ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΣΤΑΥΡΟΒΟΥΝΙΩΤΟΥ(1906-1982)
* Φρόντιζε, ὅσο τὸ δυνατόν, ὁ νοῦς σου νὰ 'ναι καθαρὸς ἀπὸ ρυπαροὺς καὶ πονηροὺς λογισμούς. Νὰ βλέπης τὴν κτίση καὶ νὰ δοξάζης τὸν Θεό, ὅπου ἀπὸ τὸ χῶμα ἔπλασε τὰ πάντα τόσο ὡραία! Καί, ἀντὶ νὰ βλάπτεσαι ἀπὸ τὴ θεωρία τῶν ὄντων, νὰ χαίρεσαι καὶ νὰ δοξάζης τὸν Θεό, ποὺ τὰ ἔπλασε ὅλα μὲ τόση ἁρμονία, καὶ τὰ διοικεῖ μὲ τόση σοφία.
* Δεν τὸ γνωρίζεις ὅτι ἡ πολυυπνία δὲν ὠφελεῖ; Γεννᾶ τὴν ἀκηδία, γεννᾶ καὶ πειρασμούς, κυρίως σαρκικούς.
* Πρέπει, παιδί μου, νὰ χρησιμοποιῆς καὶ κάποιες εἰδικὲς καλὲς σκέψεις, ἢ μᾶλλον νὰ τὶς μεταχειρίζεσαι κατάλληλα, ὥστε ν’ ἀποδιώκης τὴν ἀσθένεια τῆς ψυχῆς σου. Ὅταν δηλαδή σου ἔλθη αἰσχρὸς λογισμός, ἐσὺ νὰ ἀντιτάσσης τὰ ἐναντία σ’ αὐτὸν καὶ νὰ φέρνης στὸν νοῦ σου καλούς, δηλαδὴ ταπεινοὺς καὶ ἅγιους λογισμούς.
* Αν ἔλθη στὸν λογισμό σου ὄμορφο πρόσωπο, καὶ ἔρθουν μαζὶ ἁμαρτωλοὶ λογισμοί, τότε...
νοερῶς νὰ ἀφαιρῆς τὰ ὡραία χαρακτηριστικὰ ἐκείνου τοῦ προσώπου, τὰ μάτια, τὰ χείλη κ.λπ., ὥστε στὴ διάνοιά σου νὰ ἀπομένη ἕνα ἄσχημο κομμάτι σάρκας. Διευκολύνεις ἔτσι τὸν ἑαυτό σου νὰ διώξη τὸν ἁμαρτωλὸ λογισμό. Θὰ πῆς: «Νὰ τί ἀγαποῦσες! Ἕνα κομμάτι ἄσχημη σάρκα. Ἕνα ἄμορφο πράγμα, ποὺ ὅταν πεθάνη καὶ μπὴ στὸν τάφο, θὰ λειώση καὶ θὰ καταντήση ἀκόμη πιὸ ἄσχημο καὶ πιὸ ἀποκρουστικό». Μὲ τὸν τρόπο τοῦτο πείθεται ὁ λογισμὸς νὰ μὴ πειράζη τὸν ἄνθρωπο μὲ τὰ βλεπόμενα. Πείθεσαι ὅτι αὐτό, ποὺ ἀγάπησες ἐμπαθώς, δὲν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπὸ φλέγματα, αἵματα καὶ ἀκαθαρσίες. Καὶ ἔτσι μπορεῖς καὶ ἐκδιώκεις τὸν σαρκικὸ λογισμό, ὅπως, χρησιμοποιώντας ἕνα καρφί, βγάζεις ἄλλο καρφί. Δηλαδὴ μὲ τὸν ἕνα λογισμό, τὸν καλό, ἐκδιώκεται καὶ ἐκβάλλεται ὁ ἄλλος λογισμός, ὁ κακός.* Η ἐγκράτεια ἀπὸ τὰ σαρκικὰ πάθη εἶναι ἡ φυσικὴ κατάσταση, ἐνῶ ἀντίθετα ἡ πτώση στὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες εἶναι στὴν πραγματικότητα κάτι τὸ ἀφύσικο. Σήμερα ὅμως ἔχει τόσο πολὺ παραπλανηθῆ ὁ κόσμος, ὥστε θεωρεῖ τὸ φῶς σὰν σκότος καὶ τὸ σκότος σὰν φῶς. Χαρακτηρίζει τοὺς ἐγκρατεῖς καὶ σώφρονες 'καθυστερημένους' καὶ 'ὀπισθοδρομικούς', ἐνῶ αὐτούς, ποὺ κυλίονται στὸ βοῦρκο τῶν σαρκικῶν ἡδονῶν, τοὺς θεωρεῖ... προοδευτικούς! Τοὺς θαυμάζει καὶ τοὺς ἐκθειάζει! Ἦλθε ἡ ἐποχή, ποὺ ἀναφέρει ὁ Μέγας Ἀντώνιος, ὅτι θὰ βλέπουν αὐτοί, ποὺ εἶναι ἄφρονες, ἐκείνους, ποὺ σωφρονοῦν, καὶ θὰ τοὺς θεωροῦν σὰν παράφρονες, μὴ μπορώντας νὰ διακρίνουν ὅτι στὴν πραγματικότητα παράφρονες εἶναι οἱ ἴδιοι!
* Οι φιλήδονοι καταντοῦν καὶ αἱρετικοί!
* Γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος «Τοῦτο γὰρ ἐστι θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὁ ἁγιασμὸς ὑμῶν, ἀπέχεσθαι ὑμᾶς ἀπὸ τῆς πορνείας» (Ἃ’ Θέσ. 4, 3). Ὁ ἁγιασμὸς τοῦ κάθε ἀνθρώπου εἶναι ἀναπόσπαστα συνδεδεμένος μὲ τὴν ἀποφυγὴ τῶν σαρκικῶν πτώσεων. Καὶ συνεχίζει. «εἰδέναι ἕκαστον ὑμῶν τὸ ἑαυτοῦ σκεῦος κτάσθαι ἐν ἁγιασμῶ καὶ τιμή, μὴ ἐν πάθει ἐπιθυμίας καθάπερ καὶ τὰ ἔθνη, τὰ μὴ εἰδότα τὸν Θεὸν» (Ἃ’ Θέσ. 4, 4-5). Ὡς Χριστιανοί, ἔχουμε ὑποχρέωση νὰ διατηροῦμε τὸ σῶμα μᾶς ἁγιασμένο καὶ τιμημένο, διότι ἡ ὑποδούλωση στὶς σαρκικὲς ἐπιθυμίες καὶ ἡδονὲς εἶναι χαρακτηριστικὸ ὄχι τῶν Χριστιανῶν, ἀλλὰ τῶν εἰδωλολατρῶν, ποὺ δὲν γνωρίζουν τὸν Ἀληθινὸ Θεό.
* «Οἴδαμεν ὅτι ὅταν φανερωθῆ (ὁ Χριστός, κατὰ τὴ Δευτέρα Τοῦ Παρουσία), ὅμοιοι αὐτῶ ἐσόμεθα, ὅτι ὀψόμεθα Αὐτὸν καθώς ἐστι. καὶ πᾶς ὁ ἔχων τὴν ἐλπίδα ταύτην ἐπ’ αὐτῶ ἀγνίζει ἑαυτόν, καθὼς ἐκεῖνος ἁγνός ἐστι» (Ἃ’ Ἰω. 3, 2-3). Μὲ τὴ Δευτέρα Τοῦ Παρουσία ὁ Χριστὸς δὲν μᾶς χαρίζει ὑλικὰ κέρδη, ἀλλὰ κάτι, ποὺ εἶναι ἀσύγκριτα ἀνώτερο: Τὴ θέα τοῦ Προσώπου Του! Δὲν θὰ τὸ πετύχουμε ὅμως αὐτό, ἂν δὲν ἀγωνιζώμαστε στὴν παροῦσα ζωὴ γιὰ τὴν ἁγνότητα καὶ τὴ σωφροσύνη, ἔχοντας ὕψιστο πρότυπο τὸν Κύριό μας, ὁ Ὁποῖος εἶναι ὁ κατεξοχὴν Ἁγνὸς καὶ Σώφρων!
* Κανένας ἄνθρωπος, εἴτε ἄνδρας, εἴτε γυναίκα, ποτὲ τοῦ δὲν μετανοίωσε πού, τηρώντας τὴν ἐντολὴ τοῦ Χριστοῦ, διατήρησε τὸν ἑαυτό του σὲ σωφροσύνη καὶ παρθενία μέχρι τὴν ἡμέρα τοῦ γάμου του, καὶ στὴ συνέχεια, σὲ σωφροσύνη καὶ πιστότητα στὸν (ἢ στὴ) νόμιμο σύζυγό του μέσα στὸν γάμο του. Ἔχουν ὁπωσδήποτε πλούσια τὴν εὐλογία τοῦ Θεοῦ ὅσοι τηροῦν αὐτά! Ἀντίθετα, ἐκεῖνοι, ποὺ δὲν τὰ τηροῦν αὐτά, πολὺ ζημιώνονται.
* Αυτό, ποὺ λέγεται «γενετήσιο ἔνστικτο», δόθηκε ἀπὸ τὸν Θεὸ γιὰ ἕνα σπουδαῖο σκοπό, καὶ εἶναι συνδεδεμένο μὲ ἕνα «δόλωμα». Ὁ σπουδαῖος αὐτὸς σκοπὸς εἶναι ἡ διαιώνιση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, πράγμα ποὺ κάνει τὸν ἄνθρωπο συνδημιουργό του Θεοῦ, καὶ τὸ «δόλωμα» εἶναι ἡ ἡδονή. Ὅταν αὐτὰ βαδίζουν μαζὶ μέσα στὸν εὐλογημένο ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία Γάμο, τότε ὁ Γάμος προχωρεῖ μέσα στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, ὅταν σκόπιμα καὶ ἐγωιστικὰ αὐτὰ διαχωρίζονται, τότε ἡ ἡδονὴ καταντᾶ αὐτοσκοπός, κι ὁ ἀληθινὸς σκοπὸς ἀκυρώνεται. Αὐτὸ ἀποτελεῖ μία ἀφύσικη κατάσταση! Εἶναι ἀνατροπὴ τῆς ζωῆς, ποὺ ὁ Θεὸς ἔθεσε, καὶ συνιστᾶ θανάσιμο ἁμάρτημα. Γιὰ ἕνα τέτοιο ἁμάρτημα τιμώρησε ὁ Θεὸς παραδειγματικὰ καὶ τὸν Αὐνᾶν (βλ. Γέν. 38, 1-10).
* Τις παρὰ φύσιν παρεκτροπὲς τῶν Σοδομιτῶν καὶ Γομορριτῶν ὁ Θεὸς τὶς τιμώρησε μὲ ἕνα «παρὰ φύσιν» τρόπο: Μὲ βροχὴ δηλαδὴ ὄχι ἀπὸ νερό, ἀλλὰ ἀπὸ φωτιὰ κι ἀπὸ θειάφι!
* Τὰ σαρκικὰ ἁμαρτήματα εἶναι ἀποκλειστικὸ θλιβερὸ γνώρισμα τοῦ ἀνθρώπου τῆς ἀποστασίας. Ὅταν ὁ ἄνθρωπος πέφτη σὲ τέτοιες ἁμαρτίες, καταντᾶ χειρότερος κι ἀπὸ τὰ ζῶα!
* Το σῶμα μᾶς εἶναι «ναὸς τοῦ Θεοῦ» (πρβλ. Ἃ’ Κόρ. 6, 19). Γι’ αὐτό, ὅταν τὸ παραδίδουμε στὶς σαρκικὲς ἁμαρτίες, βεβηλώνουμε αὐτὸ τὸν ζωντανὸ ναό. Καὶ εἶναι γραμμένο ὅτι «εἰ τὶς τὸν ναὸν τοῦ Θεοῦ φθείρει, φθερεῖ τοῦτον ὁ Θεός. ὁ γὰρ ναὸς τοῦ Θεοῦ ἅγιος ἐστιν, οἵτινες ἐστε ὑμεῖς» (Ἃ’ Κόρ. 3, 17).
* Αυτός, ποὺ ἀγωνίζεται νὰ εἶναι ἁγνός, ἀποφεύγοντας κάθε εἴδους πορνεία καὶ ἀσέλγεια, προγεύεται ἤδη ἀπὸ τώρα τὴν ἀφθαρσία τῆς μέλλουσας Ἀνάστασης! Γι’ αὐτὸ τὸν λόγο καὶ τὰ λείψανα τῶν ὁσίων εὐωδιάζουν!
* Ἡ φιληδονία καὶ ἡ φιλοσαρκία ψυχραίνουν καὶ ἐξαφανίζουν τὴν ἀγάπη στὸν Θεό.
* Παλαιότερα οἱ ἄνθρωποι αἰσθάνονταν ντροπή, ὅταν ἔπεφταν σὲ σαρκικὰ ἁμαρτήματα. Σήμερα δυστυχῶς τὰ ἁμαρτήματα αὐτὰ διαπράττονται ἀδιάντροπα. Καί, μὲ τὸν κατήφορο ποὺ πήραμε, θὰ ἔλθη καιρός, ποὺ ὄχι μόνο δὲν θὰ θεωροῦνται πιὰ ἁμαρτήματα, ἀλλὰ καὶ θά... ἐπαινοῦνται! Οὐαὶ καὶ ἀλίμονον, ὅταν θὰ φθάση ἡ κοινωνία μᾶς σ’ ἐκεῖνο τὸ σημεῖο!
* * *
«Οὐσιαστικὸ θεμέλιο γιὰ τὸν κατὰ Χριστὸν Γάμο ἀποτελεῖ ἡ παρθενία καὶ τῶν δύο συζύγων μέχρι καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ Γάμου τους. Κατὰ τὸ Μυστήριο τοῦ Γάμου ἡ Ἐκκλησία στεφανώνει τοὺς νυμφευομένους, γιὰ νὰ ἐπιβραβεύση τὴν ἁγνότητα καὶ παρθενία, ποὺ προϋποτίθεται ὅτι διαφύλαξαν καὶ οἱ δύο μέχρι ἐκείνη τὴν ἱερὴ στιγμή, ποὺ τελεῖται τὸ Μυστήριο. Ἡ συνήθεια, ποὺ δυστυχέστατα ἐπικρατεῖ στὶς μέρες μας, νὰ συζοῦν δηλαδὴ οἱ ἀρραβωνιασμένοι, σὰν νὰ 'ναι παντρεμένοι, εἶναι χριστιανικῶς τελείως ἀπαράδεκτη. Τεράστια εὐθύνη φέρουν γι’ αὐτὸ τὸ ἁμάρτημα καὶ οἱ γονεῖς ὅταν, ὄχι δὲν διαπαιδαγώγησαν, καθὼς θὰ ἔπρεπε, τὰ παιδιά τους ἀπὸ νωρίς, ἀλλὰ καὶ δυστυχῶς ἀνέχονται, ἢ καὶ προτρέπουν σ’ αὐτὴ τὴν ἀνίερη συμβίωση κάτω ἀπὸ τὴ στέγη τοῦ δικοῦ τους σπιτιοῦ. Ἔτσι ὅμως γίνονται καὶ αὐτοὶ συνυπεύθυνοι καὶ συμμέτοχοι στὸ ἁμάρτημα τῆς πορνείας».
(Ἀπὸ τὶς «Πατρικὲς Παραινέσεις» τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γερμανοῦ Σταυροβουνιώτου).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου