Οἱ πόλεις θέλουν κατοίκους, ὄχι παρεπιδημοῦντες

Ἐμεῖς, πού ἔχουμε ζήσει τήν Ἀθήνα καί τόν Πειραιᾶ τῆς περασμένης εἰκοσαετίας, περάσαμε χρόνια σέ πόλεις πού ζοῦσαν, πού ἀνέπνεαν, πού πάλευαν νά διώξουν τό καυσαέριο, ἀλλά εἶχαν καί τό δικό τους ἄρωμα καί χρῶμα.
Τώρα, μυρίζουν καθαριστικό τῶν πολυεθνικῶν καί ἀποσμητικό «Αἴρ γουίκ» μέ ἄρωμα «Ἐτζίαν μπρήηζ». Οἱ γειτονιές μας δέν εἶναι πιά γειτονιές, εἶναι τετράγωνα RbnB, κτήρια μέ ἀποστειρωμένα, μοντέρνα κουτάκια πού φιλοξενοῦν παραθεριστές μέ «φλίπ-φλόπ» καί «πάουερ μπάνκ»… Περπατᾶς στά Ἐξάρχεια, καί ἐκεῖ πού κάποτε συναντοῦσες τόν μπακάλη, τώρα βλέπεις μιά Ἱσπανίδα μέ GPS νά ψάχνει τό πιό κοντινό σοῦπερ μάρκετ. Τό Παγκράτι ἔγινε «Παγκράτι βίλατζ» καί τό Κουκάκι «Κουκάκι πλέις». Ὁ Πειραιᾶς, δέ, γεμίζει καθημερινά ἀπό μεταμορφωμένες πολυκατοικίες, πού λειτουργοῦν ἀποκλειστικά ὡς «λάξαρι ρούμς»…
Οἱ τουρίστες εἶναι, φυσικά, τῆς οἰκονομικῆς κατηγορίας «φέρε μαζί καί τόν καφέ σου.» Δέν πᾶνε σέ ταβέρνες, δέν ψωνίζουν στά μαγαζιά, δέν ἀφήνουν φράγκο... στήν τοπική ἀγορά. Θά τούς δεῖς νά τριγυρνοῦν στά σοῦπερ μάρκετ μέ ἕνα καρότσι γεμᾶτο ψωμί τοῦ τόστ, τυρί φέτες καί ἐμφιαλωμένα νερά, λές καί πᾶνε γιά ἐπιβίωση στόν Ὄλυμπο. Κάνουν διακοπές στό πιό ἡλιόλουστο μέρος τῆς Εὐρώπης καί ἀπολαμβάνουν μακαρόνια μέ τόνο στό μπαλκονάκι τοῦ Airbnb.

Οἱ παλιοί κάτοικοι, βέβαια, ἔχουν φύγει. Ὄχι γιατί δέν ἀγαποῦν τήν γειτονιά, ἀλλά γιατί ὁ ἰδιοκτήτης τους «τό ἔβαλε Airbnb». Κι ἔτσι, ἐνῷ κάποτε ἔβλεπες τή γιαγιά ἀπό τόν δεύτερο νά τινάζει τά χαλιά, τώρα βλέπεις μιά παρέα Ὁλλανδῶν νά φωτογραφίζει τήν θάλασσα ἀπό τό παράθυρο. Οἱ πολυκατοικίες μας μετατρέπονται σέ μικρά ξενοδοχεῖα, πού ἀλλάζουν ἔνοικο κάθε τόσο.

Ὁ Δῆμος, φυσικά, πανηγυρίζει. «Αὔξηση τουρισμοῦ! Οἰκονομική ἄνθηση!» λέει, ἐνῷ δίπλα του ὁ φούρναρης κλείνει γιατί «δέν ἔβγαινε τό νοίκι». Οἱ δρόμοι γεμίζουν βαλίτσες μέ ροδάκια καί ὁ ἦχος τους ἔχει ἀντικαταστήσει τό τραγούδι τῶν πουλιῶν. Ἡ Ἀθήνα ἔγινε «Αἰρμπιενμπούπολη», μιά πόλη-βιτρίνα, πού τή μέρα δείχνει φιλόξενη καί τή νύχτα μετράει κατσαρόλες στό «Μπούκινγκ».

Ὅσο γιά τόν Πειραιᾶ; Οἱ γειτονιές ἀδειάζουν. Τό κέντρο γίνεται «δωμάτια βαχυχρόνιας μισθώσεως» καί τά καταστήματα κλείνουν τό ἕνα πίσω ἀπό τό ἄλλο, καθώς ἡ κίνηση μεταφέρεται στά σοῦπερ μάρκετ καί τά πολυκαταστήματα τῶν πολυεθνικῶν. Οἱ τουρίστες φωτογραφίζουν τά γλαροπούλια, χωρίς νά ὑποψιάζονται ὅτι πετᾶνε λίγο πιό χαμηλά ἀπό τίς τιμές τῶν ἐνοικίων πού ἔχουν πάει στά σύννεφα.

 
Ἔτσι ζοῦμε πλέον, ἀνάμεσα σέ βαλίτσες μέ ροδάκια καί φοῦσκες ἀκινήτων. Μόνο πού στό τέλος, ὅταν φύγει καί ὁ τελευταίος «λόου μπάτζετ» τουρίστας, θά μείνουμε ἐμεῖς, οἱ ξενοίκιαστοι, οἱ ἐκτοπισμένοι, οἱ ἐντόπιοι τουριστικοί πόροι. Καί τότε ἴσως ξανανοίξει ἕνα καφενεῖο πού νά ψήνει ἑλληνικό καφέ καί ὄχι ποικιλία «ἀράμπικα» καί «φρέντο». Προχθές περπάτησα ἀπό Σύνταγμα μέχρι Κουκάκι καί δέν συνάντησα οὔτε ἕνα κατάστημα! Μόνο «καφέ» καί «μίνι μάρκετ».

 
Καί εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς μέ τούς ἀνέμελους δημάρχους καί τούς ἐπαγγελματίες –πλέον– ἀντιδημάρχους (μέ καλές ἀποδοχές) καί δημοτικούς σύμβουλος, πού πανηγυρίζουν γιά τήν μετεξέλιξη τῶν πόλεων σέ χώρους φιλοξενίας τουριστῶν χαμηλοῦ εἰσοδήματος καί δέν σκέπτονται ὅτι οἱ πόλεις δέν χρειάζονται παρεπιδημοῦντες ἀλλά κατοίκους.

Δημήτρης Καπράνος estia