Περὶ οὐρανίων καὶ ἐπιγείων.

 Ἀναφέρεται στὸ Γεροντικὸ ὅτι πῆγε κάποιος, σπουδαῖος γιὰ τὸν τόπο τοῦ ἄνθρωπος, νὰ ἐπισκεφθεῖ τὸν Ἀββᾶ Ποιμένα κι ἄρχισε νὰ ρωτᾶ γιὰ πνευματικὰ καὶ οὐράνια πράγματα. Τότε ὁ ἀββὰς ἔστρεψε τὸ πρόσωπό του καὶ δὲν ἀπάντησε. Ἐκεῖνος, ὅταν εἶδε ὅτι δὲν μιλᾶ μαζί του, βγῆκε λυπημένος καὶ παραπονέθηκε στὸν ὑποτακτικὸ ὅτι ὁ γέροντας δὲν θέλει νὰ συνομιλήσει μαζί του. Μπῆκε τότε ὁ ἀδελφὸς πρὸς τὸν Ἀββᾶ Ποιμένα καὶ τοῦ λέγει:Ἀββᾶ, γιὰ σένα ἦλθε ὁ μεγάλος αὐτὸς ἄνθρωπος, ποῦ ἔχει τόση φήμη στὴ χώρα του, γιατί δὲν μίλησες μαζί του; Κι ἀπαντᾶ ὁ γέροντας: Αὐτὸς ἀνήκει στὰ ἄνω καὶ συζητᾶ γιὰ ἐπουράνια, ἐγὼ ἀνήκω στὰ κάτω καὶ συζητῶ γιὰ ἐπίγεια. Ἄν μου ἀνέφερε γιὰ πάθη ψυχῆς, ἐγὼ θὰ τοῦ ἀποκρινόμουν, ἀφοῦ μου ἀνέφερε γιὰ θεωρητικά, ἐγὼ αὐτὰ δὲν τὰ γνωρίζω. Ὅταν ὁ ὑποτακτικὸς βγαίνοντας εἶπε σ’ ἐκείνουν πῶς ὁ γέροντας δὲν συζητεῖ εὔκολα σὲ ἁγιογραφικὰ θέματα, ἀλλ’ ἂν κανεὶς τοῦ μιλᾶ γιὰ πάθη ψυχῆς τοῦ ἀποκρίνεται, μπῆκε πρὸς τὸ γέροντα ἐντυπωσιασμένος καὶ....

τὸ ρωτᾶ: Τί νὰ κάνω ἀββᾶ, ποῦ μὲ κυριεύουν τὰ πάθη τῆς ψυχῆς; Κι ὁ γέροντας τὸν κοίταξε μὲ χαρὰ καὶ εἶπε: Καλῶς ὤρισες λοιπόν, καὶ τώρα ρώτησε μὲ ὅτι θέλεις γ’ αὐτὰ καὶ θὰ σὲ γεμίσω ἀγαθά.

Ἐκεῖνος ὠφελημένος πολύ, ἔλεγε: Πραγματικὰ αὐτὴ εἶναι ἡ ἀληθινὴ ὁδός. Κι ἐπέστρεψε στὴ χώρα τοῦ εὐχαριστώντας τὸ Θεὸ ποὺ καταξιώθηκε νὰ συναντήσει τέτοιον ἅγιο.

Ἡ ἐνασχόληση στὶς μέρες μᾶς εὐκαίρως-ἀκαίρως «περὶ ὑψηλῶν καὶ ἐπουρανίων», μπορεῖ νὰ δίνει τὴν ἐντύπωση τῆς πνευματικῆς ἀναζήτησης. Ὅμως πολλὲς φορὲς κρύβει τὴν ἐπιθυμία νὰ καλύψουμε τὴ δική μας πνευματικὴ ὀκνηρία νὰ ἀσχοληθοῦμε οὐσιαστικὰ μὲ τὸν ἑαυτό μας καὶ τὶς μεταξὺ μας ἀνθρώπινες σχέσεις.

Κι ἀκόμα, ἡ συνεχὴς προσπάθεια νὰ ἀκούσουμε «ὁμιλίες θρησκευτικὲς» καὶ νὰ ρωτήσουμε «θέματα πνευματικά», χωρὶς νὰ προσπαθοῦμε νὰ ἐφαρμόσουμε τὰ ἀκουόμενα, δὲν ὁδηγεῖ παρὰ στὴν κρίση. Γιατί «ὁ γνοὺς καὶ μὴ ποιήσας, δαρήσεται πολλά».

Τὸ πιὸ πάνω περιστατικὸ ἀπὸ τὴ ζωὴ τοῦ ἀββᾶ Ποιμένα, δείχνει πὼς οἱ ἀληθινοὶ ἅγιοι δὲν ἀσχολοῦνται περὶ Θεοῦ ἀλλὰ ζοῦν τὸ Θεό. Γι’ αὐτὸ καὶ ἀναπαύονται καὶ ἀναπαύουν.

Αὐτὸ ποὺ χρειαζόμαστε εἶναι νὰ ζήσουμε ἁπλὰ τὸ Εὐαγγέλιο στὴν καθημερινότητά μας, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὴν ὑπέρβαση τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ μας, ποὺ θανατώνει τὴν κοινωνία τῶν προσώπων καὶ κατ’ ἐπέκταση τὴν κοινωνία μας μὲ τὸ Θεό.

Μπορεῖ νὰ ἔχουμε ἀκούσει σπουδαίους ἱεροκήρυκες καὶ ἁγίους ἀνθρώπους, μπορεῖ νὰ ἔχουμε διαβάσει μεγάλες θεολογίες καὶ περισπούδαστα πνευματικὰ συγγράμματα. Ἀλλὰ ἂν δὲν ἀρχίσουμε ἀπὸ τὰ ἁπλὰ καὶ καθημερινά, ἂν δὲν περάσουμε μέσα ἀπὸ τὴ θέα τοῦ ἑαυτοῦ μας ποὺ προκαλεῖ πόνο, ἂν δὲν ἀσχοληθοῦμε μὲ τὰ «κάτω καὶ τὰ ἐπίγεια», δὲν θὰ μπορέσουμε νὰ γνωρίσουμε τὰ οὐράνια.

Γιατί ὁ παράδεισος καὶ ἡ θέα τοῦ Θεοῦ περνοῦν μέσα ἀπὸ τὴν καρδιά μας, μέσα ἀπὸ τὸν πλησίον, μέσα ἀπὸ τὸν «κόσμον τοῦτο τῆς βασάνου».

π. Ἀνδρέας Ἀγαθοκλέους

Βατοπαίδι