τοῦ Λάμπρου Σκόντζου
Θεολόγου - καθηγητοῦ
Μέσα στὴν σωματικὴ καὶ πνευματικὴ νωχέλεια τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ Ἐκκλησία μᾶς προβάλει, ὡς μία δροσερὴ νοητὴ ὄαση καὶ πνευματικὴ ἀνάταση, τὴ μεγάλη ἑορτὴ τῆς Παναγίας μας. Τὸ δεκαπενταύγουστο, ἢ ὅπως τὸ ὀνομάζουν πολλοὶ «τὸ Πάσχα τοῦ καλοκαιριοῦ», ἀποτελεῖ ἕναν σπουδαῖο ἐορτολογικὸ σταθμὸ τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ἐνιαυτοῦ. Ἡ κορυφαία αὐτὴ ἑορτὴ εἶναι γιὰ ὁλόκληρη τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἰδιαίτερα γιὰ μᾶς τοῦ Ἕλληνες, ποὺ εὐλαβούμαστε τὴ Θεοτόκο κατὰ τρόπο ξεχωριστό, μία εὐκαιρία νὰ ἐκφράσουμε ὁλοθύμα τὴν τιμή μας πρὸς τὸ ἱερό Της πρόσωπο, κι αὐτὸ διότι ἡ προσωπικὴ καὶ ἐθνική μας ζωὴ εἶναι συνυφασμένη μὲ τὴν ὑψηλὴ σκέπη καὶ προστασία τῆς Μεγάλης Μάνας, τοῦ κόσμου. Μεγάλα προσκυνηματικὰ κέντρα τῆς χάρης Τῆς (Τῆνος, Πάρος, Βέρμιο, κ.α.) θὰ γίνουν καὶ φέτος πόλοι ἕλξης χιλιάδων πιστῶν. Ἀκόμα πλῆθος ἄλλων ναῶν ἀφιερωμένοι στὴν σεπτή Της Κοίμηση θὰ πανηγυρίσουν λαμπρὰ καὶ θὰ τιμήσουν ὅπως πρέπει τὴν ἔξοδό Της ἀπὸ τὸν κόσμο καὶ τὴν εἴσοδό Της στὴν αἰωνιότητα καὶ τὴν ἀτέρμονη δόξα. Τὰ ἱερὰ βιβλία τῆς Καινῆς Διαθήκης δὲν ἀναφέρουν δυστυχῶς τίποτε γιὰ τὴν ζωὴ τῆς Παναγίας μας μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου καὶ τὴν Πεντηκοστή. Τὴν σιωπὴ αὐτὴ ἔρχεται νὰ ἀναπληρώσει ἡ ἱερὰ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας, ἡ ὁποία, ὅπως εἶναι γνωστό, μαζὶ μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, ἀποτελεῖ τὴν πηγὴ τῆς πίστεώς μας. Ἡ εὐσέβεια, ὁ σεβασμὸς καὶ...ἀγάπη τῶν πιστῶν της ἱεροσολυμίτικης ἐκκλησίας πρὸς τὴν Θεοτόκο διέσωσαν ὁρισμένα στοιχεῖα τῆς ζωῆς Της, τὰ ὁποία καταγράφηκαν ἀργότερα στὰ ἔργα τῶν Πατέρων καὶ στὴν ὑμνολογία τῆς Ἐκκλησίας μας.
Σύμφωνα μὲ αὐτὰ ἡ Μητέρα τοῦ Κυρίου μας μετὰ τὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου παρέμεινε ἕνα ἁπλό, ἀλλὰ ἐπίλεκτο μέλος τῆς ἐκκλησίας τῆς Ἱερουσαλήμ. Οἱ ἀπόστολοι, οἱ ποιμένες καὶ οἱ πιστοί της Ἐκκλησίας ἔτρεφαν ἀπεριόριστη ἀγάπη καὶ σεβασμὸ πρὸς Αὐτήν. Στοὺς δύσκολους καιροὺς τοῦ διωγμοῦ τῶν χριστιανῶν στὴν Παλαιστίνη (Πράξ.8:1) ἡ Παναγία μᾶς ἔγινε προφανῶς ὁ μεγάλος παρήγορος αὐτῶν. Πόσα χρόνια ἔζησε δὲν γνωρίζουμε. Πάντως δὲν πρέπει νὰ γεύθηκε τὸ ἐπώδυνο γῆρας. Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς τὴν πῆρε γρήγορα κοντά Του, πιθανότατα γύρω στὰ πενήντα Της χρόνια.
Ὅταν ἦρθε ἡ ὥρα, λοιπόν, τῆς ἐξόδου Τῆς στάλθηκε καὶ πάλι ὁ ἀρχάγγελος Γαβριὴλ νὰ τῆς ἀναγγείλει τὴν θέληση τοῦ Θεοῦ καὶ Υἱοῦ Της. Ἐνῶ προσευχόταν στὸν οἶκο Της στὴν Ἱερουσαλὴμ παρουσιάστηκε ὁ ἄγγελος καὶ τῆς προσέφερε ἕνα μικρὸ κλαδὶ φοίνικα καὶ τῆς εἶπε: «Χαῖρε κεχαριτωμένη Μαρία. Σοὺ φέρνω μήνυμα ἀπὸ τὸν Υἱό Σου. Ἦρθε ἡ εὐλογημένη ὥρα νὰ πᾶς κοντά Του καὶ νὰ δοξαστεῖς ὅπως Σου ταιριάζει. Ἑτοιμάσου λοιπὸν καὶ σὲ τρεῖς ἡμέρες θὰ ἔρθει Ἐκεῖνος νὰ πάρει τὴν τίμια καὶ ἀμόλυντη ψυχή Σου». Μετὰ ἀπὸ αὐτὸ καὶ ἀφοῦ συνῆλθε ἀπὸ τὴν ὀπτασία, χάρηκε πολὺ καὶ κίνησε βιαστικὰ νὰ ἀνέβει στὸ ἀγαπημένο Τῆς Ὅρος τῶν Ἐλαιῶν γιὰ νὰ προσευχηθεῖ, ἐκεῖ ποὺ προσευχήθηκε γιὰ τελευταία φορὰ ὁ Υἱὸς Τῆς πρὶν ἀπὸ τὸ πάθος Του. Συνήθιζε νὰ ἀνεβαίνει συχνάκαι νὰ προσεύχεται ἐκεῖ.
Ἀνηφορίζοντας τὸ μονοπάτι συνέβη τὸ ἀπροσδόκητο: Τὰ δένδρα καὶ οἱ θάμνοι τοῦ δρόμου ἔγερναν καὶ τὴν προσκυνοῦσαν! Ἡ ἄψυχη καὶ ἄλογη κτίση, ὅπως εἶχε ἐναντιωθεῖ τὴν ὥρα τοῦ σταυρικοῦ πάθους τοῦ Κυρίου καὶ Υἱοῦ Της, τώρα ἀποκτᾶ ξανὰ κρίση καὶ συναίσθημα καὶ προσκυνᾶ τὴν Βασίλισσα τοῦ κόσμου! Κατευθύνθηκε στὸ σημεῖο ἐκεῖνο τοῦ κήπου ποὺ εἶχε προσευχηθεῖ καὶ ὁ Κύριος. Γονάτισε ταπεινά, ὕψωσε τὰ σεπτά της χέρια καὶ ἀτένισε τὸν οὐρανὸ καὶ ἀφοῦ εὐχαρίστησε τὸ Θεὸ τὸν παρακάλεσε γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ κόσμου. Κὰθ΄ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς προσευχῆς Τῆς ἕνα οὐράνιο φῶς Τὴν ἔλουζε. Τὸ τίμιο καὶ ἅγιο πρόσωπό Της ἔλαμπε ἀπὸ θεία ἐνέργεια.
Μετὰ γοργὰ γύρισε στὸν οἶκο Της καὶ ἄρχισε νὰ ἑτοιμάζει τὰ ἀπαραίτητά της κηδείας Της. Μάζεψε ἐπίσης τοὺς συγγενεῖς καὶ πιστοὺς φίλους καὶ φίλες Της καὶ τοὺς ἀνακοίνωσε τὴν θέληση τοῦ Κυρίου νὰ τὴν καλέσει κοντά Του. Ἐκεῖνοι ὅταν τὸ ἄκουσαν ξαφνιάστηκαν καὶ ἄρχισαν νὰ θρηνοῦν τὸ χωρισμὸ τῆς Μητέρας τοῦ Κυρίου. Ἐκείνη τοὺς παρηγόρησε λέγοντάς τους πὼς αὐτὴ εἶναι ἡ θέληση τοῦ Θεοῦ καὶ πὼς ἀπὸ τὴν θέση Της στὸν οὐρανὸ θὰ πρεσβεύει πάντοτε γιὰ ὁλόκληρο τὸ ἀνθρώπινο γένος. Γιὰ παρηγοριὰ τοὺς δώρισε δύο ἀπὸ τὰ φορέματά Της, τὴν σκέπη (τὸ μαντίλι τῆς κεφαλῆς) καὶ τὴν ἐσθήτα Της, τὰ ὁποία ἀποτέλεσαν κατόπιν ἀπὸ τοὺς πολυτιμότερους θησαυροὺς τῆς Ἐκκλησίας μας!
Τὴν Τρίτη ἡμέρα μετὰ τὴν ἐπίσκεψη τοῦ ἀρχαγγέλου, ἡ Κυρία Θεοτόκος ἀφοῦ ντύθηκε μόνη Της τὰ νεκρικά Της ἐνδύματα, κάλεσε καὶ πάλι τοὺς φίλους Της καὶ ξάπλωσε ἤρεμα στὴν κλίνη Της. Τότε συνέβη τὸ ἑξῆς θαυμαστὸ γεγονός: Μία δυνατὴ βοὴ ἀκούστηκε στὸν σπίτι Της, μία φωτεινὴ νεφέλη τὸ κάλυψε. Πάραυτα μεταφέρθηκαν σὲ νεφέλες ἀπὸ τὰ πέρατα τῆς οἰκουμένης οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι προκειμένου νὰ παραβρεθοῦν στὴν ἔξοδό Της. Κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο μεταφέρθηκε ἐπίσης ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ Διονύσιος ὁ Ἀρεοπαγίτης καὶ ὁ ἅγιος Ἰερόθεος, πρῶτος ἐπίσκοπος τῶν Ἀθηνῶν, ὁ ἅγιος Τιμόθεος καὶ ἄλλα σημαίνοντα πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας. Ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἀφοῦ χαιρέτισε καὶ εὐλόγησε ὅλους, παρέδωσε τὴν ἁγία ψυχή Της στὰ χέρια τοῦ Υἱοῦ Τῆς ὁ Ὁποῖος κατέβηκε ἀπὸ τὸν οὐρανὸ γιὰ νὰ τὴν παραλάβει ὁ Ἴδιος.
Οἱ συγκεντρωμένοι ἀπόστολοι, οἱ προεστοὶ τῆς ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἄρχισαν νὰ ψάλλουν ἐξόδιους ὕμνους στὴν Θεομήτορα. Ταυτόχρονα ἀκούστηκε νὰ συμψάλλει στρατιὰ ἀγγέλων ἀπὸ τὸν οὐρανό! Ἡ οὐράνια μελωδία ἀκούστηκε σὲ ὁλόκληρη τὴν πόλη. Φόβος καὶ ἔκσταση κατέλαβε τοὺς κατοίκους τῆς ἁγίας πόλεως. Μόνο οἱ σκληρόκαρδοι καὶ φθονεροὶ Ἰουδαῖοι δὲν συγκινήθηκαν ἀπὸ αὐτὸ τὸ θαυμαστὸ γεγονός.
Μετὰ σχηματίσθηκε νεκρικὴ πομπὴ ἡ ὁποία κατευθυνόταν στὸ χωριὸ Γεθσημανή, ὅπου θὰ θάπτονταν τὸ τίμιο σκήνωμά Της. Οἱ θρῆνοι τοῦ πιστοῦ λαοῦ, ποὺ εἶχε χάσει τὴν Μάνα του, ἔσμιγαν μὲ τὶς ψαλμωδίες τῶν ἀποστόλων. Στὰ ἱλαρὰ πρόσωπά τους κυλοῦσαν δάκρυα λύπης καὶ χαρᾶς.
Πρὶν φτάσουν στὸν τόπο τῆς ταφῆς ἔφτασαν φανατικοὶ Ἰουδαῖοι καὶ θέλησαν νὰ βεβηλώσουν τὴν ἔξοδο τῆς Μητέρας τοῦ Ἰησοῦ, τὸν Ὁποῖο μισοῦσαν θανάσιμα. Μὲ ὕβρεις, ἀπειλὲς καὶ λοιδορίες προκαλοῦσαν τὴν σεμνὴ ὁμήγυρη. Κάποιος ἀπὸ αὐτοὺς εἶχε τὴν ἀναίδεια νὰ πλησιάσει τὸ σεπτὸ φέρετρο τῆς Θεοτόκου, μὲ σκοπὸ νὰ ρίξει στὸ ἔδαφος τὸ ἅγιο σκήνωμα. Μόλις τόλμησε νὰ ἀγγίξει τὸ στολισμένο μὲ μυρωδάτα ἄνθη νεκροκρέβατο, πάραυτα κόπηκαν καὶ τὰ δύο του χέρια καὶ ἔμειναν κολλημένα σὲ αὐτό. Ταυτόχρονα ἔχασε καὶ τὸ φῶς του! Τότε κατάλαβε τὴν ἀσεβέστατη καὶ αἰσχρότατη πράξη του καὶ μὲ φωνὲς γοερὲς δήλωνε τὴν μετάνοιά του καὶ παρακαλοῦσε τὴν Παναγία νὰ τὸν λυπηθεῖ καὶ νὰ τὸν θεραπεύσει. Καὶ ὢ τοῦ θαύματος, ὁ ἄνθρωπος ἐκεῖνος θεραπεύτηκε ἀμέσως! Κατόπιν ὁμολόγησε τὴν ἀνομία καὶ τὴν ἀπιστία του καὶ ἔγινε χριστιανός. Μὲ δάκρυα στὰ μάτια ἀκολουθοῦσε καὶ αὐτὸς τὴν ἱερὴ πομπή. Ἀντίθετα οἱ ἄλλοι σύντροφοί του παρέμειναν ψυχροὶ καὶ ἀμετανόητοι μπροστὰ στὸ μεγάλο θαῦμα τῆς Θεομήτορος!
Ἐκεῖ στὸ ἥσυχο χωρίο Γεθσημανὴ ἔγινε ἡ κήδευση τοῦ ἄχραντου λειψάνου τῆς Παναγίας μας. Τὸ θεοδόχο σῶμα Της, τέθηκε σὲ περιποιημένο μνημεῖο, ποὺ ἑτοίμασαν οἱ Χριστιανοὶ τῆς ἁγίας πόλεως. Μὲ λυγμοὺς καὶ δάκρυα οἱ ἅγιοι ἀπόστολοι καὶ οἱ ἄλλοι Χριστιανοὶ σφράγισαν τὸ μνημεῖο καὶ ἀποχώρησαν.
Ἡ εὐσεβὴς παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μᾶς ἀναφέρει πὼς μετὰ τὴν ταφὴ καὶ ἀφοῦ πέρασαν τρεῖς ἡμέρες, ἔφτασε στὴν Γεθσημανὴ ἀργοπορημένος ὁ ἀπόστολος Θωμὰς ἀπὸ τὶς μακρινὲς Ἰνδίες, ὅπου ἔκανε ἱεραποστολή. Ζήτησε ἐπίμονα, μὲ δάκρυα στὰ μάτια καὶ λύπη πολύ, νὰ τοῦ ἀνοίξουν τὸν τάφο γιὰ νὰ δεῖ καὶ νὰ προσκυνήσει γιὰ τελευταία φορὰ τὸ τίμιο σκήνωμα τῆς ἀγαπημένης Μητέρας τοῦ Δασκάλου του. Μπροστὰ στὴν ἐπιμονὴ τοῦ οἱ ἄλλοι ἀπόστολοι ἄνοιξαν τὸν τάφο καί, ὢ τοῦ θαύματος, ὁ τάφος ἦταν κενός, ὁ Κύριος μετέστησε τὸ πάνσεπτο σῶμα Της στὸν οὐρανό, ὥστε νὰ μὴν γευτεῖ τὴν φυσικὴ φθορά. Ἡ ἀργοπορία τὸ Θωμὰ χαρακτηρίστηκε ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία ὡς οἰκονομία τοῦ Θεοῦ, γιὰ νὰ γίνει γνωστὴ ἡ μετάσταση τῆς Κυρίας Θεοτόκου! Ὁ κενὸς τάφος Της στὴν Γεθσημανὴ ἀποτελεῖ μέχρι σήμερα πηγὴ ἁγιασμοῦ τῶν μυριάδων πιστῶν ποὺ τὸν ἐπισκέπτονται κάθε χρόνο καὶ τεκμήριο τῆς μετάστασής Της στὸν οὐρανό.
Η ΣΥΜΒΟΛΗ ΤΗΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΣΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ ΣΩΤΗΡΙΑΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Ἡ ἱερὴ μνήμη τῆς Κοιμήσεώς της Παναγίας μᾶς εἶναι, ὅπως εἴπαμε, μία καλὴ εὐκαιρία νὰ ἐκδηλώσει ὁ εὐσεβὴς λαὸς τῶν πιστῶν τὴν ἀγάπη, τὸν σεβασμό, καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη του πρὸς Αὐτήν, ἡ Ὁποία ὄντας ἄνθρωπος, ἀξιώθηκε νὰ γίνει τὸ τιμιότατο θεῖο δοχεῖο, τὸ ἱερότατο σκεῦος, ὥστε νὰ δεχτεῖ τὸν ἄπειρο Θεὸ στὸ καθαρότατο σαρκίο Της, νὰ κυοφορήσει τὸν ἄναρχο καὶ ἀναλλοίωτο Θεὸ στὴν τίμια γαστέρα Της, νὰ θρέψει τὸν ἀπόλυτα αὐτάρκη Θεὸ ἀπὸ τὰ παρθενικά Της αἵματα, νὰ κρατήσει στὰ σεπτά Της χέρια τὸν «ἀχώρητον παντί».
Τὸ ἱερὸ πρόσωπο τῆς Θεοτόκου ἀποτελεῖ, σύμφωνα μὲ τὴν ὀρθόδοξη θεολογία μας, μέρος τοῦ ἀπερινοήτου μυστηρίου τῆς Θείας Οἰκονομίας. Μετὰ τὸν Τριαδικὸ Θεὸ Αὐτὴ κατέστη τὸ κύριο πρόσωπο, τὸ ὁποῖο συνέβαλε οὐσιαστικὰ στὴν ὑλοποίηση τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Ἐκλέχτηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ ἀνάμεσα σὲ ἑκατομμύρια ἄλλα κορίτσια, ἀμέτρητων γενεῶν, ὡς ἡ καθαρότερη καὶ ἁγιότερη ἀνθρώπινη ὕπαρξη, προκειμένου νὰ γίνει Θεοτόκος. Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μᾶς λένε πὼς γιὰ τὴν ὑλοποίηση τοῦ σχεδίου τῆς σωτηρίας τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ὁ Θεὸς ἔδωσε τὸν Υἱὸ τοῦ τὸν μονογενῆ καὶ ἡ ἀνθρωπότητα ἔδωσε τὴν Παναγία. Στὸ ἱερὸ πρόσωπο Ἐκείνης ἔγινε ἡ μεγάλη συνάντηση Θεοῦ καὶ ἀνθρώπου. Μέσα στὸ παναγνὸ σῶμα Ἐκείνης ἔγινε ἡ μεγάλη καταλλαγὴ (Ἐφεσ.2:16) καὶ ἀπὸ αὐτὸ ξεκίνησε ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, ἡ ἀναδημιουργία καὶ ἡ θέωση τοῦ πεπτωκότος ἀνθρώπου.
Ὁ μεγάλος Πατέρας τῆς ἀρχαίας Ἐκκλησίας Εἰρηναῖος (+199) παραλλήλισε καὶ σύγκρινε τὴν Θεοτόκο μὲ τὴν προμήτορα τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴν Εὕα, ὥστε νὰ δείξει τὴ διαφορὰ μεταξύ τους. Ἡ παρθένος Εὕα δὲν ἔκαμε καλὴ χρήση τῶν θείων δωρεῶν καὶ δυνατοτήτων, ποὺ εἶχε λάβει ἀπὸ τὸ Θεό, ἀλλὰ τὰ χρησιμοποίησε γιὰ τὸ κακὸ καὶ τὴν καταστρατήγηση τοῦ θείου θελήματος. Ἡ αἰτία καὶ ἡ ρίζα τῆς ἀνταρσίας αὐτῆς ὑπῆρξε ὁ ἐγωισμὸς καὶ ἡ ἔπαρση. Ἂν ἐκείνη ὑπῆρξε φορέας τῆς ἀλαζονείας, ἡ Παναγία ὑπῆρξε τὸ πρότυπό της ὑπακοῆς καὶ τῆς ταπείνωσης. Ὁ ἱερὸς πατὴρ τονίζει πὼς «... ἡ Εὕα (ἔπρεπε) νὰ ἀποκατασταθῆ ἐν τὴ Μαρία, ἴνα μία παρθένος νὰ γίνη συνηγόρος ἄλλης παρθένου καὶ νὰ ἑξαλήψη τὴν ἀνυπακοὴν τῆς πρώτης διὰ τῆς παρθενικῆς ὑπακοῆς» (Εἴρ. Ἐπιδ. Ἀποστ. Κηρύγματος 32,33). Ἐπίσης ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων (+ 386) ἔγραψε πὼς «Δία παρθένου τῆς Εὕας ἦλθεν ὁ θάνατος, ἔδει διὰ παρθένου, μᾶλλον δὲ ἐκ παρθένου φανῆναι τὴν ζωὴν» (Κυρίλ. Ἱερ. Κατηχ. 12,ἰέ΄ ). Ἡ εὐλογημένη ρήση Της πρὸς τὸν ἄγγελο τοῦ εὐαγγελισμοῦ «ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου γένοιτο μοὶ κατὰ τὸ ρῆμα σου» (Λούκ.1: 38) ἀποτελεῖ σαφῶς τὴν πεμπτουσία τῆς συμβολῆς Της στὸ ἔργο τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ κόσμου.
Τὸ πρῶτο ἀνθρώπινο πλάσμα, στὸ ὁποῖο ἀποκαταστάθηκε ἡ ἀνθρώπινη φύση στὴν ἀρχαία προπτωτική της μορφὴ καὶ ὡραιότητα, ὑπῆρξε ἡ Θεοτόκος. Μὲ τὴν ἐπέλευση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κατὰ τὸν Εὐαγγελισμὸ (Λούκ.1: 35) καθαρίστηκε ἀπὸ τὸν ρύπο τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, τὸν ὁποῖο ἔφερε καὶ Αὐτὴ ἐκοῦσα, ὡς μέτοχός της ἀνθρώπινης φύσεως, καθιστώντας Τὴν πλέον ἄμωμη κηλίδος ὥστε, νὰ δεχτεῖ στὰ ἁγνὰ σπλάχνα Τῆς τὸ «πῦρ τῆς θεότητος » καὶ νὰ μὴν καεῖ. Ἀπὸ τότε ἔγινε ἡ «Κεχαριτωμένη», ἡ ἁγιοτέρα ὕπαρξη μετὰ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Στὸ πρόσωπό Της ἔγινε ἡ ἀπαρχὴ τῆς λυτρώσεως τοῦ κόσμου καὶ τῆς θεώσεως τοῦ ἀνθρώπου.
Ἡ συμβολὴ τῆς Παναγίας μας κατὰ τὴ διάρκεια τοῦ ἐπὶ γὴς ἀπολυτρωτικοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ ὑπῆρξε τεράστιο. Βρισκόταν συνεχῶς πλάι στὸν Λυτρωτή μας, ἀπὸ τὴ Γέννηση ὡς τὸ Πάθος, τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν Ἀνάληψη. Δοκίμασε, ὡς μητέρα, τὶς πίκρες τῶν παθημάτων τοῦ Θείου Γιοῦ της, μὲ ἀποκορύφωμα ἐκείνη τοῦ σταυρικοῦ θανάτου Του. Ἐνοίωσε κοντὰ Τοῦ τὴν ἀγωνία Ἐκείνου γιὰ τὴν ὑλοποίηση τοῦ θείου σχεδίου τῆς σωτηρίας τοῦ κόσμου. Σύμφωνα ἐπίσης μὲ τὴν ἀρχέγονη παράδοση τῆς Ἐκκλησία μᾶς Αὐτὴ ἦταν ποὺ ἐμψύχωνε τοὺς διωκόμενους πρώτους χριστιανοὺς τῆς νεαρᾶς Ἐκκλησίας τῶν Ἱεροσολύμων.
Κοντολογὶς ἡ ἐπὶ γὴς ζωὴ τῆς Παναγίας μᾶς ὑπῆρξε ἕνας συνεχὴς ἀγώνας καὶ προσφορὰ γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Αὐτὸ τὸ γνωρίζει πολὺ καλὰ ὁ πιστὸς λαὸς τοῦ Θεοῦ, γὶ΄ αὐτὸ ἀποδίδει στὴ Θεοτόκο, ἀπὸ τὴν ἀρχαιότητα ὡς σήμερα, ὕψιστη τιμή, τὴ μεγαλύτερη, μετὰ τὸν Τριαδικὸ Θεό. Πρέπει νὰ σημειωθεῖ ἐδῶ, πὼς μόνο ἡ Ὀρθοδοξία μᾶς ἀποδίδει τὴν δέουσα τιμὴ στὴν Μητέρα τοῦ Κυρίου μας.
Τὸ πρῶτο δεκαπενθήμερό του Αὐγούστου εἶναι ἀφιερωμένο στὴν Παναγία μας. Οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί, συμμετέχουμε καθημερινὰ στὶς ἀκολουθίες τῶν ὑπέροχων Παρακλητικῶν Κανόνων, νηστεύουμε, ἐξομολογούμαστε, κοινωνοῦμε. Τρέχουμε μὲ δάκρυα στὰ μάτια νὰ ἐναποθέσουμε σὲ Αὐτὴ τὶς δυσκολίες καὶ τὰ βάσανα τῆς ζωῆς μας, Τὴν παρακαλοῦμε μὲ ζέση ψυχῆς νὰ ἐλαφρώσει τὸν βαρὺ ζυγό μας, διότι πιστεύουμε ἀκράδαντα πὼς ἡ γλυκιὰ Θεομάνα καὶ μετὰ τὴν σεπτή Της Κοίμηση συνεχίζει νὰ ἀγαπᾶ καὶ νὰ νοιάζεται γιὰ μᾶς τοὺς ἀνθρώπους. Μέσα στὴ μεγάλη καρδιὰ Τῆς ὑπάρχει χῶρος γιὰ τὸν κάθε ἄνθρωπο, ὄχι μόνο γιὰ τοὺς πιστούς, ἀλλὰ καὶ γιὰ τοὺς ἁμαρτωλοὺς καὶ ἀσεβεῖς , ἀκόμα καὶ γιὰ τοὺς ὑβριστές Της! Ἡ μακάρια θέση Τῆς κοντὰ στὸν Υἱό Της καὶ Θεὸ μᾶς Ἰησοῦ Χριστό, τῆς δίνει τὴν εὐχέρεια νὰ προσεύχεται γιὰ τὸν καθένα μας, γιὰ κάθε μᾶς πρόβλημα. Τὰ ἀποτελέσματα τῶν βοηθειῶν Τῆς εἶναι ἁπτά. Γὶ΄ αὐτὸ ψάλλουμε στὸν περίφημο Μικρὸ Παρακλητικὸ Κανόνα πρὸς Αὐτήν: «Οὐδεὶς προστρέχων ἐπὶ σοῖ κατησχυμένος ἀπό σου ἐκπορεύεται, ἁγνὴ Παρθένε Θεοτόκε, ἂλλ΄ αἰτεῖται τὴν χάριν καὶ λαμβάνει τὸ δώρημα, πρὸς τὸ συμφέρον τῆς αἰτήσεως».
Πηγή: http://www.apostoliki-diakonia.gr/gr_main/catehism/theologia_zoi/themata.asp?cat=afier&contents=contents_Theotokos.asp&main=katixisi&file=8/8.1.3.htm
Πηγή:Ζωηφόρος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου