Ἀπὸ τὴν «Βίβλο τοῦ Ψηφιακοῦ Μετασχηματισμοῦ 2020 - 2025» (ἔκδοση τοῦ Ὑπουργείου Ψηφιακῆς Διακυβέρνησης) πληροφορούμαστε ὅτι στόχος τῆς Κυβέρνησης εἶναι ὁ πλήρης, ὁ ἀπόλυτος ψηφιακὸς μετασχηματισμὸς κάθε πτυχῆς τῆς ζωῆς τοῦ πολίτη, δημόσιας (κοινωνικῆς) καὶ ἰδιωτικῆς (οἰκονομικῆς). Ὑπάρχει ἕνα στρατηγικὸ σχέδιο μὲ τὸ ὄνομα «Ψηφιακὴ Ἑλλάδα», γιὰ τὸ ὁποῖο ἐλάχιστα γνωρίζει ὁ ἑλληνικὸς λαός, ποὺ σταδιακά, βῆμα πρὸς βῆμα, ὁδηγεῖ στὸν πλήρη ψηφιακὸ μετασχηματισμὸ τῆς ζωῆς μας.
Σταδιακὰ καὶ μὲ σύστημα εἰσάγονται στὴ καθημερινότητά μας διάφορες τεχνολογικὲς ἐφαρμογές, ρυθμίσεις ψηφιοποίησης καὶ λειτουργικότητας τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης (Car Wallet, ψηφιοποίηση ὅλων τῶν ἐγγράφων ποὺ ἀφοροῦν τὴν κίνηση τῶν ὀχημάτων, IRIS payments, γιὰ online πληρωμὲς καὶ... μεταφορὲς χρημάτων μέσῳ κινητοῦ τηλεφώνου, myphoto, ψηφιοποίηση ἀντιγράφου ἀστυνομικῆς ταυτότητας κ.ἄ.). Μὲ τὶς ἐφαρμογὲς αὐτές, τεχνηέντως, ἀφ' ἑνὸς ὁδηγεῖται ὁ πολίτης σὲ σταδιακὴ κατάργηση τῶν συναλλαγῶν μὲ φυσικὸ χρῆμα καὶ ἀφ' ἑτέρου ἐξοικειώνεται μὲ τὴν ψηφιοποίηση τῶν κοινωνικῶν καὶ οἰκονομικῶν δοσοληψιῶν, μαθαίνοντας νὰ ἐξαρτᾶται γιὰ τὴν διεκπεραίωσή τους ἀπὸ τὸ κινητὸ smart τηλέφωνό του.
Ὅλες αὐτὲς οἱ ψηφιακὲς ὑπηρεσίες ποὺ διαφημίζονται ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση ὡς ἐξυπηρέτηση τοῦ πολίτη, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ μέρος ἀπὸ τὴν σταδιακὰ ἐκτελούμενη ψηφιακὴ ταυτοποίηση τῶν Ἑλλήνων, ὥστε νὰ διευκολυνθεῖ ἡ ἐπιβολὴ τῆς παγκόσμιας ψηφιακῆς διακυβέρνησης καὶ μέσῳ αὐτῆς ὁ παγκόσμιος ἔλεγχος τῶν λαῶν. Σ’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ κατατείνει, σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο, τὸ κυβερνητικὸ πρόγραμμα «Ψηφιακὴ Ἑλλάδα». Ἐκεῖ, κάτω ἀπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἐξυπηρέτησης τοῦ πολίτη, κρύβεται ἡ πραγματικὴ πρόθεσή της νὰ ὑπαχθεῖ κάθε δραστηριότητα τοῦ πολίτη ὑπὸ τὸν ἀπόλυτο ψηφιακὸ ἔλεγχο τοῦ κράτους.
Σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο συντελεῖται ἀκριβῶς τὸ ἴδιο. Οἱ πολιτικοὶ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων προωθοῦν μεθοδικά, ἐδῶ καὶ χρόνια, τὴν ὑποχρεωτική, ἐξαναγκαστικὴ ἄμεσα ἢ ἔμμεσα, ψηφιοποίηση ὅλων τῶν συναλλαγῶν, ἀποκλείοντας τὴ δυνατότητα κάποιας ἄλλης ἰσοδύναμης ἐναλλακτικῆς (μὴ ψηφιακῆς πάντως) δυνατότητας. Παροτρύνονται οἱ πολῖτες σὲ μία ἐξάρτηση ἀπὸ τὰ πληροφοριακὰ συστήματα, ποὺ καταγράφουν καὶ ἐπεξεργάζονται τὰ προσωπικά τους δεδομένα. Ὁδηγοῦνται στὸ νὰ ζοῦν σὲ μία παγκοσμιοποιημένη ψηφιακὴ κοινωνία, παραχωρῶντας πρόθυμα τὴν ἐλευθερία τους μὲ ἀντάλλαγμα τὴν εὐκολία, τὴν ἐξυπηρέτηση καὶ τὴν ταχύτητα.
Γι’ αὐτὸ ἡ Κυβερνητικὴ χρησιμοποιεῖ τὴν Πληροφορικὴ γιὰ τοὺς σκοπούς της. Τὸ μέσο εἶναι ἡ ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση.
Δὲν εἴμαστε ἀντίθετοι, οὔτε φοβικοὶ ἀπέναντι στὴν τεχνολογία. Ἡ τεχνολογία ἀπὸ μόνη της δὲν εἶναι οὔτε καλὴ οὔτε κακή. Ἡ χρήση της, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἠθικὴ ποιότητα καὶ τὶς προθέσεις τῶν ἐφαρμοστῶν της, τὴν κάνει καλὴ ἢ κακή.
Δὲν θέλουμε ὅμως νὰ εἴμαστε ἐξαρτημένοι ἀπὸ τὴν τεχνολογία. Ὄχι μόνο γιατί εἶναι ζήτημα ἐλευθερίας, ἀλλὰ καὶ γιατί, ὅποιος μονοπωλιακὰ θὰ τὴν κατέχει, θὰ μπορεῖ νὰ ἐλέγξει τὶς κοινωνίες μὲ ὅ,τι αὐτὸ σημαίνει.
Εἴμαστε σαφῶς ἀντίθετοι στὴν ὑποχρεωτικὴ χρήση τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης ἀπὸ τοὺς πολῖτες καὶ στὴν ὁπωσδήποτε ἄσκηση τῶν δικαιωμάτων τους μέσῳ αὐτῆς. Ἡ ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ παρέχεται ὑπὸ ὅρους προαιρετικότητας, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὅποιος, γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο (θρησκευτικό, πολιτικὸ ἢ συνειδήσεως) δὲν θέλει τὴ χρήση της, νὰ μπορεῖ νὰ ἔχει πρόσβαση καὶ ἐξυπηρέτηση ἀπὸ τὴ δημόσια διοίκηση ἐναλλακτικὰ καὶ μέσῳ ἄλλης ὁδοῦ, ἀναλογικῆς, πέραν ἐκείνης τῆς πύλης τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης.
Ἡ ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση πρέπει νὰ παρέχει πρόσβαση στὶς ἐπιγραμμικὲς δημόσιες ὑπηρεσίες τῆς χώρας σὲ ὅλους μὲ τὴ χρήση ἁπλῶν κωδικῶν, χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖται συγχρόνως καὶ ἡ κατοχὴ ἠλεκτρονικῆς (ψηφιακῆς) ταυτότητας, δηλαδὴ ταυτότητας μὲ ἠλεκτρονικὸ ἀποθηκευτικὸ μέσο. Αὐτὴ εἶναι ἡ θέση μας. Πιστοποίηση τοῦ πολίτη, ὄχι ὑποχρεωτικὰ διὰ τῆς ψηφιακῆς ταυτότητας, ἀλλὰ καὶ μέσῳ ἄλλων ἀναλογικῶν, ἀσφαλῶν βεβαίως καὶ ἀπλαστογράφητων, ταυτοτήτων. Ἀντὶ δὲ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, πρέπει, γιὰ ὅσους τὸν ἀρνοῦνται γιὰ λόγους θρησκευτικούς, ἐλευθερίας καὶ γενικότερα γιὰ λόγους πεποιθήσεων, νὰ ἐξασφαλιστεῖ δυνατότητα πιστοποίησης μὲ τὴ χρήση τῶν ἐπὶ μέρους τομεακῶν κωδικῶν (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κ.ἄ.,) ὅπως μέχρι σήμερα γίνεται.
Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάσταση. Ὁ κλοιὸς ὅλο καὶ σφίγγει. Σὲ λίγο θὰ ἔλθει καὶ τὸ εὐρωπαϊκὸ ψηφιακὸ πορτοφόλι (Digital Identity Wallet), στὴν ἀρχὴ προαιρετικὸ καὶ σὲ λίγο ὑποχρεωτικό. Αὐτὸ θὰ εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν ψηφιακὴ ταυτότητα. Θὰ τὰ περιέχει ὅλα κυριολεκτικὰ σὲ ἕνα. Ὄχι μόνο τὴν ψηφιακὴ ἀστυνομικὴ ταυτότητα καὶ τὸν ἀριθμό της, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ψηφιακὰ ἔγγραφα καὶ στοιχεῖα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καθημερινά, ὅπως ψηφιακὴ ὑπογραφή, ἄδεια ὁδήγησης, πιστοποιητικὰ ἐκπαίδευσης, διπλώματα καὶ ἄλλα πιστοποιητικὰ ἐκπαίδευσης, ταξιδιωτικὰ ἔγγραφα, δηλαδὴ διαβατήριο καὶ θεώρηση, ἰατρικὸ φάκελο καὶ ἰατρικὲς συνταγές, θὰ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἰδιότητα τοῦ κατόχου ὡς νόμιμου ἐκπρόσωπου ὀργανισμοῦ ἢ ἑταιρείας, θὰ ἐπιτρέπει στοὺς πολῖτες νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ μέσο αὐτὸ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ταυτότητά τους σὲ ἠλεκτρονικὲς πληρωμές, νὰ ἀνοίγουν τραπεζικοὺς λογαριασμούς, καθὼς καὶ θὰ περιλαμβάνει πρόσβαση σὲ παροχὲς κοινωνικῆς ἀσφάλισης, δυνατότητα ὑπογραφῆς συμβάσεων ἠλεκτρονικὰ καὶ ἄλλες ὑπηρεσίες, φυσικὰ καὶ οἰκονομικὲς μὲ τραπεζικὲς καὶ διατραπεζικὲς πληρωμές.
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει ὅτι πρόκειται γιὰ μιὰ ὑπερ-ταυτότητα, γιὰ ἕνα πανοπτικὸ ψηφιακὸ μέσο, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἐνεργεῖται ὅλη ἡ κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ζωὴ τοῦ πολίτη. Αὐτονόητο εἶναι ὅτι οἱ κίνδυνοι ἠλεκτρονικοῦ ἐλέγχου καὶ φακελώματος τοῦ πολίτη εἶναι πολλαπλάσιοι ἐκείνων ποὺ γεννᾶ ἡ ψηφιακὴ ταυτότητα καὶ τὸ τσιπάκι της.
Ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς δὲν μπορεῖ ἄλλο νὰ μένει ἀπαθής. Ἀντιλαμβάνεται μὲν μὲ τὸ ἀλάνθαστο αἰσθητήριό του ὅτι οἱ ἐλευθερίες του τίθενται ὑπὸ ἠλεκτρονικὸ ἔλεγχο, ἀλλὰ δὲν δείχνει νὰ ἔχει διαθέσεις οὐσιαστικῆς ἀντίστασης. Ἡ πρόσφατη τοποθέτηση τῆς ΔΙΣ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἀποπροσανατολίζει καὶ ἀποθαρρύνει. Οἱ ἀντιρρήσεις ὅσων εἶναι περισσότερο εὐαισθητοποιημένοι ἐκτονώνονται στὴ συμμετοχὴ σὲ ὁμιλίες καὶ συγκεντρώσεις κατὰ τῆς νέας ταυτότητας καὶ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ.
Πρόκειται ὅμως γιὰ δράσεις (συγκεντρώσεις καὶ ὁμιλίες) ἀπὸ κατακερματισμένα κέντρα λήψης ἀπόφασης καὶ δράσης, τὶς περισσότερες φορὲς μὲ κομματικὲς ἀναφορές.
Λείπει ἀπὸ τὸ προσκήνιο, ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῆς νέας ταυτότητας καὶ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, ἕνας ἑνωτικὸς φορέας ποὺ θὰ εἶναι ὑπεράνω ὅλων τῶν κομμάτων ποὺ (πρὸς τιμήν τους) ἔχουν τοποθετηθεῖ κατὰ τῶν μέτρων αὐτῶν. Ἕνας φορέας ποὺ θὰ εἶναι ὑπεράνω καὶ τῶν θρησκευτικῶν καὶ τῶν λοιπῶν κοινωνικῶν συσσωματώσεων ποὺ ἐπίσης τοποθετοῦνται ἀρνητικὰ ἀλλὰ καὶ ὑπεράνω κάθε μεμονωμένης ἐνέργειας καὶ δράσης.
Ἕνας τέτοιος φορέας ποὺ θὰ ἀναλάβει νὰ ἑνοποιήσει καὶ νὰ συντονίζει τὸν διασπασμένο σήμερα ἀγῶνα δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει κομματικὴ προέλευση. Τὰ κόμματα ἀπὸ τὴ φύση τους λειτουργοῦν διαιρετικά, ἔστω καὶ μὲ τὶς καλλίτερες προθέσεις. Οὔτε ἕνα σωματεῖο μπορεῖ νὰ προσφέρει τέτοια ἑνωτικὴ δράση.
Πρέπει νὰ ἱδρυθεῖ κάτι καινούριο στὸ ὁποῖο ὅλοι ἐπιβάλλεται νὰ ὑποταχθοῦμε. Στὸν φορέα αὐτὸν θὰ πρέπει καὶ τὰ κόμματα, τὰ σωματεῖα καὶ κάθε ἄλλη ὀργάνωση νὰ προστρέξουν καὶ νὰ βοηθήσουν. Ἑνωτικὰ καὶ δημοκρατικά. Τὸ πρᾶγμα θέλει συζήτηση καὶ ὀργάνωση. Δυὸ χρόνια τώρα στὴν κυριολεξία κοιμόμαστε.
Μία ἰδέα εἶναι νὰ ἀναλάβει αὐτὸ τὸ ἔργο ἡ «Σύναξη τῶν Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν». Μπορεῖ νὰ διευρυνθεῖ ὡς «Σύναξη Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ Λαϊκῶν».
Στόχος θὰ εἶναι ὁ φορέας αὐτὸς νὰ ὀργανώσει καὶ νὰ ἐκφράσει πανελλαδικὰ τὴν ἀντίθεση καὶ ἀντίσταση στὶς ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες καὶ τὸν Προσωπικὸ Ἀριθμό.
Δυνατότητα κάποιας τελεσφόρας νομικῆς δράσης (λ.χ. αἴτηση ἀκύρωσης τοῦ προεδρικοῦ διατάγματος ἢ τῶν ἐπὶ μέρους / ἀτομικῶν δυσμενῶν πράξεων ἐξ αἰτίας ἄρνησης χρήσης τοῦ Π.Α.) ὑπάρχει μὲν ἀλλὰ χωρὶς πολλὲς ἐλπίδες. Ἀφ' ἑνὸς τὰ ἐπιχειρήματα περί ἀντισυνταγματικότητας λόγῳ προσβολῆς τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας ἢ τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν ἢ προσωπικῶν δεδομένων ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ ἀπὸ τὸ ΣτΕ στὸ πλαίσιο τῶν αἰτήσεων ἀκυρώσεως τοῦ 2019 κατὰ τῆς ἀρχικῆς ΚΥΑ γιὰ τὶς ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες καὶ ἀφ' ἑτέρου δὲν ὑπάρχει στὴν Δικαιοσύνη πνεῦμα κατανόησης τῶν θέσεων καὶ τῶν προβληματισμῶν τῶν ἀρνητῶν τοῦ Π.Α. Τὴν «ταφόπλακα» ἔβαλε ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ.
Ἂν θὰ γίνει κάποια αἴτηση ἀκύρωσης (ὑπάρχει ἀκόμη ἡ προθεσμία), θὰ γίνει ἐν ἐπιγνώσει τοῦ ἀποτελέσματος, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀνακινήσει δημοσιογραφικὰ τὸ θέμα.
Παρὰ ταῦτα, δὲν θὰ ἦταν ἀνώφελο νὰ ἐπιχειρηθεῖ καὶ αὐτὴ ἡ νομικὴ ἐνέργεια, ἔστω καὶ ἂν κινδυνεύουμε ἀπὸ μία ἀκόμη ἀπόρριψη, ποὺ θὰ καταστήσει τὴ νομολογία πάγια.
Στὴν αἴτηση ἀκυρώσεως μπορεῖ νὰ ἀξιοποιηθεῖ καὶ τὸ ἐπιχείρημα ποὺ συνάγεται ἀπὸ τὸν Κανονισμὸ (ΕΕ) 910/2014 (ἀφορᾶ τὴ θέσπιση εὐρωπαϊκοῦ πλαισίου γιὰ τὴν ψηφιακὴ ταυτότητα), ὅπως τροποποιήθηκε τὸν Ἀπρίλιο 2024 μὲ τὸν Κανονισμὸ (ΕΕ) 2024/1183 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου καὶ τοῦ Συμβουλίου τῆς 11ης Ἀπριλίου 2024. Μὲ τὸν Κανονισμὸ αὐτό, πέραν τῆς γνωστῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτοποίησης μὲ μία ψηφιακὴ ταυτότητα - κάρτα, ὅπως αὐτὴ ποὺ διανέμεται στὴν Ἑλλάδα, προβλέπεται ἡ ἔκδοση καὶ χορήγηση ἀπὸ τὰ κράτη μέλη καὶ ἑνὸς ἄλλου μέσου ταυτοποίησης, μὲ πολὺ περισσότερες δυνατότητες ἀποθήκευσης πληροφοριῶν καὶ μέσων ταυτοποίησης. Πρόκειται γιὰ τὸ «εὐρωπαϊκὸ πορτοφόλι ψηφιακῆς ταυτότητας».
Θὰ περίμενε κανεὶς ὅτι ὁ Κανονισμὸς αὐτὸς διαμορφώνει τὴ χρήση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ψηφιακοῦ πορτοφολιοῦ ὡς ὑποχρεωτική.
Δὲν εἶναι ὅμως ἔτσι. Ἀντίθετα, διακηρύσσει καὶ ἐπιβάλλει προαιρετικότητα στὴ χρήση. Τίποτα βέβαια δὲν ἀποκλείει στὸ μέλλον νὰ γίνει ὑποχρεωτικό. Μὲ τὸ παρὸν ὅμως πλαίσιο, ὅποιος πολίτης δὲν τὸ θέλει, τὸ ἀπορρίπτει, χωρὶς αὐτὸ νὰ παράγει κάποιες δυσάρεστες συνέπειες γι’ αὐτόν, ὅπως ἀποκλεισμὸ ἀπὸ εὐχέρειες καὶ δυνατότητες σὲ διάφορες ὑπηρεσίες καὶ δικαιώματα.
Ὁ Κανονισμὸς τὸ πρόβλεψε καθαρὰ αὐτὸ στὸ ἄρθρο 5α παρ. 15, ὅπου ἐπὶ λέξει ὁρίζει: «Ἡ χρήση τῶν εὐρωπαϊκῶν πορτοφολιῶν ψηφιακῆς ταυτότητας εἶναι ἐθελοντική. Μὲ κανέναν τρόπο δὲν περιορίζεται οὔτε ἀποθαρρύνεται ἡ πρόσβαση σὲ δημόσιες καὶ ἰδιωτικὲς ὑπηρεσίες, ἡ πρόσβαση στὴν ἀγορὰ ἐργασίας καὶ ἡ ἐπιχειρηματικὴ ἐλευθερία γιὰ τὰ φυσικὰ ἢ νομικὰ πρόσωπα ποὺ δὲν χρησιμοποιοῦν εὐρωπαϊκὰ πορτοφόλια ψηφιακῆς ταυτότητας. Παραμένει δυνατὴ ἡ πρόσβαση σὲ δημόσιες καὶ ἰδιωτικὲς ὑπηρεσίες μὲ ἄλλα ὑφιστάμενα μέσα ταυτοποίησης καὶ ἐπαλήθευσης ταυτότητας.» Τὸ ἴδιο πλέον ἀναπτυγμένα ἐπαναλαμβάνεται στὶς παραγράφους 15, 34 καὶ 57 τοῦ Προοιμίου.
Οἱ παραπάνω προβλέψεις προαιρετικότητας σὲ ἕνα τόσο σπουδαῖο νομοθετικὸ κείμενο τῆς ΕΕ δὲν εἶναι ἀδιάφορες. Ἐνδιαφέρουν ὡς ἐπιχείρημα γιὰ τὴν ἀπόκρουση καὶ κατάρριψη τῆς ὑποχρεωτικότητας ποὺ μὲ ἀπολυτότητα καὶ αὐταρχικὸ τρόπο, θὰ ἔλεγα καὶ φασιστικό -στὸ βαθμὸ ποὺ δὲν ὑπολογίζει τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ δυνατότητα ἐπιλογῆς τοῦ πολίτη, ἐπιβάλλει ἡ Κυβέρνηση τόσο τὴν νέα ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα, ὅσο καὶ τὸν συνδεόμενο μαζί της Προσωπικὸ Ἀριθμό.
Ὁ Κανονισμὸς τῆς ΕΕ γιὰ τὸ ψηφιακὸ πορτοφόλι παρέχει δυνατότητα γιὰ πιστοποίηση μὲ ἄλλες ἐναλλακτικὲς λύσεις καὶ δὲν ὑποχρεώνει, ἀκριβῶς γιατί ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐπιβολὴ τῆς ὑποχρεωτικότητας ὡς ἀσύμβατη μὲ τὶς ἐλευθερίες καὶ τὰ δικαιώματα. Δὲν ξέρουμε ἂν τὸ κάνει ἀπὸ δημοκρατικότητα ἢ ἀπὸ ἀνάγκη ἢ γιὰ νὰ φέρει ἀργότερα καὶ πονηρὰ τὴν ὑποχρεωτικότητα. Θὰ δείξει ὁ καιρός. Ἐπὶ τοῦ παρόντος ὅμως δίνει δυνατότητα ἐπιλογῆς. Προστατεύει τὸν πολίτη καὶ ὑποχρεώνει τὰ κράτη νὰ βροῦν γιὰ τοὺς ἀντίθετους ἐναλλακτικὲς λύσεις.
Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἀνεκμετάλλευτο στὸν ἀγῶνα ποὺ δίνουμε κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας τῶν ψηφιακῶν ταυτοτήτων στὴν Ἑλλάδα. Πρέπει νὰ ἀντιτάξουμε στὴν Κυβέρνηση ὅτι οἱ ἴδιοι λόγοι, ἡ ἴδια λογικὴ καὶ ἐπιχειρηματολογία ποὺ ἐπέβαλαν τὴν προαιρετικότητα στὰ ψηφιακὰ εὐρωπαϊκὰ πορτοφόλια ἐπιβάλλουν νὰ γίνει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὶς ἑλληνικὲς ψηφιακὲς ταυτότητες. Δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν γιὰ διαφορετικὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ταυτοποίησης διαφορετικὲς ἀντιμετωπίσεις. Ἡ προαιρετικότητα εἶναι ἡ δημοκρατικὴ λύση.
Πρέπει λοιπὸν στὸν ἀγῶνα ποὺ δίνουμε κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας νὰ ἀξιοποιήσουμε κατάλληλα τὸ παραπάνω ἐπιχείρημα ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχει ἀξιοποιηθεῖ
Αὐτὸ ὅμως τὸ ὁποῖο κατὰ βάση προτείνει ἡ «Ἑπόμενη Μέρα» εἶναι μία δυνατή, πανελλήνια, πολιτικὴ κίνηση, ἕνα ἐγχείρημα, τὸ ὁποῖο θὰ ἀναλάβει ὁ παραπάνω προτεινόμενος φορέας τῆς «Σύναξης» ὑπὸ τὴν αἰγίδα της.
Ἡ «Ἑπόμενη Μέρα» προτείνει νὰ ἀναληφθεῖ ἀπὸ τὸν φορέα αὐτόν, μὲ τὴ δέουσα σοβαρότητα, πρωτοβουλία συλλογῆς ὑπογραφῶν στὸ πλαίσιο τῆς συνταγματικῆς ἐπιταγῆς γιὰ λαϊκὴ νομοθετικὴ πρωτοβουλία τοῦ ἄρθρου 73 παρ. 6 Συντάγματος.
Συγκεκριμένα, τὸ ἄρθρο 73 παρ. 6 ὁρίζει: «Μὲ ὑπογραφὴ 500.000 πολιτῶν ποὺ ἔχουν δικαίωμα ψήφου, μποροῦν νὰ κατατίθενται ἕως δύο ἀνὰ κοινοβουλευτικὴ περίοδο προτάσεις νόμων στὴ Βουλή, οἱ ὁποῖες μὲ ἀπόφαση τοῦ Προέδρου της παραπέμπονται στὴν οἰκεία κοινοβουλευτικὴ ἐπιτροπὴ πρὸς ἐπεξεργασία καὶ ἐν συνεχείᾳ εἰσάγονται ὑποχρεωτικὰ πρὸς συζήτηση καὶ ψήφιση στὴν Ὁλομέλεια τοῦ Σώματος. Οἱ προτάσεις νόμων τοῦ προηγουμένου ἄρθρου δὲν μπορεῖ νὰ ἀφοροῦν θέματα δημοσιονομικά, ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ ἐθνικῆς ἄμυνας. Νόμος ὁρίζει τοὺς ὅρους καὶ τὶς προϋποθέσεις τῆς παρούσας παραγράφου».
Βέβαια, παρὰ τὴν πάροδο ἄνω τῶν πέντε ἐτῶν, ὁ ἐκτελεστικὸς τῆς παραπάνω συνταγματικῆς διάταξης νόμος δὲν ἔχει ἐκδοθεῖ καὶ ἔτσι ἡ παραπάνω διάταξη εἶναι ἀνενεργὸς καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀσκηθεῖ μὲ βάση αὐτὴ ἡ λαϊκὴ νομοθετικὴ πρωτοβουλία.
Μποροῦμε ὅμως νὰ «χρησιμοποιήσουμε» τὴν συνταγματικὴ πρόβλεψη καὶ νὰ πιέσουμε πολιτικὰ τὴν Κυβέρνηση μὲ τὴ συλλογὴ τοὐλάχιστον 500.000 ὑπογραφῶν, κάτω ἀπὸ ἕνα κείμενο ποὺ θὰ διατυπώνει -μὲ καθαρὰ πολιτικὰ καὶ δημοκρατικὰ ἐπιχειρήματα- τὴν παλλαϊκὴ ἀξίωση (500.000 ὑπογραφὲς δικαιολογοῦν τὸν παλλαϊκὸ χαρακτῆρα) νὰ προχωρήσει ἡ Κυβέρνηση σὲ τροποποιητικὴ νομοθετικὴ ρύθμιση, μὲ βάση τὴν ὁποία ὅσοι προβάλλουν λόγους ἀντίρρησης καὶ ἄρνησης στὴ λήψη τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας καὶ στὴ χρήση τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ (θρησκευτικούς, ἐλευθερίας καὶ γενικότερα λόγους πεποιθήσεων), θὰ ἐξαιροῦνται τῆς ὑποχρεωτικότητας τῶν μέτρων αὐτῶν. Στὸ ἑξῆς γι’ αὐτοὺς ἡ πιστοποίησή τους δὲν θὰ γίνεται ὑποχρεωτικὰ διὰ τῆς ψηφιακῆς ταυτότητας, ἀλλὰ καὶ μέσῳ ἄλλων ἀναλογικῶν, ἀσφαλῶν βεβαίως καὶ ἀπλαστογράφητων, ταυτοτήτων. Ἀντὶ δὲ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, θὰ πρέπει νὰ ἐξασφαλιστεῖ δυνατότητα πιστοποίησης μὲ τὴ χρήση τῶν ἐπὶ μέρους τομεακῶν κωδικῶν (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κ.ἄ.,) ὅπως μέχρι σήμερα γίνεται.
Ἡ αἰτιολόγηση τῆς ἄρνησης θὰ πρέπει νὰ γίνεται μὲ λελογισμένη ἀναφορὰ στοὺς κινδύνους ἐλέγχου καὶ ἀνελευθερίας ἀπὸ τὸν ἐπιχειρούμενο ψηφιακὸ μετασχηματισμὸ τῆς ζωῆς μας. Ἀναφορὰ σὲ χάραγμα, 666 καὶ ἀντίχριστο κατὰ τὴ γνώμη μας δὲν πρέπει νὰ γίνει.
Ἡ συλλογὴ τῶν 500.000 καὶ ἄνω ὑπογραφῶν ἀντίρρησης θὰ εἶναι ἕνα μεγάλο πολιτικὸ μέσο πίεσης. Κάτι ἀνάλογο μὲ αὐτὸ ποὺ πέτυχε ἡ Μαρία Καρυστιανοῦ μὲ τὴ συλλογὴ 1.500.000 ὑπογραφῶν. Ὅσο πιὸ πολλὲς ὑπογραφὲς συγκεντρώσει καὶ ὁ φορέας, τόσο μεγαλύτερη θὰ εἶναι καὶ ἡ διαπραγματευτική του δύναμη ἔναντι τῆς Κυβέρνησης καὶ τῶν κομμάτων τῆς ἀντιπολίτευσης. Ἀρκεῖ ὁ λόγος μας νὰ εἶναι σοβαρὸς καὶ ἑνωτικὸς μὲ τὶς περισσότερες πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς δυνάμεις. Πολλοὶ θὰ σπεύσουν, ἀκόμη καὶ γιὰ κομματικὰ ὀφέλη, νὰ μᾶς ὑποστηρίξουν.
Ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα ποὺ πρέπει νὰ λυθεῖ εἶναι ὁ τρόπος συλλογῆς τῶν ὑπογραφῶν. Αὐτὸ θὰ τὸ ἔλυνε ὁ ἐκτελεστικὸς νόμος ποὺ προβλέπει τὸ ἄρθρο 73 παρ. 6 Συντ. ἀλλὰ ἡ Κυβέρνηση σκόπιμα ἀποφεύγει νὰ τὸ κάνει.
Πρέπει νὰ εἶναι εὐαπόδεικτο ὅτι ἡ ὑπογραφὴ καὶ τὰ παρατιθέμενα στοιχεῖα τοῦ ὑπογραφέα εἶναι γνήσια.
Μία λύση εἶναι, κάθε ὑπογραφὴ νὰ τίθεται ἐπὶ κειμένου ὑπεύθυνης δήλωσης μὲ βεβαίωση τοῦ γνησίου τῆς ὑπογραφῆς ἀπὸ τὸ ΚΕΠ ἢ μέσῳ τοῦ e-gov. Εἶναι ἀσφαλέστατη ἀλλὰ ἡ γραφειοκρατία ποὺ ἀπαιτεῖ πολλοὺς θὰ τοὺς ἀποτρέψει.
Προτιμότερο εἶναι νὰ τίθεται ἡ ὑπογραφὴ κάτω ἀπὸ τὸ σχετικὸ κείμενο διαδικτυακὰ μέσῳ μιᾶς ἀξιόπιστης on line πλατφόρμας, ὅπως ἀκριβῶς αὐτῆς ποὺ χρησιμοποίησε ἡ Μαρία Καρυστιανοῦ (δηλαδὴ τὴν change.org) καὶ κανεὶς δὲν τόλμησε νὰ ἀμφισβητήσει τὴ γνησιότητα.
Στόχος θὰ εἶναι: Ὅσο πιὸ πολλὲς ὑπογραφές, πάνω ἀπὸ 1.000.000 ἀνθρώπων, ὥστε νὰ ἐξαναγκασθεῖ ἡ Κυβέρνηση νὰ σεβαστεῖ μὲ νομοθετικὴ πρωτοβουλία τοὺς 1.000.000 πολῖτες ποὺ στηρίζουν τὸ αἴτημα γιὰ ἐναλλακτικὴ καὶ μὴ ὑποχρεωτικὴ πιστοποίηση.
Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπολύτως νόμιμο πολιτικὸ (καὶ ὄχι κομματικὸ) ἐγχείρημα, ποὺ λειτουργεῖ ἀκριβῶς μέσα στὴν καρδιὰ τῆς δημοκρατίας. Ὁ λαὸς ἐκφράζεται ἄμεσα χωρὶς κομματικοὺς διαμεσολαβητὲς καὶ διαπραγματεύεται μὲ τὴν Κυβέρνηση γιὰ τὸ αἴτημά του μὲ ὅπλο τὴν μαζικότητα τοῦ ἐγχειρήματος.
Πέραν ὅλων αὐτῶν, ἡ ὅλη διαδικασία τῶν ὑπογραφῶν θὰ δώσει εὐκαιρίες γιὰ νὰ γνωστοποιηθοῦν καὶ νὰ ἐξηγηθοῦν σὲ περισσότερους κύκλους πολιτῶν (ὄχι στενὰ τῶν θρησκευόμενων) οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους πρέπει οἱ πολῖτες νὰ ἀντιστέκονται στὴν ψηφιακὴ σκλαβιά.
Σταδιακὰ καὶ μὲ σύστημα εἰσάγονται στὴ καθημερινότητά μας διάφορες τεχνολογικὲς ἐφαρμογές, ρυθμίσεις ψηφιοποίησης καὶ λειτουργικότητας τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης (Car Wallet, ψηφιοποίηση ὅλων τῶν ἐγγράφων ποὺ ἀφοροῦν τὴν κίνηση τῶν ὀχημάτων, IRIS payments, γιὰ online πληρωμὲς καὶ... μεταφορὲς χρημάτων μέσῳ κινητοῦ τηλεφώνου, myphoto, ψηφιοποίηση ἀντιγράφου ἀστυνομικῆς ταυτότητας κ.ἄ.). Μὲ τὶς ἐφαρμογὲς αὐτές, τεχνηέντως, ἀφ' ἑνὸς ὁδηγεῖται ὁ πολίτης σὲ σταδιακὴ κατάργηση τῶν συναλλαγῶν μὲ φυσικὸ χρῆμα καὶ ἀφ' ἑτέρου ἐξοικειώνεται μὲ τὴν ψηφιοποίηση τῶν κοινωνικῶν καὶ οἰκονομικῶν δοσοληψιῶν, μαθαίνοντας νὰ ἐξαρτᾶται γιὰ τὴν διεκπεραίωσή τους ἀπὸ τὸ κινητὸ smart τηλέφωνό του.
Ὅλες αὐτὲς οἱ ψηφιακὲς ὑπηρεσίες ποὺ διαφημίζονται ἀπὸ τὴν Κυβέρνηση ὡς ἐξυπηρέτηση τοῦ πολίτη, δὲν εἶναι τίποτα ἄλλο, παρὰ μέρος ἀπὸ τὴν σταδιακὰ ἐκτελούμενη ψηφιακὴ ταυτοποίηση τῶν Ἑλλήνων, ὥστε νὰ διευκολυνθεῖ ἡ ἐπιβολὴ τῆς παγκόσμιας ψηφιακῆς διακυβέρνησης καὶ μέσῳ αὐτῆς ὁ παγκόσμιος ἔλεγχος τῶν λαῶν. Σ’ αὐτὸ τὸ σκοπὸ κατατείνει, σὲ ἐθνικὸ ἐπίπεδο, τὸ κυβερνητικὸ πρόγραμμα «Ψηφιακὴ Ἑλλάδα». Ἐκεῖ, κάτω ἀπὸ τὸ πρόσχημα τῆς ἐξυπηρέτησης τοῦ πολίτη, κρύβεται ἡ πραγματικὴ πρόθεσή της νὰ ὑπαχθεῖ κάθε δραστηριότητα τοῦ πολίτη ὑπὸ τὸν ἀπόλυτο ψηφιακὸ ἔλεγχο τοῦ κράτους.
Σὲ παγκόσμιο ἐπίπεδο συντελεῖται ἀκριβῶς τὸ ἴδιο. Οἱ πολιτικοὶ τῆς Νέας Τάξης Πραγμάτων προωθοῦν μεθοδικά, ἐδῶ καὶ χρόνια, τὴν ὑποχρεωτική, ἐξαναγκαστικὴ ἄμεσα ἢ ἔμμεσα, ψηφιοποίηση ὅλων τῶν συναλλαγῶν, ἀποκλείοντας τὴ δυνατότητα κάποιας ἄλλης ἰσοδύναμης ἐναλλακτικῆς (μὴ ψηφιακῆς πάντως) δυνατότητας. Παροτρύνονται οἱ πολῖτες σὲ μία ἐξάρτηση ἀπὸ τὰ πληροφοριακὰ συστήματα, ποὺ καταγράφουν καὶ ἐπεξεργάζονται τὰ προσωπικά τους δεδομένα. Ὁδηγοῦνται στὸ νὰ ζοῦν σὲ μία παγκοσμιοποιημένη ψηφιακὴ κοινωνία, παραχωρῶντας πρόθυμα τὴν ἐλευθερία τους μὲ ἀντάλλαγμα τὴν εὐκολία, τὴν ἐξυπηρέτηση καὶ τὴν ταχύτητα.
Γι’ αὐτὸ ἡ Κυβερνητικὴ χρησιμοποιεῖ τὴν Πληροφορικὴ γιὰ τοὺς σκοπούς της. Τὸ μέσο εἶναι ἡ ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση.
Δὲν εἴμαστε ἀντίθετοι, οὔτε φοβικοὶ ἀπέναντι στὴν τεχνολογία. Ἡ τεχνολογία ἀπὸ μόνη της δὲν εἶναι οὔτε καλὴ οὔτε κακή. Ἡ χρήση της, σὲ συνδυασμὸ μὲ τὴν ἠθικὴ ποιότητα καὶ τὶς προθέσεις τῶν ἐφαρμοστῶν της, τὴν κάνει καλὴ ἢ κακή.
Δὲν θέλουμε ὅμως νὰ εἴμαστε ἐξαρτημένοι ἀπὸ τὴν τεχνολογία. Ὄχι μόνο γιατί εἶναι ζήτημα ἐλευθερίας, ἀλλὰ καὶ γιατί, ὅποιος μονοπωλιακὰ θὰ τὴν κατέχει, θὰ μπορεῖ νὰ ἐλέγξει τὶς κοινωνίες μὲ ὅ,τι αὐτὸ σημαίνει.
Εἴμαστε σαφῶς ἀντίθετοι στὴν ὑποχρεωτικὴ χρήση τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης ἀπὸ τοὺς πολῖτες καὶ στὴν ὁπωσδήποτε ἄσκηση τῶν δικαιωμάτων τους μέσῳ αὐτῆς. Ἡ ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση μπορεῖ καὶ πρέπει νὰ παρέχεται ὑπὸ ὅρους προαιρετικότητας, μὲ τὴν ἔννοια ὅτι ὅποιος, γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο (θρησκευτικό, πολιτικὸ ἢ συνειδήσεως) δὲν θέλει τὴ χρήση της, νὰ μπορεῖ νὰ ἔχει πρόσβαση καὶ ἐξυπηρέτηση ἀπὸ τὴ δημόσια διοίκηση ἐναλλακτικὰ καὶ μέσῳ ἄλλης ὁδοῦ, ἀναλογικῆς, πέραν ἐκείνης τῆς πύλης τῆς ἠλεκτρονικῆς διακυβέρνησης.
Ἡ ἠλεκτρονικὴ διακυβέρνηση πρέπει νὰ παρέχει πρόσβαση στὶς ἐπιγραμμικὲς δημόσιες ὑπηρεσίες τῆς χώρας σὲ ὅλους μὲ τὴ χρήση ἁπλῶν κωδικῶν, χωρὶς νὰ ἀπαιτεῖται συγχρόνως καὶ ἡ κατοχὴ ἠλεκτρονικῆς (ψηφιακῆς) ταυτότητας, δηλαδὴ ταυτότητας μὲ ἠλεκτρονικὸ ἀποθηκευτικὸ μέσο. Αὐτὴ εἶναι ἡ θέση μας. Πιστοποίηση τοῦ πολίτη, ὄχι ὑποχρεωτικὰ διὰ τῆς ψηφιακῆς ταυτότητας, ἀλλὰ καὶ μέσῳ ἄλλων ἀναλογικῶν, ἀσφαλῶν βεβαίως καὶ ἀπλαστογράφητων, ταυτοτήτων. Ἀντὶ δὲ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, πρέπει, γιὰ ὅσους τὸν ἀρνοῦνται γιὰ λόγους θρησκευτικούς, ἐλευθερίας καὶ γενικότερα γιὰ λόγους πεποιθήσεων, νὰ ἐξασφαλιστεῖ δυνατότητα πιστοποίησης μὲ τὴ χρήση τῶν ἐπὶ μέρους τομεακῶν κωδικῶν (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κ.ἄ.,) ὅπως μέχρι σήμερα γίνεται.
Αὐτὴ εἶναι ἡ κατάσταση. Ὁ κλοιὸς ὅλο καὶ σφίγγει. Σὲ λίγο θὰ ἔλθει καὶ τὸ εὐρωπαϊκὸ ψηφιακὸ πορτοφόλι (Digital Identity Wallet), στὴν ἀρχὴ προαιρετικὸ καὶ σὲ λίγο ὑποχρεωτικό. Αὐτὸ θὰ εἶναι κάτι πολὺ περισσότερο ἀπὸ τὴν ψηφιακὴ ταυτότητα. Θὰ τὰ περιέχει ὅλα κυριολεκτικὰ σὲ ἕνα. Ὄχι μόνο τὴν ψηφιακὴ ἀστυνομικὴ ταυτότητα καὶ τὸν ἀριθμό της, ἀλλὰ καὶ ὅλα τὰ ἄλλα ψηφιακὰ ἔγγραφα καὶ στοιχεῖα ποὺ χρησιμοποιοῦνται καθημερινά, ὅπως ψηφιακὴ ὑπογραφή, ἄδεια ὁδήγησης, πιστοποιητικὰ ἐκπαίδευσης, διπλώματα καὶ ἄλλα πιστοποιητικὰ ἐκπαίδευσης, ταξιδιωτικὰ ἔγγραφα, δηλαδὴ διαβατήριο καὶ θεώρηση, ἰατρικὸ φάκελο καὶ ἰατρικὲς συνταγές, θὰ ἐπιβεβαιώνει τὴν ἰδιότητα τοῦ κατόχου ὡς νόμιμου ἐκπρόσωπου ὀργανισμοῦ ἢ ἑταιρείας, θὰ ἐπιτρέπει στοὺς πολῖτες νὰ χρησιμοποιοῦν τὸ μέσο αὐτὸ γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώνουν τὴν ταυτότητά τους σὲ ἠλεκτρονικὲς πληρωμές, νὰ ἀνοίγουν τραπεζικοὺς λογαριασμούς, καθὼς καὶ θὰ περιλαμβάνει πρόσβαση σὲ παροχὲς κοινωνικῆς ἀσφάλισης, δυνατότητα ὑπογραφῆς συμβάσεων ἠλεκτρονικὰ καὶ ἄλλες ὑπηρεσίες, φυσικὰ καὶ οἰκονομικὲς μὲ τραπεζικὲς καὶ διατραπεζικὲς πληρωμές.
Κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ ἀμφισβητήσει ὅτι πρόκειται γιὰ μιὰ ὑπερ-ταυτότητα, γιὰ ἕνα πανοπτικὸ ψηφιακὸ μέσο, μέσῳ τοῦ ὁποίου θὰ ἐνεργεῖται ὅλη ἡ κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ζωὴ τοῦ πολίτη. Αὐτονόητο εἶναι ὅτι οἱ κίνδυνοι ἠλεκτρονικοῦ ἐλέγχου καὶ φακελώματος τοῦ πολίτη εἶναι πολλαπλάσιοι ἐκείνων ποὺ γεννᾶ ἡ ψηφιακὴ ταυτότητα καὶ τὸ τσιπάκι της.
Πρόκειται ὅμως γιὰ δράσεις (συγκεντρώσεις καὶ ὁμιλίες) ἀπὸ κατακερματισμένα κέντρα λήψης ἀπόφασης καὶ δράσης, τὶς περισσότερες φορὲς μὲ κομματικὲς ἀναφορές.
Λείπει ἀπὸ τὸ προσκήνιο, ὅσων ἀγωνίζονται κατὰ τῆς νέας ταυτότητας καὶ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, ἕνας ἑνωτικὸς φορέας ποὺ θὰ εἶναι ὑπεράνω ὅλων τῶν κομμάτων ποὺ (πρὸς τιμήν τους) ἔχουν τοποθετηθεῖ κατὰ τῶν μέτρων αὐτῶν. Ἕνας φορέας ποὺ θὰ εἶναι ὑπεράνω καὶ τῶν θρησκευτικῶν καὶ τῶν λοιπῶν κοινωνικῶν συσσωματώσεων ποὺ ἐπίσης τοποθετοῦνται ἀρνητικὰ ἀλλὰ καὶ ὑπεράνω κάθε μεμονωμένης ἐνέργειας καὶ δράσης.
Ἕνας τέτοιος φορέας ποὺ θὰ ἀναλάβει νὰ ἑνοποιήσει καὶ νὰ συντονίζει τὸν διασπασμένο σήμερα ἀγῶνα δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει κομματικὴ προέλευση. Τὰ κόμματα ἀπὸ τὴ φύση τους λειτουργοῦν διαιρετικά, ἔστω καὶ μὲ τὶς καλλίτερες προθέσεις. Οὔτε ἕνα σωματεῖο μπορεῖ νὰ προσφέρει τέτοια ἑνωτικὴ δράση.
Πρέπει νὰ ἱδρυθεῖ κάτι καινούριο στὸ ὁποῖο ὅλοι ἐπιβάλλεται νὰ ὑποταχθοῦμε. Στὸν φορέα αὐτὸν θὰ πρέπει καὶ τὰ κόμματα, τὰ σωματεῖα καὶ κάθε ἄλλη ὀργάνωση νὰ προστρέξουν καὶ νὰ βοηθήσουν. Ἑνωτικὰ καὶ δημοκρατικά. Τὸ πρᾶγμα θέλει συζήτηση καὶ ὀργάνωση. Δυὸ χρόνια τώρα στὴν κυριολεξία κοιμόμαστε.
Μία ἰδέα εἶναι νὰ ἀναλάβει αὐτὸ τὸ ἔργο ἡ «Σύναξη τῶν Κληρικῶν καὶ Μοναχῶν». Μπορεῖ νὰ διευρυνθεῖ ὡς «Σύναξη Κληρικῶν, Μοναχῶν καὶ Λαϊκῶν».
Στόχος θὰ εἶναι ὁ φορέας αὐτὸς νὰ ὀργανώσει καὶ νὰ ἐκφράσει πανελλαδικὰ τὴν ἀντίθεση καὶ ἀντίσταση στὶς ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες καὶ τὸν Προσωπικὸ Ἀριθμό.
Δυνατότητα κάποιας τελεσφόρας νομικῆς δράσης (λ.χ. αἴτηση ἀκύρωσης τοῦ προεδρικοῦ διατάγματος ἢ τῶν ἐπὶ μέρους / ἀτομικῶν δυσμενῶν πράξεων ἐξ αἰτίας ἄρνησης χρήσης τοῦ Π.Α.) ὑπάρχει μὲν ἀλλὰ χωρὶς πολλὲς ἐλπίδες. Ἀφ' ἑνὸς τὰ ἐπιχειρήματα περί ἀντισυνταγματικότητας λόγῳ προσβολῆς τῆς θρησκευτικῆς ἐλευθερίας ἢ τῶν ἀτομικῶν ἐλευθεριῶν ἢ προσωπικῶν δεδομένων ἔχουν ἤδη ἀπαντηθεῖ ἀπὸ τὸ ΣτΕ στὸ πλαίσιο τῶν αἰτήσεων ἀκυρώσεως τοῦ 2019 κατὰ τῆς ἀρχικῆς ΚΥΑ γιὰ τὶς ἠλεκτρονικὲς ταυτότητες καὶ ἀφ' ἑτέρου δὲν ὑπάρχει στὴν Δικαιοσύνη πνεῦμα κατανόησης τῶν θέσεων καὶ τῶν προβληματισμῶν τῶν ἀρνητῶν τοῦ Π.Α. Τὴν «ταφόπλακα» ἔβαλε ἡ πρόσφατη ἀπόφαση τῆς ΔΙΣ.
Ἂν θὰ γίνει κάποια αἴτηση ἀκύρωσης (ὑπάρχει ἀκόμη ἡ προθεσμία), θὰ γίνει ἐν ἐπιγνώσει τοῦ ἀποτελέσματος, μόνο καὶ μόνο γιὰ νὰ ἀνακινήσει δημοσιογραφικὰ τὸ θέμα.
Παρὰ ταῦτα, δὲν θὰ ἦταν ἀνώφελο νὰ ἐπιχειρηθεῖ καὶ αὐτὴ ἡ νομικὴ ἐνέργεια, ἔστω καὶ ἂν κινδυνεύουμε ἀπὸ μία ἀκόμη ἀπόρριψη, ποὺ θὰ καταστήσει τὴ νομολογία πάγια.
Στὴν αἴτηση ἀκυρώσεως μπορεῖ νὰ ἀξιοποιηθεῖ καὶ τὸ ἐπιχείρημα ποὺ συνάγεται ἀπὸ τὸν Κανονισμὸ (ΕΕ) 910/2014 (ἀφορᾶ τὴ θέσπιση εὐρωπαϊκοῦ πλαισίου γιὰ τὴν ψηφιακὴ ταυτότητα), ὅπως τροποποιήθηκε τὸν Ἀπρίλιο 2024 μὲ τὸν Κανονισμὸ (ΕΕ) 2024/1183 τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ Κοινοβουλίου καὶ τοῦ Συμβουλίου τῆς 11ης Ἀπριλίου 2024. Μὲ τὸν Κανονισμὸ αὐτό, πέραν τῆς γνωστῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτοποίησης μὲ μία ψηφιακὴ ταυτότητα - κάρτα, ὅπως αὐτὴ ποὺ διανέμεται στὴν Ἑλλάδα, προβλέπεται ἡ ἔκδοση καὶ χορήγηση ἀπὸ τὰ κράτη μέλη καὶ ἑνὸς ἄλλου μέσου ταυτοποίησης, μὲ πολὺ περισσότερες δυνατότητες ἀποθήκευσης πληροφοριῶν καὶ μέσων ταυτοποίησης. Πρόκειται γιὰ τὸ «εὐρωπαϊκὸ πορτοφόλι ψηφιακῆς ταυτότητας».
Θὰ περίμενε κανεὶς ὅτι ὁ Κανονισμὸς αὐτὸς διαμορφώνει τὴ χρήση τοῦ εὐρωπαϊκοῦ ψηφιακοῦ πορτοφολιοῦ ὡς ὑποχρεωτική.
Δὲν εἶναι ὅμως ἔτσι. Ἀντίθετα, διακηρύσσει καὶ ἐπιβάλλει προαιρετικότητα στὴ χρήση. Τίποτα βέβαια δὲν ἀποκλείει στὸ μέλλον νὰ γίνει ὑποχρεωτικό. Μὲ τὸ παρὸν ὅμως πλαίσιο, ὅποιος πολίτης δὲν τὸ θέλει, τὸ ἀπορρίπτει, χωρὶς αὐτὸ νὰ παράγει κάποιες δυσάρεστες συνέπειες γι’ αὐτόν, ὅπως ἀποκλεισμὸ ἀπὸ εὐχέρειες καὶ δυνατότητες σὲ διάφορες ὑπηρεσίες καὶ δικαιώματα.
Ὁ Κανονισμὸς τὸ πρόβλεψε καθαρὰ αὐτὸ στὸ ἄρθρο 5α παρ. 15, ὅπου ἐπὶ λέξει ὁρίζει: «Ἡ χρήση τῶν εὐρωπαϊκῶν πορτοφολιῶν ψηφιακῆς ταυτότητας εἶναι ἐθελοντική. Μὲ κανέναν τρόπο δὲν περιορίζεται οὔτε ἀποθαρρύνεται ἡ πρόσβαση σὲ δημόσιες καὶ ἰδιωτικὲς ὑπηρεσίες, ἡ πρόσβαση στὴν ἀγορὰ ἐργασίας καὶ ἡ ἐπιχειρηματικὴ ἐλευθερία γιὰ τὰ φυσικὰ ἢ νομικὰ πρόσωπα ποὺ δὲν χρησιμοποιοῦν εὐρωπαϊκὰ πορτοφόλια ψηφιακῆς ταυτότητας. Παραμένει δυνατὴ ἡ πρόσβαση σὲ δημόσιες καὶ ἰδιωτικὲς ὑπηρεσίες μὲ ἄλλα ὑφιστάμενα μέσα ταυτοποίησης καὶ ἐπαλήθευσης ταυτότητας.» Τὸ ἴδιο πλέον ἀναπτυγμένα ἐπαναλαμβάνεται στὶς παραγράφους 15, 34 καὶ 57 τοῦ Προοιμίου.
Οἱ παραπάνω προβλέψεις προαιρετικότητας σὲ ἕνα τόσο σπουδαῖο νομοθετικὸ κείμενο τῆς ΕΕ δὲν εἶναι ἀδιάφορες. Ἐνδιαφέρουν ὡς ἐπιχείρημα γιὰ τὴν ἀπόκρουση καὶ κατάρριψη τῆς ὑποχρεωτικότητας ποὺ μὲ ἀπολυτότητα καὶ αὐταρχικὸ τρόπο, θὰ ἔλεγα καὶ φασιστικό -στὸ βαθμὸ ποὺ δὲν ὑπολογίζει τὴν ἐλευθερία καὶ τὴ δυνατότητα ἐπιλογῆς τοῦ πολίτη, ἐπιβάλλει ἡ Κυβέρνηση τόσο τὴν νέα ἠλεκτρονικὴ ταυτότητα, ὅσο καὶ τὸν συνδεόμενο μαζί της Προσωπικὸ Ἀριθμό.
Ὁ Κανονισμὸς τῆς ΕΕ γιὰ τὸ ψηφιακὸ πορτοφόλι παρέχει δυνατότητα γιὰ πιστοποίηση μὲ ἄλλες ἐναλλακτικὲς λύσεις καὶ δὲν ὑποχρεώνει, ἀκριβῶς γιατί ἀντιλαμβάνεται τὴν ἐπιβολὴ τῆς ὑποχρεωτικότητας ὡς ἀσύμβατη μὲ τὶς ἐλευθερίες καὶ τὰ δικαιώματα. Δὲν ξέρουμε ἂν τὸ κάνει ἀπὸ δημοκρατικότητα ἢ ἀπὸ ἀνάγκη ἢ γιὰ νὰ φέρει ἀργότερα καὶ πονηρὰ τὴν ὑποχρεωτικότητα. Θὰ δείξει ὁ καιρός. Ἐπὶ τοῦ παρόντος ὅμως δίνει δυνατότητα ἐπιλογῆς. Προστατεύει τὸν πολίτη καὶ ὑποχρεώνει τὰ κράτη νὰ βροῦν γιὰ τοὺς ἀντίθετους ἐναλλακτικὲς λύσεις.
Αὐτὸ δὲν μπορεῖ νὰ μείνει ἀνεκμετάλλευτο στὸν ἀγῶνα ποὺ δίνουμε κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας τῶν ψηφιακῶν ταυτοτήτων στὴν Ἑλλάδα. Πρέπει νὰ ἀντιτάξουμε στὴν Κυβέρνηση ὅτι οἱ ἴδιοι λόγοι, ἡ ἴδια λογικὴ καὶ ἐπιχειρηματολογία ποὺ ἐπέβαλαν τὴν προαιρετικότητα στὰ ψηφιακὰ εὐρωπαϊκὰ πορτοφόλια ἐπιβάλλουν νὰ γίνει τὸ ἴδιο καὶ γιὰ τὶς ἑλληνικὲς ψηφιακὲς ταυτότητες. Δὲν μποροῦν νὰ ὑπάρχουν γιὰ διαφορετικὰ ἠλεκτρονικὰ μέσα ταυτοποίησης διαφορετικὲς ἀντιμετωπίσεις. Ἡ προαιρετικότητα εἶναι ἡ δημοκρατικὴ λύση.
Πρέπει λοιπὸν στὸν ἀγῶνα ποὺ δίνουμε κατὰ τῆς ὑποχρεωτικότητας νὰ ἀξιοποιήσουμε κατάλληλα τὸ παραπάνω ἐπιχείρημα ποὺ ἀκόμη δὲν ἔχει ἀξιοποιηθεῖ
Αὐτὸ ὅμως τὸ ὁποῖο κατὰ βάση προτείνει ἡ «Ἑπόμενη Μέρα» εἶναι μία δυνατή, πανελλήνια, πολιτικὴ κίνηση, ἕνα ἐγχείρημα, τὸ ὁποῖο θὰ ἀναλάβει ὁ παραπάνω προτεινόμενος φορέας τῆς «Σύναξης» ὑπὸ τὴν αἰγίδα της.
Ἡ «Ἑπόμενη Μέρα» προτείνει νὰ ἀναληφθεῖ ἀπὸ τὸν φορέα αὐτόν, μὲ τὴ δέουσα σοβαρότητα, πρωτοβουλία συλλογῆς ὑπογραφῶν στὸ πλαίσιο τῆς συνταγματικῆς ἐπιταγῆς γιὰ λαϊκὴ νομοθετικὴ πρωτοβουλία τοῦ ἄρθρου 73 παρ. 6 Συντάγματος.
Συγκεκριμένα, τὸ ἄρθρο 73 παρ. 6 ὁρίζει: «Μὲ ὑπογραφὴ 500.000 πολιτῶν ποὺ ἔχουν δικαίωμα ψήφου, μποροῦν νὰ κατατίθενται ἕως δύο ἀνὰ κοινοβουλευτικὴ περίοδο προτάσεις νόμων στὴ Βουλή, οἱ ὁποῖες μὲ ἀπόφαση τοῦ Προέδρου της παραπέμπονται στὴν οἰκεία κοινοβουλευτικὴ ἐπιτροπὴ πρὸς ἐπεξεργασία καὶ ἐν συνεχείᾳ εἰσάγονται ὑποχρεωτικὰ πρὸς συζήτηση καὶ ψήφιση στὴν Ὁλομέλεια τοῦ Σώματος. Οἱ προτάσεις νόμων τοῦ προηγουμένου ἄρθρου δὲν μπορεῖ νὰ ἀφοροῦν θέματα δημοσιονομικά, ἐξωτερικῆς πολιτικῆς καὶ ἐθνικῆς ἄμυνας. Νόμος ὁρίζει τοὺς ὅρους καὶ τὶς προϋποθέσεις τῆς παρούσας παραγράφου».
Βέβαια, παρὰ τὴν πάροδο ἄνω τῶν πέντε ἐτῶν, ὁ ἐκτελεστικὸς τῆς παραπάνω συνταγματικῆς διάταξης νόμος δὲν ἔχει ἐκδοθεῖ καὶ ἔτσι ἡ παραπάνω διάταξη εἶναι ἀνενεργὸς καὶ δὲν μπορεῖ νὰ ἀσκηθεῖ μὲ βάση αὐτὴ ἡ λαϊκὴ νομοθετικὴ πρωτοβουλία.
Μποροῦμε ὅμως νὰ «χρησιμοποιήσουμε» τὴν συνταγματικὴ πρόβλεψη καὶ νὰ πιέσουμε πολιτικὰ τὴν Κυβέρνηση μὲ τὴ συλλογὴ τοὐλάχιστον 500.000 ὑπογραφῶν, κάτω ἀπὸ ἕνα κείμενο ποὺ θὰ διατυπώνει -μὲ καθαρὰ πολιτικὰ καὶ δημοκρατικὰ ἐπιχειρήματα- τὴν παλλαϊκὴ ἀξίωση (500.000 ὑπογραφὲς δικαιολογοῦν τὸν παλλαϊκὸ χαρακτῆρα) νὰ προχωρήσει ἡ Κυβέρνηση σὲ τροποποιητικὴ νομοθετικὴ ρύθμιση, μὲ βάση τὴν ὁποία ὅσοι προβάλλουν λόγους ἀντίρρησης καὶ ἄρνησης στὴ λήψη τῆς ἠλεκτρονικῆς ταυτότητας καὶ στὴ χρήση τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ (θρησκευτικούς, ἐλευθερίας καὶ γενικότερα λόγους πεποιθήσεων), θὰ ἐξαιροῦνται τῆς ὑποχρεωτικότητας τῶν μέτρων αὐτῶν. Στὸ ἑξῆς γι’ αὐτοὺς ἡ πιστοποίησή τους δὲν θὰ γίνεται ὑποχρεωτικὰ διὰ τῆς ψηφιακῆς ταυτότητας, ἀλλὰ καὶ μέσῳ ἄλλων ἀναλογικῶν, ἀσφαλῶν βεβαίως καὶ ἀπλαστογράφητων, ταυτοτήτων. Ἀντὶ δὲ τοῦ Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ, θὰ πρέπει νὰ ἐξασφαλιστεῖ δυνατότητα πιστοποίησης μὲ τὴ χρήση τῶν ἐπὶ μέρους τομεακῶν κωδικῶν (ΑΦΜ, ΑΜΚΑ κ.ἄ.,) ὅπως μέχρι σήμερα γίνεται.
Ἡ αἰτιολόγηση τῆς ἄρνησης θὰ πρέπει νὰ γίνεται μὲ λελογισμένη ἀναφορὰ στοὺς κινδύνους ἐλέγχου καὶ ἀνελευθερίας ἀπὸ τὸν ἐπιχειρούμενο ψηφιακὸ μετασχηματισμὸ τῆς ζωῆς μας. Ἀναφορὰ σὲ χάραγμα, 666 καὶ ἀντίχριστο κατὰ τὴ γνώμη μας δὲν πρέπει νὰ γίνει.
Ἡ συλλογὴ τῶν 500.000 καὶ ἄνω ὑπογραφῶν ἀντίρρησης θὰ εἶναι ἕνα μεγάλο πολιτικὸ μέσο πίεσης. Κάτι ἀνάλογο μὲ αὐτὸ ποὺ πέτυχε ἡ Μαρία Καρυστιανοῦ μὲ τὴ συλλογὴ 1.500.000 ὑπογραφῶν. Ὅσο πιὸ πολλὲς ὑπογραφὲς συγκεντρώσει καὶ ὁ φορέας, τόσο μεγαλύτερη θὰ εἶναι καὶ ἡ διαπραγματευτική του δύναμη ἔναντι τῆς Κυβέρνησης καὶ τῶν κομμάτων τῆς ἀντιπολίτευσης. Ἀρκεῖ ὁ λόγος μας νὰ εἶναι σοβαρὸς καὶ ἑνωτικὸς μὲ τὶς περισσότερες πολιτικὲς καὶ κοινωνικὲς δυνάμεις. Πολλοὶ θὰ σπεύσουν, ἀκόμη καὶ γιὰ κομματικὰ ὀφέλη, νὰ μᾶς ὑποστηρίξουν.
Ἕνα σοβαρὸ πρόβλημα ποὺ πρέπει νὰ λυθεῖ εἶναι ὁ τρόπος συλλογῆς τῶν ὑπογραφῶν. Αὐτὸ θὰ τὸ ἔλυνε ὁ ἐκτελεστικὸς νόμος ποὺ προβλέπει τὸ ἄρθρο 73 παρ. 6 Συντ. ἀλλὰ ἡ Κυβέρνηση σκόπιμα ἀποφεύγει νὰ τὸ κάνει.
Πρέπει νὰ εἶναι εὐαπόδεικτο ὅτι ἡ ὑπογραφὴ καὶ τὰ παρατιθέμενα στοιχεῖα τοῦ ὑπογραφέα εἶναι γνήσια.
Μία λύση εἶναι, κάθε ὑπογραφὴ νὰ τίθεται ἐπὶ κειμένου ὑπεύθυνης δήλωσης μὲ βεβαίωση τοῦ γνησίου τῆς ὑπογραφῆς ἀπὸ τὸ ΚΕΠ ἢ μέσῳ τοῦ e-gov. Εἶναι ἀσφαλέστατη ἀλλὰ ἡ γραφειοκρατία ποὺ ἀπαιτεῖ πολλοὺς θὰ τοὺς ἀποτρέψει.
Προτιμότερο εἶναι νὰ τίθεται ἡ ὑπογραφὴ κάτω ἀπὸ τὸ σχετικὸ κείμενο διαδικτυακὰ μέσῳ μιᾶς ἀξιόπιστης on line πλατφόρμας, ὅπως ἀκριβῶς αὐτῆς ποὺ χρησιμοποίησε ἡ Μαρία Καρυστιανοῦ (δηλαδὴ τὴν change.org) καὶ κανεὶς δὲν τόλμησε νὰ ἀμφισβητήσει τὴ γνησιότητα.
Στόχος θὰ εἶναι: Ὅσο πιὸ πολλὲς ὑπογραφές, πάνω ἀπὸ 1.000.000 ἀνθρώπων, ὥστε νὰ ἐξαναγκασθεῖ ἡ Κυβέρνηση νὰ σεβαστεῖ μὲ νομοθετικὴ πρωτοβουλία τοὺς 1.000.000 πολῖτες ποὺ στηρίζουν τὸ αἴτημα γιὰ ἐναλλακτικὴ καὶ μὴ ὑποχρεωτικὴ πιστοποίηση.
Πρόκειται γιὰ ἕνα ἀπολύτως νόμιμο πολιτικὸ (καὶ ὄχι κομματικὸ) ἐγχείρημα, ποὺ λειτουργεῖ ἀκριβῶς μέσα στὴν καρδιὰ τῆς δημοκρατίας. Ὁ λαὸς ἐκφράζεται ἄμεσα χωρὶς κομματικοὺς διαμεσολαβητὲς καὶ διαπραγματεύεται μὲ τὴν Κυβέρνηση γιὰ τὸ αἴτημά του μὲ ὅπλο τὴν μαζικότητα τοῦ ἐγχειρήματος.
Πέραν ὅλων αὐτῶν, ἡ ὅλη διαδικασία τῶν ὑπογραφῶν θὰ δώσει εὐκαιρίες γιὰ νὰ γνωστοποιηθοῦν καὶ νὰ ἐξηγηθοῦν σὲ περισσότερους κύκλους πολιτῶν (ὄχι στενὰ τῶν θρησκευόμενων) οἱ λόγοι γιὰ τοὺς ὁποίους πρέπει οἱ πολῖτες νὰ ἀντιστέκονται στὴν ψηφιακὴ σκλαβιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου