Γράφει ὁ Ἐλευθέριος Ἀνδρώνης
«Ὁ Θεός - Πατὴρ ἀποκαλύφθηκε στὴν αἴσθηση τῆς ἀκοῆς, τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀποκαλύφθηκε στὴν αἴσθηση τῆς ὅρασης καὶ ὁ Υἱὸς ἀποκαλύφθηκε στὴν αἴσθηση τῆς ἁφῆς. Ὁ Πατὴρ πρόφερε τὴν μαρτυρία Του γιὰ τὸν Υἱό, ὁ Υἱὸς βαπτίστηκε μέσα στὸ νερὸ καὶ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα μὲ τὴν μορφὴ περιστερᾶς πέταξε πάνω ἀπὸ τὸ νερό», γράφει γιὰ τὰ ἅγια Θεοφάνεια στὸν πρόλογο τῆς Ἀχρίδος, ὁ ἀποκαλούμενος καὶ «Σέρβος Χρυσόστομος» – Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς, ἀποκαλύπτοντας μὲ τὸν φωτισμό του τὸν πλοῦτο νοημάτων καὶ συμβολισμῶν ποὺ ὑπάρχουν σὲ αὐτὴν... τὴν μεγάλη ἑορτὴ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Καὶ συνεχίζει παρακάτω:
«Ὁ Κύριος πῆρε ἐπάνω Του τὶς ἁμαρτίες τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, πέθανε κάτω ἀπ' αὐτὲς (κατάδυση στὸ Βάπτισμα) καὶ ἀναστήθηκε (ἀνάδυση μέσα ἀπ' τὸ νερό). Πρέπει νὰ πεθάνουμε ὡς πρὸς τὸν παλαιὸ ἁμαρτωλὸ ἄνθρωπο καὶ ν' ἀναστηθοῦμε ὡς κεκαθαρμένοι, ἀνακαινισμένοι καὶ ἀναγεννημένοι ἄνθρωποι. Αὐτὸς εἶναι ὁ Σωτῆρας μας καὶ αὐτὸς εἶναι ὁ δρόμος τῆς σωτηρίας. Ἡ ἑορτὴ τῶν Θεοφανείων λέγεται ἐπίσης ἑορτὴ τῶν Φώτων. Τὸ γεγονὸς ποῦ ἔλαβε χώρα στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ μᾶς φωτίζει, ἀποκαλύπτοντάς μας τὸν Θεὸ ὡς Τριάδα Ὄμούσιόν καὶ Ἀδιαίρετον. Αὐτὸς εἶναι ὁ ἕνας τρόπος τοῦ φωτισμοῦ μας. Ὁ δεύτερος εἶναι ὅτι ὁ καθένας μας κατὰ τὴν βάπτισή του στὸ νερὸ φωτίζεται - ἔτσι μᾶς υἱοθετεῖ ὁ Πατὴρ τῶν Φώτων, μὲ τὴν χάρη τοῦ Υἱοῦ καὶ τὴ δύναμη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἀμόλυντος ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ὁ Χριστὸς ὡς νέος Ἀδὰμ ποὺ ἀναδημιουργεῖ τὸν κόσμο, κατέρχεται στὸν ὑδάτινο «τάφο» τοῦ Ἰορδάνη ποταμοῦ προτυπώνοντας τὴν κάθοδό Του στὴ φυλακὴ τοῦ Ἅδη, μετὰ τὸ μαρτύριο τοῦ Σταυροῦ. Ἀφοῦ συντρίβει τὶς ἁλυσίδες τῶν ψυχῶν καὶ ληστεύει τὴν περιουσία τοῦ Ἅδη, ὁ Χριστὸς ἀναδύεται καὶ πάλι νικητὴς μέσα ἀπὸ τὸν ὠκεανὸ ἁμαρτιῶν τῆς ἀνθρωπότητας, προαναγγέλλοντας τὴν ἔνδοξη Ἀνάστασή Του καὶ τὸ ἐξαγνιστικὸ λουτρὸ ποὺ θὰ καθαρίσει τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, μέσα ἀπὸ τὸ Μυστήριο τῆς μετάνοιας καὶ ἐξομολόγησης.
Ζωοδότης ποταμὸς εἶναι ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ στὴ ζωή μας. Εἰσχωρεῖ σὲ ὅλους τοὺς ἄνυδρους τόπους, στὶς ἐρήμους τῶν ψυχῶν, στὰ ὄρη τῶν ἐγωισμῶν, στὰ φαράγγια τῶν διχασμῶν, στὶς πεδιάδες τῶν κοιμισμένων συνειδήσεων καὶ στὰ δάση τῶν ξεστρατισμένων ἀνθρώπων.
Τὸ νερὸ τῆς Θείας εὐλογίας κυλάει ἥσυχα καὶ καθαγιάζει τὶς δεκτικὲς ψυχές. Τὸ ποτάμι τοῦ Χριστοῦ ἔχει πάντα φιλόξενες τὶς ὄχθες του γιὰ νὰ ξεδιψάσει τοὺς προσκυνητὲς τῆς ζωῆς. «Ὅ κόσμος ἀρχίζει μὲ τὸ νερό - τὸ Εὐαγγέλιο ἀρχίζει μὲ τὸν Ἰορδάνη», λέει ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἱεροσολύμων. Ἡ κοιτίδα τῆς ὑλικῆς ζωῆς στὴ γῆ εἶναι τὸ νερὸ καὶ ἡ κοιτίδα τῆς πνευματικῆς ζωῆς καὶ ὅλου τοῦ σύμπαντος, εἶναι ἡ Τριαδικὴ Θεότητα ποὺ φανερώθηκε στὰ νάματα τοῦ Ἰορδάνη.
Μακάρια ἦταν τὰ μάτια ὅσων βρίσκονταν ἐκεῖ καὶ ἀντίκρυσαν τὴν ἀσύλληπτη σκηνὴ ὅπου ὁ ἰσάγγελος Ἰωάννης, ὁ μέγας Προφήτης καὶ ἀσκητὴς τῆς ἐρήμου, ἐκεῖνος γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι «δὲν γεννήθηκε ἀπὸ γυναῖκα ἄλλος μεγαλύτερος καὶ ἀξιότερος ἀπὸ τὸν Ἰωάννη», στέκεται ἔντρομος μπροστὰ στὸν Μεσσία, τὸν Κυβερνήτη καὶ Λυτρωτὴ τοῦ κόσμου. Σκεφτεῖτε τί φοβερὴ σκηνή. Ὁ «ἀναρχικὸς» Ἰωάννης, μπροστὰ στὸν Ἄναρχο Θεό. Ἐκεῖνος ὁ πύρινος ποταμὸς πνεύματος ποὺ κατακεραύνωνε τὶς ἐξουσίες τοῦ κόσμου, βρίσκεται παραδομένος στὴν ἐξουσία τοῦ Παντοκράτορα, ἀφημένος στὸ θέλημά Τοῦ σὰν ἕνα ἀρνάκι μπροστὰ στὸν Ποιμένα του.
Ὁ Ἰωάννης βαπτίζει τὸν Χριστό. Ἡ Παλαιὰ Διαθήκη δίνει τὸ χρῖσμα τὴν Καινὴ Διαθήκη καὶ παραδίδει τὸ στέμμα τῆς πνευματικῆς ἐξουσίας στὸν Κύριο τῶν Γραφῶν καὶ τῶν ἀποκεκαλυμμένων ἀληθειῶν.
Μέσα στὴ χορεία τῶν Προφητῶν τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, γενιὲς καὶ γενιὲς πίσω, ὅλοι αὐτοὶ οἱ Ἅγιοι ψηλάφισαν τὸν Χριστὸ μὲ τὸ πνεῦμα τους, τὸν πίστεψαν, τὸν προφήτεψαν, ἀλλὰ δὲν τὸν εἶδαν σαρκωμένο. Ὁ Ἰωάννης ὁ Πρόδρομος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ εἶχε τὴν ἄφατη χαρὰ καὶ τὴν ἄφταστη τιμὴ νὰ δεῖ τὸν Θεὸ τοῦ σαρκωμένο, νὰ τὸν βαπτίσει γιὰ νὰ ἐκπληρωθοῦν τὰ καθέκαστα τοῦ θείου θελήματος, καὶ ἔτσι νὰ βάλει τὸ πρῶτο καὶ τελευταῖο λιθαράκι σὲ ἕνα πάνσοφο σχέδιο ποὺ παρέμενε ἀνεξιχνίαστο γιὰ χιλιάδες χρόνια. Μὲ αὐτὴ τὴ βάπτιση σήμανε ἡ ὥρα μηδὲν γιὰ νὰ ξεκινήσει ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ τὴν κοσμοσωτήρια ἀποστολὴ Τοῦ.
Αὐτὸ τὸ ἀσύλληπτο γεγονὸς ποὺ ἔλαβε χώρα στὸν Ἰορδάνη, ἀενάως ποτίζει καὶ εὐλογεῖ τοὺς αἰῶνες μὲ τὴ χάρη τῶν Θεοφανείων. Ἀπὸ τὸ «Ἐν Ἰορδάνῃ βαπτιζομένου σου Κύριε...» ἀρχίζει νὰ βλασταίνει τὸ δέντρο τῆς Σωτηρίας μὲ τὴν ἐπίγεια δράση τοῦ Χριστοῦ, ἐκεῖνο ποὺ μετὰ ἀπὸ 3 χρόνια ὀρθώθηκε ὁλάνθιστο μὲ τὰ πασχάλια ἄνθη τῆς ἔνδοξης Ἀνάστασης Τοῦ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου