Η κατάθλιψη εἶναι σήμερα πολὺ διαδεδομένη. Ὅπως λέγει ὁ Γέροντας Πορφύριος, αὐτὸ ὀφείλεται στὸ μεγάλο ἐγωισμό, ἀπὸ τὸν ὁποῖο πάσχομε οἱ περισσότεροι, διότι ἀνατρεφόμεθα ἀπὸ μικρὰ παιδιὰ μὲ συνεχῆ καλλιέργεια τοῦ ἐγωιστικοῦ πνεύματος, ποὺ ἐκδηλώνεται μὲ τὴ φιλοδοξία, τὴν ἐπιθυμία νὰ διακριθοῦμε καὶ νὰ ἐπαινεθοῦμε, τὴν ἐπιθυμία νὰ κάνουμε ἐντύπωση καὶ νὰ μᾶς θαυμάζουν γιὰ πράγματα ἀνάξια λόγου, ὅπως τὰ ροῦχα μας, τὸ χτένισμά μας, τὸ παράστημά μας, οἱ ἐπιδόσεις μας στὰ μαθήματα, στὴ δουλειά μας ἢ στὰ ἀθλήματα καὶ σὲ ἀνόητες κουβέντες. Μερικὲς μάλιστα φορὲς ὁ ἐγωισμὸς ἐκδηλώνεται ἀκόμη καὶ μὲ τὴν ἐπιθυμία νὰ διακριθοῦμε κάνοντας τὸ κακό, ὅπως ὁ ἀρχαῖος Ἠρόστρατος, ποὺ ἔκαψε ἕνα πολὺ ὡραῖο ναὸ γιὰ νὰ συζητᾶ ὁ κόσμος γι’ αὐτόν. Ἔτσι κάθε φορᾶ ποὺ τὰ πράγματα δὲν πᾶνε ὅπως τὰ θέλουμε, στενοχωριόμαστε, ἀπελπιζόμαστε, κλεινόμαστε στὸν ἑαυτὸ μᾶς θλιμμένοι, διότι δὲν μᾶς ἀναγνώρισαν, διότι μᾶς ἐπέπληξαν, ἢ μᾶς ντροπίασαν, ἢ μᾶς εἶπαν κάτι ποὺ θίγει τὸν ἐγωισμό μας καὶ τὴν καλὴ ἰδέα ποὺ ἔχομε γιὰ τὸν ἑαυτό μας καὶ ποὺ θέλομε νὰ τὴν ἔχουν καὶ οἱ ἄλλοι γιά μας.
Εἶναι λυπηρὸ νὰ βλέπει κανεὶς νέους ἀνθρώπους νὰ αὐτοκτονοῦν διότι δὲν ἀντέχουν μία ὑποτίμηση, ὅπως μία ἀποτυχία στὶς ἐξετάσεις, μία ὄχι καλὴ συμπεριφορὰ τῶν συνανθρώπων τοὺς ἀπέναντί τους, ἢ μία....
οἰκονομικὴ καταστροφή. Ὅλα αὐτὰ τὰ γεγονότα, ὅταν τὰ ἀντιμετωπίσουμε χριστιανικά, μὲ ταπείνωση, ἐμπιστοσύνη στὸ Θεό, αἰσιοδοξία καὶ ψυχραιμία ξεπερνιοῦνται γρήγορα καὶ γίνονται ἀφορμὴ γιὰ μεγαλύτερη πρόοδο. Ἀπὸ ὅλα μπορεῖ νὰ βγεῖ κάτι καλὸ πνευματικὰ καὶ ἀκόμη καὶ ὑλικὰ γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ δοκιμάζεται μὲ δυσκολίες.
Ἡ κατάθλιψη ἀντίθετα ἀδρανοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο, σχεδὸν τὸν νεκρώνει. Γι’ αὐτὸ ἂς ἀκούσωμε μὲ προσοχὴ τὶς συμβουλὲς τοῦ Γέροντος Πορφυρίου καὶ κυρίως αὐτὲς ποὺ μᾶς μιλοῦν γιὰ τὴν αἰτία τῆς καταθλίψεως καὶ κυρίως γιὰ τὴ μεγάλη σχέση ποὺ ἔχει αὐτὴ μὲ τὸν ἐγωισμό μας καὶ ἂς παρακαλέσουμε τὸ Θεὸ νὰ μᾶς δώσει ταπείνωση, γιατί χωρὶς αὐτὴν θὰ εἴμεθα διαρκῶς θλιμμένοι. Ἄλλωστε ἂν καλοεξετάσουμε τὰ πράγματα θὰ δοῦμε ὅτι ὁ ἐγωισμὸς εἶναι κουταμάρα καὶ ὅτι ἡ ταπείνωση εἶναι ἐξυπνάδα, διότι ὁ ἐγωιστὴς ποτὲ δὲν χορταίνει καὶ γι’ αὐτὸ εἶναι διαρκῶς λυπημένος, ἐνῶ ὁ ταπεινὸς εἶναι πάντοτε ἱκανοποιημένος. Ἐπὶ πλέον ὁ ἐγωιστὴς ζεῖ διαρκῶς μὲ τὸ ἄγχος πὼς τὸν βλέπουν καὶ πὼς τὸν κρίνουν οἱ ἄλλοι καὶ ἀγωνιᾶ νὰ προκαλέσει τὴν προσοχή τους καὶ τὸν ἔπαινό τους, πράγμα ποὺ στὸ βάθος σημαίνει ὅτι δὲν ἔχει αὐτοεκτίμηση καὶ ζεῖ μὲ τὴν ἐκτίμηση ποὺ περιμένει ἀπὸ τοὺς ἄλλους. Ἀλλὰ βέβαια οἱ ἄλλοι δὲν ἐνδιαφέρονται τόσο πολὺ γι’ αὐτόν, ὅσο θὰ ἤθελε καὶ ἔτσι βασανίζεται στὴν ψυχή του καὶ καταφεύγει στὰ χάπια γιὰ νὰ πάρει λίγο θάρρος, ἢ ἀκόμη χειρότερα στὰ βαρειὰ ναρκωτικά, ποὺ τὸν μπάζουν σ’ ἕνα κόσμο φανταστικό, στὸν ὁποῖον ὅλα φαίνονται ὅπως τὰ θέλομε, ἐνῶ δὲν εἶναι.
Ξοδεύονται τεράστια ποσὰ σὲ ψυχοφάρμακα καὶ μάλιστα σὲ ἀντικαταθλιπτικά, καὶ ἀκόμη περισσότερα ἴσως σὲ προγράμματα ἀποτοξινώσεως ἐξηρτημένων ἀτόμων. Ἀλλὰ δὲν ἐπιτυγχάνεται συνήθως μόνιμη θεραπεία, διότι ἡ ἀληθινὴ αἰτία (ὁ ἐγωισμὸς) ὄχι μόνον παραμένει ἀνέπαφος, ἀλλὰ καὶ πάρα πολλὲς φορὲς ὑποθάλπεται. Ἔτσι σπρώχνονται οἱ πιὸ εὐπαθεῖς ἀπὸ τοὺς σύγχρονους νέους, ἀλλὰ καὶ ὥριμους, στὴν ἀπογοήτευση, στὴν κατάθλιψη, στὰ ψυχοφάρμακα καὶ στὰ ναρκωτικά, διότι δὲν ἀντέχουν τὴν πραγματικότητα ποὺ διαψεύδει τὴν ψεύτικη εἰκόνα ποὺ θὰ ἤθελαν νὰ ἔχουν οἱ ἄλλοι γιὰ τὸν ἑαυτό τους. Φεύγουν λοιπὸν ἀπὸ τὴν πραγματικότητα, εἴτε μὲ τὴν ἀδράνεια (π.χ. δὲν δίνουν ἐξετάσεις γιὰ νὰ μὴν ἀποτύχουν), εἴτε μὲ τὶς ἑξαρτησιογόνες οὐσίες (ποὺ τοὺς μεταφέρουν ἔξω ἀπὸ τὴ σκληρὴ πραγματικότητα).
Ἡ ταπείνωση ὅμως ἀντιμετωπίζει ὅλες τὶς δυσκολίες, ἀκόμη καὶ τὸν κοινωνικὸ ἐξευτελισμό, τὴν ἀποτυχία, τὴν ὑποτίμηση, σὰν ἀναμενόμενα γεγονότα, ἀντάξια της μικρῆς ἀξίας μας, τὰ ὁποία μᾶς σπρώχνουν νὰ ἀγωνισθοῦμε γιὰ νὰ βελτιωθοῦμε καὶ ἔτσι ἀντὶ νὰ δοθοῦμε στὴν κατάθλιψη, δινόμαστε στὸν ἀγώνα, στὴν προσπάθεια, στὴ δράση, στὴ ζωή.
Τὰ λόγια του Γέροντος Πορφυρίου μερικὲς φορὲς εἶναι πυκνὰ σὲ βαθειὰ νοήματα. Γι’ αὐτὸ χρειάζεται νὰ τὰ ἀκούσωμε πολλὲς φορὲς καὶ νὰ ἐμβαθύνουμε κάθε φορᾶ σὲ αὐτὰ ποὺ λέει. Θὰ διαπιστώσουμε ὅτι μερικὲς μικρὲς φράσεις, ὅπως ἡ φράση: «ἡ αἰτία εἶναι ὅτι ἔχεις μεγάλο ἐγωισμὸ» στὴν ἀρχὴ μᾶς φαίνονται ἄσχετες μὲ τὸ θέμα καὶ ἀκατανόητες. Ἀλλὰ σιγὰ-σιγὰ μᾶς ἀποκαλύπτουν τὴν πραγματικὰ αἰτία τῆς στενοχώριας μας καὶ τῆς καταθλίψεώς μας, ποὺ εἶναι ὅτι ὁ ἐγωισμός μας δὲν μᾶς ἀφήνει νὰ ἀντέξουμε κάποια ἀδιάφορη γιὰ τὸ πρόσωπό μας στάση τῶν γύρω μας ἢ κάποια ἐξέλιξη τῶν γεγονότων διαφορετικὴ ἀπὸ τὰ σχέδιά μας καὶ τὶς ἐπιθυμίες μας.
Ἐκδόσεις: Ἡ Μεταμόρφωσις τοῦ Σωτῆρος - Μήλεσι.
ΙΕΡΟΝ ΓΥΝΑΙΚΕΙΟΝ ΗΣΥΧΑΣΤΗΡΙΟΝ Η ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΙΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου