Εἶναι ἱστορικὰ ἀποδεδειγμένο ὅτι ὁ ἠθικὸς καταποντισμὸς τῶν λαῶν, ἐπιφέρει καὶ τὸν πραγματικὸ καταποντισμό τους. Μετὰ τὴ μαύρη μέρα τῆς καθιέρωσης τοῦ σοδομιτικοῦ γάμου, ἡ ἐπίθεση τῆς ΛΟΑΤΚΙ προπαγάνδας, ἐντείνεται, πλέον ὄχι μόνο μὲ χορηγίες τῶν ἱδρυμάτων τοῦ Τζ. Σόρος, ξένων πρεσβειῶν καὶ πολυεθνικῶν ἑταιρειῶν, ὅπως συνέβαινε στὸ πρόσφατο παρελθόν, ἀλλὰ καὶ μὲ χρήματα τοῦ ἑλληνικοῦ λαοῦ ἀπὸ κρατικοὺς φορεῖς.
Στὰ πλαίσια τῆς ἐκπαίδευσης στὸ λοατκισμό, τὸ Ἐθνικὸ Θέατρο, τὸ ὁποῖο ἐποπτεύεται κατὰ τὸ νόμο ἀπὸ τὸ Ὑπουργεῖο Πολιτισμοῦ καὶ λειτουργεῖ χάριν τοῦ δημοσίου συμφέροντος, παρουσιάζει ἕνα ἔργο μὲ τίτλο «καταποντισμός»1, τοῦ σκηνοθέτη Βασίλη Βηλαρά2, (βλ. ἵδρυμα Ὠνάση). «Τὰ πρόσωπα τῆς παράστασης ἐπισκέπτονται τὴν gay Ἑλλάδα τῆς Μεταπολίτευσης καὶ μεταφέρουν... τὶς ἐπιθυμίες, τὶς σκέψεις καὶ τὶς ἀγωνίες τῶν ΛΟΑΤΚΙ ἀτόμων ἐκείνης τῆς περιόδου»3.
Δημοσιευμένες εἰκόνες ἀπὸ τὴν παράσταση, δείχνουν τραβεστὶ μασκαρέματα, ποὺ δὲν ταιριάζουν οὔτε στὴν αἰσθητική, οὔτε στὴν ἱστορία, οὔτε στὸ νόμιμο σκοπὸ τοῦ Ἐθνικοῦ Θεάτρου, ὁ ὁποῖος «εἶναι ἡ μέσῳ τῆς θεατρικῆς τέχνης προαγωγὴ τῆς πνευματικῆς καλλιέργειας τοῦ λαοῦ καὶ ἡ διαφύλαξη τῆς ἐθνικῆς πολιτιστικῆς ταυτότητας» 4.
Πῶς, ἀκριβῶς, ἐξυπηρετεῖται τὸ δημόσιο συμφέρον, πῶς προάγεται ἡ πνευματικὴ καλλιέργεια τοῦ λαοῦ καὶ διαφυλάσσεται ἡ πολιτιστικὴ κληρονομιὰ ἀπὸ ἔργα ποὺ προωθοῦν τὴν ἀνηθικότητα; Πῶς παιδαγωγεῖ καὶ μορφώνει τοὺς θεατὲς ἡ εἰκόνα μασκαρεμένων ἀνδρῶν νὰ ἐρωτοτροποῦν μεταξύ τους; Δὲν συνετίστηκαν οἱ ὑπεύθυνοι τοῦ ὑπουργείου ἀπὸ τὸν σάλο ποὺ ξεσήκωσε ὁ διορισμὸς ὡς καλλιτεχνικοῦ διευθυντῆ, ἑνὸς ἀνθρώπου ποὺ καταδικάστηκε πρωτοδίκως γιὰ φρικτὰ σεξουαλικὰ ἐγκλήματα;
Ἡ τέχνη γίνεται λειτούργημα ὅταν γεννᾶ ἡρωικὰ αἰσθήματα καὶ πλάθει χαρακτῆρες μὲ γενναιότητα καὶ ἦθος. Ἡ σύγχρονη στρατευμένη τέχνη δὲν προάγει ἦθος, ἀλλὰ ἀνηθικότητα, μὲ σκοπὸ νὰ κάνει τοὺς ἀνθρώπους σεξουαλικὰ σκεύη, ποὺ διαστρέφουν τὸ σκοπὸ τὴ ζωή τους, ἀκόμα καὶ τὸ σκοπὸ τῶν σωματικῶν τους ὀργάνων, μὲ συνέπεια τὴ διατάραξη τῆς ψυχοσωματικῆς τους ὑπόστασης.
Ἡ στρατευμένη τέχνη, ἐπιπλέον, κατευθύνει τοὺς ἀνθρώπους νὰ μὴν προβληματίζονται, ἀλλὰ νὰ δέχονται κάθε παράλογη καινοτομία ὡς κάτι θετικό. Ἢ τοὐλάχιστον νὰ τοὺς πείσει ὅτι δὲν μποροῦν νὰ κάνουν τίποτα γιὰ νὰ ἀλλάξει ἡ κατάσταση καὶ νὰ παραδοθοῦν ἀδιαμαρτύρητα στὴν ἧττα, σὰν νὰ μὴν ὑπάρχει Θεὸς ποὺ βλέπει, ἀξιολογεῖ καὶ ἐπιβραβεύει. Δὲν εἶναι ἧττα νὰ διαμαρτυρηθεῖς, νὰ ἀντιδράσεις, νὰ ἐναντιωθεῖς καὶ νὰ μὴν πετύχεις τίποτα. Ἧττα εἶναι νὰ σιωπήσεις καὶ νὰ μὴν καταγραφεῖ καμία ἀντίδραση – ἀντίθεση.
Ὅταν, ἐπηρεασμένοι ἀπὸ αὐτὴ τὴν «κατήχηση», συμβιβαστοῦμε καὶ σταματήσουμε νὰ ἀγανακτοῦμε ἢ ἔστω νὰ ἐνοχλούμαστε, θὰ ἔχουμε φθάσει στὴν ἐμπαθή «ἀπάθεια» ἡ ὁποία στὴν πραγματικότητα εἶναι πνευματικὴ ἀναισθησία καὶ καμία σχέση δὲν ἔχει μὲ τὴ χριστιανικὴ ἀπάθεια, ποὺ εἶναι ἡ ἀποδέσμευση ἀπὸ τὰ προσωπικὰ πάθη.
Ἡ ὀνομασία τοῦ θεατρικοῦ «καταποντισμὸς» περιγράφει ἐπακριβῶς τὴν κατάσταση ποὺ ἐπικρατεῖ στὴ χώρα μας, ἡ ὁποία μοιάζει ἀπελπιστική. Ὅμως, σὲ κάθε καταποντισμὸ ὁ Θεὸς δὲν μᾶς ἀφήνει χωρὶς Κιβωτό. Ἐμεῖς τὸν ἐγκαταλείπουμε, ἀλλὰ Ἐκεῖνος ὄχι. Ἡ Κιβωτὸς ποὺ θὰ σώσει τὶς οἰκογένειές μας ἀπὸ τὸν καταποντισμὸ τῶν ἠθῶν εἶναι ἡ ἐγρήγορση καὶ ἡ προσκόλληση στὶς χριστιανικὲς ἀξίες μὲ προσεκτικὴ πνευματικὴ ζωή. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ μεγάλη μᾶζα προτιμᾶ νὰ μείνει ἔξω ἀπὸ τὴν Κιβωτό, ὅπως στὴν ἐποχὴ τοῦ Νῶε, δὲν ἀποτελεῖ δικαιολογία γιὰ κανέναν, οὔτε θὰ τὸν σώσει ἀπὸ τὸν καταποντισμό.
Χαράλαμπος Ἄνδραλης
1 https://www.n-t.gr/el/events/repertory/katapontismos
2 https://www.onassis.org/el/people/vasilis-vilaras
3 https://www.n-t.gr/el/events/repertory/katapontismos
4 Ν. 2273/94
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου