Τί σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα στήν πίστη καί τήν ἀγάπη; (Γέροντος Παϊσίου)

- Γέροντα, τί σχέση ὑπάρχει ἀνάμεσα στὴν πίστη καὶ τὴν ἀγάπη;

- Πρῶτα εἶναι ἡ πίστη καὶ μετὰ ἔρχεται ἡ ἀγάπη. Πρέπει νὰ πιστεύη κανεὶς ,γιὰ νὰ ἀγαπάη. Δὲν μπορεῖ νὰ ἀγαπήση κάτι ποὺ δὲν τὸ πιστεύει. Γιὰ αὐτό, γιὰ νὰ ἀγαπήσουμε τὸν Θεό, πρέπει νὰ πιστέψουμε στὸν Θεό. Ἀνάλογη μὲ τὴν πίστη ποὺ ἔχει κανεὶς εἶναι καὶ ἡ ἐλπίδα καὶ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ θυσία γιὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν πλησίον. Ἡ θερμὴ πίστη στὸν Θεὸ γεννάει τὴν θερμὴ ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ καὶ πρὸς τὴν εἰκόνα τοῦ θεοῦ, τὸν συνάνθρωπό μας. Καὶ ἀπὸ τὴν ὑπερχείλιση τῆς ἀγάπης μας – ποὺ δὲν χωράει στὴν καρδιὰ καὶ χύνεται ἔξω- ποτίζονται καὶ τὰ καημένα τὰ ζῶα. Πιστεύουμε πολύ, ἀγαπᾶμε πολὺ . Ἂν ἡ πίστη μᾶς εἶναι χλιαρή, καὶ ἡ ἀγάπη μας θὰ εἶναι χλιαρή. Ἂν ἡ πίστη μᾶς εἶναι θερμή, καὶ ἡ ἀγάπη μας θὰ εἶναι θερμή. Ἡ πίστη μᾶς πρέπει νὰ ἔχη φιλότιμο καὶ ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινάει καὶ ὁ φιλότιμος ἀγώνας. Καὶ ὅσο ἀγωνίζεται κανείς, τόσο αὐξάνει καὶ ἡ πίστη, αὐξάνει καὶ ἡ ἀγάπη. Πολὺ βοηθάει στὸν φιλότιμο αὐτὸ ἀγώνα νὰ σκέφτεται ὁ ἄνθρωπος τὶς εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ. Ἕνας ποὺ ἔχει...
φιλότιμο δὲν σκέφτεται ἂν ὑπάρχει ἢ δὲν ὑπάρχει Παράδεισος , ἀλλὰ ἀγωνίζεται , γιατί πιστεύει στὸν Θεὸ καὶ Τὸν ἀγαπάει. Ἐνῶ ἕνας ποῦ δὲν ἔχει φιλότιμο, θὰ ἀρχίσει νὰ σκέφτεται: « Καὶ γιατί νὰ ἀγωνισθῶ; Ἄρaγε ὑπάρχει Παράδεισος; Ὑπάρχει Κρίση; » . Καὶ ὅταν κανεὶς εἶναι ἀχάριστος, ὅ,τι καὶ νὰ τὸν κάνης, ἀχάριστος θὰ εἶναι. Ὁ φιλότιμος καὶ στοὺς πειρασμοὺς δοξολογεῖ τὸν Θεὸ καὶ σιγὰ-σιγὰ φθάνει νὰ εὐγνωμονῆ συνέχεια τὸν Θεό, ὅποτε ἔρχεται ἡ θεία ἀλλοίωση στὴν ψυχή του καὶ χαίρεται συνέχεια καὶ ἀγάλλεται. Ἄλλος καὶ πειρασμοὺς μπορεῖ νὰ μὴν ἔχη , ἀλλὰ μόνον εὐλογίες, καὶ ποτὲ νὰ μὴν εἶναι εὐχαριστημένος.

Μετὰ τὴν ἀγάπη πρὸς τὸν Θεὸ ἔρχεται ἡ θυσία. Καὶ ὅταν ὑπάρχη θυσία χωρὶς ἰδιοτέλεια , τότε ἀρχίζει κανεὶς νὰ ἔχη καὶ θεία γεγονότα. Νὰ κάνω μία θυσία ὄχι γιὰ τίποτε ἄλλο, ἀλλὰ γιὰ τὸν Θεὸ ποὺ ἐφτίαξε αὐτὸ τὸ σύμπαν καὶ μᾶς δίνει τόσες εὐλογίες. Βλέπεις, οἱ εἰδωλολάτρες ποὺ θεοποιοῦσαν τὴν φύση , λάτρευαν τὸν ἥλιο, τὰ ποτάμια καὶ ἔφθαναν νὰ θυσιασθοῦν γιὰ αὐτὴ τοὺς τὴν πίστη. Ἂν λοιπὸν ἐκεῖνοι θυσιάζονταν γιὰ τὴν δημιουργία, πόσο μᾶλλον ἐμεῖς πρέπει νὰ θυσιασθοῦμε γιὰ τὸν Δημιουργό!

Οἱ ἄνθρωποι δὲν πιστεύουν καὶ γιὰ αὐτὸ δὲν θυσιάζονται. Ὅλη ἡ ἀδιαφορία ἀπὸ ἐκεῖ ξεκινάει. Ἄλλος βρίζει τὰ θεία, ἄλλος μισοπιστεύει καὶ ταλαιπωρεῖται. Γιὰ νὰ χαίρεται πραγματικὰ κανείς, πνευματικά, πρέπει νὰ πιστεύη καὶ νὰ ἀγαπάη.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο “ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗ”ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΠΑΪΣΙΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΛΟΓΟΙ Β΄

 http://www.pentapostagma.gr/2011/06/blog-post_6126.html

Βατοπαίδι