Κεφάλαιον 2ο: Δὲν δικαιοῦσαι διὰ νὰ ὁμιλεῖς
Πρόσφατα σὲ τηλεοπτική του συνέντευξη ο ἡγούμενος τῆς Μονῆς Βατοπεδίου Ἐφραίμ, ἀφοῦ τοποθετήθηκε ὑπὲρ τοῦ ἐμβολιασμοῦ καὶ τὸν συνέστησε, προέτρεψε τοὺς κληρικούς πού διαφωνοῦν νὰ κρατήσουν τὴν γνώμη τους γιὰ τὸν ἑαυτὸ τοὺς καί νά μὴν «προπαγανδίζουν» κατὰ τοῦ ἐμβολιασμοῦ.
Δηλαδή, τὴν ὥρα ποὺ ὁ ἴδιος ἀσκεῖ τὸ συνταγματικὰ κατοχυρωμένο δικαίωμα τῆς δημόσιας ἔκφρασης τῶν στοχασμῶν του, ἀκριβῶς τὴν ἴδια ὥρα προτρέπει κάποιους ἀδελφούς του νὰ τὸ ἀποποιηθοῦν. Προφανῶς, ἐπειδὴ ἔχουν ἀντίθετη ἄποψη. Γιὰ τὸν ἴδιο λόγο θεωρεῖ ὅτι αὐτοὶ «προπαγανδίζουν».
Νὰ φανταστῶ ὅτι ἐκεῖνος κάνοντας ἀκριβῶς τὸ ἴδιο (σὲ πολὺ μεγαλύτερη κλίμακα δημοσιότητας) δὲν προπαγανδίζει, ἀλλὰ ἁπλῶς κοινοποιεῖ κάποιες πατρικές του συμβουλές.
Κεφάλαιον 3ο: Ποιὰ πολυφωνία;
Ἡ προβολὴ τῆς ἄποψης αὐτῶν ποὺ εἶναι ὑπὲρ τοῦ ἐμβολιασμοῦ, σὲ σχέση μὲ αὐτοὺς ποὺ στέκονται κριτικὰ ἀπέναντί του, εἶναι ἀπολύτως ἑτεροβαρὴς – αὐτὸ τὸ ἀντιλαμβάνονται καὶ οἱ πέτρες.
Σχηματικά, σὲ αὐτὴν τὴν ἀντιγνωμία εαν οἱ διαφωνοῦντες εἶναι ὁ Δαβίδ, τὸ ὅλο σύστημα τῆς κάθε μορφῆς ἐξουσίας τῆς χώρας ποὺ ὄχι μόνο προτρέπει διὰ τοῦ λόγου, ἀλλὰ καὶ ἐπιβάλει μὲ σκληρὰ μέτρα τὸν ἐμβολιασμό, ἰσοδυναμεῖ μὲ δέκα χιλιάδες πάνοπλους Γολιάθ.
Καὶ κάπου ἐκεῖ ἐμφανίζεται κι ὁ ἡγούμενος (βλ. κεφάλαιον 2) νὰ πεῖ γλυκὰ-γλυκὰ καὶ πατρικὰ στὸν Δαβὶδ τὴν ὥρα ποὺ αὐτὸς δέχεται ἕναν ὀρυμαγδὸ ἀπὸ βέλη καὶ ἀκόντια, πὼς δὲν πρέπει νὰ ἀμυνθεῖ πετώντας πετροῦλες μὲ τὸ σφεντονάκι του, γιατί δὲν εἶναι σωστό…
Κεφάλαιον 4ο: Ἀνοίκειες γενικεύσεις
Λυπᾶμαι ποὺ ἀκούω τὴν ἄποψη συναδέλφων ἐπιστημόνων, ἀλλὰ καὶ πολλῶν ἄλλων ἀκόμα, ὅτι μὲ τὴν πράξη τοῦ συγκεκριμένου ἐμβολιασμού δηλώνουμε τὴν ἐμπιστοσύνη μας στὴν ἐπιστήμη.
Αὐτὴ ἡ θεώρηση εἶναι λανθασμένη καὶ ἀντιεπιστημονική.
Ἀκόμα χειρότερα: πρόκειται γιὰ ἀπαράδεκτη γενίκευση γκουρουϊστικοὺ χαρακτήρα ποὺ εἶναι καταφανῶς παράλογη. Ἡ ἐπιστημονικὴ ἀλήθεια ποὺ ἔχει παγιωθεῖ μετὰ ἀπὸ πολύχρονες δοκιμὲς καὶ μελέτες δὲν συμποσοῦται μὲ μία ἐπιστημονικὴ ὑπόθεση ποὺ βρίσκεται ἀκόμα σὲ διαδικασία διερεύνησης.
Κεφάλαιον 5ο: Σχίζω τὰ πτυχία (καὶ τὶς ἐπιστημονικὲς δημοσιεύσεις μου μαζὶ)
Στὴν ἐπιστημονικὴ ἔρευνα συνοπτικὰ ἀκολουθοῦμε τὴν ἑξῆς μεθοδολογία: διατύπωση πρωτότυπου ἐπιστημονικοῦ ἐρωτήματος πρὸς διερεύνηση – κατάλληλος πειραματισμὸς – καταγραφὴ ἀποτελεσμάτων – στατιστικὴ ἀνάλυση ἀποτελεσμάτων – ἀπάντηση τοῦ ἐρωτήματος.
Ὅταν μιλᾶμε γιὰ ἕνα νέο ἐμβόλιο (ἀπέναντι σὲ πρωτοεμφανιζόμενο παθογόνο) ποὺ χορηγεῖται γιὰ πρώτη φορά, αὐτὸ ὀνομάζεται –καὶ εἶναι κλινικὴ– δοκιμή. Είτε δοκιμάζεται σὲ δέκα, εἴτε σὲ ἑκατομμύρια, εἶναι κλινικὴ δοκιμή. Ὁ ἀριθμὸς τῶν ὑποκειμένων τοῦ πειραματισμοῦ δὲν ὑποκαθιστᾶ τὸν χρόνο τῆς ἀναμονῆς, δηλαδὴ τῆς διάρκειάς του.
Ἐξ ὁρισμοῦ, ἀφοῦ ἐρευνᾶς δὲν γνωρίζεις τὰ ἀποτελέσματα τοῦ πειραματισμοῦ σου (ἐκτὸς ἂν εἶσαι προφήτης).
Ἡ ὀρθὴ ἐρευνητικὴ μεθοδολογία (κι αὐτὴ ἡ ρημάδα ἡ κοινὴ λογικὴ) ἐπιτάσσει («διὰ ροπάλου») τὴν πλήρη καταγραφὴ τῶν παθολογιῶν ποὺ ἀναπτύχθηκαν στὰ ὑποκείμενα μετὰ τὴ χορήγηση, γιὰ νὰ ἀκολουθήσει ἡ στατιστικὴ ἀνάλυση τῶν καταγραφῶν αὐτῶν. Ἔτσι θὰ ἐντοπιστοῦν στατιστικῶς σημαντικοὶ συσχετισμοὶ καὶ –ἐπομένως– θὰ ἐξαχθοῦν ἀσφαλῆ συμπεράσματα.
Διάβασα τὴν ἐπώνυμη μαρτυρία ἑνὸς ἄτυχου νέου ποὺ ἐμφάνισε κάποια σοβαρὴ πάθηση μετὰ ἀπὸ τὸν ἐμβολιασμό του. Γράφει γιὰ τοὺς γιατροὺς ποὺ τὸν ἐξέτασαν: «Αὐτὸ ποὺ δὲν ἔχουν πεῖ σίγουρα πάντως εἶναι ὅτι μπορεῖ νὰ ὀφείλεται στὸ ἐμβόλιο! Δὲν ἔχει βρεθεῖ τέτοια παρενέργεια στὸ ἐμβόλιο. Τὸ ἀποκλείουμε, καθὼς θὰ εἶχαν βρεθεῖ παρόμοια περιστατικὰ μὲ τὸ δικό σου, πράγμα ποὺ δὲν ἔχει συμβεῖ ἕως τώρα».
Μὲ αὐτὲς τὶς ἀντιλήψεις… «ἐνθάδε κεῖται» καὶ «κηδεύομεν σήμερον» τὴν ἄλφα-βήτα τῆς βιολογικῆς-ἰατρικῆς ἔρευνας. Πρόκειται γιὰ ξεκάθαρη μεροληψία (bias) στὴν καταγραφὴ ἀποτελεσμάτων.
Ἡ ἔκταση τῆς κάκιστης αὐτῆς ἐρευνητικῆς πρακτικῆς στὴν χώρα μας φαίνεται πὼς εἶναι ἐκτεταμένη. Δὲν βγάζει κίτρινες ὁ διαιτητὴς καὶ τὸ παιχνίδι γίνηκε κλωτσοπατινάδα.
Κεφάλαιον 6ο: Τὸ κοινὸ περὶ δικαίου αἴσθημα
Ἐὰν μὲ ἐνημερώσεις πλήρως γιὰ τοὺς πιθανοὺς κινδύνους ἑνὸς ἐγχειρήματος καὶ μὲ ἀφήσεις ἐλεύθερο νὰ τὸ ἀναλάβω, δὲν φέρεις εὐθύνη ἐάν μοῦ συμβεῖ κάτι. Ἐὰν καταχρώμενος τὴν ἐξουσία σου μοῦ ἀσκήσεις πίεση γιὰ νὰ πράξω κάτι καὶ ὑποστῶ ζημία, τότε φέρεις ἀκέραια τὴν εὐθύνη.
Ἐὰν μάλιστα μὲ παραπληροφορήσεις συστηματικὰ ἀποκρύπτοντάς μου τοὺς πιθανοὺς κινδύνους τοῦ ἐγχειρήματος, μὲ προτρέψεις ἐνεργὰ καί, ἐπιπλέον στὸ τέλος, μὲ ὑποχρεώσεις νὰ τὸ ἀναλάβω, ἡ εὐθύνη σου πιὰ εἶναι ἀδιαμφισβήτητη.
Τὸ σκεπτικὸ αὐτὸ ἀνήκει στὴν πρωτόλεια ἀνθρώπινη ἠθική· στὸ κοινὸ περὶ δικαίου αἴσθημα.
Εἶναι τερατολογίες αὐτὰ πού σοῦ γράφω, τίμιε καὶ φιλότιμε ἀναγνώστη; Μήπως εἶναι παράλογα; Σκέψου, σκέψου ἐπιτέλους…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου