Εφεσ. β΄ 14-22
Μια σπουδαία αλήθεια τονίζει ο Απόστολος στο ανάγνωσμα της Κυριακής. Αλήθεια που ικανοποιεί και συγκινεί τον κάθε συνειδητό πιστό Χριστιανό.
Αδελφοί, τονίζει, ο Χριστός είναι αυτός ο οποίος με την θυσία Του και το τίμιον αίμα Του έφερε την ειρήνη σε εμάς τους ανθρώπους.
Ο Χριστός είναι ο δημιουργός της ειρήνης. Και ενώ οι άνθρωποι χωρίζονταν μεταξύ τους σε δύο αντιμαχόμενα στρατόπεδα, τώρα Αυτός ένωσε σε ένα σώμα τους Ιουδαίους και τους Ειδωλολάτρες. Γκρέμισε τον τοίχο της εχθρότητας, κατέλυσε τον φραγμό της αντιπάθειας, αφού με την απολυτρωτική του θυσία κατήργησε τον ιουδαϊκό Νόμο με τις άπειρες τυπικές του διατάξεις και εντολές.
Τώρα πλέον δεν υπάρχει ο Νόμος και ο διχασμός, αλλά η συμφιλίωση δια του σταυρικού θανάτου. Έτσι με τον τρόπο αυτό ο Χριστός προσήγγισε τους δύο λαούς προς τον Πατέρα Του διά του Αγίου Πνεύματος. Ώστε λοιπόν τώρα «δεν είμαστε ξένοι και προσωρινοί κάτοικοι στην Βασιλεία του Θεού, αλλά συμπολίτες των αγίων που ευαρέστησαν σε Εκείνον και οικιακοί Του» (Εφεσ. β΄ 19).
Και συνεχίζει το Πνεύμα το Άγιον διά του Αποστόλου: Έχετε κτισθεί ως άλλοι ζωντανοί λίθοι επάνω στο θεμέλιο των Αποστόλων και των Προφητών, ενώ ακρογωνιαίος λίθος, αγκωνάρι που βαστάζει όλη την πνευματική οικοδομή, είναι ο Κύριος Ιησούς. Επάνω σε Αυτόν στηρίζεται και δια μέσου Αυτού η όλη οικοδομή της Εκκλησίας υψώνεται, ώστε να γίνει ναός άγιος, όπως τον θέλει ο Κύριος.
Και καταλήγει ως εξής το αποστολικό ανάγνωσμα: Διά της ενώσεώς σας, λοιπόν, με τον Κύριο, οικοδομείσθε και σεις μαζί με τους άλλους πιστούς για να γίνετε ναός άγιος και κατοικητήριο, στο οποίο θα κατοικεί ο Θεός Πατέρας με το Άγιον Πνεύμα (Εφεσ. β΄ 20 – 22).
Αυτά τα σπουδαία και καταπληκτικά σε θεολογικά νοήματα μας κηρύττει ο λόγος του Θεού αδελφοί μου.
Εμείς θα σταθούμε σε μία μόνο λέξη. Στη λέξη «Ακρογωνιαίος».
Αυτός ο ακρογωνιαίος λίθος του όλου οικοδομήματος δεν είναι άλλος από...
τον ίδιο τον Κύριο Ιησού Χριστό. Αυτός είναι η κεφαλή και ο αρχηγός της Εκκλησίας μας.
Βεβαίως η Εκκλησία περιέχει και το ανθρώπινο στοιχείο, αφού αποτελείται και από ανθρώπους (και δε θα μπορούσε βεβαίως να συμβαίνει και διαφορετικά). Κάποιες μάλιστα φορές από ανθρώπους με μεγάλες και αρκετές αδυναμίες. Η Κεφαλή όμως του Σώματος της Εκκλησίας, ο Ακρογωνιαίος λίθος του οικοδομήματός της, είναι αυτός ο Ιησούς Χριστός.
Γι’ αυτό και παρά τους πρόσκαιρους κλυδωνισμούς, τους οποίους κατά καιρούς υφίσταται, παρά την μανία και σατανικότητα των εχθρών της, η Εκκλησία, έμεινε, μένει και φυσικά θα παραμένει αήττητη και ένδοξη έως το τέλος της παγκόσμιας ιστορίας.
Η ίδια η ιστορική πραγματικότητα, αν θέλουμε βέβαια να βλέπουμε και να μελετούμε την ιστορία και την εξέλιξη των εθνών στη σωστή τους διάσταση, επιβεβαιώνει του λόγου το αληθές.
Και το συγκλονιστικό στο σημείο αυτό είναι οι ομολογίες στρατευμένων αθέων, απίστων και αντιχρίστων, οι οποίοι αναγκάζονται στο τέλος, είτε εν μετανοία, είτε εν συντριβή, να ομολογήσουν το «νενίκηκας με Ναζωραίε».
Και αφού έτσι έχουν, θέλοντας και μη τα πράγματα αδελφοί μου, γι’ αυτό δεν πρέπει ποτέ να χάνουμε το θάρρος μας και την πίστη μας. Δεν πρέπει ποτέ να μεμψιμοιρούμε αν βλέπουμε κάποιες φορές να θριαμβεύει το κακό και η αποστασία.
Όχι. Τον τελευταίο λόγο τον έχει ο Χριστός, ο οποίος «εξήλθεν νικών και ίνα νικήσει».
Εκείνο όμως που χρειάζεται εμείς οι ίδιοι να κάνουμε, είναι το να γίνει ο καθένας από εμάς άξιος να οικοδομηθεί επάνω στον Χριστό. Και για να γίνει τούτο, είναι φυσικά ανάγκη να καλλιεργήσουμε και να κατεργαστούμε τον εαυτό μας, ώστε ως ζωντανός λίθος ο καθένας να ομοιάζει κατά το δυνατόν προς τον ακρογωνιαίο, τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν.
Οπωσδήποτε η καλλιέργεια αυτή και η λείανση του χαρακτήρα μας, επόμενο είναι να χρειάζεται υπομονή και επιμονή στον ευλογημένο αγώνα. Στον αγώνα της πίστεως και της αρετής. Στην απόλυτη εφαρμογή των θείων εντολών, στην προσευχή, στην μυστηριακή ζωή και γενικώς σε όλη την ευλογημένη ζωή που μας προσφέρει η Εκκλησία μας και που την ονομάζουμε Ορθόδοξη πνευματικότητα.
Μόνο με αυτές τις προϋποθέσεις αφ’ ενός ο άνθρωπος οικοδομείται και εξαγιάζεται και αφ’ ετέρου το σύνολο των πιστών ενώνονται χάρις στον ζωοδότη Χριστό και μεταμορφώνονται.
Γίνονται όλοι μία κοινωνία αγάπης, μία «κοινωνία αγίων», ένας πνευματικός οίκος, ένα Σώμα.
Σ’ αυτή λοιπόν την Εκκλησία, στο Σώμα του Χριστού, στην αγία μας Ορθοδοξία μας αξιώνει η Χάρις του Θεού να ανήκουμε. Μεγάλη και αφάνταστη η τιμή, αλλά και επιτακτικό το καθήκον ώστε μέρα με την ημέρα να αποκτούμε τις αρετές και τα γνωρίσματα του Κυρίου, του Ακρογωνιαίου, για να επικοιδομούμαστε επάνω σε Εκείνον, ως λίθοι ζωντανοί και να γίνεται η Εκκλησία Του «Ναός άγιος εν Κυρίω»!
Αμήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου