ἐσύ!». Μετὰ εἶπα κάτι γι' αὐτὸ στοὺς Πατέρες. Λέει ἕνας γραµµατεύς: «Θὰ τοῦ δείξω ἐγὼ τοῦ Χότζα! Θὰ τοῦ βάλω µἴα φλούδα. Θὰ γράψω στὴν Κυβέρνηση ὅτι ὁ Χότζας µἂς πιέζει». «Κοίταξε, τοῦ λέω, ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι φλούδα. Νὰ κάνουµε µἴα ἀγρυπνία, νὰ ψάλουµε τὴν Ἀκολουθία τῶν Σιναϊτῶν Πατέρων, τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, καὶ νὰ ἀφήσουµε νὰ µἰλήση ὃ Θεός. Θὰ πάω καὶ ἐγὼ ἐπάνω νὰ προσευχηθῶ».
Εἶπα καὶ σὲ µἐρικοὺς Πατέρες νὰ προσευχηθοῦν, καὶ ἔτσι τοῦ ἦρθε ἕνα σκαµπίλι τοῦ Χότζα, σηκώθηκε, ἔφυγε, ἐξαφανίσθηκε! Γιατί καὶ τὴν πόρτα νὰ ἔκλειναν, µἐτὰ ἡ Κυβέρνηση θὰ ἐξακρίβωνε ὅτι δὲν εἶναι ἀλήθεια πὼς τοὺς πίεζε ὃ Χότζας καὶ θὰ εἶχαν φασαρίες. Θὰ ἔλεγε ὁ Χότζας ὅτι ἔκλεισαν τὴν πόρτα, ἐπειδὴ πήγαινε κάθε Παρασκευή, καὶ θὰ ἔκανε κακὸ στὸ µὀναστήρι. Ἕνας ἄλλος παλιότερα εἶδε τὸ βουνὸ καὶ θέλησε νὰ κάνη ἐξοχικὸ πάνω στὴν κορυφὴ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης!... Ἔπαθε µἰὰ ἀρρώστια, πάει, πέθανε.
Ἦρθε τελευταία καὶ ἄλλος νὰ φτιάξη κάτι ἐκεῖ, πάει, πέθανε καὶ αὐτός. Γι' αὐτὸ καλύτερα εἶναι νὰ µἢ στηριζώµαστε µὄνο στὶς δικὲς µἂς ἀνθρώπινες προσπάθειες, ἄλλα νὰ προσευχώµαστε καὶ νὰ ἀφήνουµε τὸν Θεὸ νὰ ἐνεργή.
Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν σελίδα 71-74 τοῦ βιβλίου:
ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
ΛΟΓΟΙ Β΄
ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ
ΙΕΡΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ
«ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ»
ΣΟΥΡΩΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου