δάσκαλος-Κιλκίς
«Εἴμαστε λαός μέ παλικαρίσια ψυχή» ἔλεγε ὁ Σεφέρης. Καί δέν πέρασαν πολλά χρόνια ἀπό τότε. Καί τήν ψυχή μας, τήν ἀκατάλυτη, τήν ρωμαίικη, δέν θά τήν βροῦμε στίς ἐλεημοσύνες τῆς δῆθεν Εὐρωπαϊκῆς Ἕνωσης, ἀλλά ὅταν καταλάβει ὁ λαός «τί ἔχασε, τί εἶχε, τί τῆς πρέπει». Ὄχι ὅτι τό παρελθόν ἦταν παραδείσια ζωή. Δέν τό ἐξωραΐζουμε. Καί οἱ παλιοί, «οἱ ἀρχαῖοι ἄνθρωποι» τοῦ Κόντογλου, εἶχαν τά πάθια καί τούς καημούς τους, ἀλλά ὑπῆρχε ἀρχοντιά, μιά πνευματικότητα γνήσια καί ἀκίβδηλη, πίστη καί ἐλπίδα δέν τούς ἔλειπαν. Μ' αὐτές γαλήνευε ἡ ψυχή τους. Μ' αὐτούς τούς δικούς μας ἀνθρώπους πρέπει νά ξαναμιλήσουμε. Νά ἀκούσουμε τίς ὀρμήνειες τούς, τίς συμβουλές τους, νά δοῦμε τήν ζωή τους, νά γνωρίσουμε τήν Ἑλλάδα, τήν πραγματική, τήν ἀληθινή πατρίδα μας, αὐτή πού γέννησε Ὁμήρους, Χρυσοστόμους καί... Παλαιολόγους καί Κολοκοτρωναίους καί Κανάρηδες, ἀνθρώπους πού μοσκοβολάνε σάν τό Τίμιο Ξύλο καί ὄχι τό τωρινό, μουχλιασμένο ἀποφόρι τῶν Φράγκων καί τῶν ἡμέτερων μασκαράδων. «Ἀπό στεριά κι ἀπό θάλασσα βγαίνει φωνή καί βόγγος: θέλουμε νά ζήσουμε ἑλληνικά! Ἑλλάδα χωρίς ζωή ἑλληνική, εἶναι Ἑλλάδα πεθαμένη». Λόγια τοῦ Κόντογλου. Ἄς τούς γνωρίσουμε μέσα ἀπό τά ἀθάνατα λόγια καί τίς σπουδαῖες πράξεις τους. Ἄς παραδειγματιστοῦμε ἀπό τήν λεβεντιά τους. Γιά νά ζήσει ἡ Ἑλλάδα...
Μόνον μέ τό παράδειγμα, μπορεῖς νά μεγαλώσεις παιδιά, νά διδάξεις μαθητές καί νά κυβερνήσεις ἐν τέλει λαούς. Νά πιάσω τό τελευταῖο. Θυμᾶται κανείς πρωθυπουργό ἤ ὑπουργό τῆς Ἑλλάδας, ὁ ὁποῖος, ὅταν τέλειωσε ἡ καριέρα του καί συνταξιοδοτήθηκε νά τόν σταματοῦν οἱ ἁπλοί ἄνθρωποι στόν δρόμο καί νά τούς ἐκφράζουν τήν εὐγνωμοσύνη τους γιά τήν προσφορά του στό ἔθνος; Νά βγῆκε ἀπό τήν πολιτική φτωχότερος; «Δεῖ τόν ἀγαθόν ἄρχοντα παυόμενον τῆς ἀρχῆς μή πλουσιώτερον ἀλλά ἐνδοξότερον γεγονέναι» γράφει ὁ Στοβαῖος. Ποιός ἐξῆλθε τοῦ πολιτικοῦ βίου ἐνδοξότερος καί ὄχι πλουσιότερος; Ὑπάρχει ἔστω κι ἕνας γιά νά σημειώσουμε μέ κεφαλαῖα γράμματα τήν λαμπρή ἐξαίρεση; Στήν παράδοσή μας τό πρόσωπο κάνει τήν διαφορά. Καλά τά ὁράματα καί τά προγράμματα, ἀλλά, ἐπαναλαμβάνω, ὅλα ἀκυρώνονται ἄν δέν ὑπάρχει τό πρόσωπο, ὁ ἄνθρωπος τῆς θυσίας καί τοῦ φιλότιμου.
«Σχολεῖο ἴσον δάσκαλος», ἔλεγε ὁ σοφός ἐθνικός μας ποιητής Κωστῆς Παλαμᾶς. Δῶσε μου πέντε δασκάλους μέ ζῆλο, πίστη καί «ἔρωτι» πρός τήν ἐθνική γλῶσσα καί σέ κατακόμβες νά διδάσκουν, θά βγάλουν γερούς μαθητές. Τί σημαίνει ἐνορία; Ἕνας ἱερεύς ζήλῳ πεπυρωμένος, φιλακόλουθος καί ἄνθρωπος τῆς ἀγάπης, εἰρηνοποιός καί θά μαζευτεῖ γύρῳ,γύρω του, ὅπως οἱ μέλισσες στά λουλούδια, τό ἐκκλησίασμα. Τί σημαίνει κυβέρνηση; Βρές μου ἕναν Καποδίστρια καί ἡ Ἑλλάδα σώθηκε. Τί ἦταν ὁ Καποδίστριας;
Ὁ Μακρυγιάννης γράφει γιά νά δείξει τόν τρόπο ζωῆς του: «Ὁ Κυβερνήτης ἔτρωγε ἐπί τέσσερις ἡμέρες μία κότα».
Γιά τόν ἑαυτό του δέν δέχθηκε οὔτε τά αὐτονόητα. Ἀρνήθηκε τό ἐπιμίσθιο πού τοῦ ἀναλογοῦσε ὡς ἀρχηγός κράτους καί τό ὁποῖο ἐγκρίθηκε δύο φορές ἀπό τή Βουλή τῶν Ἑλλήνων καί τή Γερουσία.
Ὅταν τό 1815 ὁ Τσάρος τοῦ ἀνακοίνωσε τήν πρόθεσή του νά τόν διορίσει Ὑπουργό τῶν Ἐξωτερικῶν, ἀρχικά δέν δέχτηκε, λέγοντας στόν Τσάρο: «Μεγαλειότατε, ἐντίμως σᾶς δηλώνω ὅτι ὁσάκις εὑρεθῶ πρό τοῦ τραγικοῦ διλήμματος νά ὑποστηρίξω τά συμφέροντα τῆς σκλαβωμένης πατρίδος μου ἤ τά συμφέροντα τῆς ἀχανοῦς αὐτοκρατορίας σας, δέν θά διστάσω οὔτε στιγμή: Θά τεθῶ μέ τό μέρος τῆς πατρίδος μου ... Εἶμαι Ἕλλην καί θά μείνω Ἕλλην γιά πάντα».
Ἡ αὐτοκράτειρα μητέρα τοῦ Τσάρου Νικολάου, Μαρία Θεοδώρεβνα, τόν πίεζε νά μήν ἀποδεχθεῖ τήν ἐκλογή του ὡς Κυβερνήτη τῆς Ἑλλάδος λέγοντας του: «Στήν Ἑλλάδα θά διακινδυνεύσετε τή ζωή σας».
Ὁ Καποδίστριας ὅμως ἀπάντησε: «Ἐάν δέν δεχθῶ τήν ἐκλογή μου καί ἡ Ἑλλάς γονατίσει, τί θά ποῦν γιά μένα; Νά ἕνας ἄνθρωπος, πού θά μποροῦσε νά τήν σώσει καί προτίμησε μιά λαμπρή θέση στή Ρωσία ἀπό τή σωτηρία τῆς πατρίδας του καί τήν ἄφησε νά χαθεῖ. Ἀφιέρωσα τή νεότητά μου στήν ὑπηρεσία τοῦ ἀείμνηστου μεγαλόψυχου γιου σας. Ἔτσι μπορῶ σήμερα νά προσφέρω στήν Ἑλλάδα τή θυσία τῶν γηρατειῶν μου!..». Λόγια ἁγιασμένα!! Θά μποροῦσε νά τά ψελλίσει κάποιος ἀπό τούς τωρινούς, πού ἡ προσφορά τους οὔτε τά ἡρωικά «γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας» δέν φτάνει; Ἐξηγῶ:
Ὁ Βασιλιᾶς Ὄθωνας τῆς Ἑλλάδος κάλεσε μία μέρα στό παλάτι του τόν Θεόδωρο Κολοκοτρώνη καί τοῦ εἶπε:
— Ἡ Κυβέρνησή μου ἀποφάσισε νά ἀμείψει τούς ἀγωνιστές. Ἐδῶ ἔχω τίς ἀναφορές μέ τίς ὁποῖες ζητοῦν τά δικαιώματά τους. Ἐσύ τί θά ζητήσεις στρατηγέ;
— Ἐγώ, ἀπάντησε ὁ Κολοκοτρώνης, δέν θά ζητήσω τίποτε γιατί οὔτε ἔχασα οὔτε ξόδεψα γιά τό Ἔθνος. Ὁ Βασιλιᾶς Ὄθωνας, συνηθισμένος ἀπό τίς παράλογες ἀπαιτήσεις πολλῶν ἀγωνιστῶν τοῦ γλυκοῦ νεροῦ, σάν τούς 300 τους δικούς μας, ξαφνιάστηκε ἀπό τήν ἀπάντηση τοῦ Γέρου τοῦ Μοριᾶ.
— Πῶς γίνεται αὐτό, ρώτησε ὁ Βασιλιᾶς. Καί ὁ Κολοκοτρώνης του ἀπήντησε καί τοῦ ἐξήγησε:
— Ἐγώ, ὅταν μπῆκα στόν ἀγῶνα εἶχα στό σελάχι (=πορτοφόλι) μου, μιάμιση ρεγγίνα (=αυστριακό νόμισμα), καί ξόδεψα μονάχα τή μισή. Καί δέ μοῦ λές, μεγαλειότατε, ποιοί εἶναι αὐτοί πού ζητᾶνε χρήματα καί δικαιώματα; Ὁ Ὄθωνας του εἶπε μερικά ὀνόματα, πού ὁ Κολοκοτρώνης ἤξερε πολύ καλά τίς ὑπηρεσίες πού προσφέρανε καί τί μανούσια(=πονηροί ἄνθρωποι), ἦσαν στόν ἀγῶνα.
— Χμμ! Ἔκανε. Ἄν αὐτοί πού εἶπες, βασιλιᾶ μου, πάρουν αὐτά πού ζητᾶνε, τότε τί πρέπει νά πάρουν τά γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας; (περιοχή Ἀρκαδίας).
— Ποιά εἶναι τά Γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας; ρώτησε ὁ Ὄθωνας μέ περιέργεια.
Καί ἀπάντησε θαρραλέα ὁ λεβέντης στρατηγός Θοδωράκης Κολοκοτρώνης.
— Βασιλιᾶ μου, τά γαϊδούρια τῆς Ζαράκοβας, εἶναι ἐκεῖνα πού μᾶς κουβαλοῦσαν τό νερό καί τό ψωμί, πού εἴχαμε τόσο ἀνάγκη κατά τήν διάρκεια τοῦ ἀγῶνα γιά τήν ἀπελευθέρωση τῆς Πατρίδας μᾶς ἀπό τούς Τούρκους, ἀπάντησε ὁ Γέρος τῆς ἐλευθερίας τῆς πατρίδος μας Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Γι' αὐτό εἶναι πολύ ψηλά στό εἰκονοστάσι τοῦ Γένους...
Δημήτρης Νατσιός
δάσκαλος-Κιλκίς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου