Ο ΦΟΒΟΣ ΣΤΗΝ ΚΙΝΕΖΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ. Ο ΛΑΟΣ Ο ΚΑΘΗΜΕΝΟΣ ΕΝ ΣΚΟΤΕΙ ΚΑΙ ΣΚΙΑ ΘΑΝΑΤΟΥπ. Ἰωνὰς Μοῦρτος
Ζώντας στὴν Ταϊβᾶν στὸ ξεκίνημα τῆς ὀρθόδοξης ἐκκλησίας, ἡ ἀγάπη μου γιὰ τοὺς Κινέζους ἔγινε μεγαλύτερη. Βέβαια εἶχε ἀρχίσει ἀπὸ τὰ φοιτητικὰ χρόνια καὶ τώρα ἔδωσε ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ νὰ βρίσκομαι ἐδῶ νὰ τελῶ τὴν Θεία Λειτουργία καὶ ἔτσι ἡ χάρη καὶ ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ νὰ γίνονται αἰσθητὰ στὴν Ταϊβᾶν.
Μὰ αὐτοὶ δὲν γελᾶνε - εἶπε μὲ ἀπορία! Ἔχουν τόσο φόβο μέσα τους.
Πράγματι, κοίταξα πολλὲς φωτογραφίες καὶ ὅλες δείχνουν τὸ ἴδιο. Αὐτή ηταν ἡ πρώτη μου ἐπαφὴ μὲ τὸν φόβο ἐδῶ.
Σιγὰ σιγὰ ὁ φόβος ἄρχισε νὰ μπαίνει πιὸ φανερὰ στὴν καρδιά μου, ἀπὸ διάφορες κρυφὲς ρωγμὲς καὶ πληγὲς ποὺ δὲν εἶχαν κλείσει. Βλέπετε εἶμαι καὶ ἐγὼ τώρα κινέζος, ἀγαπῶ τόσο πολὺ αὐτὸ τὸ λαὸ καὶ αὐτὸ τὸν τόπο, μοῦ φαίνεται τόσο οἰκεῖος ποὺ κάποιοι μου λένε πὼς εἶμαι μετεμψύχωση κινέζου. Ἐγὼ γελῶ καλόκαρδα καὶ τοὺς λέω πὼς ὑπάρχουν καὶ ἄλλες αἰτίες ποὺ μπορεῖ νὰ νιώθει κανεὶς ἔτσι, καὶ ὄχι ἡ μετεμψύχωση. Ὁ φόβος ὅμως μπῆκε γιὰ τὰ καλὰ στὴν καρδιά μου ὅταν ἐπισκέφθηκα τὴν ἔκθεση θιβετιανοῦ βουδισμοῦ στὸ μουσεῖο θρησκειῶν. Ἐκεῖ ἡ εὐγενική μου φίλη ξεναγός μου ἐξήγησε τὰ διάφορα ἐκθέματα, μοῦ εἶπε, βλέπεις αὐτὰ τὰ τύμπανα, εἶναι ἀπὸ κρανία μικρῶν παιδιῶν καὶ ἡ μεμβράνη ἀπὸ τὸ δέρμα τους, αὐτὲς οἱ σάλπιγγες ἀπὸ κόκαλα ἀνθρώπινα, αὐτὴ ἡ στολὴ τοῦ λάμα, εἶναι ἐξ ὁλοκλήρου φτιαγμένη ἀπὸ δέρμα ἀνθρώπινο καὶ κόκαλα, ἀπὸ πεθαμένους φυσικά... ἐνοίωσα κάτι κρύο, κάτι κακό. Ἀκόμα καὶ μετά, στὴν ἔξοδο, ὅπου πουλοῦσαν μικροαντικείμενα ἀναμνηστικά, κάτι μὲ σταμάτησε πρὶν ἀγοράσω, καὶ ρώτησα. αὐτὴ ἡ τσατσαρούλα ἀπὸ τί εἶναι φτιαγμένη;
Ἀπὸ κόκαλα ἀνθρώπινα φυσικὰ εἶπε ἡ κοπέλα, ὅλα εἶναι ἀπὸ νεκρούς... καλὰ εἶπα δὲν πειράζει, θὰ πάρω ἄλλη φορᾶ. Μοῦ ἦρθαν στὸ νοῦ οἱ στίχοι του Τ.Σ. Ἐλλιοτ «ὅμως σὲ ὀστᾶ ἀνάμεσα στεγνὰ σέρνεται ἡ τύχη μας. Γιὰ νὰ κρατήσει ζωντανὴ τὴ μεταφυσική μας». (Ψίθυροι Ἀθανασίας). Και τότε σὰν ἕνα πέπλο νὰ τραβήχτηκε ἀπὸ τὰ μάτια μου, πολλά αρχισαν νὰ ἐξηγοῦνται μέσα μου. Ὁ φόβος. Αὐτὸς κυβερνᾶ τὴν κινεζικὴ καὶ γενικότερα τὴν κοινωνία τῶν ἀνατολικῶν λαῶν.
Ὁ φόβος βρίσκεται παντοῦ. Κατ’ ἀρχὴν ὁ φόβος τῶν φαντασμάτων. Παντοῦ ὑπάρχουν φαντάσματα, πολλοὶ μάλιστά μου εἶπαν ὅτι τὰ εἶδαν κιόλας. Εἶναι πολὺ φυσικὸ νὰ πεῖς σὲ ἕνα ξενοδοχεῖο «φάντασμα!», θὰ σὲ πιστέψουν, θὰ τρομοκρατηθοῦν, θὰ κάψουν χάρτινα χρήματα, θὰ ἱκετέψουν τὸ φάντασμα νὰ μὴν τοὺς κάνει κακό. Εἶναι πολὺ χαρακτηριστικὸ αὐτό, «σὲ παρακαλῶ μὴ μὲ βλάψεις ... πάρε αὐτά...». Στὴν ἀρχὴ δὲν τοὺς πίστευα μα τώρα πιὰ δὲν εἶμαι τόσο σίγουρος, θυμούμενος τὰ συναξάρια τῶν μαρτύρων, τῶν Ἁγίων εἰδικά της ἐρήμου, τὸ πὼς χτίστηκε ἡ Λαύρα ἀπὸ τὸν Ἅγιο Ἀθανάσιο στὸ Ἄγ. Ὅρος κτλ. Ναὶ εἶναι ἐδῶ ἡ χώρα ποὺ κυριαρχεῖ ὁ διάβολος.
Χάρη σὲ αὐτοὺς ποὺ βοηθοῦν αὐτὴν τὴν ἱεραποστολὴ γίνεται ἐδῶ λειτουργία, ἔρχεται ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ. Ποιὰ εἶναι αὐτὰ τὰ φαντάσματα; Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν βρεῖ βίαιο θάνατο, ἄλλοι ποὺ οἱ συγγενεῖς δὲν τοὺς πρόσφεραν τὶς ἀπαραίτητες θυσίες, ἡ καὶ ἐτάφησαν σὲ λάθος ἡμερομηνία, ἡ μὲ λανθασμένο προσανατολισμὸ τοῦ τάφου, ἀλλὰ καὶ διάφοροι δαίμονες, ἀπὸ τοὺς πολλούς του κινεζικοῦ πανθέου.
Εἶναι φανερὸ πόσο ἀβάσταχτη εἶναι ἐδῶ ἡ κυριαρχία τῆς φύσης πανω στην ἀνθρώπινη μοίρα. Τὸ λεγόμενο φὸγκ σουει, δήλ. ὁ κατάλληλος συνδυασμὸς τῶν φυσικῶν ἰδιοτήτων ἑνὸς κτηρίου, προσανατολισμός, χῶρος, φωτισμός, θέση πόρτας, παραθύρου κτλ, ὥστε νὰ βρίσκονται σὲ ἁρμονία μὲ τὸ λεγόμενο γὶνκ γιανγ, δὴλ τὶς δύο συζυγεῖς δυνάμεις ποὺ ρυθμίζουν τοσύμπαν. Συνεπώς ἡ φύση κυριαρχεῖ ἀδυσώπητα πάνω στὴν ἀνθρώπινη μοιρα, μπορεῖ νὰ σὲ καταστρέψει χωρὶς καμία λογική, χωρὶς ἄλλη αἰτία.
Προχωρώντας βαθύτερα, στὴν οἰκογένεια βλέπουμε τὸ ἀληθινὸ δράμα. Πρέπει νὰ προσφέρεις κατάλληλες θυσίες κάθε 2 βδομάδες περίπου στους προγόνους, στὸ τραπέζι ποὺ κάθε οἰκογένεια ἔχει στὸ σπίτι γιὰ αὐτὸ τὸ σκοπό. Ἂν δὲν τὸ κάνεις σωστά, ἡ ψυχὴ τοῦ πατέρα τῆς μάνας, θὰ γίνει πεινασμένο φάντασμα καὶ δὲν θὰ δεῖς ἄσπρη μέρα. Μοῦ φάνηκε ἀδιανόητο αὐτὸ γιὰ μᾶς τοὺς Ἕλληνες. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ διανοηθοῦμε πὼς οἱ ψυχὲς τῶν νεκρῶν μας θὰ προσπαθοῦν νὰ μᾶς βλάψουν, ἔστω κι ἂν δὲν τους θυμόμαστε, ἔστω καὶ ἂν δὲν τοὺς μνημονεύουμε σωστά; Ἀντίθετα, σε δύσκολες στιγμὲς τοὺς ἐπικαλούμεθα κιόλας, ἀδειάζουμε τὸν πόνο μας. Μετά μου πέρασε ἡ ἰδέα, χωρὶς φυσικὰ νὰ θέλω – οὔτε μπορῶ ἄλλωστε - νὰ κάνω τὸν ψυχολόγο- πὼς αὐτὸ θὰ μποροῦσε νὰ εἶναι μία ὑποσυνείδητη ἀντίδραση τῶν παιδιῶν στοὺς προγόνους λόγω τῆς συμπεριφορᾶς τους. Γιατί στὴν κινεζικὴ οἰκογένεια δὲν ὑπάρχει προσωπικὴ ζωή. Ὑπάρχει ἡ οἰκογένεια πάνω ἀπὸ ὅλα, ὁ πατέρας ἀφέντης «padre padrone», ἡ μάνα ποὺ μπορεῖ διαφεντεύει τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν.
Αὐτοὶ θὰ ποῦνε τί νὰ σπουδάσεις, ποιὸν ἡ ποιὰ νὰ παντρευτεῖς καὶ ἂν δὲν τοὺς ἀρέσει, τὴ διώχνουν, μπορεῖς νὰ πάρεις ἄλλη. Γὶ αὐτὸ καὶ ἦταν κανόνας στὸ παρελθόν, ὄχι ἀσύνηθες τώρα, ἡ πολυγαμία, καὶ τώρα μάλιστα νὰ γνωρίζουν οἱ σύζυγοι ἡ μία τὴν ἄλλη.
Καὶ φυσικὰ δὲν φιλᾶνε οὔτε χαϊδεύουν τὰ παιδιά. Μετὰ ἀπὸ ὅλα αὐτά, οἱ γονεῖς, κυριολεκτικὰ πεινασμένα φαντάσματα ποὺ ρουφοῦν τὴ ζωὴ τῶν παιδιῶν σὲ τούτη τὴ ζωή, εἶναι φυσικὸ νὰ προβάλλονται ἀσυνείδητα – ἀφοῦ κανεὶς δὲν τολμᾶ συνειδητὰ- στὴν ἄλλη ζωὴ ὡς φαντάσματα.
Ὁ φόβος ἐκφράζεται ἐπίσης σὰν θαυμασμὸς πρὸς τὴν δύναμη, γὶ αὐτό αν καὶ στὴν ἀρχὴ δὲν ἤθελα νὰ τὸ πιστέψω, τὸ παραδέχτηκα, ὅταν ἐπισκέφτηκα ἕνα ναὸ ποὺ εἶναι ἀφιερωμένος στοὺς ἱδρυτὲς τῆς σύγχρονης κινεζικῆς δημοκρατίας, δρ. Σὰν Ὑετ Σάν, καὶ Τσὰγκ Κὰ¨ Σέκ!!! Ναὶ εἶχαν τὰ ἀγάλματά τους στὸ βωμό, προσέφεραν θυσία, Γιατί εἶχαν δύναμη... καὶ ναὶ μὲν ἦταν πραγματικὰ μεγάλοι ἄνδρες καὶ ἔφεραν τὴ δημοκρατία στὴ Κίνα, ἀλλὰ ὄχι καὶ θεοί. Ὅπως ἔμαθα δέ, στὴν Κίνα ἀρκετοὶ λατρεύουν τὸν Μάο σὰν θεό, παρὰ τὶς προσπάθειες τῆς κυβέρνησης νὰ τὸ ἐμποδίσει. Ἀκόμα καὶ σὲ σκύλο προσεύχονται, ὑπάρχει ναός, σὲ ὁτιδήποτε ἔχει δύναμη, γιατί ἡ δύναμη εἶναι ποὺ μετράει ἐδῶ. Σιγὰ σιγὰ προσπαθοῦμε νὰ ξετυλίξουμε τὸ σκοτεινὸ καὶ κρύο κουβάρι τοῦ κινεζικοῦ φόβου.
Πίσω ἀπὸ ὅλα κρύβεται ὁ φόβος τοῦ θανάτου. Ἀκόμα ὅταν πεθάνεις χρειαζεσαι λεφτά, γὶ αὐτὸ βάζουν πολλὰ λεφτὰ στὶς τσέπες τῶν πεθαμένων.
Ναὶ εἶναι ἀλήθεια. Καὶ πρέπει νὰ ἔχεις φροντίσει νὰ σοὺ γίνει καλὴ κηδεία, τὸν κατάλληλο χρόνο (μπορεῖ νὰ σὲ κρατᾶνε στὸ σπίτι 3-4 μῆνες στὸ φέρετρο), γιατί ἂν δὲν γίνει, θὰ γίνεις φάντασμα, θὰ τυραννᾶς αὐτοὺς ποὺ τυραννοῦσες στὴ ζωὴ αὐτὴ δηλαδή. Πρέπει νὰ ἔχεις βρεῖ καὶ τυπικὰ υἱοθετήσει ἀρσενικὸ παιδὶ ἂν δὲν ἔχεις. Γιατί μόνο αὐτὸ ἔχει δικαίωμα νὰ σὲ κηδέψει. Ἀγοραπωλησίες παιδιῶν εἶναι συνηθισμένο.
Καὶ ἂν εἶσαι γυναίκα καὶ πέθανες ἀνύπαντρη, τότε γίνεται καὶ γάμος μὲ τὸ φάντασμά σου.
Ρίχνουν λεφτὰ στὸ δρόμο, ὁ πρῶτος ποὺ θὰ τὰ σηκώσει, ὑποχρεωτικὰ θα παντρευτεῖ τὸ φάντασμα, σὲ κανονικὴ γαμήλια τελετή...
Γιὰ μένα τὸ πιὸ δραματικὸ στοιχεῖο αὐτὸ τοῦ φόβου εἶναι ἡ ἔλλειψη αγαπης. Εἶναι ἀπίστευτο σὲ ἕνα τέτοιο πολιτισμὸ νὰ ὑπάρχει τόσο λίγη ἔκφραση ἀγάπης. Θεωρεῖται πολὺ κακό, ἀγένεια, στὴν πράξη δὲν λέγεται ποτέ, ἡ λέξη σὲ ἀγαπῶ, μεταξὺ ἀνθρώπων ποὺ πρόκειται νὰ παντρευτοῦν!!
Ἀκόμα καὶ στὸ πανεπιστήμιο ποὺ πάω, ὅταν μάθαμε αὐτὴ τὴ λέξη, μας είπαν πὼς γενικὰ οἱ κινέζοι δὲν τὴ λένε. Στὴν Ἰαπωνία εἰσήχθη ὡς λέξη ἀπὸ τὴν Κίνα, τὸν 5ο αἰώνα... δὲν ὑπῆρχε.... Ἴσως γὶ αὐτὸ καὶ δὲν τολμοῦν νὰ ἐκφράσουν γενικότερα τα συναισθήματά τους, δὲν ὑπάρχει χορός, τραγούδι. Ἡ ψυχολογία θὰ ἔχει πολλὰ νὰ πεῖ γιὰ τὴν ἀπαγόρευση καὶ καταναγκαστικὴ συμπεριφορά του μὴ ἐκφράζεσθαι στὴν Κίνα.
Εἰδικὰ στὴν Ταϊβᾶν ὑπάρχει ἕνας βαθὺς φόβος γιὰ τὸ μέλλον.Φοβοῦνται ὅτι ἡ κομμουνιστικὴ Κίνα θὰ ἐπιτεθεῖ κάποτε καὶ θὰ καταστρέψει τα πάντα. Γὶ αὐτὸ καὶ προσπαθοῦν μὲ κάθε τρόπο νὰ βροῦν καὶ δεύτερο διαβατήριο, ὥστε νὰ μποροῦν νὰ διαφύγουν στὸ ἐξωτερικό. Αὐτὸς ὁ ἐφιάλτης πολλὲς φορὲς δὲν ἀφήνει νὰ σκεφτεῖ κανεὶς μακροπρόθεσμα τὸ μέλλον τῆς οἰκογένειας καὶ τῆς δουλειᾶς του.
Ὁ γάμος ἐδῶ εἶναι περισσότερο μία ἀνάγκη, μία ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς, μία οἰκονομικὴ συμφωνία, ἕνας τρόπος ἐπιβίωσης γιὰ τὸ μέλλον καὶ πολὺ λιγότερο μία κοινωνία ἀγάπης δύο ἀνθρώπων, τουλάχιστον ὅπως τὴν ἐννοεῖ ὁ χριστιανισμός.
Ἐδῶ τὸ ἄτομο εἶναι κυριολεκτικὰ κλεισμένο στὸν ἑαυτό του, ἀσφυκτιᾶ ἀπὸ τὸν φόβο τοῦ θανάτου καὶ τῆς ἀνασφάλειας, καὶ ἔτσι κλείνεται σὲ ἕνα τάφο ἀπὸ τούτη τὴ ζωή. Πῶς νὰ ἀγαπήσεις μετά; Αὐτὸς ποὺ φοβᾶται σκέφτεται μόνο τὸν ἑαυτό του, κυριολεκτικὰ αὐτὸ εἶναι ἡ γεύση τοῦ θανάτου. Γιατί ὁ ἀτομισμὸς εἶναι θάνατος, ὁ θάνατος φέρνει τὸν φόβο καὶ ἔτσι ζεῖ κανεὶς στὸν σκοτεινὸ φαῦλο κύκλο τοῦ φόβου ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης, «Ἡ τέλεια ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν φόβον.... ὅτι ὁ φοβούμενος οὐ τετελείωται ἐν τὴ ἀγάπη.»
Ναί, δὲν ὑπάρχει ἀγάπη στὴν κινεζικὴ κοινωνία. Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ για την ἀκρίβεια στὴν κινεζικὴ σκέψη. Μόνο ὁ Μὸ Τσέ, φιλόσοφος ποὺ ἔζησε περὶ τὸ 479-381 π.Χ. μίλησε γιὰ πανανθρώπινη ἀγάπη, ὄχι σὰν τὴν χριστιανικὴ ἀλλὰ καθαρὰ ὠφελιμιστικῆς ὑφῆς, ἀναγκαία γιὰ τὴν εἰρηνικὴ ὕπαρξη κοινωνίας, κράτους καὶ κρατῶν. Ὅμως ἡ ἰδέα του δὲν ἔγινε ποτὲ ἀποδεκτή, πολεμήθηκε ἀπὸ τοὺς κομφουκιστὲς καὶ γενικὰ ἀπορρίφθηκε ἀπο την κινεζικὴ κοινωνία. Πρέπει πρῶτα νὰ ἀγαπᾶς τὴν οἰκογένειά σου, πολυ λιγότερο, ξεκινώντας ἀπὸ ὁμόκεντρους κύκλους τὸν ὑπόλοιπο κόσμο. Δήλ,τοὺς φίλους, τοὺς συμπολίτες κτλ. Λέγοντας «ἀγαπᾶς» δὲν ἐννοοῦν οἱ κινέζοι αὐτὸ τὸ ποὺ ἐννοοῦμε ἐμεῖς. Θὰ λέγαμε μία σχέση συμφέροντος. Γιατί δὲν ἀγαποῦν οὔτε τὸν θεὸ ἡ τοὺς θεούς.
Εἶναι γιὰ μένα μία συγκλονιστικὴ ἀνακάλυψη ὁ τρόπος που προσεύχονται. Θεέ μου δῶσε μου λεφτὰ καὶ θὰ σοὺ δώσω ἕνα ποσοστό! Κᾶνε νὰ κερδίσω τὸ λαχεῖο καὶ θὰ σοὺ δώσω τόσα τὰ ἑκατό, ἡ θὰ φέρω μία γυναίκα νὰ χορέψει γιὰ σένα, ἡ κάτι παρόμοιο. Πέρυσι ἔφεραν ἀπὸ τὴν Κίνα ἕνα μικρὸ λείψανο τοῦ Βούδα, ἕνα δάχτυλο τοῦ (ἂν καὶ ἀρκετοὶ ἀμφισβήτησαν τὴν αὐθεντικότητά του) γιὰ προσκύνημα στὴν Ταϊβᾶν.
Χιλιάδες κόσμος πέρασε νὰ προσκυνήσει. Ὅμως στὴν ἐφημερίδα εἶδα τον επικεφαλὴς μοναχὸ ποὺ τὸ ἔφερε ποὺ δήλωνε. Σᾶς παρακαλῶ, μὴ ζητᾶτε ἀπὸ τὸν Βούδα νὰ κερδίσετε τὸ λαχεῖο, ζητῆστε εἰρήνη κτλ...
Οἱ ἄνθρωποι ἐδῶ δὲν ἀγαποῦν τὸν θεό, δὲν διανοοῦνται τέτοιο πραγμα. (μιλάω γενικὰ γιὰ τὴν συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν κινέζων ποὺ πιστεύουν σὲ ἕνα κράμα βουδισμοῦ, ταοϊσμοῦ, προγονολατρείας, καὶ προλήψεων). Οἱ ἄνθρωποι χρησιμοποιοῦν τὸ θεό, ἐπειδὴ φαίνεται πὼς ἔχει δύναμη ποὺ μποροῦν νὰ ἐκμεταλλευτοῦν, ἐπικαλούμενοι τὸν θεὸ καιτάζοντας διάφορα πράγματα, γιὰ νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὸν φόβο τῆς μοίρας.
Εἶναι κάτι τὸ τραγικὸ αὐτὴ ἡ ἔλλειψη ἀγάπης. Φυσικὰ προσπαθοῦν να ελέγξουν τὴν μοίρα μὲ τὸ κατάλληλο φὸγκ σουει, δὴλ τὴν γεωμαντεία, τὴν δύναμη τῶν κρυστάλλων, κτλ. Ἐπειδὴ ἡ σχέση μὲ τὸν θεὸ δὲν εἶναι σχέση ἀγάπης, ἴσως γι' αὐτὸ καὶ οἱ ἀποκρουστικὲς μορφὲς δαιμόνων καὶ θεῶν στοὺς ναούς. Εἶναι ἐπίσης καὶ οἱ βαθιὲς ἐνοχές, ποὺ δὲν βρίσκουν διέξοδο, δὲν βρίσκουν λύση, πὼς ἄλλωστε – δὲν γνωρίζουν τὴν ἐξομολόγηση- που επιτείνουν τὸν φόβο, ποὺ προσπαθοῦν νὰ ἐξαγοράσουν λύτρωση μὲ δωρεὲς σὲ ναούς. Εἶναι ὁ φόβος τῆς τιμωρίας καὶ τῆς κόλασης ποὺ σὲ κρατάει τίμιο, εἴναι οι μορφὲς τῶν δαιμόνων στοὺς ναοὺς ποὺ ἀπειλοῦν. Οἱ πιὸ πνευματικοί ανθρωποι ζητᾶνε μόνο εἰρήνη, ἁρμονία, εἰρήνη γιατί ξέρουν τί σημαίνει νὰ ζεῖς στὸ φόβο ὄχι ὅμως καὶ ἀγάπη, ὄχι δὲν ζητοῦν νὰ ἀγαπήσουν τὸ θεό, δὲν τὸ διανοοῦνται. Ἄλλωστε κατὰ τὸν Κομφούκιο ἀλλὰ καὶ τὸν βούδα δὲν ἔχει νόημα να αναζητᾶς τὸν θεό, νὰ θέλεις νὰ μάθεις ποιὸς εἶναι, δὲν εἶναι σωστό, δὲν θὰ τὸ μάθεις ποτέ, εἶναι κακὸ νὰ ψάχνεις. Κοίτα τὸ τώρα, τὸ σήμερα, καὶ πὼς θὰ ζήσεις καλύτερα καὶ μὴ σὲ ἐνδιαφέρει αὐτὸ ποὺ δὲν μπορεῖς νὰ καταλάβεις, ἄρα πολὺ περισσότερο δὲν ἔχει νόημα νὰ ἀγαπᾶς κάτι ποὺ δὲν γνωρίζεις καθολου.
Ὁ φόβος γίνεται ἐπίσης βαθύτερος λόγω τῶν κρυφῶν ψυχολογικών συνεπειών της μετεμψύχωσης, τῆς θεωρίας ποὺ κυριαρχεῖ στὴν Ἄπω Ἀνατολή. Πληρώνω ἁμαρτίες ποὺ δὲν θυμᾶμαι, ποὺ ἔκανα σὲ ἄλλη ζωή, ζῶ σὲ ἕνα κλοιὸ κυριολεκτικὰ μετεμψυχώσεων, ὁ νόμος κυριαρχεῖ ἀδυσώπητα πάνω μου γιατί δὲν μπορῶ νὰ τὸν ἀλλάξω.
Πρέπει νὰ πληρώσω, δὲν ὑπάρχει συγνώμη, ἄφεση, δὲν σπάει αὐτὸς ὁ κύκλος τοῦ τρόμου.
Ἔχω τὸ σῶμα μου μὰ δὲν μπορῶ νὰ τὸ ἀγαπήσω, σὰν κινέζος, ἀφού δεν ἔχει ἀξία, μόνο ἡ ψυχὴ ἔχει, τὸ σῶμα εἶναι ἡ φυλακὴ τῆς ψυχῆς. Ἡ ἐπίδραση τῆς μετεμψύχωσης εἶναι ἀπὸ τὶς σημαντικότερες αἰτίες τοῦ ἐλλείμματος ἀγάπης στοὺς ἀσιατικοὺς λαούς. Διότι ὅταν μία ἀνθρώπινη καρδιὰ ἀγαπᾶ, λέει στὸν ἄλλο «σὲ ἀγαπῶ γιὰ πάντα». Ὅμως πῶς νὰ διανοηθεῖς νὰ ἀγαπήσεις γιὰ πάντα, ὅταν ξέρεις πῶς θὰ μετεμψυχωθεῖς σύντομα – πόσα χρόνια θὰ ζήσουμε ἄλλωστε- σὲ γυναίκα, ἄντρα, ζῶο, θὰ «ἀγαπήσεις» πολλοὺς ἄνδρες, γυναῖκες ζῶα κτλ; Τότε ποιὰ εἶναι ἡ ποιότητα τῆς σχέσεώς σου ἐδῶ;
Πίσω ἀπὸ ὅλα αὐτὰ γίνεται φανερὴ ἡ ἀπουσία τοῦ προσώπου. Δεν υπάρχει αὐτὴ ἡ ἔννοια στὴν κινεζικὴ κοινωνία, οὔτε γενικότερα στὶς ἀνατολικὲς κοινωνίες, εἶναι ἄλλωστε ἡ ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ μας, τῆς Ἁγίας Τριάδος ἡ ἀποκάλυψη τοῦ προσώπου. Διότι μόνο ἂν εἶμαι πρόσωπο μπορῶ νὰ ἀγαπήσω ἀληθινά.
Γιὰ τοὺς ἀνατολικοὺς λαοὺς ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἀγάπη, εἶναι μόνο κάθε τι ποὺ ἔχει δύναμη ποὺ μὲ κάποιο τρόπο μπορῶ νὰ ἐκμεταλλευτῶ. Ἀκόμα καὶ στὸν βουδισμό, ποὺ θεωρεῖται ἡ πιὸ πνευματικὴ ἔκφραση τῆς ἀνατολῆς, καὶ μιλᾶ γιὰ τὴν ἀγάπη, ἔχει τοὺς λεγόμενους μποντισάτβα – ποὺ ἀρνοῦνται νὰ γίνουν βοῦδες πρὶν σώσουν τὸν κόσμο- ἡ ἔννοια τῆς ἀγάπης εἶναι συναισθηματικὴ καὶ ὄχι βαθύτερα ὑπαρξιακὴ διότι δὲν ὑπάρχει τὸ πρόσωπο, ἡ ὑποστατικὴ ἀρχὴ ποὺ ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος π. Σωφρόνιος. Πρέπει νὰ σώσεις τον ἑαυτό σου, μόνο αὐτὸ ἔχει σημασία σὲ τελικὴ ἀνάλυση ἐξαφανίζοντας τὸ ἐγὼ στὴν νιρβάνα. Πρόσωπο δὲν ὑπάρχει, εἶναι ἕνα σύνολο στιγμιαία μεταβαλλόμενων ἰδιοτήτων.
Ἀφοῦ δὲν ὑπάρχει πρόσωπο δὲν ὑπάρχει ἀγάπη. Εἶναι διαφορετικὸ να έχεις ἀγάπη καὶ διαφορετικὸ νὰ εἶσαι ἀγάπη. Ὁ θεὸς μᾶς εἶναι ἀγάπη γιατί εἶναι κοινωνία τριῶν προσώπων. Εἶναι Πατέρας ὄχι γιατί μᾶς ἀγαπᾶ, ἀλλὰ μόνο καὶ μόνο γιατί ἔχει Υἱό, τὸ δεύτερο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ὁ βούδας δὲν ἤξερε παρὰ μόνο τὸν ἀνθρώπινο τρόπο ὑπάρξεως, ἄτομα ἐν ἀντιθέσει, καὶ ἐπενόησε τὴν θεωρία του. Ὅμως ὑπάρχει καὶ ἄλλος τρόπος ὕπαρξης, ὁ τριαδικός, τὸ εἶναι ἐν κοινωνία. Αὐτὸ εἶναι καὶ ἡ πιὸ βαθιὰ μας συνεισφορὰ καὶ ἱεραποστολικὴ τακτικὴ στὸν κινεζικὸ λαό.
Οἱ κινέζοι μιλοῦν γιὰ τὴν ἑνότητα, θεωροῦν τὸν χριστιανισμὸ σαν διάσπαση, ὅμως ζοῦν κάτω ἀπὸ τὴν βαριὰ σκιὰ τοῦ φυσικοῦ νόμου, καὶ μάλιστα τοῦ δυαδισμοῦ, τοῦ γὶνγκ καὶ γιαγκ, θεωριῶν γιὰ ἐνέργειες κτλ, ποὺ δὲν ἔχουν καμία λογικὴ στήριξη, ἐνῶ ἡ μόνη ἑνότητα εἶναι ἡ κοινωνία τῶν προσώπων ποὺ φανερώνει ἡ τριαδικὴ θεολογία.
Ἐπειδὴ γιὰ τοὺς κινέζους ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι πρόσωπο, ἔγινε ἔνα συνοθυλευμα παράξενων καὶ ἀντιφατικῶν θεωριῶν.
Ἡ θεολογία τοῦ ἄκτιστου φωτὸς εἶναι ἡ μόνη σωτήρια της κινεζικής καὶ γενικὰ ἀνατολικῆς σκέψης ποὺ εἶναι τόσο προσκολλημένη στὴν φύση, κατ’ ἐξοχὴν στὴν Ἰαπωνία. Δὲν εἶναι ἡ ἁρμονία αὐτὸ ποὺ συνιστᾶ κάθε ὀμορφιὰ στὴν φύση ἀλλὰ ἡ Θεοφάνια, ἡ παρουσία τοῦ ἄκτιστου φωτός, ποὺ ἔκανε τὰ ροῦχα τοῦ Χριστοῦ νὰ γίνουν ἐπίσης φῶς, ποὺ ἔκανε τὴν βάτο φῶς, ποὺ ἔκανε τὸ ὅρος Σινὰ φῶς. Τὸ ἄκτιστο θεῖο φῶς εἶναι ἡ μόνη σωτηρία ἀπο τον φόβο τῆς κόλασης, τῶν φοβερῶν κολάσεων μὲ 28 διαβαθμίσεις (στο τελευταῖο πᾶνε οἱ κακοὶ δάσκαλοι.). Διότι γιὰ μᾶς τὸ ἄκτιστο θεῖο φῶς εἶναι τὸ πῦρ τῆς κολάσεως.
Ἔχουμε πολλὰ νὰ δώσουμε ἔστω καὶ τόσο καθυστερημένα, ἔστω και τόσο ἀργὰ στοὺς λαοὺς τῆς ἀνατολῆς. Ὅταν μὲ ρωτοῦν γιατί ἦρθα ἐδῶ, ὅταν κάποιοι προτεστάντες φίλοι, μοῦ εἶπαν γιατί δὲν κάνω ἱεραποστολὴ (δήλ. νὰ χτυπάω τὴν πόρτα, νὰ κρατάω μία Ἁγία Γραφὴ καὶ νὰ λέω «ἂν δὲν πιστέψετε θὰ πάτε στὴν κόλαση») λέω ἐγώ: Δὲν θέλω νὰ κάνω φτηνὸ προσηλυτισμό, ἀλλὰ νὰ δώσουμε νόημα ζωῆς, ἐλευθερίας καὶ ἀγάπης στοὺς λαούς.
Μόνο ἡ ὀρθόδοξη θεολογία μπορεῖ νὰ τὸ δώσει. Μόνο μέσα στὴν Λειτουργία μπορεῖ κανεὶς νὰ γίνει ἀγάπη, καὶ μετὰ νὰ τὴν μεταδώσει στοὺς γύρω του.
Χάρις στὸν «Ἅγιο Κοσμᾶ» γίνεται ἡ Θεία Λειτουργία στὴν Ταϊβᾶν, στο μικρὸ μᾶς χῶρο, -ναὸ- τῆς Ἁγίας Τριάδος. Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ κυριότερο στὴν ἱεραποστολή. Γὶ αὐτὸ ἐκφράζω ξανὰ στοὺς συνεργάτες ποὺ εἶναι πίσω ἀπὸ ἕνα μοναχικὸ στρατιώτη τὴν μεγάλη μας εὐγνωμοσύνη, καὶ πάντα μετὰ τὸν ἐπίσκοπο μνημονεύω ἐσᾶς καὶ τὸν πρόεδρο κ. Ἀσλανίδη, ἐλάχιστη ἔκφραση εὐγνωμοσύνης, καὶ μοιράζομαι μαζί σας τὶς ἐντυπώσεις καὶ τὶς ταπεινές μου σκέψεις, καὶ σᾶς παρακαλῶ ὅλους, εὔχεστε γιὰ μένα ποὺ ἔχω τόση ἀνάγκη τὴν προσευχή σας, ποὺ ζῶ σὲ τόσους πειρασμοὺς καὶ πολέμους, ἀπὸ δικές μου ἁμαρτίες καὶ λάθη, ἀλλὰ καὶ σὲ τόση μοναξιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου