Μέ ἐκεῖνα τά κομμένα πόδια περπατᾶ ἀκόμη ἡ Ἑλλάδα...

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος - Κιλκίς

«Ἀκούω κούφια τά τουφέκια,

Ἀκούω σμίξιμο σπαθιῶν,

Ἀκούω ξύλα, ἀκούω πελέκια,

Ἀκούω τρίξιμο δοντιῶν», 

ἔγραφε ὁ μεγάλος Σολωμός, στόν «Ὕμνον εἰς τήν ἐλευθερίαν». Καί στόν πόλεμο, τήν πιό σκοτεινή νύχτα τῆς ἀνθρωπότητας, «πού τήν τρέμει ὁ λογισμός», δέν κοιμοῦνται παρά μόνον οἱ πεθαμένοι. Ἀπό τήν αὐγή της καί τῆς ἱστορίας μας οἱ πόλεμοι, πάντα ἀποτρόπαιοι καί δεινοί. Καί ὁ προπάππους τοῦ Σολωμοῦ, ὁ Ὅμηρος, τά ἴδια περιγράφει. «Ἔνθα δ΄ ἄμ΄ οἰμωγή τε καί εὐχωλή πέλεν... ἀνδρών ὀλλύντων τε καί ὀλλυμένων», κι ἀκούγονταν οἰμωγές καί καυχησιές αὐτῶν πού ἔσφαζαν καί αὐτῶν πού σφάζονταν, διαβάζουμε καί στόν τρομερό ὁμηρικό στίχο. (Ἰλιάδα, Δ, 450-451).

Σήμερα ἡ γενιά τῶν ἀνθρώπων, τῶν δυτικῶν βεβαίως, πού δέν γνώρισε πόλεμο, παρακολουθεῖ ἀποσβολωμένη καί τετρομαγμένη τά ἴδια. Τρίξιμο δοντιῶν καί οἰμωγές. Παράνοια καί ὀργή. Ἀνοίγει πληγές ὁ πόλεμος, δυσίατες καί ἀνεπούλωτες. Μόνο τότε καταλαβαίνουν οἱ λαοί πόση ἀξία ἔχει ἡ εἰρήνη, τήν ὁποία οἱ ἀρχαῖοι θεοποίησαν, ὡς κόρη τῆς Θέμιδος καί ἀδελφή της Εὐνομίας καί τῆς Δίκης, δικαιοσύνης. Καί τήν στόλισαν μέ μεγαλοπρεπῆ ἐπίθετα. Τήν εἶπαν γλυκεῖα, βαθύπλουτον, καλλίστην τῶν θεῶν, ὀλβιοδότειρα καί πλουτοδότειρα, ὁ Ἀριστοφάνης ἀφιέρωσε καί κωμωδία μέ τό ὄνομα «Εἰρήνη». Καμμιά θεά Εἰρήνη δέν ὑπάρχει οὔτε πρόκειται νά συγκινηθεῖ ἀπό τήν τραγωδία τῶν ἄμυαλων καί ἀμνημόνων βροτῶν. Μόνο μιά εἰρήνη...ειρηνεύει τούς ἀνθρώπους Ἡ εἰρήνη εἶναι πρόσωπο, εἶναι ὁ Χριστός μας. «...Τήν εἰρήνην τήν ἐμήν δίδωμι ὑμῖν, οὐ καθώς ὁ κόσμος δίδωσιν, ἐγώ δίδωμι ὑμῖν».

Δέν πρόκειται νά ἀσχοληθῶ μέ τα τῆς ἑρμηνείας τοῦ πολέμου. Μόνο αὐτοί πού τόν ξεκίνησαν γνωρίζουν το γιατί ξεκίνησε, τό πῶς διεξάγεται καί τό πότε θά λήξει. Ἀσπάζομαι πλήρως τήν ἀειθαλῆ ρήση τοῦ Πλάτωνα «δια γάρ την τῶν χρημάτων κτῆσιν πάντες ἡμῖν οἱ πόλεμοι γίγνονται». (Φαίδων, 66 c). Ὅποιος κερδίζει τοῦ Μαμωνά τά ἀργύρια αὐτός ἐπιθυμεῖ τόν πόλεμο.

«Κουδουνίζει» ἐξάλλου τό κεφάλι μᾶς ἀπό τίς ἀνηλεεῖς ἐνημερώσεις τῶν ἀνταποκριτῶν καί τῶν ποικιλώνυμων ἀναλυτῶν. Καί οἱ εὐφυεῖς προβλέψεις καί ἀνταποκρίσεις πνίγονται ἐν μέσῳ πληθώρας καί ἀνόητων τιποτολογιῶν.

Τί νά πεῖς; Πόλεμος ἀκήρυκτος ὑπῆρχε καί τώρα ἔγινε φανερός, μέ τά πρωτοφανῆ σύνεργά του νά καταβροντούν καί νά σκοτώνουν.

Τοῦτες τίς ἡμέρες θυμήθηκα ἕναν ἄλλο πόλεμο, τότε πού ψηλά στίς οὐρανοφωλιές τῆς Πίνδου καί τίς ἀετοράχες τῆς Βορείου Ἠπείρου. Ἕνας πόλεμος στόν ὁποῖο μεγαλούργησε τό ἔθνος μας ἑνωμένο καί ἀποφασιστικό. Ἕνας λαός πού δέν πολέμησε γιά νά σκοτώσει, ἀλλά γιά νά πεθάνει γιά τήν πατρίδα του.

Τέτοιες μέρες ὁ ὑπερφίαλος Μουσολίνι, καταβάλλει τήν ὕστατη προσπάθειά του, τήν «ἐαρινή ἐπίθεση».

Στό ἐξαιρετικό του βιβλίο «Πίνδος» ὁ συγγραφέας Χρῆστος Ζαλοκώστας διασώζει ἕνα ἡρωικό ἐπεισόδιο, ἀπό αὐτά πού θά ἔπρεπε νά ὑπάρχουν στά σχολικά τάχα καί βιβλία, ὥστε δάσκαλοι καί μαθητές νά ἀντικρίζουν ἀπό ποιές γενιές κατάγονται.

«Ἡ ἐχθρική ἀντεπίθεση τῶν Ἰταλῶν τοῦ Μαρτίου τοῦ 1941 ἔχει ἐκδηλωθεῖ. Τό ὕψωμα 731 (τό ὁποῖο δικαίως ὀνομάστηκε οἱ Θερμοπύλες τῆς Πίνδου), ἔχει μεταβληθεῖ σέ ἡφαίστειο. Οἱ φαντάροι μας, πεσμένοι μέ τήν κοιλιά τούς λάκκους τῶν ὀβίδων, πυροβολοῦν, χωρίς διακοπή γιά νά συγκρατήσουν τό ἐχθρικό πεζικό.

Ὁ δάσκαλος - ἔτσι ἔχει βαφτίσει τόν διοικητή του ὁ λόχος, γιατί δημοδιδάσκαλος εἶναι τό ἐπάγγελμά του-μέ προβιές καί ἐπιδέσμους γύρω ἀπό τά κρυοπαγημένα πόδια του, ἀντί γιά παπούτσια, χωρίς νά προφυλάγεται, τρέχει ἀπό διμοιρία σέ διμοιρία καί δίνει ὁδηγίες: Μήν πυροβολεῖτε στά στραβά παιδιά! Μήν ξοδεύετε ἄσκοπα τίς χειροβομβίδες σας, τούς λέει. Κι ὅταν ὁ ταγματάρχης διοικητής του, τοῦ φωνάζει νά μήν ἐκθέτει τόσο τόν ἑαυτό του, ὁ δάσκαλος τοῦ ἀπαντάει: Φοβᾶμαι μήπως χάσουμε τό ὕψωμα καί τί θά δικαιολογηθῶ ὕστερα ἐγώ στούς μαθητές μου, ἅμα γυρίσω στό σχολεῖο;». (ἐκδ. «ΕΣΤΙΑ», σελ. 194).

Στίς παραπάνω γραμμές παρελαύνει ὅλη ἡ ἑλληνική ἱστορία καί μᾶς παραδίδεται ἕνας, γραμμένος μέ αἷμα, ὁρισμός καί σκοπός τῆς καθ' ἡμᾶς παιδείας. Στόχος τῆς παιδείας μας εἶναι νά κρατᾶ ἀδούλωτα τά ψηλώματα καί τά θεμέλια τοῦ Γένους. Τήν μνήμη τοῦ λαοῦ μας «πού τήν λένε Πίνδο καί Ἄθω». (Ἐλύτης).

Δέν ξέρουμε τί ἀπέγινε ὁ ἡρωικός δάσκαλος. Ἄν ἔζησε θά γύρισε χωρίς τά γαγγραινιασμένα πόδια του. Ἴσως σκελετωμένος καί σακατεμένος νά ζητιάνευε σέ κάποιο σοκάκι τῆς Ἀθήνας. Ὅμως μ΄ ἐκεῖνα τά κομμένα πόδια περπατᾶ ἀκόμη ἡ Ἑλλάδα. Μέ ἐκεῖνα τά σαβανωμένα, μέ προβιές καί ἐπιδέσμους, πόδια τοῦ δημοδιδασκάλου, βαδίζουμε καί ὅσοι δάσκαλοι τῆς σήμερον διδάσκουμε «ψυχή καί Χριστό» στά θλιμμένα παιδιά τῆς πατρίδας μας.

Καί συγκρίνω ἐκεῖνο τόν πόλεμο τοῦ ἔθνους μας, πού εἶχε Ὑπέρμαχο Στρατηγό τήν Θεοτόκο, μέ αὐτό πού σήμερα βιώνουμε. Τότε ἕνας πρωθυπουργός, πού ἀκόμη πνίγεται στίς ἀναθυμιάσεις τῶν ψεύτικων ἰδεολογιῶν, ὑπογράφει, κάνοντας τόν σταυρό του, στό ὑπουργικό συμβούλιο, νόμο μέ μόνο του ἄρθρο τό ἑξῆς μεγαλειῶδες: «Οὐδείς Ἕλλην καθίσταται πλουσιώτερος ἐκ τοῦ πολέμου». Τώρα βλέπουμε ἕναν ἀμφίβολης σοβαρότητας πρόεδρο νά ἐκλιπαρεῖ γιά βοήθεια τούς «νεκρόσιτους κι ἐρεβομανείς» τῆς δυτικῆς ἀπληστίας. Μόνοι μας ταπεινώσαμε τήν ἐπηρμένη ὀφρύ τῆς ἰταλικῆς μεγαλομανίας. Διαβάζω στό βιβλίο τῆς Μαρίνας Πετράκη «1940, ὁ ἄγνωστος πόλεμος»: «Τά βρετανικά ἐπιτελεῖα εἶχαν υἱοθετήσει τήν ἄποψη ὅτι ἡ Βρετανία δέν ἦταν ὑποχρεωμένη νά συνδράμει στρατιωτικά τήν Ἑλλάδα διότι, παρόλο πού εἶχε προσφέρει τίς διαβεβαιώσεις της γιά βοήθεια, δέν εἶχε ἀναλάβει καμμιά οὐσιαστική δέσμευση καί συμφωνία». (Ἐκδ. Πατάκη, σέλ.124). Δέν μᾶς ἔστειλαν οὔτε βόλι οἱ σύμμαχοι... Τριάντα χρόνια ἀργότερα στήν Κύπρο, ὅταν ἀποβιβάζονται τά κτήνη τοῦ Ἀττίλα, χτυποῦν κι αὐτοί τά καρφιά στό αἱματοβαμμένο σῶμα τῆς νήσου.

«Ἦρθανντυμένοι φίλοι Ἀμέτρητες φορές οἱ ἐχθροί μου», θά γράψει στό «Ἄξιον ἐστί» ὁ Ἐλύτης.

Τώρα κλαίει καί ὀδύρεται ἡ οἰκουμένη καί «εἴμαστε ὅλοι Οὐκρανοί» καί πορεῖες καί σημαῖες καί φίμωτρο στον...ντοστογιέφσκι. Ἄς εἶναι. Αὔριο τό πρωί στήν αἴθουσα δέν θά μιλήσω στούς μαθητές μου γιά τόν τωρινό ἀκατανόητο πόλεμο. Θά τούς διηγηθῶ γιά τόν δικό μας ἀγῶνα, τότε πού ἐκεῖνα τά λαμπρά παλληκάρια, πολεμοῦσαν ὁλομόναχοι γιά τήν πατρίδα ἔχοντας στόν κόρφο τους τήν εἰκόνα τῆς Θεομάνας, τῆς μεγαλόψυχης στόν πόνο καί στήν δόξα, τήν λαβωμένη τῆς Τήνου.

Δημήτρης Νατσιός

δάσκαλος Κιλκίς