Ἐὰν συγκρίνουμε δίχως παρωπίδες τὴ γενιά μας, τὴν ἐπονομαζόμενη καὶ γενιὰ τῶν ἐσχάτων χρόνων μὲ τὶς παλαιότερες γενεές, ἀδιαμφισβήτητα θὰ διαπιστώσουμε πὼς αὐτὴ ὑστερεῖ σχεδὸν σὲ κάθε τομέα.
Οἱ παλαιότερες γενιὲς κράτησαν ἀγόγγυστα τὰ μέτρα τῆς φιλοπονίας, ἐνῷ στὴ σύγχρονη ἐποχή μας, θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὰ αἴτια ποὺ ὁδήγησαν στὴν κατάπτωση τῶν φυσικῶν δυνάμεων τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι πασιφανὲς πὼς ἀδυνατοῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸν δύσκολο ἀγῶνα, ἀκόμα καὶ νὰ ὑπάρχει ἡ ὑγιὴς προαίρεση καὶ ὁ ζῆλος, ἀπὸ φυσικὴ ἀδυναμία. Δυστυχῶς δὲν εἶναι ἀρκετὲς οἱ φυσικές μας δυνάμεις γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν προαίρεση ὡς ἔργο καὶ ἀποτέλεσμα.
Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε ἀλλὰ νὰ ἐλπίζουμε στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀδιαμφισβήτητα εἶναι Ἐκείνη ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μᾶς... βοηθήσει νὰ ξεπεράσουμε ὁποιαδήποτε δυσκολία, ἐὰν βεβαίως ἔχουμε τὴν ἀγαθὴ προαίρεση.
Ἡ ἐποχὴ τῆς ἀνθρώπινης καύχησης γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς εὐτυχίας ὁδεύει ὁλοταχῶς στὴν ἄδοξη λήξη της, σὰν τὸν καρνάβαλο ποὺ ἦρθε τὸ τέλος του καὶ μοιραῖα θὰ ζήσει τὸ ὁλοκαύτωμα του, ἀνοίγοντας τὴν αὐλαία σὲ ἕνα δρᾶμα.
Ἡ Ἑσπερία, ὑπερήφανη γιὰ τὸ θρίαμβο τῶν ἐπιστημῶν καὶ γιὰ τὶς «σπουδαῖες» ἐφευρέσεις της, γιὰ τοὺς διανοούμενους μὲ παχυλοὺς τίτλους πτυχίων ποὺ διαλαλοῦν τὴν πρόοδο, τὴν εὐκολία καὶ τὴν εὐμάρεια, βρίσκεται πλέον ἀντιμέτωπη μὲ τὴν αὐτοσυντριβή της.
Ὁ εὔκολος δρόμος γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ βγάζει στὸν γκρεμό, διότι πρέπει νὰ ἐγκολπωθοῦμε πρὶν νὰ εἶναι τελείως ἀργά, πὼς «πλατιὰ εἶναι ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρη ἡ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια»...
Οἱ παλαιότερες γενιὲς κράτησαν ἀγόγγυστα τὰ μέτρα τῆς φιλοπονίας, ἐνῷ στὴ σύγχρονη ἐποχή μας, θὰ πρέπει νὰ ἀναζητήσουμε τὰ αἴτια ποὺ ὁδήγησαν στὴν κατάπτωση τῶν φυσικῶν δυνάμεων τοῦ σημερινοῦ ἀνθρώπου. Εἶναι πασιφανὲς πὼς ἀδυνατοῦμε νὰ ἀνταποκριθοῦμε στὸν δύσκολο ἀγῶνα, ἀκόμα καὶ νὰ ὑπάρχει ἡ ὑγιὴς προαίρεση καὶ ὁ ζῆλος, ἀπὸ φυσικὴ ἀδυναμία. Δυστυχῶς δὲν εἶναι ἀρκετὲς οἱ φυσικές μας δυνάμεις γιὰ νὰ ὁλοκληρώσουν τὴν προαίρεση ὡς ἔργο καὶ ἀποτέλεσμα.
Ὅμως δὲν πρέπει νὰ ἀπογοητευόμαστε ἀλλὰ νὰ ἐλπίζουμε στὴ Χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἀδιαμφισβήτητα εἶναι Ἐκείνη ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ μᾶς... βοηθήσει νὰ ξεπεράσουμε ὁποιαδήποτε δυσκολία, ἐὰν βεβαίως ἔχουμε τὴν ἀγαθὴ προαίρεση.
Ἡ ἐποχὴ τῆς ἀνθρώπινης καύχησης γιὰ τὴν κατάκτηση τῆς εὐτυχίας ὁδεύει ὁλοταχῶς στὴν ἄδοξη λήξη της, σὰν τὸν καρνάβαλο ποὺ ἦρθε τὸ τέλος του καὶ μοιραῖα θὰ ζήσει τὸ ὁλοκαύτωμα του, ἀνοίγοντας τὴν αὐλαία σὲ ἕνα δρᾶμα.
Ἡ Ἑσπερία, ὑπερήφανη γιὰ τὸ θρίαμβο τῶν ἐπιστημῶν καὶ γιὰ τὶς «σπουδαῖες» ἐφευρέσεις της, γιὰ τοὺς διανοούμενους μὲ παχυλοὺς τίτλους πτυχίων ποὺ διαλαλοῦν τὴν πρόοδο, τὴν εὐκολία καὶ τὴν εὐμάρεια, βρίσκεται πλέον ἀντιμέτωπη μὲ τὴν αὐτοσυντριβή της.
Ὁ εὔκολος δρόμος γιὰ μιὰ ἀκόμα φορὰ βγάζει στὸν γκρεμό, διότι πρέπει νὰ ἐγκολπωθοῦμε πρὶν νὰ εἶναι τελείως ἀργά, πὼς «πλατιὰ εἶναι ἡ πύλη καὶ εὐρύχωρη ἡ ὁδὸς ποὺ ὁδηγεῖ στὴν ἀπώλεια»...
.jpg)
Φαντάζει δύσκολο ἕως καὶ ἀκατόρθωτο περικυκλωμένοι ἀπὸ ἀνέσεις καὶ ἀπὸ τὸν ἀνελέητο πόλεμο τοῦ ἀντίδικου ποὺ ἐξυμνεῖ τὴ σάρκα, τὴν περιβόητη «ντόλτσε βίτα», τὴν ἐξυπνάδα τοῦ κόσμου ποὺ «δὲν τρώει τὸ κουτόχορτο», νὰ τὸ καταφέρουμε. Ἡ τακτικὴ τῆς ἥσσονος προσπάθειας κυριαρχεῖ στὴν κοσμικὴ νοοτροπία, ἡ ὁποία στὴν ἐποχή μας στηριζόμενη στὴ ραγδαία τεχνολογικὴ πρόοδο, προβλήθηκε καθολικὰ μὲ κάθε πρόσφορο μέσο.
Τὸ φιλότιμο καὶ ἡ μπέσα ἀντικαταστάθηκαν μὲ μιὰ νέα νοοτροπία, τῆς ὁποίας οἱ θιασῶτες ἐπιδιώκουν μὲ τὴ μικρότερη δυνατή, ἕως καθόλου προσπάθεια τὴν ἐπίτευξη τοῦ μέγιστου κέρδους! Ἀπὸ τὸ σχολεῖο μέχρι τὸν ἐπαγγελματικὸ στίβο καὶ ἀπὸ τὶς σπουδὲς ἕως τὴ συζυγία, οἱ ἄνθρωποι ἐνδιαφέρονται κυρίως γιὰ τὸ πῶς θὰ ὠφεληθοῦν ἀποφεύγοντας νὰ σηκώσουν καὶ τὰ ἀνάλογα βάρη. Πόσοι ἀλήθεια δὲν ἐπιδιώκουν νὰ λέγονται «καλοὶ γονεῖς», ταυτοχρόνως ὅμως νὰ «ζοῦν καὶ τὴ ζωή τους» προσπαθῶντας νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὰ οἰκογενειακὰ βάρη;
Ὅταν σπέρνουμε μὲ τσιγκουνιὰ καὶ κινούμαστε μόνο μὲ ἰδιοτελεῖς σκοπούς, εἶναι σίγουρο πὼς λίγους καρποὺς θὰ θερίσουμε, ὅπως καὶ τὸ ἀντίθετο.
Καλούμαστε λοιπὸν ἐμεῖς νὰ ἀλλάξουμε τὴ ζωή μας, νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν προηγούμενο τρόπο βιωτῆς μας ὡς βλαβερὸ καὶ ὀλέθριο καὶ νὰ βαδίσουμε στὸν καλὸ δρόμο μιᾶς νέας ζωῆς, ἀναζητῶντας τὸν ἀληθινὸ προορισμό μας, τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε μόνο μέσα ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τοῦ συνανθρώπου μας ὡς εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὡς συνοδοιπόρο ποὺ καλούμαστε νὰ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ ὑπηρετήσουμε ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ πετύχουμε μόνο ἐὰν καλλιεργήσουμε τὸν ἀγρὸ τῶν ἀρετῶν. Τότε θὰ σπείρουμε ἁπλόχερα τὴν ἀνθρωπιά, τὸ φιλότιμο, τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν πραότητα, τὴν καλοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη, δρέποντας ἑκατονταπλάσιους γλυκύτατους καρπούς.
Δύσκολο μᾶς φαίνεται... ἀναρωτιόμαστε πὼς αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ κατορθώσουμε ἀνθρωπίνως; Σιγά – σιγὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ὅπλο τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς ὅλα μποροῦν νὰ ἀλλάξουν πρὸς τὸ καλύτερο, ἀκόμα καὶ σὲ τούτη τὴ μαύρη ἐποχὴ τῆς ἐπίπλαστης εὐδαιμονίας. Θάρρος χρειάζεται καὶ πίστη, γιατί ἂς μὴν ξεχνᾶμε πὼς ὅπου ἡ πλεόνασε ἡ ἁμαρτία, ἐκεῖ ὑπερπερίσσευσε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία καὶ ὅλοι μας μποροῦμε νὰ αἰτηθοῦμε διότι παρέχεται δωρεάν.
Γκιουζέλης Δημήτριος
Τὸ φιλότιμο καὶ ἡ μπέσα ἀντικαταστάθηκαν μὲ μιὰ νέα νοοτροπία, τῆς ὁποίας οἱ θιασῶτες ἐπιδιώκουν μὲ τὴ μικρότερη δυνατή, ἕως καθόλου προσπάθεια τὴν ἐπίτευξη τοῦ μέγιστου κέρδους! Ἀπὸ τὸ σχολεῖο μέχρι τὸν ἐπαγγελματικὸ στίβο καὶ ἀπὸ τὶς σπουδὲς ἕως τὴ συζυγία, οἱ ἄνθρωποι ἐνδιαφέρονται κυρίως γιὰ τὸ πῶς θὰ ὠφεληθοῦν ἀποφεύγοντας νὰ σηκώσουν καὶ τὰ ἀνάλογα βάρη. Πόσοι ἀλήθεια δὲν ἐπιδιώκουν νὰ λέγονται «καλοὶ γονεῖς», ταυτοχρόνως ὅμως νὰ «ζοῦν καὶ τὴ ζωή τους» προσπαθῶντας νὰ ξεφύγουν ἀπὸ τὰ οἰκογενειακὰ βάρη;
Ὅταν σπέρνουμε μὲ τσιγκουνιὰ καὶ κινούμαστε μόνο μὲ ἰδιοτελεῖς σκοπούς, εἶναι σίγουρο πὼς λίγους καρποὺς θὰ θερίσουμε, ὅπως καὶ τὸ ἀντίθετο.
Καλούμαστε λοιπὸν ἐμεῖς νὰ ἀλλάξουμε τὴ ζωή μας, νὰ ἐγκαταλείψουμε τὸν προηγούμενο τρόπο βιωτῆς μας ὡς βλαβερὸ καὶ ὀλέθριο καὶ νὰ βαδίσουμε στὸν καλὸ δρόμο μιᾶς νέας ζωῆς, ἀναζητῶντας τὸν ἀληθινὸ προορισμό μας, τὸν ὁποῖο μποροῦμε νὰ γνωρίσουμε μόνο μέσα ἀπὸ τὴν ἀναγνώριση τοῦ συνανθρώπου μας ὡς εἰκόνα Θεοῦ καὶ ὡς συνοδοιπόρο ποὺ καλούμαστε νὰ ἀγαπήσουμε καὶ νὰ ὑπηρετήσουμε ὅπως τὸν ἑαυτό μας. Αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ πετύχουμε μόνο ἐὰν καλλιεργήσουμε τὸν ἀγρὸ τῶν ἀρετῶν. Τότε θὰ σπείρουμε ἁπλόχερα τὴν ἀνθρωπιά, τὸ φιλότιμο, τὴν ἐλεημοσύνη, τὴν πραότητα, τὴν καλοσύνη καὶ τὴν ἀγάπη, δρέποντας ἑκατονταπλάσιους γλυκύτατους καρπούς.
Δύσκολο μᾶς φαίνεται... ἀναρωτιόμαστε πὼς αὐτὸ μποροῦμε νὰ τὸ κατορθώσουμε ἀνθρωπίνως; Σιγά – σιγὰ μὲ τὴ βοήθεια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ ὅπλο τὴν ἀρετὴ τῆς ὑπομονῆς ὅλα μποροῦν νὰ ἀλλάξουν πρὸς τὸ καλύτερο, ἀκόμα καὶ σὲ τούτη τὴ μαύρη ἐποχὴ τῆς ἐπίπλαστης εὐδαιμονίας. Θάρρος χρειάζεται καὶ πίστη, γιατί ἂς μὴν ξεχνᾶμε πὼς ὅπου ἡ πλεόνασε ἡ ἁμαρτία, ἐκεῖ ὑπερπερίσσευσε ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ, τὴν ὁποία καὶ ὅλοι μας μποροῦμε νὰ αἰτηθοῦμε διότι παρέχεται δωρεάν.
Γκιουζέλης Δημήτριος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου