Κισάμου Ἀμφιλόχιος: "Τὸ κράτος φεύγει, ἡ Ἐκκλησία μένει"

Ξαφνιασμένοι ἀπὸ τὰ γεγονότα ποὺ συμβαίνουν γύρω μας ἀναζητοῦμε, μάταια, τὴν αἰτία τοῦ κακοῦ. Ματαιοπονοῦμε γιατί ἀρνούμαστε νὰ συνειδητοποιήσουμε ὅτι τὸ κακὸ ἄρχισε ἀπὸ τὴν πρωτεύουσα τῆς παρακμῆς μας.  Ἡ 'βασιλεύουσα', μὲ χιτώνα κακοΰφαντο στὴ Δύση βρίσκεται ὑπὸ μερικὴ κατοχὴ τῶν ἀποκλήρων, ποὺ δὲν ἔσπευσαν ἐδῶ ὑποκινούμενοι ἀπὸ τὶς ὑποσχέσεις ἑνὸς νέου πορθητῆ γιὰ δηλώσεις καὶ λάφυρα, ἀλλὰ ἀπὸ τὴν ἀνάγκη νὰ ἐξασφαλίσουν τὸν ἐπιούσιο ἄρτο.

Δὲν φτάνει αὐτό. Ρημώνουν οἱ τόποι καὶ τὰ χωριά μας. Κάποτε ὑπῆρχαν Δημοτικὰ Σχολεῖα, ἔκλεισαν κι αὐτά. Ὑπῆρχε ἀστυνομικὸς σταθμός. Ἔφυγε καὶ μεταφέρθηκαν οἱ ἁρμοδιότητες στὴ γειτονικὴ ἢ καὶ σὲ πιὸ μακρινὴ...

πόλη.

Λειτουργοῦσε γραφεῖο τῶν ΕΛΤΑ ἢ κάποια θυρίδα Τραπέζης. Πᾶνε, ἔφυγαν. Ο

'Καποδίστριας' καὶ ὁ 'Καλλικράτης' κατήργησαν καὶ τὴ βαθμίδα τῆς κοινοτικῆς αὐτοδιοίκησης ποὺ ἔδινε μία αἴσθηση ζωντάνιας στὶς μικρὲς κοινωνίες. 

Τώρα ταξιδεύει χιλιόμετρα ὁ κάτοικος τοῦ χωριοῦ γιὰ νὰ βρεῖ τὸ Δημαρχεῖο.

Ὅλα πωλοῦνται καὶ ὑποτάσσονται στὴ λογική της λιτότητας. Τὸ κράτος, λοιπόν, ἔφυγε ἀπὸ τὰ χωριά. Καὶ τί ἔμεινε;.

Τὸ κτύπημα τῆς καμπάνας εἶναι τὸ μόνο ποὺ ἔχει ἀπομείνει σ’ αὐτοὺς τοὺς ἀνθρώπους γιὰ νὰ μὴν ἀπογοητευθοῦν τελείως καὶ φύγουν.

Μόνον ὁ ἱερέας. δάσκαλος καὶ γιατρὸς μαζί. Παιδαγωγὸς καὶ παρηγορητής. Παρών, δίπλα καὶ μαζί τους στὶς πιὸ μεγάλες χαρὲς καὶ στὶς πιὸ μεγάλες λύπες.

Στήριγμα, παρηγοριά, ἠθικὴ συμπαράσταση, πνευματικὴ συμβουλή, κοινωνικὴ διακονία. Κινδυνεύει νὰ καταργηθεῖ καὶ αὐτός. Σταμάτησαν οἱ διορισμοὶ τῶν ἱερέων, ξεχνώντας οἱ ἁρμόδιοι ὅτι οἱ ἱερεῖς δὲν εἶναι ἁπλοὶ δημόσιοι ὑπάλληλοι, ἀλλὰ θρησκευτικοὶ λειτουργοί.

Ὅτι δὲν ἐπιτελοῦν ἁπλὰ ἕνα πνευματικό, κοινωνικό, πολιτιστικὸ ἔργο, ἀλλὰ ὅτι σηκώνουν στοὺς ὤμους τοὺς τὴν ἐλπίδα καὶ τὴν παρηγοριὰ τοῦ κόσμου.

Τί θὰ ἀπογίνουν τὰ χωριὰ καὶ οἱ ἄνθρωποί μας;

Σ’ αὐτὴ τὴ δύσκολη ἐποχὴ μὲ τὴν πολυσχιδῆ κρίση κινδυνεύει ἡ κοινωνία μας νὰ κυριευθεῖ ἀπὸ ἀπελπισία καὶ ἀπαισιοδοξία.

Ἡ πίστη στὸν Θεὸ καὶ ἡ συμπαράσταση τοῦ κλήρου μας, αὐτῶν τῶν ἁπλοϊκῶν μὰ γνήσιων καὶ αὐθεντικῶν παπάδων μας, μποροῦν νὰ ρίξουν βάλσαμο στὴν ψυχὴ τοῦ λαοῦ μας.

Αὐτὲς τὶς ὧρες, ὅπως σημειώνει καὶ ἕνας φωτισμένος ἱεράρχης, εἶναι ἡ κατ’ ἐξοχὴν στιγμὴ ποὺ ἡ Ἐκκλησία πρέπει νὰ βρίσκεται δίπλα στὸν λαό.

Ἐκκλησία ποὺ σιωπᾶ καὶ ἀπουσιάζει ἀπὸ τὴν ἀγωνία τοῦ κόσμου αὐτοαναιρεῖται.

Ὄχι γιὰ νὰ ἐπιδεικνύει τὴν παρουσία Της, ἀλλὰ γιὰ νὰ ἀποδεικνύει τὴ σχέση Της μὲ τὸν λαό, νὰ ὁμολογεῖ τὴ διαφωνία της μὲ τὸ σύστημα ποὺ μᾶς προδίδει καὶ νὰ φανερώνει τὴν ἑτοιμότητά Της. 

«Εἶναι ἡ μόνη ποὺ μπορεῖ νὰ μεταμορφώσει τὴν ἀγανάκτηση σὲ ὑγιῆ ἐπανάσταση. Ἡ Ἐκκλησία συμπαθεῖ τοὺς πονεμένους, κατανοεῖ τοὺς ἀγανακτισμένους, ἀλλὰ προχωρεῖ μὲ τοὺς ἐπαναστατημένους. Ἡ ἀγανάκτηση βγάζει διαμαρτυρία, ἡ ἐπανάσταση δίνει ἐλπίδα ἀνατροπῆς, ἀνοίγει δρόμους στὰ ἀδιέξοδα».

Εἶναι καιρὸς νὰ διερωτηθοῦμε: Μήπως ὑπάρχουν πράγματα ποῦ δὲν πωλοῦνται;

romfea.gr