Ἡ «Ἀποτείχιση» τῶν... Ἀρχιερέων ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξία

Ὅταν ἡ ράβδος τῆς ποιμαντορικῆς ἐξουσίας γίνεται ράβδος τιμωρίας ἀντὶ διακονίας, τότε κάτι σαπίζει στὸ βασίλειο τῆς ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κύπρου Γεώργιος, μὲ τὴν ἀποφασιστικότητα ποὺ θὰ ζήλευε μέχρι καὶ ρωμαῖος δικαστὴς τοῦ 1ου αἰῶνος, ἀποφάσισε νὰ «παύσει» τὸν Μητροπολίτη Πάφου Τυχικό. Γιατί; Ἐπειδὴ τόλμησε νὰ διαθέτει τὴν καλὴ ἀνησυχία, ποὺ ἔλεγε καὶ ὁ Ὅσιος Παΐσιος. Νὰ μὴ συμφωνήσει μὲ τὴν ἐπιβαλλόμενη γραμμή. 
Φαίνεται πὼς στὴν ἐποχή μας, τὸ μέγιστο ἁμάρτημα γιὰ ἕναν ἐπίσκοπο δὲν εἶναι ἡ προδοσία τῆς Πίστεως, ἀλλὰ ἡ εἰλικρινὴς ὁμολογία της. Δὲν εἶναι ἡ ἐγκατάλειψη τῆς Πατερικῆς Θεολογίας, ἀλλὰ ἡ προσκόλληση σὲ αὐτήν. Δὲν εἶναι ἡ ἀδιαφορία γιὰ τὸ ποίμνιο, ἀλλὰ τὸ νὰ τολμᾶ κανεὶς νὰ τὸ ὑπερασπίζεται. 
Ὁ ἀρχιεπίσκοπος, βέβαια, προσέφερε ἕνα μπουκέτο ἐπιχειρημάτων, ποὺ... μόνο ὡς «θεολογικὰ πυροτεχνήματα» θὰ μποροῦσαν νὰ περιγραφοῦν. Ἐπιχειρήματα ποὺ δὲν στέκουν οὔτε σὲ κατηχητικὸ δημοτικοῦ, πόσο μᾶλλον ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καὶ Παραδόσεως. Μᾶλλον νόμισε ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες εἶναι κάτι σὰν τὰ συνταγματικὰ ἄρθρα σὲ δικτατορικὰ καθεστῶτα: ἑρμηνεύονται κατὰ τὸ δοκοῦν, ἀρκεῖ νὰ ἐξυπηρετεῖται τὸ «ἱερὸν συμφέρον». 

Ἀλλὰ ἂς σταθοῦμε στὴν οὐσία: γιατί οἱ ἱεράρχες τρομοκρατοῦνται ἀπὸ τὴν ἀποτείχιση; Γιατί τὴν δαιμονοποιοῦν μὲ τόση μανία; Τὴν ποινικοποιοῦν λὲς καὶ εἶναι τὸ πλυντήριο τοῦ ἑωσφόρου. Μήπως γιατί πίσω ἀπὸ τὶς πολυτελεῖς μίτρες καὶ τὴν ἀπουσία τοῦ νηπτικοῦ βιώματος, κρύβεται μιὰ ἐνοχή; Μήπως γιατί, στὰ κρύφια τῆς καρδίας τους, κάτι τοὺς ἐλέγχει; Μήπως οἱ γογγυσμοὶ τοῦ κατασκανδαλισμένου ποιμνίου ἠχοῦν δυνατὰ καὶ παρατεταμένα στὰ αὐτιά τους; 

Ἡ Ἐκκλησία – ἂν δὲν τὸ θυμοῦνται – εἶναι μάνα, ὄχι μητριά. Δὲν εἶναι μιὰ τελετουργικὴ λέσχη ὑψηλῆς κοινωνίας, ὅπου ἡ ἐνδυμασία καὶ ἡ ἱεροπρέπεια ὑποκαθιστοῦν τὴν θεία Χάρη. Δὲν ἐξαντλεῖται ἡ ἐκκλησία σὲ πανηγυρικὰ συλλείτουργα καὶ φωτογραφίσεις μὲ χρυσοποίκιλτες στολὲς γιὰ τὰ δελτία Τύπου τῶν Μητροπόλεων. Οὔτε, φυσικά, σὲ συνόδους ποὺ συγκαλοῦνται γιὰ νὰ ἐπιβεβαιώνουν προαποφασισμένες ἀνακοινώσεις. 

Διότι ἡ θεοπνευστία μιᾶς Συνόδου δὲν ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ ὅτι ἀπαρτίζεται ἀπὸ ἀρχιερεῖς μὲ ὠμοφόρια. Ὅπως ἔλεγε ὁ ἀείμνηστος πατὴρ Ἰωάννης Ρωμανίδης, «Δὲν εἶναι ἡ ὕπαρξις τοῦ ἐπισκόπου ἡ ἐγγύησις ὅτι μία Σύνοδος ἐμφορεῖται ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Οὔτε ἡ Χάρις τῆς Ἀρχιερωσύνης ὁδηγεῖ τὴν Ἐκκλησία "εἰς πάσαν τὴν ἀλήθειαν"». Μὲ ἄλλα λόγια, μπορεῖ μιὰ Σύνοδος νὰ εἶναι "νόμιμη", ἀλλὰ ὄχι ἁγία. Μπορεῖ νὰ εἶναι συγκροτημένη ἀπὸ ἐπισκόπους, ἀλλὰ πνευματικὰ κενὴ ὅταν δὲν δογματίζει σωστὰ καὶ δὲν ἀποτελεῖται ἀπὸ Θεοφόρους. 

Καὶ ὅπως θύμιζε ὁ μακαριστός π. Κωνσταντῖνος Στρατηγόπουλος, «Στὴν Ἐκκλησία δὲν κάνουμε ὑπακοὴ φυτῶν. Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι Βατικανό». Δὲν ἔχει ἀλάθητο θρόνο, οὔτε χρειάζεται λιβανιστήρια ὑπακοῆς γιὰ νὰ σταθεῖ ὄρθια. Δὲν προορίζεται γιὰ ὑποταγὴ χωρὶς κρίση, ἀλλὰ γιὰ ὑπακοὴ μέσα ἀπὸ διάκριση. Ἡ ὑπακοὴ ποὺ ἀπαιτεῖ φίμωση συνειδήσεων, δὲν εἶναι ἀρετή. Εἶναι πνευματικὸς αὐταρχισμός. 

Ὁ Μητροπολίτης Τυχικὸς δὲν ἔκλεψε, δὲν διέφθειρε, δὲν προκάλεσε σκάνδαλο. Ἀντίθετα: τὸ "σκάνδαλο" ἦταν ὅτι μίλησε ὀρθά. Ὅτι προσευχήθηκε φωναχτά. Ὅτι τόλμησε νὰ νοιαστεῖ γιὰ τὴν Πίστη, τὴν ὥρα ποὺ ἄλλοι νοιάζονται μόνο γιὰ πανηγύρια, φωτογράφους, δημοσιεύσεις καὶ φαγοπότια. 

Ἂν κάποιοι ἐνοχλοῦνται ἀπὸ τὸν ὅρο «ἀποτείχιση», ἴσως θὰ πρέπει νὰ κοιταχτοῦν στὸν καθρέφτη. Γιατί οἱ πρῶτοι ποὺ ἀποτειχίζονται – ἀπὸ τὴν πίστη, ἀπὸ τὴν πατερικὴ γραμμή, ἀπὸ τὸ πλήρωμα – εἶναι συχνὰ οἱ ἴδιοι οἱ ἱεράρχες ποὺ σήμερα σπεύδουν νὰ καταδικάσουν ὅσους πονοῦν γι’ αὐτήν. 

Καὶ ὅσο ἡ Ἐκκλησία διοικεῖται ὡς γραφειοκρατικὴ δομὴ μὲ ἄρωμα ἐξουσίας, ὁ λαὸς θὰ συνεχίσει νὰ ἀναρωτιέται: 
Ποῦ εἶναι οἱ Ποιμένες; Ποῦ εἶναι οἱ Πατέρες; Ποῦ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ κλάψουν μαζί μας, ἀντὶ νὰ μᾶς τιμωροῦν; Ἡ ἀπάντηση – δυστυχῶς – δὲν θὰ ἔρθει ἀπὸ συνοδικὰ ἀνακοινωθέντα. Θὰ ἔρθει μόνο ὅταν ἡ Ἐκκλησία θυμηθεῖ ξανὰ τί ἐστὶ ζῶσα Ἐκκλησία!