Ἀντί γιά «παπαροῦνες» σφαῖρες γιά τήν Ρωσία

Γράφει ὁ Δημήτριος Νατσιός

δάσκαλος Κιλκίς

Ἀπό τό βιβλίο τοῦ Στρατή Μυριβήλη « Ἡ ζωή ἐν τάφῳ» τό ἀπόσπασμα «Ὁ λόφος μέ τίς παπαροῦνες». Τό διαβάζαμε στά παλαιότερα Ἀναγνωστικά. Στά νέας κοπῆς γλωσσικά ἐγχειρίδια ἐξοβελίστηκε. Προφανῶς ὁ Μυριβήλης λογοκρίθηκε λόγῳ τοῦ... ἐθνοκεντρισμοῦ του. Εἴμαστε στήν περίοδο τοῦ Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Ρῶσοι καί Ἕλληνες στρατιῶτες, σύμμαχοι καί ὁμόδοξοι, συναντιοῦνται κάπου... στό μέτωπο:

«Εἶναι καί μιά μέρα χαρούμενη μέσα στίς ἄσκημες μέρες τῆς πορείας. Μιά μέρα γαλάζια καί κόκκινη, μέ ἀνοιξιάτικον οὐρανό, γεμάτη μαβιά μάτια, κόκκινα ἀγριολούλουδα καί ἀργά μελαγχολικά τραγούδια.

Ἦταν ἕνας λόφος ἄλικος ἀπό τίς παπαροῦνες. Ξεκουραζόταν ἕνα Ρούσικο Σύνταγμα, πού τραβοῦσε κι αὐτό γιά τό μέτωπο. Ἐκεῖ μᾶς σταματήσανε κι ἐμᾶς. Εἶχε νερό μπόλικο καί πρασινάδα ἐκεῖ δίπλα. Στήσαμε πυραμίδες τά ὅπλα καί φάγαμε κοντά τους. Μᾶς σίμωσαν κάτι μεγαλόσωμα παλικάρια μέ τριανταφυλλιά μάγουλα, μέ χοντρές μπότες καί μπλοῦζες παιδιάτικες δίχως κουμπιά. Τά πηλίκιά τους εἶχαν κεραμίδι στενούτσικο.

— Γκίρτς;

— Γκίρτς.

— Κριστιάν;

— Κριστιάν.

— Ὀρτοντόξ;

— Ὀρτοντόξ.

Μᾶς δεχτήκανε μέ χαρές σχεδόν παιδιάτικες. Γελούσανε, καί μείς γελούσαμε, μᾶς χάριζαν κονσέρβες, σουγιάδες. Μέ τά μεγάλα τους χέρια μᾶς χτυπούσανε στήν πλάτη. Τραβούσανε καί μᾶς δείχναν ἀπό τήν τραχηλιά τους χρυσά, σιντεφένια σταυρουδάκια καί φυλαχτάρια κρεμασμένα μέ ἀλυσιδίτσες. Σταυροκοπιόντανε μέ τόν ὀρθόδοξο τρόπο.

— Κριστιάν! Κριστιάν!

Φάγαμε μαζί, κουβεντιάσαμε ὧρες δίχως νά καταλαβαίνει γρί ὁ ἕνας ἀπ' τή γλῶσσα τ' ἀλλουνοῦ. Ὅμως συνεννοηθήκαμε περίφημα. Ἡ ἀγάπη καί ἡ όχτρα ἔχουνε διεθνῆ γλῶσσα. Βρῆκα κι ἕνα νεώτατον ἀξιωματικό, λεπτοκαμωμένο σάν κορίτσι, μέ μεγάλα γυαλιά καί γελαζούμενα χείλη, πού θυμόταν ἀπ' τό σκολειό του μερικά ἀρχαῖα, τσάτρα-Πάτρα. Τά μαλλιά του ἦταν ξανθά σάν τοῦ καλαμποκιοῦ, εἶχε κι ἕνα χρυσό μουστακάκι.

— Ἡμεῖς Ρούσιαν λίαν Ἕλληνες ἀγαπώμεθαν! Ὀδησσόν λίαν Ἕλληνες! Λίαν!....

Σάν κάμαμε τίς τετράδες γιά νά φύγουμε, οἱ Ροῦσοι βάλανε παπαροῦνες μέσα στίς μποῦκες τῶν τουφεκιῶν μας. Ἤτανε σά μιά παράξενη λιτανεία μέ ἀτσαλένιες λαμπάδες, πού στήν κορφή τους ἄναβε ἡ πιό χαρούμενη φλόγα.

— Ἀντίο! Ἀντίο!

Ὁ πολύ νέος ἀξιωματικός πετᾶ τό καπέλο του, λυγερός, σχεδόν διάφανος μέσα στό φῶς.

— Χαῖρε, λίαν, Ἕλληνες! Χαῖρε!

Πόση ἀγάπη ὑπάρχει στόν κόσμο! Ἄφθονη σάν ποτάμι πού χύνεται μέσα σ' ἕναν κάμπο. Ἀνθισμένη σάν ἕνας λόφος κόκκινος ἀπό τίς παπαροῦνες, πού σέ φωνάζουνε νά τίς κόψεις. Δέν ἔχεις παρά νά σκύψεις νά τίς κόψεις».

Ὡραῖο, αἴθριο, γαλήνιο ἀνάγνωσμα, κεντημένο ἀπό τήν ἀριστοτεχνική πένα τοῦ Μυριβήλη, πού πολέμησε κι αὐτός στούς Βαλκανικούς, πού ὅταν τραυματίστηκε καί μαθεύτηκε στήν Λέσβο, ὁ πατέρας τοῦ ἀπό τήν χαρά του κερνοῦσε ὅλο τό χωριό. Οἱ Ρῶσοι στρατιῶτες, παιδιά τῆς ὀρθοδοξίας κι αὐτά, συναντοῦν τά Ἑλληνόπουλα, τά παιδιά τῶν φωτιστῶν τους, τοῦ Μεθοδίου καί τοῦ Κυρίλλου. Σμίγουν τά παιδιά τοῦ Χριστοῦ, χαίρονται χαράν μεγάλη, δέν δείχνουν ταυτότητες καί χαρτιά. Ὄχι. Ἀνοίγουν τόν κόρφο τους καί ἀποκαλύπτουν τά σταυρουδάκια τους, τά φυλακτήριά τους, τόν θυρεό τῆς Ὀρθοδοξίας. Βλέπουν τά ἀδέλφια τους, τούς Ἕλληνες, καί ἀνθίζει ἡ καρδιά τους, τά ὅπλα γίνονται ἀνθοδοχεῖα μέ παπαροῦνες, ξεχειλίζει ἡ ἀγάπη. Ζοῦν μακριά, ὅμως...  «Ἡμεῖς Ρούσιαν λίαν Ἕλληνες ἀγαπώμεθαν! Ὀδησσόν λίαν Ἕλληνες! Λίαν!...».

Αὐτά τῷ καιρῷ ἐκείνῳ. Τῷ καιρῷ ἐτούτω δέν «ἀγαπώμεθα λίαν» οἱ Ἕλληνες μέ τούς Ρώσους, γιατί, ἐμεῖς, «ἀνήκομεν εἰς τήν Δύσιν», ὅπως βαυκαλιζόμαστε νά λέμε, ἤ, καλύτερα, προσκυνοῦμε τήν Δύση.

Καί ἐρωτῶ; Ποιοί στάθηκαν στό διάβα τῆς ἱστορίας οἱ χειρότεροι ἐχθροί τῶν Ἑλλήνων; Ἀπάντηση: Οἱ χειρότεροι ἐχθροί μας δέν ὑπῆρξαν οὔτε εἶναι οἱ ἀλλόθρησκοι Τοῦρκοι, ἀλλά ἡ Δύση τῶν συμμάχων, ἑταίρων καί ὁμοθρήσκων. Δέν ὑποδούλωσαν οἱ Ὀθωμανοί τόν Βυζαντινό Ἑλληνισμό. Εἶχε ἐξουθενωθεῖ, λεηλατηθεῖ, κατακερματισθεῖ ἀπό τίς ἄγριες ἐπιδρομές τῆς παπικῆς «χριστιανοσύνης». Ἀποφράς ἡμέρα δέν εἶναι ἡ 29η Μαϊου 1453, ἀλλά ἡ 13η Ἀπριλίου τοῦ 1204. Τότε «ἑάλω ἡ Πόλις», ὄχι ἀπό τούς Τούρκους, ἀλλά ἀπό τίς ὀρδές τῶν σταυροφόρων. Ἐπί τέσσερις αἰῶνες παρεμπόδισε μέ πεῖσμα ἡ Δύση τήν ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ ἔθνους. Ἀγωνίστηκε συνασπισμένη νά καταπνίξει τήν ἐπανάσταση τοῦ 1821 καί ἀπό τότε ὑπονομεύει καί στραγγαλίζει τά ἑλληνικά δίκαια.

Εἶναι ἀνιστόρητος ὅποιος δέν ἀποδέχεται ὅτι οἱ δυτικές Δυνάμεις προκάλεσαν ἐν ψυχρῷ ὅλες τίς συμφορές τοῦ νεότερου Ἑλληνισμοῦ. Ἀπό τήν εἰσβολή τοῦ Ἰμπραήμ καί τήν γενοκτονία πού ἀκολούθησε, ἀπό τόν ἀκρωτηριασμό τοῦ ἐλεύθερου ἔθνους, τίς ἐπεμβάσεις τῶν κανονιοφόρων, τούς ἀποκλεισμούς καί τίς κατοχές ὡς τήν ἀτίμωση τοῦ 1897, ἀπό τήν μικρασιατική καταστροφή καί τόν ἐμφύλιο ὡς τήν κυπριακή τραγωδία καί τήν προδοσία τῆς Μακεδονίας. Οἱ Τοῦρκοι ἦταν καί εἶναι τά ἐνεργούμενά τους.

Γιατί στήν παροῦσα διένεξη Ρωσίας καί Οὐκρανίας νά τασσόμαστε ἀπροκάλυπτα, μέ κρεμασμένη τήν γλῶσσα ἀπό προθυμία, μέ τούς Δυτικούς; Γιατί στέλνουμε, ἐνεργῶντας ὡς ἐντολοδόχοι, ὅπλα στήν Οὐκρανία; Μήπως λείπουν ἀπό τήν Δύση; Ποιός νουνεχής Ἕλληνας ἐπικροτεῖ  μιά τέτοια ἀπόφαση; Γιατί βγάζουμε τίς παπαροῦνες, πού τοποθέτησαν οἱ Ρῶσοι στίς κάνες τῶν ὅπλων μας καί τοποθετοῦμε σφαῖρες πού θά τούς σκοτώσουν; Τί κερδίζουμε, ἐκτός ἀπό ἀναγνώριση τῆς ἱκανότητας ὑποκλίσεων; Γιατί δέν προβάλλεται ὅτι ὁ πόλεμος εἶναι καί θρησκευτικός, ὀρθόδοξοι ἀπό τήν μιά καί παπικοί ἤ οὐνῖτες ἀπό τήν ἄλλη;

Καί τί θά πεῖ «ἤμασταν πάντα στή σωστή στόν πλευρά τῆς ἱστορίας»; Οἱ Οὐκρανοί εἶναι ἡ σωστή πλευρά; Δέν ἄκουσε κανείς γιά τα ἑκατομμύρια Ρώσων πού ζοῦσαν μέ τρόμο στήν οὐκρανική πλευρά; Τίς φρικαλεότητες κατά τῶν Ρώσων; (Οὔτε δικαιολογῶ, πρός Θεοῦ, ἀντίποινα. Τά ἀθῶα θύματα τῶν πολέμων εἶναι τά παιδιά καί τά παιδιά δέν ξέρουν ἀπό ἐθνικότητα).

Ἄν ἐννοεῖ ὁ πρωθυπουργός τούς δύο Παγκοσμίους Πολέμους, ποῦ κατέληξαν αὐτοί; Στό μικρασιατική καταστροφή καί τόν ἐμφύλιο ὡς τήν κυπριακή ἀνεπούλωτη πληγή. (Καί ἄν κάποιοι σκέφτονται διάφορα νά τονίσουμε πώς ἄλλο τσαρική Ρωσία καί ἄλλο ἡ κομμουνιστική Σοβιετία. Ὁ ρωσικός λαός σταυρώθηκε γιά 80 χρόνια ἐξαιτίας μιᾶς ἀντίχριστης δυτικόφερτης ἰδεολογίας).

Μήπως δέν βιώνουμε καί πάλι τήν γκεμπελικής ἐμπνεύσεως προπαγάνδα τῶν δυτικῶν ΜΜΕ, τήν ὁποία ζήσαμε στήν περίπτωση τῆς Σερβίας, τοῦ Ἰράκ, τῆς Συρίας, τῆς Λιβύης; Ποιός τολμᾶ νά βγεῖ σέ κανάλι καί νά ὑποστηρίξει ὅτι ἡ Δύση εἶχε ὑπογράψει τήν μή ἐπέκταση τοῦ ΝΑΤΟ πρός ἀνατολάς, μέ ἀντίβαρο τήν ἐπανένωση τῶν Γερμανιῶν; Βγῆκε καθημαγμένη ἡ Ρωσία ἀπό τήν σοβιετική τραγωδία καί βρῆκαν εὐκαιρία οἱ Ἀμερικανοί νά τήν περικυκλώσουν μέ βάσεις καί ἐχθρικούς ὑποτελεῖς. Τί νομίζουν ὅτι εἶναι ἡ Ρωσία; Ὑποσημείωση τῆς ἱστορίας; Ὁ ρωσικός λαός κατατρόπωσε τούς Γερμανούς στόν ΒΠΠ, εἶναι ὑπερήφανος, ἔρχεται κι αὐτός ἀπό μακριά, μέ πλούσια ἱστορικά κοιτάσματα.  Μιά μεγάλη χώρα καί ἕναν λαό ἱστορικό δέν τόν τσαλακώνεις, τόν σέβεσαι. Ὁ Πούτιν εἶναι φορέας αὐτῆς τῆς ὑπερηφάνειας καί εἶναι μεγίστη ὑποκρισία νά ἀνεχόμαστε Ἀμερικανούς προέδρους νά ἰσοπεδώνουν ἀνενδοίαστα καί κομψευόμενοι μικρά κράτη ὅπως ἡ Σερβία ἤ ἡ Συρία - δέν εἴδαμε καμμιά Οὔρσουλα νά δακρύζει- καί νά μυξοκλαίει ὁ δυτικός κιμᾶς, οἱ ἀθεράπευτα πολιτισμένοι, γιά τήν Οὐκρανία.

Καί γιά νά μήν κατηγορηθῶ ὡς ρωσόφιλος συντάσσομαι μέ τήν δίκαιη πλευρά τῆς ἱστορίας μας καί ὄχι τῆς ἱστορίας τους καί ἐπαναλαμβάνω αὐτό πού ἔλεγε ὁ Κολοκοτρώνης πού, ὅταν ἐρωτήθη, ἄν εἶναι ρωσόφιλος ἤ ἀγγλόφιλος ἤ γαλλόφιλος, ἀπάντησε μέ τήν ἀγέραστη θυμοσοφία τοῦ: «Ἐγώ εἶμαι θεόφιλος». Θεόφιλους καί Ἑλληνόφιλους πολιτικούς θέλουμε καί ὄχι πειθήνιους ἐθελόδουλους στά κελεύσματα τῶν δυτικῶν. Ἀπό ἕναν εἰρηνοποιό πρωθυπουργό τῆς Ἑλλάδος, μιᾶς πατρίδας ἀνεξάρτητης καί ἀδέσμευτης, θά περιμέναμε νά ἀκούσουμε αὐτό πού μᾶς κληροδότησε ὁ Ἡρόδοτος, ὑπενθυμίζοντας δηλαδή στούς ποικιλώνυμους ἱέρακες πώς «στήν μέν εἰρήνη θάβουν τά παιδιά τούς γονεῖς τους,  στόν δέ πόλεμο θάβουν οἱ γονεῖς τά παιδιά τους».

Μέ τόν πόλεμο ὅμως ξεβράστηκε καί μιά ἄλλη «εὐγενής τύφλωσις» τοῦ πολιτικοῦ κατεστημένου. Τό περίεργο αὐτό φερέφωνο τῆς Δύσης, ὁ Ζελέζνι, ὁ φωτοστεφανωμένος τώρα ἥρωάς τους, γονυπετώς ἐκλιπαρεῖ γιά βοήθεια. Εἶχε τήν ἀπατηλή ἐντύπωση ὅτι θά προστρέξουν οἱ δυτικοί νά ὑπερασπιστοῦν τά ἐδάφη του. Οἱ βυζαντινοί πρόγονοί μας εἶχαν μιά παροιμία: «Οὐαί τῷ μή τοῖς ἰδίοις ὄνυξι ξυομένῳ». Ἄν δέν ἔχεις δικά σου νύχια νά ξυθείς, οἱ ἄλλοι πού θά προστρέξουν γιά βοήθεια θά σέ γδάρουν. Τό εἴδαμε στήν Κύπρο...

Πολύ φοβᾶμαι ὅτι ἀπό αὐτήν τήν παράνοια πού ζοῦμε, τό μόνο πού θά μᾶς μείνει εἶναι πώς δέν θά ξανακούσουμε ἀπό ρωσικά χείλη, ἁπλῶν ἀνθρώπων το «Ἡμεῖς Ρούσιαν λίαν Ἕλληνες ἀγαπώμεθαν! Ὀδησσόν λίαν Ἕλληνες! Λίαν!...».

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος Κιλκίς