Ὁ ἠγαπημένος Μαθητής, ὁ Θεολόγος, ὁ Εὐαγγελιστὴς καὶ Ἀπόστολος Ἰωάννης, ἔγραψε τὸ Εὐαγγέλιόν του μετὰ τῶν ἄλλων τριῶν Εὐαγγελιστῶν περὶ τὸ 90 μ.Χ.. Ἐνὼ ἀναφέρει ἐπιγραμματικὰ τὸν Μυστικὸν Δείπνον (κεφ. ιγʹ), παραλείπει τὴν διήγηση τῆς «Εὐχαριστίας», τὴν ὁποίαν ἀναφέρουν οἱ ὑπόλοιποι τρεῖς Εὐαγγελιστὲς Ματθαῖος, Μάρκος καὶ Λουκᾶς. Γιὰ ποιὸν λόγο παραλείπει τὴν «Εὐχαριστία»; Δὲν γνωρίζουμε, καὶ εἰκασίες δὲν θὰ κάνουμε, αὐτὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ.
Τὴν σήμερον, δυστυχῶς, ὑπάρχει ἰσχυρότερο ἀπὸ ποτὲ «ῥεῦμα» στὴν Ὀρθόξοξον Ἐκκλησίαν, κεκκαλυμένον μέν, ἐμφανές δέ, ὑπὲρ τῆς υἱοθετήσεως τῶν νεωτερισμῶν τῆς Βʹ Βατικάνειας Συνόδου, εἷς ἐκ τῶν ὁποίων εἶναι καὶ ἡ κατάργηση τῆς μυστικῆς (ἤτοι τῆς μὴ εἰς ἐπήκοον τοῦ λαοῦ) ἀναγνώσεως τῶν Μυστικῶν Εὐχῶν τῆς Θείας Λειτουργίας. Προφανῶς, τὸ ῥεῦμα αὐτὸ παρασύρει καὶ πάρα πολλοὺς...
Πρὸ εἰκοσαετίας δὲν ἦταν ἔτσι ὅμως τὰ πράγματα. Ἕνας, ἐκ τῶν ὑποστηρικτῶν τῆς ἐκφώνου ἀναγνώσεως τῶν Εὐχῶν, ὁ μακαριστός Φουντούλης (μαθητὴς τοῦ ἐπίσης ὑποστηρικτοῦ καὶ πρωτοπόρου μακαριστοῦ Τρεμπέλα(1), ἀναφέρει γιὰ τὴν ἐπικρατοῦσα τότε τάξη στὴν Ἐκκλησία: «Ἔχει ὅμως δημιουργηθεῖ ἀπὸ αἰώνων παράδοση ὡς πρὸς τὴ μυστικῶς ἀνάγνωση τῶν Εὐχῶν καὶ αὐτὴ σήμερα εἶναι ἡ γενικῶς κρατοῦσα σ’ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τάξη»(2). Χρησιμοποιεῖται σήμερον, ἡ ἀνωτέρω ἀναφορὰ τῶν Εὐαγγελιστῶν στὴν «εὐχαριστία» στὸν Μυστικὸν Δείπνον, καὶ ὑποστηρίζεται ὅτι ἡ «εὐχαριστία» ἔγινε εἰς ἐπήκοον τῶν μαθητῶν, καὶ μετὰ χρησιμοποιούνται ἐδάφια ἀπὸ τὶς ἐπιστολὲς τῆς Καινῆς Διαθήκης, καὶ βγαίνει τὸ ὅλως αὐθαίρετο συμπέρασμα ὅτι «ἡ Κ.Δ. μαρτυρεῖ περὶ τοῦ ἔκφωνου τρόπου ἀναγνώσεως ὄχι μόνο τῶν Εὐχῶν ἀλλὰ καὶ (γενικὰ) τῶν ἱερῶν κειμένων»(3).
(1) Π. Ν. Τρεμπέλα, Ἡ Ῥωμαϊκὴ Λειτουργικὴ Κίνησις καὶ ἡ Πράξις τῆς Ἀνατολῆς, Ἀθῆναι 1949.
(2) Ἰω. Μ. Φουντούλη, Ἀπαντήσεις εἰς Λειτουργικὰς ἀπορίας, Τόμος Ε΄, Ἀποστ. Διακονία 2003, σ. 201.
(3) Γ. Ν. Φίλιας, Ὁ τρόπος ἀναγνώσεων τῶν Εὐχῶν στὴ Λατρεία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐκδ. Μ.Π. Γρηγόρης, 1996, σ. 32-33.
Τι είναι πιο σημαντικό ο λόγος δηλαδή οι ευχές ή η Θεία Κοινωνία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΜε την αναλογία σας ο λαός δεν θα έπρεπε να κοινωνεί καθώς μόνο οι Απόστολοι κοινώνησαν. Δεν θα μπορούσε ο Χριστός να κοινωνήσει τον λαό;
Ας αποφεύγουμε αναλογίες που μπερδεύουν και εσάς που τις γράφετε...
Το θέμα είναι λυμένο. Οι ευχές πρέπει να διαβάζονται εις επήκοον διότι ο λαός ΠΡΕΠΕΙ να πει το ΑΜΗΝ!
Ποιός τὸ λέει αὐτὸ ὅτι ὁ λαὸς "πρέπει" νὰ πεῖ τὸ ἀμήν; Ἀκόμα καὶ τὸ "λειτουργικόν" τὸ μικρὸ τευχίδιο ποὺ ἔφτιαξε ὁ Τρεμπέλας σὲ μέγεθος βιβλιαρίου τσέπης γιὰ χρήση ἀπὸ τοὺς πιστοὺς στὴ λειτουργία, τὰ "ἀμὴν" τοῦ καθαγιασμοῦ ἀναφέρει ὅτι λέγονται ἀπὸ τὸ "διάκονο"!!!!
ΔιαγραφήΚαὶ φυσικὰ ἐλλείποντος τοῦ διακόνου, τὰ λόγιά του τὰ ἀναλαμβάνει ἀνώτερος στὸ βαθμό, δηλαδὴ ἱερέας καὶ ὄχι κακῶς (ὅπως κάνουν στὶς ὀργανώσεις σήμερα) οἱ κατώτεροι, οἱ λαϊκοί, ἄνδρες καὶ γυναῖκες...
Εἶναι μικρότερο τὸ ἁμάρτημα νὰ πάει μιὰ λαϊκιὰ μὲ τὰ παντελόνια της καὶ τὸ μακιγιάζ της μπροστὰ ἀπὸ τὴν ὡραία πύλη νὰ ἀρχίσει νὰ λέει εἰς ἐπήκοον ὅλων τὶς αἰτήσεις, "Ἐν εἰρήνῃ τοῦ Κυρίου δεηθῶμεν"...κ.λ.π. παρὰ νὰ κραυγάζει ἡ ἴδια κυρία τὸ "ἀμὴν" τὴν ὥρα τοῦ καθαγιασμοῦ ἀπὸ τὴ θέση της!!!!
Κι αὐτὸ γιατὶ τὸ "ἀμὴν" αὐτὸ ἔχει προφανῶς πολὺ μεγαλύτερη βαρύτητα ἀπὸ τὶς προαναφερθεῖσες αἰτήσεις!
Αὐτὸ ποὺ γίνεται σήμερα, μὲ τὸ "ἀμὴν" νὰ ἐκφέρεται ἀπὸ λαϊκούς, εἶναι ΕΥΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΠΟΥ ΠΡΟΣΒΑΛΕΙ ΤΗΝ ΙΕΡΩΣΥΝΗ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Ἐγείρει δέ, βασίμως ἐρωτηματικὰ ἀκόμα καὶ γι' αὐτὴν τὴν ἐγκυρότητα τοῦ μυστηρίου!
Μετὰ παραπονιόμαστε γιὰ τὴν κατάλυση τῆς ἱερωσύνης ἀπὸ τοὺς σχισματικοὺς Οὐκρανούς... ἀφοῦ τὴν καταλύσαμε μόνοι μας...
Φαίνεται ότι ούτε μπήκατε στον κόπο να διαβάσετε το άρθρο...
ΑπάντησηΔιαγραφήΤα παρακάτω είναι από το άρθρο:
Το ότι λέγονται μυστικώς οι ευχές στην πλειοψηφία το παραδέχεται και ο Φουντούλης: «Ἔχει ὅμως δημιουργηθεῖ ἀπὸ αἰώνων παράδοση ὡς πρὸς τὴ μυστικῶς ἀνάγνωση τῶν Εὐχῶν καὶ αὐτὴ σήμερα εἶναι ἡ γενικῶς κρατοῦσα σ’ ὅλη τὴν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία τάξη».
Ο λαός πρέπει να κοινωνεί (προετοιμασμένος με νηστεία, εξομολόγηση), δείτε στο άρθρο, που αναφέρεται στο κατά Ιωάννην στ'48-59: ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.
Το αμήν το λέει ο ιεροψάλτης, όταν ο ιερέας λέει εκφώνως το ακροτελεύτιο της Ευχής (για να το ακούσει ο ιεροψάλτης).
Ο ίδιος ο Χριστός επέλεξε το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας να τελεστεί (και να τελείται) μόνον εις επήκοον των Αποστόλων (και κατ'επέκταση των Επισκόπων, και Ιερέων, που έχουν ιερωσύνη) και όχι του λαού (μυστικώς για τον λαό -που δεν έχει ιερωσύνη, όπως και η παράδοση απαιτεί).
Στον λαό όμως μας γνώρισε το μυστήριο ως αναφέρθηκε, Ιωάννην στ'48-59: ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.
Καλά Χριστούγεννα.
Δεν απαντάτε στο βασικό: Αφού κοινώνησαν μόνο οι Απόστολοι άρα δεν θα πρέπει να κοινωνούν και οι λαϊκοί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν ισχύει αυτό που λέτε.
ΔιαγραφήΑπαντάει το άρθρο στο ερώτημά σας.
Το Μυστήριον τελέστηκε από τον Χριστό και Θεό μας μόνον εις επήκοον των Αποστόλων, όχι του λαού, σύμφωνα με το Ευαγγέλιον.
Συνάμα, ο ίδιος ο Χριστός και Θεός μας γνώρισε το Μυστήριο στόν λαό Του, και προέτρεψε τον λαό Του να κοινωνεί του αχράντου Του Σώματος και του τιμίου Του Αίματος, σύμφωνα πάλι με το Ευαγγέλιον.
Άρα πρέπει να κοινωνούν και οι λαίκοί, γιατί ο ίδιος ο Χριστός το είπε στους λαϊκούς, στο κατὰ Ἰωάννην ϛʹ 48-59:
«48 ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος τῆς ζωῆς. 49 οἱ πατέρες ὑμῶν ἔφαγον τὸ μάννα ἐν τῇ ἐρήμῳ καὶ ἀπέθανον· 50 οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβαίνων, ἵνα τις ἐξ αὐτοῦ φάγῃ καὶ μὴ ἀποθάνῃ. 51 ἐγώ εἰμι ὁ ἄρτος ὁ ζῶν ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς· ἐάν τις φάγῃ ἐκ τούτου τοῦ ἄρτου, ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. καὶ ὁ ἄρτος δὲ ὃν ἐγὼ δώσω, ἡ σάρξ μού ἐστιν, ἣν ἐγὼ δώσω ὑπὲρ τῆς τοῦ κόσμου ζωῆς. 52 Ἐμάχοντο οὖν πρὸς ἀλλήλους οἱ Ἰουδαῖοι λέγοντες· πῶς δύναται οὗτος ἡμῖν δοῦναι τὴν σάρκα φαγεῖν; 53 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ Ἰησοῦς· ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. 54 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. 55 ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. 56 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ. 57 καθὼς ἀπέστειλέ με ὁ ζῶν πατὴρ κἀγὼ ζῶ διὰ τὸν πατέρα, καὶ ὁ τρώγων με κἀκεῖνος ζήσεται δι᾿ ἐμέ. 58 οὗτός ἐστιν ὁ ἄρτος ὁ ἐκ τοῦ οὐρανοῦ καταβάς, οὐ καθὼς ἔφαγον οἱ πατέρες ὑμῶν τὸ μάννα καὶ ἀπέθανον· ὁ τρώγων τοῦτον τὸν ἄρτον ζήσεται εἰς τὸν αἰῶνα. 59 Ταῦτα εἶπεν ἐν συναγωγῇ διδάσκων ἐν Καπερναούμ».