31 Ιαν 2023

Ἑλληνοτουρκικὰ - Ἴμια: Πέθαναν γιὰ τὴν πατρίδα

Γράφει ὁ Γιάννης Μητροπαπᾶς
 
Ἑλληνοτουρκικὰ - Ἴμια: 30 Ἰανουαρίου 1996, περασμένες 11:00 μ.μ., στὸ στρατόπεδο τῆς 153 ΤΕ στὴ Ρόδο ἔχει τελειώσει ἡ βραδινὴ ἐκπαίδευση καθὼς εἶναι Τρίτη, ἀλλὰ οἱ ἀξιωματικοὶ εἶναι ἀκόμα ἐκεῖ στὴ Μονάδα. Συνήθως ἔφευγαν στὰ καπάκια, τὸ πολὺ 10:15 τὸ στρατόπεδο ἂδειαζε ἀπὸ ἀστέρια καὶ σαρδέλες, ἐκεῖνο τὸ βράδυ εἶναι ὅλοι ἐκεῖ, κάτι ξέρουν, κάτι περιμένουν! Εἶμαι στὴν πύλη ὡς δεκανέας ἀλλαγῆς μαζὶ μὲ τὸν σκοπὸ τῆς πύλης. Στὶς 11:30 περίπου βλέπω τὸν Νικόλα νὰ τρέχει μὲ τὸ μποξεράκι καὶ ἕνα φανελάκι κι ἂς εἶναι χειμώνας (καὶ στὴ Ρόδο ὁ χειμώνας δὲν παλεύεται, αὐτὴ ἡ ὑγρασία σοῦ τρυπάει τὰ κόκαλα) ἀπὸ τὸ θάλαμό μας πρὸς τὸ σιτιστάδικο (ἔτσι λέγαμε τὸ γραφεῖο Σίτισης). Ψιθυρίζω στὸν σκοπὸ...«Ρὲ τί ἔπαθε ὁ Νίκος τέτοια ὥρα;», παράλληλα φτάνει ἕνα Στάγιερ στὴν εἴσοδο τῆς ἀποθήκης καὶ ὁ Νίκος ἀνοίγει τὴν πόρτα κι ἀρχίζουν νὰ φορτώνουν τὸ φορτηγὸ μὲ ὅτι ὑπῆρχε στὴν ἀποθήκη…

Ξαφνικὰ ἔρχεται ἕνας ἀξιωματικὸς στὴν πύλη μὲ πιάνει τρομαγμένος σὲ κατάσταση πανικοῦ καὶ μὲ ρωτάει ἂν ἔχω τηλεκάρτα (τότε ἦταν τῆς μόδας, ἀφοῦ τὰ κινητὰ ἀκόμα δὲν ἦταν διαθέσιμα γιὰ ὅλους). Τὸν ρωτάω «Τί ἔγινε κ. λοχαγέ;», μοῦ ἀπαντάει «Θέλω νὰ πάρω τὴν γυναίκα μου τηλέφωνο στὸ σπίτι νὰ πάρει καὶ τὰ παιδιὰ καὶ νὰ φύγει μὲ τὸ 1ο πλοῖο τὸ πρωὶ γιὰ Πειραιά…». Λοχαγὸς μὲ σχολὲς πολέμου κλπ., ἀλλὰ πανικοβλημένος ὅσο δὲν παίρνει! Φεύγει μὲ ταχὺ βῆμα πρὸς τὸ Διοικητήριο, ὅταν ἀκοῦμε νὰ ἔρχεται μὲ τσίτα τὰ γκάζια ἕνα «ΤΟΜΠ Λεωνίδας», παρκάρει μπροστὰ στὴν πύλη, βγαίνει ἀπὸ τὴ θέση τοῦ ὁδηγοῦ ὁ διοικητής μας, «Ἄνοιξε τὴν πύλη ἀγόρι μου», μοῦ λέει. Τρέχω τὴν ἀνοίγω καὶ τοῦ λέω: «Τί ἔγινε κ. Διοικητά; Ποῦ πᾶμε βραδιάτικα;». Ἀπαντάει: «Πᾶμε νὰ πάρουμε τὴν Πόλη λεβέντη μου!», πηδάει ἀπέξω ἀπὸ τὸ ἅρμα κι ἀνεβαίνει στὸ Διοικητήριο κι αὐτός. Τότε ἀκοῦμε μαρσαρίσματα ἀπὸ τὸν ὄρχο. Ἅρματα, ὀχήματα, τζίπ, Ρέο, Στάγιερ, καναδέζες, ἀντιαεροπορικὰ τὸ ἕνα πίσω ἀπὸ τὸ ἄλλο παρκάρουν κατὰ σειρὰ μετὰ ἀπὸ τὸ «Λεωνίδας». Κοιταζόμαστε μὲ τὸν σκοπὸ καὶ ἀποροῦμε τί συμβαίνει.

Ἔρχεται ἕνας ἐπιλοχίας καὶ μᾶς λέει: «Σκοπὸς φεύγεις γιὰ τὸ θάλαμό σου, ἐσὺ (σὲ μένα) ἀναλαμβάνεις τὴ φύλαξη τοῦ στρατοπέδου!». Μοῦ ἔχει φέρει 2-3 γεμιστῆρες καὶ σκίζει τὴν τελαμώνα (τὸ ὕφασμα ποὺ εἶναι ραμμένοι γιὰ προστασία) μου λέει νὰ βάλω τὴ μία στὸ ὅπλο μου καὶ τὶς ἄλλες στὶς φυσιγγιοθῆκες μου, ἐνῶ παράλληλα παίρνω καὶ τὸ κασελάκι μὲ τοὺς ὑπόλοιπους γεμιστῆρες. Μοῦ λέει νὰ κάνω περιπολίες στὸ στρατόπεδο μόνος μου, νὰ προσέχω τὴν πύλη καὶ ὅποιος πλησιάσει τοῦ ρίχνω, χωρὶς νὰ ρωτήσω «Ἂλτ τί σὺ» κλπ. Ἐπίσης ἐπειδὴ γνώριζα ἀπὸ ὑπολογιστές μοῦ εἶπε νὰ πάω στὸ Διοικητήριο νὰ μοῦ δείξουν πῶς λαμβάνουμε σήματα καὶ πῶς νὰ τὰ διαβάζω. Ἔχουμε μείνει μὲ τὸ στόμα ἀνοιχτό, στὸ Διοικητήριο ὅλοι τρέχουν, μέχρι νὰ ξαναπάω στὸ πόστο μου, στὴν πύλη, ἔχουν ἤδη ἀρχίσει κι ἀναχωρεῖ ἡ φάλαγγα καὶ οἱ 2 μονάδες Πυροβολικοῦ ποὺ ἤμασταν ἀπέναντι ἀπέναντι στὸ λόφο τῆς Ἀφάντου, ἀλλὰ καὶ ἡ Μονάδα Πεζικοῦ ποὺ ἦταν λίγο πιὸ κάτω…

Ἡ ὥρα ἔχει πάει περασμένες 12. Εἶναι καὶ μισή, πρὸς 1 παρὰ κι ἔχω μείνει σὲ ἕνα ἔρημο στρατόπεδο χωρὶς ἕνα ὄχημα, ἐκτὸς ἀπὸ μία χαλασμένη ὑδροφόρα, νὰ κάνω βόλτες ἀπὸ σκοπιὰ σὲ σκοπιὰ γιὰ νὰ ἐλέγχω καὶ μετὰ πέρασμα ἀπὸ τὸ γραφεῖο νὰ δῶ τὰ σήματα καὶ στὴ συνέχεια στὴν πύλη. Εἶμαι κομμάτια, ἄϋπνος ἀπὸ τὸ πρωὶ καὶ κατὰ τὶς 2 παρὰ σκάει ὁ ἴδιος ἐπιλοχίας μὲ ἕνα τζίπ. Παίρνει κάτι ἀπὸ τὸ γραφεῖο του καὶ μοῦ λέει σὲ λίγο ἔρχεται ἕνα Στάγιερ νὰ τὸ φορτώσεις μαζὶ μὲ τοὺς ὑπόλοιπους ρουκέτες γιὰ τὰ RM-70 (μιλᾶμε γιὰ κάτι κασόνια 3μ. μῆκος καὶ πλάτος τὸ μισὸ ἑνὸς φέρετρου καὶ βάρος 100κ.). Τὰ πυρομαχικὰ ἦταν στὴν ἀπέναντι Μονάδα τοῦ Πυροβολικοῦ ὁπότε πήγαμε ἐκεῖ. Ὄντως ἔρχονται ὁ ὁδηγὸς καὶ οἱ 2 μάγειρες οἱ ὁποῖοι εἶναι Ι4 (ἕνας μὲ πλατυποδία καὶ ὁ ἄλλος μὲ κάποιο πρόβλημα στὸ ἕνα χέρι). Φορτώνουμε στὴν οὐσία ἐγὼ καὶ ὁ ὁδηγὸς 25 ρουκέτες στὸ ὄχημα. Πεθάναμε καὶ ὅταν τὸ τιγκάραμε ἦρθε ὁ ἐπιλοχίας καὶ μᾶς εἶπε σὲ μένα καὶ τοὺς 2 μάγειρες νὰ περιμένουμε ἐκεῖ γιατί θὰ ἔρθει κι ἄλλο φορτηγό. Μόλις φεύγουν ἀκοῦμε σειρήνα νὰ χτυπᾶ! Αὐτὴ ἡ γνωστὴ σειρήνα ποὺ ἠχεῖ στοὺς πολέμους! Μόνο σὲ ταινίες εἶχα ἀκούσει. Ἐκεῖ παγώνουμε, δὲν ἔχουμε ἰδέα τί συμβαίνει καὶ ξεκινᾶμε τὰ σενάρια…

Ἀρχίζει βροχὴ (καὶ στὴ Ρόδο ὅταν ἔρχεται ἡ βροχὴ συνήθως φεύγει μετὰ ἀπὸ 5-6 μέρες), ἡ λάσπη ἔχει φτάσει μέχρι τὸ γόνατο, βάζουμε παλέτες ἀπὸ κάτω γιὰ νὰ μποροῦμε νὰ δημιουργήσουμε κάτι σὰν γέφυρα ὥστε νὰ πατᾶμε καὶ νὰ μεταφέρουμε τὶς ρουκέτες στὸ φορτηγό. Βρίσκουμε ἕνα νάϊλον μουσαμὰ καὶ σκεπαζόμαστε γιατί ἡ βροχὴ εἶναι πολὺ ἔντονη καὶ τὸ φορτηγὸ ἀργεῖ νὰ ἔρθει. Τελικὰ φτάνει μετὰ ἀπὸ κάποια ὥρα καὶ ξεκινᾶμε τὸ φόρτωμα μέσα στὴ βροχή, ἄλλες 25 ρουκέτες καὶ τέλος. Ἐπιστρέφω στὴν Μονάδα μου, ἐνῶ ἡ ὥρα ἔχει πάει 3:30 τὸ ξημέρωμα καὶ δὲν ξέρω καν τί συμβαίνει! Κάποια στιγμὴ ἔρχεται ἕνας ὑπαξιωματικὸς καὶ μοῦ λέει πᾶμε δίπλα στὴν ἄλλη Μονάδα (πάλι), νὰ ἀνοίξουμε τὶς ἀποθῆκες γιατί ἔρχονται ἐπίστρατοι Ροδίτες νὰ τοὺς δώσουμε ρουχισμό, ἐξαρτήσεις κλπ. Τί ἔχει συμβεῖ τὸν ρωτάω καὶ μοῦ λέει «Πόλεμος… Μᾶς ἔριξαν ἕνα ἑλικόπτερο καὶ ἔχουμε ἀπαντήσει μὲ πυρά!». Ἴσχυαν δὲν ἴσχυαν, ἤξερε δὲν ἤξερε οὔτε καὶ ξέρω. Ἀρχίζουν καὶ καταφθάνουν οἱ πρῶτοι πολίτες, ἔρχονται καὶ 2-3 δικοί μας ὁπλίτες ὁπότε ἐγὼ ἐπέστρεψα στὴν Μονάδα μου ἀπέναντι. Ἡ ὥρα ἔχει πάει 6 τὸ πρωὶ καὶ βλέπω ἀπὸ ψηλὰ ὅπως εἶναι ἡ Μονάδα μας ν’ ἀνεβαίνει τὸ λόφο ἕνα λευκὸ πολιτικὸ τζίπ, ὅσο πλησιάζει διακρίνω ὅτι εἶναι τὸ ἁμάξι τοῦ ὑποδιοικητή, ὁ ὁποῖος μπαίνει μέσα μὲ παντιλίκια καὶ σταματάει στὸ Διοικητήριο. Τέρμα μοῦ λέει τελειώσαμε, αὐτὸ ἦταν. Τί ἦταν, τί ἔγινε, πῶς ἔγινε δὲν ἔμαθα ποτέ. Τὶς ἑπόμενες μέρες ποὺ βγῆκα ἐξοδοῦχος πῆρα ἐφημερίδα καὶ διάβασα τὰ ὀνόματα τῶν παιδιῶν ποὺ χάθηκαν καὶ τί περίπου εἶχε γίνει ἀπὸ ὅσα ἔγραφαν οἱ φυλλάδες.

Ἡ Μονάδα μου τιμήθηκε ἀπὸ τὸν τότε Πρόεδρο τῆς Δημοκρατίας, Κωστή Στεφανόπουλο, ἐπειδὴ ἔφτασε 1η στοὺς χώρους τάξης της καὶ ἁπλώθηκε στὴν παραλία τῆς Κατταβιᾶς μὲ τὶς κάνες στραμμένες στὸ Αἰγαῖο γιὰ τὴν ἀποφυγὴ ἀπόβασης. Τρεῖς ἄνθρωποι, τρία παιδιὰ ἔχασαν τὴ ζωὴ τους ἐκεῖνο τὸ βράδυ. Ἦταν 31 Γενάρη τοῦ 1996 στὶς 01:40 ὄταν Τουρκικές εἰδικὲς δυνάμεις ἀποβιβάζονται στὴ Μεγάλη Ἰμια. Στὶς 04:30 ἑλικόπτερο τοῦ Ἑλληνικοῦ Πολεμικοῦ Ναυτικοῦ, ποὺ ἀπονηώθηκε ἀπὸ τὴ φρεγάτα «Ναυαρίνο» γιὰ νὰ ἐλέγξει τὴν πληροφορία τῆς παρουσίας Τούρκων στὴ βραχονησίδα κατέπεσε κατὰ τὴν ἐπιστροφή του στὴ φρεγάτα καὶ τὰ 3 μέλη τοῦ πληρώματος, ὁ ὑποπλοίαρχος Χριστόδουλος Καραθανάσης, ὁ ὑποπλοίαρχος Παναγιώτης Βλαχάκος καὶ ὁ ἀρχικελευστὴς Ἕκτορας Γιαλοψός, σκοτώθηκαν. Τρεῖς νέοι ἄνθρωποι ποὺ «ἔφυγαν» σὲ περίοδο εἰρήνης, ὄχι ἀπὸ τροχαῖο, ὄχι ἀπὸ κάποια ἀρρώστια, οὔτε ἀπὸ φυσικὰ αἴτια. Πέθαναν γιὰ τὴν πατρίδα, χωρὶς νὰ ἔχουμε πόλεμο καὶ ἡ πατρίδα τοὺς τίμησε μὲ 3 πλάκες στὴν Κάλυμνο, μία πυραυλάκατο στὸ ὄνομα τοῦ Καραθανάση καὶ καμιὰ ἀναφορὰ ποὺ καὶ ποὺ σὲ κανένα ΜΜΕ. Σκοτώθηκαν χωρὶς οἱ ἴδιοι νὰ ξέρουν τὸ γιατί, ἀλλὰ 25 χρόνια μετὰ οὔτε καν οἱ οἰκογένειές τους δὲν γνωρίζουν τὸν πραγματικὸ λόγο τῆς ἀπώλειας τῶν δικῶν τους ἀνθρώπων. Αἰωνία τους ἡ μνήμη!

* Ἐκείνη τὴν περίοδο ὑπηρετοῦσα τὴ στρατιωτική μου θητεία μὲ εἰδικότητα ΣΠΕΠ RM-70 στὴν Μονάδα 153 ΤΕ, στὴν Ἀφάντου τῆς Ρόδου.

sportime

1 σχόλιο:

  1. TΩΡΑ ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΒΑΛΛΙΣΤΙΚΩΝ, ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΗ ΑΝ ΚΤΥΠΟΥΝ ΑΣΤΑΜΑΤΗΤΑ;;;;;;........

    ΑπάντησηΔιαγραφή

ΚΑΝΤΕ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ ΜΑΣ.