Εἶναι ὁ φύσει καὶ θέσει φύλακας - ἄγγελος τῶν κατατρεγμένων τῆς ἐνορίας του. Ἱερέας, ποὺ δίνει τὸν δικό του καθημερινὸ ἀγώνα στὸ δύσκολο μονοπάτι τῆς ἀγάπης γιὰ τὸν ἄνθρωπο.Ὅταν τὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ συνάντησε τὸν πάπα-Θόδωρο Ζώη, προσπαθοῦσε ἀπὸ τὸ τηλέφωνο νὰ συντονίσει τοὺς ἐθελοντές, ποὺ καθημερινὰ συνδράμουν στὴν ἀνθρωπιστική του ἀποστολή.Ἡ ἀγωνία τοῦ ἦταν νὰ φτάσει τὸ ψωμί, ἀπὸ κάποιον φοῦρνο, στοὺς μετανάστες ποὺ ζοῦν σὰν τὰ ἀγρίμια μέσα στὸ δάσος τῆς περιοχῆς μετὰ τὴν ἰσοπέδωση τοῦ καταυλισμοῦ στὸ λιμάνι.
Ἦταν 13:00 στὸν ξενώνα τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Σπυρίδωνος, στὴν Ἠγουμενίτσα, ὅπου εἶναι ἐφημέριος.
Ὅπου καὶ ἂν στρέψει κανεὶς τὸ βλέμμα τοῦ μέσα στὸν ξενώνα, τὸ «στρατηγεῖο» τοῦ παπᾶ, θὰ καταλάβει ὅτι ἐκεῖ εἶναι μία ζεστὴ ἀγκαλιὰ γιὰ τὸν καθένα, ποὺ ἔχει ἀνάγκη.
Μία μεγάλη τραπεζαρία, καζάνια στὸ πλάι, κουζίνα μὲ τρόφιμα καὶ ροῦχα. Ἡ πόρτα δὲν κλείνει ποτέ. Ἀκόμη καὶ τὴ νύχτα παραμένει ἀνοιχτή.
Ὅπως λέει στὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ ἡ μεγάλη κόρη τοῦ πάπα-Θόδωρου, ἡ 23χρονη Ἀλεξάνδρα, δεξὶ χέρι τοῦ πατέρα της, τὴν προηγούμενη νύχτα τοῦ ρεπορτὰζ βρῆκε ἐκεῖ στέγη καὶ τροφὴ ἕνα ζευγάρι ἀπὸ τὴ Βουλγαρία. Τοὺς συνάντησε στὶς 6 τὸ πρωί, ὅταν πῆγε νὰ ἀνάψει τὸκαντήλι στὴν ἐκκλησία.
Ὁ πάπα Θόδωρος ἔχει βλέμμα κοφτερό, ἀλλὰ τὸ χαμόγελο δὲν λείπει ἀπὸ τὴν ἔκφρασή του, ἀκόμη καὶ ἂν βρεθεῖ σὲ δύσκολη στιγμή. Δὲν ἐμφανίζεται αὐστηρός, εἶναι ἑτοιμόλογος, ὀξυδερκὴς καὶ ὅλα τὰ καταφέρνει μὲ καλοσυνάτη...
συμπεριφορά.Στὴ συζήτηση μὲ τὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ ἦταν λιγομίλητος καὶ κάθε φορᾶ, ποὺ ἡ κουβέντα στρεφόταν γύρω ἀπὸ τὸ φιλανθρωπικό του ἔργο, ἀπαντοῦσε λέγοντας:
«Ὁ Χριστὸς εἶναι ἡ ἀγάπη καὶ ἡ μάνα ἐκκλησία εἶναι, ὅπως ἡ κλώσσα, ποὺ σκεπάζει μὲ τὰ φτερὰ τῆς ὅλα τὰ πουλιά της. Ἡ μάνα ἐκκλησία σκεπάζει ὅλα της τὰ παιδιά, κόκκινα, κίτρινα ἄσπρα, μαῦρα, μπλέ, γυμνὰ καὶ ταλαιπωρημένα».
Ὁ πάπα-Θόδωρος εἶναι 50 ἐτῶν καὶ μαζὶ μὲ τὴν πολυμελῆ οἰκογένειά του ζεῖ στὸ χωριὸ Πηγαδούλια, στὶς παρυφὲς τῶν Φιλιατῶν. Ἔχει 11 παιδιά, 6 γιοὺς καὶ 5 κόρες.
Τὸ μεγαλύτερο παιδὶ εἶναι ἡ 23χρονη Ἀλεξάνδρα καὶ τὸ μικρότερο ἡ 8χρονη Μάγδα. Τὸ χωριὸ εἶναι μικρό, «σαράντα σπίτια ἀνοιχτά, εἶναι δὲν εἶναι», λέει, καὶ ἀπέχει 20 λεπτὰ τῆς ὥρας, μὲ τὸ αὐτοκίνητο, ἀπὸ τὴν Ἠγουμενίτσα. Κάθε ξημέρωμα φεύγει ἀπὸ τὸ σπίτι καὶ πηγαίνει στὴν ἐνορία του.
Ἡ ἱεροσύνη ἦρθε γιὰ κεῖνον στὰ 28 τοῦ χρόνια. Τὸν Σεπτέμβριο τοῦ 1988 χειροτονήθηκε διάκος καὶ τὴν Πρωτοχρονιὰ τοῦ 1990 ἔγινε παπάς.
Ἀπὸ μικρὸς διάβαζε γιὰ τὴ ζωὴ καὶ τὸ ἔργο τοῦ Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ. Μέσα στὶς σελίδες τῶν ἐκκλησιαστικῶν βιβλίων ἀνακάλυψε καὶ τὴ δική του ἔκφραση καὶ ἔμπνευση καὶ ἔκανε τρόπο ζωῆς τὸ σεμνὸ κοινωνικὸ ἔργο.
Ἕνα τηλεφώνημα γιὰ μία φιάλη αἷμα, ἀποκαλύπτει μία ἀκόμη πτυχὴ τῆς δράσης του. Ἐδῶ καὶ 7 χρόνια ὁ πάπα-Θόδωρος ἔχει δημιουργήσει Τράπεζα Αἵματος. Περίπου 2.000 φιάλες αἷμα ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἔχουν σταλεῖ στὸ πανεπιστημιακὸ καὶ σὲ ἄλλα νοσοκομεῖα τῆς Ἠπείρου.
«Ὅσο μποροῦμε βοηθᾶμε, ὅπου ὑπάρχει ἀνάγκη. Δὲν ξεχωρίζουμε κανέναν. Ὁσάκις ὑπάρχουν ψυχικά, σωματικὰ καὶ ὑλικὰ ἀποθέματα, ζητᾶμε χέρι βοήθειας καὶ τὸ βρίσκουμε. Ἔτσι, ὅποιος ἔρχεται νὰ χτυπήσει τὴν πόρτα μᾶς παίρνει αὐτὸ ποὺ ἔχει ἀνάγκη», λέει ὁ ἱερωμένος.
Τὸ ΑΠΕ-ΜΠΕ τοῦ ζητᾶ νὰ γυρίσει πίσω τὸν χρόνο καὶ νὰ ἀφηγηθεῖ κάποια ἱστορία ἀπὸ τὴν ἐποχὴ ποὺ ἄνοιξαν τὰ σύνορά της Ἑλλάδας μὲ τὴν Ἀλβανία. Τότε ἦταν ἱερέας στὸ Τσαμαντά. Τὴν παραμονὴ τῆς πρωτοχρονιᾶς τοῦ 1991, πῆγε στὸν ξενώνα τοῦ χωριοῦ νὰ ξεκουραστεῖ μαζὶ μὲ τέσσερις φυγάδες. Τὸ πρωὶ ξύπνησαν ἐκεῖ 186 ἄνθρωποι. Ὡς τὴ νύχτα, ὁ ἀριθμὸς τοὺς ἄγγιζε τοὺς 1.200.
Ἦταν ὅλοι ἐξαθλιωμένοι καὶ ταλαιπωρημένοι ἀπὸ τὴν περιπλάνηση στὰ χιονισμένα βουνά.
Δὲν σταματοῦσε νὰ φτιάχνει ζεστὸ τσάι πάνω στὴ σόμπα τοῦ ξενώνα καὶ παράλληλα φρόντιζε νὰ βρεῖ ροῦχα γιὰ τὰ μωρὰ ποὺ τὰ εἶχαν τυλιγμένα σὲ πλαστικὲς σακοῦλες γιὰ νὰ τὰ προστατέψουν ἀπὸ τὸ κρύο. Τὸ ἑπόμενο πρωὶ σκέφτηκε νὰ δώσει λίγη χαρὰ στὰ παιδάκια τῶν φυγάδων καὶ πῆγε κοντά τους μὲ ἕνα κιλὸ καραμέλες ποὺ εἶχε στὸ αὐτοκίνητο.
Ὁ πάπα-Θόδωρος συνεχίζει τὴν ἀφήγηση μὲ χαμόγελο: «Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ τὰ παιδιὰ ἔβλεπαν ἱερέα. Ἡ ἐμφάνισή μου τὰ τρόμαξε καὶ ἄρχισαν ὅλα μαζὶ νὰ κλαῖνε….».
Στὴν Ἠγουμενίτσα, ἀλλὰ καὶ στὴν εὐρύτερη περιοχή, ὅλοι γνωρίζουν τὸν «παπά». Εἶναι ἡ «ψυχὴ» τῆς ἐνορίας του καὶ ὄχι μόνο. Κάθε πρωὶ πηγαίνει στὰ νοσοκομεῖα τῶν Φιλιατῶν καὶ τῆς Ἠγουμενίτσας γιὰ νὰ δώσει μία εὐχὴ καὶ νὰ καλημερίσει τοὺς ἀσθενεῖς.
Μετά, μὲ τὸ κλειστὸ φορτηγάκι του, τριγυρίζει στὶς γειτονιὲς τῆς πόλης καὶ στὴν γέφυρα τῆς Ἐγνατίας, ὅπου συχνάζουν οἱ μετανάστες γιὰ νὰ δώσει ἀνακούφιση σὲ ὅσους τὸ χρειάζονται. «Ἔχει ὁ Θεὸς γιὰ ὅλους», λέει καὶ ξαναλέει κοιτάζοντας πρὸς τὸν οὐρανὸ
Ταϊστε τους, να μας κόψουν το κεφάλι αργότερα. Αν ήμουν παππάς θα είχα χορτάσει ολόκληρη τη Β.'Ηπειρο ψωμάκι. Δυστυχώς αυτοί είμαστε.
ΑπάντησηΔιαγραφή