Ἡ Ἀλήθεια

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ Π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ

Ἡ ἀνθρώπινη ψυχὴ διψᾶ τὴν ἀλήθεια. Εἶνε ἔμφυτος ἡ δίψα αὐτή, εἶνε βαθειὰ ριζωμένη μέσα μας. Εἶνε τόσο βαθειά, ὥστε ὁ ἄνθρωπος ζητᾶ καὶ ἔρευνα γιὰ νὰ βρῆ τὴν ἀλήθεια, παραμερίζει ὅλες τὶς φυσικὲς καὶ ἐπιτακτικὲς ἀνάγκες, ποὺ ἔχει τὸ σῶμα, λησμονεῖ τὴν τροφή, τὸν ὕπνο, τὴν ξεκούρασι, καὶ ἄυπνος πιέζει τὸν ἑαυτό του, ἐντείνει τὶς διανοητικές του δυνάμεις, ἀγωνίζεται νὰ πλησίαση, νὰ κατάκτηση τὴν ἀλήθεια. Καὶ ὅταν τὴν βρὴ ἢ νομίση ὅτι τὴν βρῆκε, ὢ τότε ποῖος μπορεῖ νὰ περιγράψη τὴν χαρά του! Σὰν ἄλλος Ἀρχιμήδης, γεμάτος χαρά, εἶνε ἕτοιμος καὶ αὐτὸς νὰ φωνάξη, «Εὕρηκα, εὕρηκα!».
Ἀλλὰ ἡ ἀλήθεια, ὅπως λέγει ἕνα ἀρχαῖο ρητό, εἶνε «δυσθήρατος», δηλαδὴ δύσκολα ἀνακαλύπτεται καὶ συλλαμβάνεται.
Ἡ φωλεὰ τῆς εἶνε κτισμένη εἰς τὸ πανύψηλον Ὅρος τῆς ἀρετῆς. Ποιὸς μπορεῖ νὰ τ' ἀνεβῆ; Ἐμπόδια φράσσουν τὴν ἄνοδόν του, πυκνὴ ὁμίχλη σκεπάζει πολλὲς φορὲς τοὺς πρόποδας τοῦ Ὅρους. Αὐτοχειροτόνητοι ὁδηγοὶ παραπλανοῦν τοὺς ἐρευνητᾶς. Τὰ μονοπάτια εἶνε πολλὰ καὶ ἡ μυστικὴ ὁδός, ποὺ ὁδηγεῖ εἰς τὴν κορυφὴν τῆς ἀλήθειας εἶνε κρυμμένη ἀπὸ πολλούς. Γι' αὐτὸ ὅταν ὁ ἄνθρωπος μόνος του ἔρευνα νὰ λύση τὰ... ὕψιστα προβλήματα περὶ Θεοῦ, περὶ ἀνθρώπου, περὶ ἄλλης ζωῆς πέραν τοῦ τάφου, ἔπεσε καὶ πέφτει σὲ λαβύρινθο ἀπὸ ἀλληλοσυγκρουόμενες γνῶμες, θεωρίες καὶ ὑποθέσεις, ὥστε, ἐκεῖνος ποὺ μελέτα τὴν ἱστορία τῆς φιλοσοφίας ἀναγκάζεται πολλὲς φορὲς νὰ συμφωνήση μὲ τὴν γνώμην ἐκείνου τοῦ σοφοῦ ὁ ὁποῖος εἶπε, ὅτι ἡ ἱστορία τῆς φιλοσοφίας δὲν εἶνε τίποτε ἄλλο παρὰ ἱστορία τῶν πλανῶν τοῦ ἀνθρωπίνου πνεύματος. Καὶ ἐὰν ἀκόμη παραδεχθοῦμε ὅτι ἀπὸ τὴν κοπιαστικὴ αὔτη ἔρευνα βρίσκει ὁ ἄνθρωπος κάτι, αὐτὸ τὸ κάτι τὸ μεγαλοποιεῖ τόσο πολύ, ὥστε ἐνῶ ὅπως λέγει ὁ Νεύτων, αὐτὸ ποὺ βρῆκε εἶνε ἕνα κοχύλι ἁλιευμένο ἀπὸ τὸν ἀχανῆ της ἀληθείας ὠκεανό, ὁ ὑπερήφανος ἄνθρωπος τὸ θεωρεῖ, ὅτι εἶνε ὁλόκληρη ἡ ἀλήθεια ποὺ θὰ σαρώση ὅλα τὰ ψεύδη. Ἀλλὰ δὲν περνᾶ πολὺς χρόνος καὶ νέα θεωρία, ὑποστηριζόμενη ἀπὸ ἄλλους, ἔρχεται νὰ ἐνταφίαση τὴν προηγουμένη. Ἀλλὰ καὶ αὐτὴ ἡ νέα θεωρία μετὰ ἀπὸ λίγο θὰ γίνη παλαιά. Ἀφοῦ λάμψη ὡς προσωρινὸ μετέωρο εἰς τὸν ὁρίζοντα τῶν ἰδεῶν, θὰ ἐνταφιασθῆ ἀδόξως κάτω ἀπὸ τὰ ἐρείπια τῶν ἀνθρωπίνων θεωριῶν, οἱ δὲ ὀπαδοὶ τῆς Ὕλης καὶ τῆς Πυρρωνικῆς φιλοσοφίας, ποὺ ἀμφιβάλλουν ἐὰν ὑπάρχη ἀλήθεια καὶ ἐὰν εἶνε δυνατὸν νὰ εὑρεθῆ ἀλήθεια, θὰ εἶνε ἕτοιμοι μὲ τὸ στόμα ἑνὸς Ποντίου Πιλάτου νὰ κινήσουν χλευαστικὰ τὸ κεφάλι τους καὶ νὰ ἐπαναλάβουν τὴν ἐρώτησι «Τί ἐστὶν ἀλήθεια; (Ἰωάν. 18,38).
«Τί ἐστὶν ἀλήθεια;». Εἰς τὸ ἐρώτημα αὐτὸ τῆς ἀνθρωπότητος ἦλθε ν' ἀπαντήση ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Κατὰ τὴν ὥρα τῆς δίκης Του δὲν ἀπήντησε στὸν Πιλάτο, διὰ τὸν λόγον ποὺ Ἐκεῖνος γνωρίζει, ἀπήντησε ὅμως πολλὲς φορὲς στὴν ζωή Του.
Ἀπήντησε ὁ Ἰησοῦς μὲ τὰ θαύματά του, διὰ τὰ ὁποία ζωηρᾶν εἰκόνα μᾶς δίδουν οἱ εὐαγγελισταί. Ἀπήντησε μὲ τὴν διδασκαλίαν Του, ἡ ὁποία παρ' ὅλα τὰ πλήγματα τῶν ψευδοφιλοσόφων καὶ τῶν ψευδοεπιστημόνων ἐξακολουθεῖ νὰ λάμπη ὡς ὁ ἥλιος καὶ νὰ ἑλκύη ὁλονὲν καὶ ζωηρότερον ἀπὸ γενεᾶς εἰς γενεὰν τὸ ἐνδιαφέρον τῶν εὐγενῶν ψυχῶν.
Ἀπήντησε μὲ τὴν ἁγίαν Του ζωήν, ζωὴν ἄφθαστου ἁγιότητος, ἐμπρὸς εἰς τὴν ὁποίαν ἀποκαλύπτονται καὶ οἱ ἐχθροί Του, οἱ σταυρωτοί Του. Καὶ δὶ' αὐτὸ ὁ Ἰησοῦς, ποὺ ἔχει συνείδησιν τῆς μοναδικῆς Του ἀποστολῆς εἰς τὸν κόσμον, γνωρίζει ἀπὸ ποῦ ἔρχεται καὶ ποῦ πηγαίνει. Εἶνε Θεὸς ἅμα καὶ ἄνθρωπος, Θεάνθρωπος, ἀπευθύνεται εἰς ὅλους ὅσους διψοῦν τὴν ἀλήθειαν καὶ λέγει, χωρὶς νὰ ὑπάρχη κίνδυνος νὰ τὸν διάψευση κανεὶς- «ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Η ΑΛΗΘΕΙΑ» (Ἰωάν. 14,6).
Νέοι! Ὅσοι, ἀναζητοῦντες τὴν πηγήν, ἀντὶ αὐτῆς εὐρήκατε ρεύματα θεωριῶν, ρυάκια ἰδεολογικῶς ἀκάθαρτα, ὅπου ὑπάρχουν τὰ νοσογόνα του ψεύδους μικρόβια• ὅσοι, ἀντὶ νὰ πίνετε τὸ κρυστάλλινο νερὸ τῆς ἀλήθειας, πίνετε τὸ δηλητήριον ποὺ σᾶς προσφέρει ἡ σημερινὴ ἔκφυλος κοινωνία καὶ τὸ ὁποῖον εἰς τὴν ἀρχὴν σᾶς φαίνεται ὡς εὔγευστον ποτὸν ἂλλ' εἰς τὸ τέλος ἐγκλείει τὸν θάνατον, ὅσοι ἔχετε δοκιμάσει τὴν ἀπογοήτευσιν, διότι μὲ τὰ χάπια ποὺ σᾶς ἔδωσαν οἱ ἄνθρωποι δὲν εὐρήκατε καμμίαν ἐσωτερικὴν γαλήνην, καμμίαν λύσιν εἰς τὰ ἀγωνιώδη της ψυχῆς ἐρωτήματα, παραμερίσατε τὰ ἐμπόδια καὶ πλησιάσατε. Ἰδοὺ ἡ πηγή, ὁ Χριστός! Αὐτὸς εἶνε ὁ δρόμος, ποὺ πρέπει ὅλοι νὰ ἀκολουθήσωμεν. Αὐτὸς εἶνε ἡ ἀλήθεια, ποὺ πρέπει νὰ ἀκούσωμεν ἡ ζωὴ ποὺ ἀξίζει νὰ ζήσωμεν. Ἔξω ἀπὸ τὸν Ἰησοῦν καὶ τὴν ἁγίαν Του Ἐκκλησίαν δὲν ὑπάρχει σωτηρία.
Τὸ μικρὸ αὐτὸ φυλλάδιον ἕνα καὶ μοναδικὸν σκοπὸν ἔχει. Νὰ προσφέρη ἕνα μικρὸ ποτήρι νεροῦ, ἀπὸ τὸ ἀθάνατο ἐκεῖνο Νερὸ τῆς ἀληθείας, ποὺ ἔφερε εἰς τὸν κόσμον ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ μία ἀκόμη ψυχὴ νέου ἐὰν πρόκειται νὰ δροσισθῆ ἀπὸ τὰ ζωογόνα νάματα τοῦ Χριστοῦ καὶ νὰ αἰσθανθῆ ὅτι διὰ κάτι ἀνώτερον ἐγεννήθη εἰς τὸν κόσμον αὐτόν, ὁ σκοπὸς τῆς ἐκδόσεως τοῦ φυλλαδίου θὰ ἔχη ἐπιτύχει. Διότι αὐτὸς ποὺ κερδίζει μίαν ψυχὴν νέου ὑπὲρ τῆς Ἀληθείας, κερδίζει μίαν μάχην διὰ μίαν καλυτέραν ζωὴν αὔριον.
†Επίσκοπος Αὐγουστίνος

(φυλλάδιο «Ἡ Ἀλήθεια», Κοζάνη, φ. 1/12-3-1944)
Πηγή:Ι.Μ.Παντοκράτορος