Ποῦ εἶδαν τόν "Χριστιανικό μεσαίωνα";

γράφει ὁ Στρατής Ἀνδριώτης
Προσφάτως, σέ κάποιο κείμενο μίας φυλλάδας πού περιέγραφε κάποιο ἄσχετο μέ τήν θρησκεία θέμα, ἀναγραφόταν ἐντελῶς «πλαγίως» ἡ φράση: «Χριστιανικός μεσαίωνας»! Θέλοντας πιθανῶς ὁ συγγραφέας νά δείξει τήν ἀντίθεσή του μέ τόν Χριστιανισμό καί τήν διάθεσή του νά τόν κατηγορήσει σέ κάθε δοθεῖσα εὐκαιρία.
Ἀναφορικά μέ αὐτό τό θέμα, ἄς ἐπισημανθεῖ ὅτι δέν ὑπῆρξε ποτέ μεσαίωνας στήν Ἀνατολή, ἀλλά μόνο στήν Δύση. Διότι στήν καθ’ ἠμᾶς Ἀνατολή ὑπῆρχε ἡ αὐτοκρατορία τῆς Νέας Ρώμης - Ρωμανία πού ἀργότερα μετά τήν πτώση της, μετονομάσθηκε σέ Βυζάντιο, ἐπειδή φοβήθηκαν οἱ κατακτητές τήν Δύσεως Φράγκοι, μήπως ἀναδειχθοῦν οἱ Ἕλληνες ὡς συνεχιστές τῆς Ρωμαϊκῆς αὐτοκρατορίας, πού οὕτως ἤ ἄλλως ἦταν ἐξελληνισμένη. Τό δέ –λεγόμενο- Βυζάντιο ἀπό τόν 7ο μ.Χ. αἵ. ἦταν καθαρά μία Ἑλληνοχριστιανική αὐτοκρατορία, πού ἄν καί δεχόταν συνεχῶς βάρβαρες ἐπιθέσεις ἀπό ἐπίδοξους κατακτητές, ὁ πολιτισμός τῆς ἦταν λαμπρότατος καί αὐτό ἀποδεικνύεται καί στίς ἡμέρες μας ἀπό ὅσους πολυπληθεῖς Ἕλληνες καί ἰδιαιτέρως ἀλλοεθνεῖς πραγματικούς ἱστορικούς δέν φοροῦν ἐσκεμμένα «παρωπίδες» καί δέν ἔχουν «κόμπλεξ» μέ κάθε τί Ἑλληνικό καί Χριστιανικό....
Εἶναι εὐρέως γνωστό ὅτι στήν Ἁγία Γραφή περιγράφεται ἡ ζωή, ἡ διδασκαλία, τά Πάθη καί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ὁ ὁποῖος ἦταν ὁ Ἴδιος ὁ Θεός πού Ἐνανθρωπήθηκε, ἐρχόμενος ἴνα σώσει τόν κόσμο, κηρύττοντας τήν Βασιλεία Τοῦ (Καινή Διαθήκη), πού ὅλα αὐτά προφητεύτηκαν γιά νά ἐκπληρωθοῦν στόν πρόσωπό Του αἰῶνες πρίν (Παλαιά Διαθήκη). Ἄραγε ποιά φράση (ἔστω καί μία) ἀπό τό πολυσέλιδο Βιβλίο τῆς Ἁγίας Γραφῆς, δεικνύει «μεσαίωνα» δήλ. σκοταδισμό, ὀπισθοδρόμηση, ὑπανάπτυξη καί ὅτι ἄλλο ὑπονοεῖ ἡ λέξη αὐτή γιά τούς δῆθεν σύγχρονους «προοδευτικούς». Μήπως τό «ὁ Θεός ἀγάπη ἐστί» (Ἅ΄Ἰω. 4,8), μήπως τό «ἀγαπᾶτε ἀλλήλους» (Ἰω. 13,34), μήπως τό «ἀνεχόμενοι ἀλλήλους ἐν ἀγάπη» (Ἔφ. 4,2), μήπως τό «ἀγαπᾶτε τούς ἐχθρούς ἠμῶν» (Μάτθ. 5,44), μήπως τό «ὅσα ἄν θέλετε ἴνα ποιῶσιν ὑμίν οἱ ἄνθρωποι, οὕτω καί ὑμεῖς ποιεῖται αὐτοῖς» (Μάτθ. 7,12), μήπως τό «πάντα ἠμῶν ἐν ἀγάπη γινέσθω» (Ἅ΄Κόρ. 16,14), μήπως τό «πράος καί ταπεινός ἐν τή καρδία» (Μάτθ. 11,29), μήπως τό «μή νοιώσεις μίσος γιά τόν ἀδελφό σου» (Λευϊτ. 19,17), μήπως τό «ὁ ἀναμάρτητος ὑμῶν πρῶτος τόν λίθον βαλέτω» (Ἰω. 8,7), μήπως τό «μή κρίνετε, ἴνα μή κριθῆτε» (Μάτθ. 7,1), μήπως τό «ἀλλήλους τά βάρη βαστάζετε» (Γάλ. 6,2), μήπως τό «εὐλογεῖτε καί μήν καταράσθε» (Ρώμ. 12,14), μήπως τό «Μακάριοι οἱ καθαροί τή καρδία» (Μάτθ. 5,8), μήπως τό «ἀδιαλείπτως προσεύχεσθαι» (Ἅ΄Θέσ. 5,17);
Ποιά φράση ἀπ’ ὅσες λέγει ὁ Χριστός δείχνει «μεσαίωνα»; Μήπως τό ὅτι δέν θά ὠφεληθεῖ ὅποιος κερδίσει τόν κόσμο ὅλο ἀλλά χάσει τήν ψυχή του, μήπως ἐπειδή λέγει ὅτι εἶναι σάν νά κάνεις καλό σέ Ἐκεῖνον, ἄν τρέφεις τόν πεινασμένο, ἄν ποτίσεις τόν διψασμένο, ἄν φιλοξενήσεις τόν ξένο, ἄν ντύσεις τόν γυμνό, ἄν ἐπισκεφτεῖς τόν ἀρρωστημένο καί τόν φυλακισμένο; Ἐπειδή σου ζητάει νά κάνεις τό καλό σέ ὅσους δέν μποροῦν νά σού τό ἀνταποδώσουν, δηλαδή σέ φτωχούς, ἀνάπηρους, τυφλούς; Μήπως ἐπειδή σου ζήτησε νά τηρήσεις τίς Ἐντολές, νά μή φονεύσεις, νά μή μοιχεύσεις, νά μήν κλέψεις, νά μήν ψευδομαρτυρήσεις, νά τιμᾶς τόν πατέρα σου καί τή μητέρα σου, ν’ ἀγαπήσεις τόν πλησίον σου ὅπως ἀγαπᾶς τόν ἑαυτό σου καί ἄν θέλεις νά γίνεις τέλειος, νά γίνεις φτωχός καί νά Τόν ἀκολουθήσεις; Μήπως ἐπειδή σου λέγει νά ἀγαπήσεις τόν Κύριό σου καί Θεό σου μέ ὅλη σου τήν καρδιά, μέ ὅλη σου τήν ψυχή, μέ ὅλη σου τήν διάνοια καί μέ ὅλη σου τήν δύναμη; Μήπως ἐπειδή σου λέγει νά μήν ἁμαρτάνεις, ἀλλά νά μετανοεῖς καί νά πιστεύεις στό Εὐαγγέλιο, νά κόβεις ἀπό τήν ρίζα τούς κακούς λογισμούς, τίς πονηρίες, πορνεῖες, μοιχεῖες, ἀσέλγεια, κλοπές, φόνους, πλεονεξίες, δολιότητες, βλασφημίες, ὑπερηφάνεια, ἀφροσύνη; Ἐπειδή σέ θέλει νά πεινᾶς καί νά διψᾶς γιά τήν ἀρετή, νά ἐλεεῖς, νά συγχωρεῖς, νά εἰρηνεύεις τούς ἀνθρώπους, νά εἶσαι εὐτυχής καί νά χαίρεις ὅταν σέ καταδιώκουν καί σέ συκοφαντοῦν γιά τήν ἀρετή καί τήν πίστη σου σ’ Ἐκεῖνον; Μήπως ἐπειδή σου ζητάει νά ταπεινωθεῖς, νά μήν ἐξυψώνεις τόν ἑαυτό σου καί νά μήν ὑποκρίνεσαι, νά μήν ὀργίζεσαι, νά μήν ἀντιστέκεσαι στόν κακό ἄνθρωπο, νά νηστεύεις, νά φυλάγεσαι ἀπό τήν πλεονεξία, νά ἀποφεύγεις τόν πλοῦτο καί νά μήν ἀποταμιεύεις ὑλικά στή γῆ, ἀλλά πνευματικά ἀγαθά στόν οὐρανό, φροντίζοντας γιά τήν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ; Μήπως ἐπειδή σου λέγει ὅτι ὅποιος πιστεύει σ’ Ἐκεῖνον καί τηρήσει τόν Λόγο Τοῦ μεταβαίνει ἀπό τόν θάνατο στή ζωή καί δέν θά ἰδεῖ ποτέ θάνατο; Αὐτά θεωροῦν μερικοί «μεσαίωνα»;
Ἄν πάλι κάποιοι «ἄμεμπτοι» σκανδαλίζονται ἐπειδή ἁμαρτάνουν κάποιοι συνάνθρωποί τους, κατ’ ὄνομα χριστιανοί, ἄς μήν παραβλέπουν τό «ἔκβαλε πρῶτον τήν δοκόν ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ σου καί τότε διαβλέψεις ἐκβαλεῖν τό κάρφος ἐκ τοῦ ὀφθαλμοῦ τοῦ ἀδελφοῦ σου» (Μάτθ. 7,5). Καί γιατί κρίνουν τόν Χριστιανισμό ἐξ’ αἰτίας κάποιων ἀνθρώπων ποῦ ἁμαρτάνουν; Μήπως θά ἦταν προτιμότερο, ὅσοι προσπαθοῦν νά διορθώσουν τά τοῦ κόσμου, νά χρησιμοποιήσουν ἔστω καί ἕνα ἀπό τά παραπάνω μικρά χωρία τῆς Ἁγίας Γραφῆς καί τοῦ Χριστιανισμοῦ ὡς τρόπο ζωῆς, καί τότε θά διαπιστώσουν ὅτι ὅλα σ’ αὐτό τόν κόσμο θά γίνουν ἀρεστά ὅπως ἐπιθυμοῦν. Διότι λέγει ὁ Χριστός ὅτι: «χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν» (Ιω. 15,4-5).
ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ-ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ