Ἀπογοητευμένος ἀπὸ τὴν ἠθικὴ καὶ πνευματικὴ κατάσταση τῆς κοινωνίας ὅπως τὴν διεζωγράφισε κάποιος ἱεροκήρυκας, ἕνας νέος ζήτησε τὴ γνώμη του π. Ἐπιφανίου Θεοδωροπούλου. Ὁ Γέροντας τοῦ εἶπε:
Ἄκουσε, παιδί μου. Πολλοὶ ξεκινοῦν ἀπὸ λανθασμένη βάση: Πῶς συμβαίνουν αὐτά, ἀφοῦ ζοῦμε σ’ ἕνα Χριστιανικὸ Κράτος; Ἐνῷ πρέπει νὰ θεωροῦμε ὅτι ἐμεῖς οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ ζοῦμε σ’ ἕνα κράτος εἰδωλολατρικό, ἀθεϊστικό, μασονικὸ κλπ. καὶ νὰ εἴμαστε εὐχαριστημένοι ποὺ ἀκόμη δὲν μᾶς ἔχουν πετροβολήσει καὶ δὲν μᾶς ἔχουν σταυρώσει. Αὐτὴ εἶναι ἡ πικρὴ ἀλήθεια.
- Γέροντα, τί νὰ ψηφίσουμε στὶς ἐκλογές;
- «Ὄυκ ἔχομεν ὦδε μένουσαν πόλιν, ἀλλὰ τὴν μέλλουσαν ἐπιζητοῦμεν» (Ἐβρ. 13:14). «Ἡμῶν τὸ πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει» (Φιλιπ. 3:20). Ἐπειδή, ὅμως, εἴμαστε πολῖτες καὶ αὐτῆς τῆς γῆς, αὐτῆς τῆς χώρας, ὅταν ἔλθει ἡ ὥρα νὰ πᾶμε στὶς κάλπες, δὲν θὰ εἴμεθα προσκολλημένοι σὲ καταστάσεις καὶ σὲ κόμματα ἢ σὲ πρόσωπα. Κανένα κόμμα δὲν μᾶς ἐκφράζει. Κάθε φορά, λοιπόν, θὰ σκεπτόμεθα ποιό εἶναι ὀλιγότερο κακὸ γιὰ τὴν χώρα μας. Κατὰ περιστάσεις. Ἄλλοτε... μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ ἕνα, ἄλλοτε μπορεῖ νὰ εἶναι τὸ ἄλλο. Θὰ ψηφίζουμε μὲ ἀρχὴ «τὸ μὴ χεῖρον, βέλτιστον».
Ἀλλοίμονο στὸν Χριστιανὸ ποὺ θὰ εἰπεῖ, «ἐμένα μὲ ἐκφράζει τὸ τάδε ἢ τὸ τάδε κόμμα». Αὐτὸς πολὺ ἀπέχει ἀπὸ τοῦ νὰ εἶναι ἕνας συνειδητὸς Χριστιανός. Κανένα κόμμα δὲν ἐκφράζει τὸν Χριστιανό. Καὶ βλέπετε ὅτι σὲ μερικὰ πράγματα εἶναι ὅλα τὰ κόμματα, ἀπὸ τὴν ἄκρα Δεξιὰ μέχρι τὴν ἄκρα Ἀριστερά, σύμφωνα. Στὶς ἀμβλώσεις, στὴν ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας, στὴν καταστροφὴ τῆς γλώσσας, στὸ αὐτόματο διαζύγιο καὶ σὲ ἄλλα ἀντιχριστιανικὰ νομοθετήματα.
- Γέροντα, πιστεύετε ὅτι ἦταν ἰδανικὴ ἡ μορφὴ τῆς κοινωνίας τότε ποὺ δὲν ἦταν ἀναπτυγμένη ἡ τεχνολογία;
- Ὄχι! Δὲν εἶπα ὅτι ἦταν ἄλλοτε ἰδανικὴ κοινωνία. Οἱ ἄνθρωποι ὅμως ἦταν εὐτυχέστεροι. Ἰδανικὴ κοινωνία δὲν ὑπῆρξε, οὔτε θὰ ὑπάρξει ποτὲ στὴ γῆ. Ἰδανικὴ κοινωνία ὑπάρχει ἐκεῖ πάνω, στὸν οὐρανό, ποὺ εἶναι καὶ τὸ πολίτευμα ἡμῶν· στὴν ἀληθινὴ πόλη, «ᾖς τεχνίτης καὶ δημιουργὸς ὁ Θεὸς» (Ἐβρ. 11:10). Στὴ γῆ αὐτὴ ἔτσι θὰ ζήσουμε, μὲ ἀθλιότητες καὶ μὲ ταλαιπωρίες, καὶ μὲ ἀγριότητες καμιὰ φορά.
- Γέροντα, γιατί τὸν Χριστιανὸ δὲν τὸν γεμίζει ἡ «χαρὰ» τοῦ κόσμου;
- Εἶναι ἁπλό. Αὐτὰ τὰ ὁποῖα τέρπουν τοὺς ἄλλους ἀνθρώπους, γιὰ τοὺς πιστοὺς εἶναι σκύβαλα. Ὁ Χριστὸς ἀλλάζει τὰ «γοῦστα». Ὁ ἀναγεννημένος ἄνθρωπος ἔχει ἄλλη χαρά. Δὲν τὸν τραβοῦν, δὲν τὸν τέρπουν αὐτά. Κι ἂν κάποτε κάνει κάτι, τὸ κάνει ἐπειδὴ παρασύρεται, ὄχι διότι τὸν γεμίζει. Γι’ αὐτὸ βλέπετε ἀνθρώπους, ποὺ θεωροῦσαν ἀδιανόητο νὰ ζοῦν χωρὶς νὰ ἱκανοποιοῦν τὰ πάθη τους, κυρίως τὰ σαρκικά, ὅταν μετανόησαν ἔλεγαν: «Μὰ ζοῦσα αὐτὴν τὴν γουρουνίσια ζωή; Καὶ ἤμουν εὐχαριστημένος; Δὲν καταλάβαινα ὅτι κυλιόμουν μέσα στὸν βοῦρκο;» Τότε συνειδητοποιοῦν τὴν προηγούμενη κατάστασή τους. Τώρα ἀναγεννήθηκαν καὶ ὁ Χριστὸς τοὺς ἄλλαξε τὶς προτιμήσεις. Τοὺς ἄλλαξε τὶς διαθέσεις. Τοὺς ἄλλαξε τὰ κριτήρια. «Τὰ ἀρχαῖα παρῆλθεν, ἰδοὺ γέγονε καινὰ τὰ πάντα» (Β’ Κορ. 5:17). Γι’ αὐτὸ μιλᾶμε περὶ ἀναγεννήσεως. Γι’ αὐτὸ καὶ ἡ μετάνοια λέγεται καὶ ἀναγέννηση. Καὶ τὸ βάπτισμα «λουτρὸν παλιγγενεσίας» (Τίτ. 3:5)
Οἱ ἀγρυπνίες, οἱ προσευχὲς κλπ., αὐτά μας γεμίζουν. Αὐτὲς εἶναι οἱ δικές μας «διασκεδάσεις».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου