Ἡ κτιστὴ χάρις καὶ ἡ ἰοβόλος "Θεία Κοινωνία" τοῦ Παπισμοῦ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΠΕΙΡΑΙΩΣ 

ΓΡΑΦΕΙΟ ΕΠΙ ΤΩΝ ΑΙΡΕΣΕΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΡΑΘΡΗΣΚΕΙΩΝ 

Ἐν Πειραιεῖ τη 13η Ιουλίου 2020

Οι πάμπολλες δογματικὲς καὶ ἄλλες διαφορὲς μεταξύ της Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῆς θρησκευτικῆς κοινότητας τοῦ Παπισμοῦ εἶναι ὄντως ἀγεφύρωτες. Ἡ ἐπιδημία τοῦ κορωνοϊοῦ, ἔφερε στὴν ἐπικαιρότητα καὶ τὶς χαώδεις διαφορές μας στὴ Θεία Κοινωνία.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, παρὰ τὴν ἀποδοχὴ τῶν περιοριστικῶν μέτρων, τὰ ὁποία ἐπέβαλε ἡ Πολιτεία, γιὰ τὸν περιορισμὸ τῆς διασπορᾶς τοῦ ἰοῦ, αὐτὴ οὐδέποτε διανοήθηκε νὰ θεωρήσει τὴ Θεία Κοινωνία ὡς αἴτια μετάδοσης τοῦ ἰοῦ καὶ καμιᾶς μεταδοτικῆς νόσου. Ἀποφάνθηκε μὲ τὸν πλέον σαφῆ τρόπο ὅτι ἡ Θεία Κοινωνία εἶναι αὐτὸ τὸ ἴδιο τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία ζωοποιεῖ τὸν ἄνθρωπο, διότι ὁ Αὐτὸς εἶναι ἡ ζωὴ (Ἰωάν.11,25) καὶ χορηγός της ζωῆς καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲ μπορεῖ νὰ προκαλέσει φθορὰ καὶ θάνατο, διότι ὁ Λυτρωτὴς μᾶς νίκησε τὴ φθορὰ καὶ τὸ θάνατο, μὲ τὸ δικό Του θάνατο καὶ τὴν πανένδοξη ἀνάστασή Του. Ζωὴ καὶ θάνατος εἶναι ἔννοιες ἀσυμβίβαστες στὴν Ἐκκλησία. Ὁ πιστός του Χριστοῦ γεύεται τὴν ἀφθαρσία καὶ...
ὁδεύει πρὸς τὴν ἀθανασία, σὲ ἀντίθεση μὲ τὸν ἀποκομμένο ἀπὸ τὸ Χριστὸ ἄνθρωπο, ὁ ὁποῖος εἶναι στὴν οὐσία νεκρός, διότι στερεῖται τὴ σύνδεσή του μὲ τὴν πηγὴ τῆς ζωῆς καὶ ἁπλὰ ἐπιβιώνει βιολογικά. 

Δυστυχώς, αὐτὴ τὴν δύσκολη, τὴν τραγικὴ συγκυρία, ἀκούστηκαν ἀπὸ ἀνθρώπους ἄγευστους τῶν δωρεῶν τοῦ Χριστοῦ, πολλὰ γιὰ τὸ ἱερότατο αὐτὸ Μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας, ἀγγίζοντας τὰ ὅρια τῆς χλεύης, τῆς συκοφαντίας καὶ τῆς βλασφημίας. Ὁρκισμένοι χριστιανομάχοι ἄδραξαν τὴν εὐκαιρία νὰ ξεράσουν τὴν ἀπωθημένη χολὴ στὴν ψυχή τους, θέλοντας νὰ προσβάλλουν τὴ Θεία Κοινωνία, τὸν τρόπο μετάληψης, ὡς μία δῆθεν ἐπικίνδυνη πρακτικὴ γιὰ τὴ δημόσια ὑγεία. Μάλιστα τὸ μένος τοὺς θερίεψε, διαπιστώνοντας τὴ λαχτάρα μυριάδων πιστῶν νὰ προσέλθουν στὸ Ποτήριο τῆς Ζωῆς, νὰ κοινωνήσουν τὸ Χριστό, ὅσο περνοῦσαν οἱ ἡμέρες τοῦ ἐγκλεισμοῦ τῶν πιστῶν ἔξω ἀπὸ τοὺς ἱεροὺς ναοὺς καὶ τῆς στέρησής τους τῆς Θείας Μετάληψης. Ὀργίστηκαν ἐπίσης ὅταν πληροφορήθηκαν ὅτι χιλιάδες πιστοὶ κατόρθωσαν νὰ βροῦν τρόπο νὰ κοινωνήσουν, κατὰ τὴ διάρκεια της «καραντίνας», ἀπὸ ὁμολογητὲς κληρικούς, παρὰ τὶς ἀπειλὲς καὶ δυστυχώς τις παραπομπές τους στὴ δικαιοσύνη ἀπὸ κρατικὰ ὄργανα, τὰ ὁποῖα ἐξαντλοῦσαν κάθε αὐστηρότητα στὴν τήρηση τῶν ἀπαγορευτικῶν διατάξεων. Τί σημαίνει αὐτό; Ὅτι ὁ λαὸς τοῦ Θεοῦ ὁ ἅγιος ἔχει τὴ βεβαιότητα πώς, ὄχι μόνο δὲν κινδυνεύει, προσερχόμενος στὴ Θεία Κοινωνία, ἀλλὰ καὶ θωρακίζεται ἔτι περισσότερο ἀπὸ τὴ μετάδοση ἀσθενειῶν δὶ’ ἄλλων τρόπων! Γνωρίζει καλῶς πὼς οὐδέποτε στὴ δισχιλιόχρονη ἱστορικὴ πορεία τῆς Ἐκκλησίας σημειώθηκε μεταδοτικὸ κροῦσμα διὰ τῆς Θείας Κοινωνίας. Κανένας ποτὲ κληρικὸς δὲ νόσησε ἀπὸ τὴν κατάλυση τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου, ἀκόμα καὶ ἐκεῖνοι ποὺ λειτουργοῦν σὲ λοιμώδη νοσοκομεῖα καὶ ἱδρύματα (π.χ. Σπιναλόγκα, Σωτηρία, κ.α.)! 

Αυτά φρονεῖ καὶ βιώνει ἡ Ὀρθόδοξη Καθολικὴ Ἐκκλησία μας, ἡ ἀληθινὴ καὶ μοναδικὴ Ἁγία, Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, σὲ ἀντίθεση μὲ τὶς αἱρετικὲς κοινότητες, οἱ ὁποῖες ἔχουν ἐντελῶς διαφορετικὴ ἀντίληψη περὶ μετάδοσης νοσημάτων δια της δικῆς τους «θείας κοινωνίας» καὶ διὰ τῶν θρησκευτικῶν τους συνάξεων. Δὲν εἶναι τυχαῖο τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ παπικὴ «ἐκκλησία» ἀπαγόρευσε τὴ «θεία κοινωνία» στοὺς πιστούς της, πρὶν οἱ κατὰ τόπους κυβερνήσεις τὴν ἀπαγορεύσουν, γιὰ τὸ φόβο μετάδοσης τοῦ κορωνοϊοῦ, παρὰ τὸ γεγονὸς ὅτι στοὺς λαϊκοὺς χορηγοῦν ἀτομικὴ ὄστια! Δὲ χρειάζεται νὰ σχολιάσουμε τὶς πολυάριθμες προτεσταντικὲς παρασυναγωγές, ἀφοῦ σὲ ἐκεῖνες ἡ «κοινωνία» γίνεται μὲ ἀτομικὰ κυπελάκια καὶ δὲν αἰσθάνονται ἐπιτακτικὴ τὴν ἀνάγκη τῆς «κοινωνίας», διότι δὲν πιστεύουν ὅτι κοινωνοῦν Σῶμα καὶ Αἷμα Χριστοῦ. 

Αφορμή γιὰ τὴν παροῦσα ἀνακοίνωσή μας πήραμε ἀπὸ πρόσφατο δημοσίευμα στὸ περιοδικὸ τῶν ἐν Ἑλλάδι παπικῶν Ἰησουιτῶν «ΑΝΟΙΧΤΟΙ ΟΡΙΖΟΝΤΕΣ» (τ.1123 Μάιος- Ἰούνιος 2020), τοῦ παπικοῦ «κληρικοῦ» κ. Θ. Κοντίδη, μὲ θέμα: «Η ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΕΤΑΔΩΣΕΙ ΤΟΝ ΙΟ;». Μελετήσαμε μὲ προσοχὴ τὸ δημοσίευμα καὶ διαπιστώσαμε ὅτι αὐτὸ ἐκφράζει, μὲ τὸν πλέον σαφῆ τρόπο, τὴν διαφορετική, προσέγγιση καὶ βίωση τοῦ Ἱεροῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀπὸ τὴν παπικὴ θρησκευτικὴ κοινότητα, σὲ σχέση μὲ τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας, ἡ ὁποία τηρεῖ ἀπαραχάρακτη καὶ ἀκαινοτόμητη τὴν θεοπαράδοτη καὶ σώζουσα διδασκαλία τοῦ Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν θεοφώτιστων Πατέρων. Εἶναι εὐδιάκριτη καὶ ἀποτυπωμένη σὲ αὐτὸ ἡ αἱρετικὴ σχολαστικὴ ἀντίληψη περὶ Θείας Χάριτος καὶ σωτηρίας, ἡ ὁποία ἀφίσταται διαμετρικὰ ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῆς ἀδιαίρετης Ἐκκλησίας, τῶν δέκα πρώτων αἰώνων, τὴν ὁποία ὁ Παπισμὸς καταφρόνησε καὶ ἀντικατέστησε μὲ δεκάδες πλάνες, σὲ ἀντίθεση μὲ τὴν Ὀρθοδοξία μας, ἡ ὁποία καὶ ἀκολουθεῖ πιστὰ τὴν ἅπαξ παραδοθεῖσα πίστη «τοῖς ἁγίοις» (Ἰουδ.3). 

Ο κ. Θ. Κοντίδης ἀρχίζει τὸ ἄρθρο του μὲ τὴν προσφατη «ἀντιπαράθεση ἀνάμεσα στὴν κυβέρνηση καὶ σὲ ἕνα σημαντικὸ μέρος τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας», ὅπως τονίζει. Φαίνεται νὰ μὴν συμμερίζεται τὴν ἀναγκαιότητα αὐτῆς τῆς ἀντιπαράθεσης, διότι, ὅπως γράφει στὴ συνέχεια «ἡ Καθολικὴ Ἐκκλησία στὸν τόπο μας καὶ διεθνῶς πῆρε μέτρα καὶ στὶς τελετὲς καὶ στὴ μετάδοση τῆς θείας κοινωνίας, ὅποτε μὲ τὸν τρόπο αὐτὸ ἀπάντησε ἔμμεσα ἢ ἄμεσα στὸ ἐρώτημα». Δὲ χρειάζεται ἰδιαίτερη προσπάθεια νὰ καταλάβει ὁ καθένας, σύμφωνα καὶ μὲ τὰ γραφόμενά του, πὼς ἡ παπικὴ «ἐκκλησία» δὲν ἔχει καμιὰ ἐπιφύλαξη ὅτι ἡ θεία κοινωνία μπορεῖ νὰ μεταδώσει μολυσματικὲς ἀσθένειες! Μάλιστα εἶναι τόσο σίγουρη, ὥστε πρόλαβε τὶς ὑγειονομικὲς καὶ κυβερνητικὲς ἀρχές, παίρνοντας δραστικὰ μέτρα, γιὰ τὴν προστασία τῆς ὑγείας τῶν πιστῶν της! Μόνο ποὺ ἐδῶ στὴν Ἑλλάδα, ὅπως τονίζει στὴ συνέχεια, «πολλοὶ ὀρθόδοξοι κληρικοὶ ἀπευθυνόμενοι στὸ ποίμνιό τους (σ.σ. ὅτι δὲν ὑπάρχει κανένας κίνδυνος ἀπὸ τὴ Θεία Κοινωνία, μὲ τὸν ὀρθόδοξο τρόπο μετάληψης)», ἐπηρέασαν «καὶ κάποιους καθολικούς, ὅτι μία ὁποιαδήποτε ἀλλαγὴ στὰ λειτουργικὰ ἔθιμα εἶναι ἔλλειψη πίστης καὶ παρεκτροπὴ ἀπὸ τὴν τάξη τῆς Ἐκκλησίας». Συνηθισμένος ὁ κ. Θ. Κοντίδης στὶς ριζικὲς μεταλλάξεις καὶ ἀλλοιώσεις, ἀπὸ τὴν «ἐκκλησία» του, τῶν σωζουσῶν διδασκαλιῶν καὶ τῶν θεοπνεύστως θεσπισμένων ἐθίμων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τὰ ὁποία ὑπηρετοῦν τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας τῶν πιστῶν, δὲν ἔχει κανέναν ἐνδοιασμὸ νὰ ἀλλάξει καὶ ὁ τρόπος τῆς Θείας Κοινωνίας, γιὰ νὰ εἶναι ἀρεστὸς καὶ ἐγκεκριμένος ἀπὸ τὸν πτωτικὸ κόσμο καὶ ἀκίνδυνος στὴ μετάδοση λοιμωδῶν ἀσθενειῶν! Ἄλλωστε ἡ χιλιόχρονη ἱστορικὴ πορεία τοῦ Παπισμοῦ εἶναι ἡ ἀδιάκοπη καὶ χωρὶς ὅρια, ἐκκοσμίκευση τῆς Ἐκκλησίας, ἡ μετάλλαξη τῆς Ἐκκλησίας σὲ «κόσμο», ἀντὶ τῆς μετάλλαξης τοῦ κόσμου σὲ Ἐκκλησία! 

Στη συνέχεια κριτικάρει τὴν ὀρθόδοξη πίστη, πὼς ὁ ναὸς καθαγιάζεται ἀπὸ τὴ Θεία Χάρη καὶ ὡς ἐκ τούτου δὲν καθίσταται χῶρος μετάδοσης ἀσθενειῶν. «Συνεπῶς, γράφει, εἶναι ἀσέβεια καὶ ἀπιστία (σ.σ. ἀπὸ ὀρθοδόξου πλευρᾶς), νὰ θεωρήσει κανεὶς ὅτι αὐτὰ ποὺ μεταδίδουν τὴν χάρη τοῦ Θεοῦ στοὺς πιστοὺς μπορεῖ νὰ μεταδώσουν κάποια ἀρρώστια ἢ κάτι κακό». Καὶ ἐξηγεῖ ἀκολούθως τὴ «λαθεμένη» ἀντίληψη ἠμῶν τῶν ὀρθοδόξων, διερωτώμενος: «ἄραγε … τὰ ὑλικὰ ἀντικείμενα χάνουν τὶς φυσικές τους ἰδιότητες καὶ γίνονται κάτι ἄλλο μὲ ἄλλες θαυματουργικὲς ἢ ὑπερφυσικὲς ἰδιότητες; Ἑξαιροῦνται ἀπὸ τὴ φυσικὴ τάξη τοῦ κόσμου;». Στὴ συνέχεια δίνει τὴ δική του ἀπάντηση, ἡ ὁποία βεβαίως εἶναι πλανεμένη δοξασία τῆς «ἐκκλησίας» του: «Δὲν νομίζω» ἔγραψε, ἀρνούμενος προφανῶς τὴν πίστη ὅτι ὁ πιστὸς εἶναι προφυλαγμένος στὸ ναό! Προσπαθεῖ νὰ ἐξηγήσει τὸ γιατί, μὲ τὴ γνωστὴ σχολαστικὴ μέθοδο, μὲ τὴν ὁποία «θεολογεῖ» ὁ αἱρετικὸς Παπισμός, ἰσχυριζόμενος πώς, «Μπορεῖ νὰ γίνονται θαύματα καὶ κάποιος ποὺ πιστεύει νὰ μὴν πάθει τίποτα. Ναί. Ἀλλὰ αὐτὸ θὰ πρέπει νὰ θεωρηθεῖ ἕνα ἔκτακτο γεγονὸς ἢ ἕνα δεδομένο γεγονός; Θὰ ἔλεγα ἕνα ἔκτακτο γεγονὸς καὶ ὄχι δεδομένο. Ὁ Χριστὸς σεβάστηκε τὴν φυσικὴ τάξη τῶν πραγμάτων καὶ δὲν ἔκανε θαύματα παρὰ μὲ κάποιες προϋποθέσεις. Ἦταν ἔκτακτο γεγονός». Καὶ καταλήγει: «τὸ ἔργο τῆς δημιουργίας ἔχει τὴν τάξη του καὶ πρέπει νὰ τὸ λαβαίνουμε ὑπόψη μᾶς μὲ τὴ λογικὴ καὶ τὴ σύνεσή μας»! 

Θεωρούμε ὅτι τὰ ἀνωτέρω γραφόμενα τοῦ παπικοῦ «κληρικοῦ», ὄχι μόνο δὲν συνάδουν μὲ τὴν ἁγιογραφικὴ καὶ πατερικὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ ἀγγίζουν τὰ ὅρια ἀκραίων κακοδοξιῶν. Οἱ ἀντιλήψεις τοῦ εἶναι βαθύτατα διαποτισμένες ἀπὸ μία ἀπὸ τὶς πάμπολλες παπικὲς αἱρετικὲς πλάνες, τὶς ὁποῖες σώρεψε στὴν «καθολικὴ ἐκκλησία», μετὰ τὴν ἀποκοπή της ἀπὸ τὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία, τὴν αἵρεση περὶ της «Κτιστῆς Χάριτος», ἡ ὁποία καταδικάστηκε ἀπὸ τὶς ἡσυχαστικὲς Συνόδους (1341,1347, 1351). Σύμφωνα μὲ αὐτή, ὁ ἀπόλυτα ἀπρόσιτος Θεὸς κοινωνεῖ μὲ τὰ κτίσματά του διὰ τῆς χάριτός του, ἡ ὁποία ὅμως εἶναι κτιστή, δημιουργώντας τεράστια προβλήματα στὴν περὶ κόσμου, ἀνθρώπου καὶ σωτηρίας διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀποτελεῖ μία ἄνευ προηγουμένου ἐκθεμελίωση τῆς ἐν Χριστῷ σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου καὶ τοῦ τραυματισμένου ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κόσμου, προσβάλλοντας καὶ αὐτὴ τὴν ἴδια την Ενανθρώπηση τοῦ Θεοῦ Λόγου. Δεν ἔχουμε δυστυχῶς τὸ χῶρο καὶ τὸ χρόνο νὰ ἐκταθοῦμε στὸ μεῖζον αὐτὸ ζήτημα. Τὸ μόνο ποὺ θὰ ἀναφέρουμε εἴναι οτι ἐφόσον ἡ χάρη ποὺ διαχέεται στὸν κόσμο εἶναι κτιστή, δὲν εἶναι δυνατή, οὔτε ἡ προσέγγιση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ οὔτε εἶναι δυνατὴ καὶ ἡ σωτηρία. Ὁ ἀπόστολος Παῦλος μᾶς βεβαιώνει πὼς ὁλόκληρη ἡ κτιστὴ δημιουργία (ἀόρατη καὶ πνευματική, ὁρατὴ καὶ ὑλικὴ) τραυματίστηκε ἀπὸ τὸ τραγικὸ γεγονὸς τῆς πτώσεως τοῦ ἀνθρώπου, τονίζοντας κατηγορηματικὰ πως «οἴδαμεν γὰρ ὄτι πασα η κτισις συστενάζει καὶ συνωδίνει αχρί του νῦν», ἀναμένοντας τὴν ἀπελευθέρωση της «ἀπὸ τῆς δουλείας τῆς φθορᾶς εἰς τὴν ἐλευθερίαν τῆς δόξης τῶν τέκνων τοῦ Θεοῦ» (Ρώμ.8,21- 22). Κατὰ συνέπεια καὶ ἢ «κτιστὴ χάρη», ποὺ δοξάζει ὁ Παπισμός, συγκαταλέγεται στην «πάσα κτίσι», εἶναι ὑποκείμενη στὴ φθορὰ καὶ ἄρα διατελεῖ ἐπ’ ἐλπίδι τῆς ἀποκατάστασής της. Ὅμως, τὸ τραυματισμένο καὶ φθαρμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κτιστὸ μπορεῖ νὰ σώσει ἄλλο, ἐπίσης τραυματισμένο καὶ φθαρμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία κτιστὸ (τὸν κτιστὸ ἄνθρωπο); Ἀσφαλῶς ὄχι, βεβαιώνουν οἱ ἅγιοι Πατέρες, μὲ προεξάρχοντα τὸν ἅγιο Γρηγόριο τον Παλαμά! Ἡ σωτηρία ἔρχεται ἔξω ἀπὸ τὸν κτιστὸ κόσμο καὶ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς διαχύσεως τῶν ἀκτίστων ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν κτιστὸ κόσμο. Ἡ περὶ κτιστῆς χάριτος κακοδοξία τοῦ Παπισμοῦ καὶ ὅλων τῶν προτεσταντικῶν παραφυάδων ἀποτελεῖ γιὰ τὴν Ἐκκλησία μᾶς ἔσχατη πλάνη, ἀλλὰ διαπιστώνουμε μὲ περισσὴ ἀπορία, ὅτι δὲν ἔχει γίνει ὡς τώρα ἀντικείμενο μελέτης στοὺς ἀτέρμονους καὶ ἀναποτελεσματικοὺς θεολογικοὺς διαλόγους! Γιατί ἄραγε; 

Ο Παπισμός, λοιπόν, διδάσκοντας ὅτι ἡ λαμβανόμενη ἀπὸ τὸ Θεὸ χάρη εἶναι κτιστή, δηλαδὴ πτωτικὴ καὶ ὄχι ἄκτιστη, ὅπως διδάσκει ἡ Ἐκκλησία. Αὐτὸ ἔχει ὡς συνέπεια τὴν ἀπουσία σώζουσας χάριτος καὶ σωτηρίας, στὴν παπικὴ «ἐκκλησία». Δεν ἔχει χάρη καὶ ἄρα δὲν μπορεῖ νὰ προσφέρει σωτηρία. Τὰ μυστήριά της εἶναι ἀνενεργά, διότι ἀπουσιάζει ἡ (μόνη σώζουσα) ἄκτιστη χάρη τοῦ Θεοῦ. Δικαιολογημένα λοιπὸν ὁ κ. Θ. Κοντίδης ἐκφράζει τοὺς φόβους του ὅτι μπορεῖ μέσω τῆς παπικῆς «θείας κοινωνίας», ἀλλὰ καὶ μέσω ὁποιασδήποτε «ἐκκλησιαστικῆς» πράξης καὶ δραστηριότητας, νὰ μολυνθοῦν οἱ πιστοί. Γι’ αὐτὸ καὶ θεωρεῖ ὠς «ἔκτακτο θαῦμα» τὸ γεγονὸς ὅτι μπορεῖ νὰ μὴν μολυνθεῖ κάποιος ἀπὸ τὴ συμμετοχή του στὴ λατρευτικὴ σύναξη τῆς «ἐκκλησίας» του! Ὅλοι οἱ μετέχοντες μπορεῖ νὰ μολυνθοῦν καὶ ἴσως κάποιος γλυτώσει, χάρις σὲ «ἔκτακτο θαῦμα»! 

Τελειώνει τὸ ἄρθρο τοῦ ὁ παπικὸς «κληρικός», ἐκφράζοντας τὴ δυσφορία του, διότι πολλοὶ ὀρθόδοξοι ὑποστηρίζουν, ὅπως γράφει, ὅτι: «ὁ ὀρθόδοξος ναὸς δὲν εἶναι οὔτε τζαμί, οὔτε συναγωγή, οὔτε εὐκτήριος οἶκος κάποιας παπικῆς ἢ προτεσταντικῆς ἢ χιλιαστικής κακοδοξιας καὶ αἱρέσεως». Ἀντιτίθεται, ὑποστηρίζοντας τὴν ἄποψη, πώς, «ὁ Κύριος ἐπιτελεῖ τὸ ἔργο του καὶ σὲ ἄλλους ναούς», συμπεριλαμβάνοντας προφανώς τους ναοὺς τῶν αἱρετικῶν, ἀκόμα καὶ τῶν ἀλλοθρήσκων! Καὶ «δογματίζει» πως «Γιατί, ἂν ὁ Κύριος ἐπιτελεῖ ἔργο σωτηρίας καὶ ἐπισκέψεως (σ.σ. σὲ ναοὺς αἱρετικῶν καὶ ἀλλοθρήσκων) καὶ ἐγὼ λέω ὅτι αὐτὸ εἶναι τίποτε (σ.σ. ἐννοώντας ἐμᾶς τοὺς ὀρθοδόξους, ποὺ δὲ συμμεριζόμαστε αὐτὴ τὴν ἀντίληψη), δὲν κάνω μόνο λάθος. Ἀλλὰ γίνομαι βλάσφημος καὶ κριτὴς τοῦ Κυρίου. Καὶ τὴν ἐσχάτη ἡμέρα δὲν θὰ δώσουν λόγο ἐνώπιόν του ὑψίστου μόνο οἱ ἀσεβεῖς, ἀλλά καὶ οἱ βλάσφημοι. Ἂς εἴμαστε λοιπὸν συνετοὶ καὶ ταπεινοί»! Νὰ λοιπόν, ποὺ ὁ ἰησουίτης «κληρικός», πέρα ἀπὸ τὸν ἐμφανῆ οἰκουμενιστικὸ τοῦ προσανατολισμό, μᾶς χαρακτηρίζει ὠς «βλάσφημους» καὶ μας «στέλνει στὴν κόλαση», διότι «τολμοῦμε», ἀκολουθώντας τοὺς ἁγίους Πατέρες (Ἀνατολῆς καὶ Δύσης), νὰ διακηρύξουμε τὴν ἀποκλειστικότητα τῆς Ἐκκλησίας νὰ προσφέρει, μόνη αὐτή, σωτηρία! 

Δε νομίζουμε ὅτι χρήζουν σχολιασμοῦ τὰ ὅσα ἔγραψε ὡς ἐπίλογο στὸ διάτρητο δογματικὰ καὶ ἐκκλησιολογικὰ ἄρθρο του. Τὸ μόνο ποὺ θὰ μπορούσαμε νὰ σχολιάσουμε εἶναι πὼς ἂν ὁ κ. Θ. Κοντίδης εἶναι τόσο σίγουρος ὅτι ὁ Χριστὸς εἶναι παρὼν στὴν «ἐκκλησία» του καὶ ἡ ὁποία «ἐπιτελεῖ ἔργο σωτηρίας» καὶ ἔχει τὴ «χάρη τοῦ Θεοῦ» (προφανῶς τὴν κτιστή), γιατί ἁλατίζει τὸν «ἁγιασμό» της, γιὰ νὰ μὴ βρωμίσει, καθιερώνοντας μάλιστα καὶ εἰδικὴ τελετὴ ἁλατίσματος; Ἂν ὅμως θέλει καὶ ἔχει ἀγαθὴ διάθεση, ἂς διαπιστώσει, πὼς στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μας ὁ ἁγιασμὸς δὲ σαπίζει, δὲ βρωμάει ποτέ, ὅσα χρόνια καὶ ἂν περάσουν, χωρὶς ἁλάτια καὶ συντηρητικά, ἀλλὰ μοσχοβολᾶ καὶ ἁγιάζει, διότι εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς ἄκτιστης χάριτος τοῦ Θεοῦ! Μπορεῖ ἂν θέλει νὰ ἀποκτήσει ἔτσι μία ἁπτὴ ἀπόδειξη, γιὰ τὸ ποὺ ὑπάρχει καὶ σώζει πραγματικὰ ὁ Χριστός! 

Κλείνουμε τὴν ἀνακοίνωσή μας μὲ αἰσθήματα πραγματικῆς λύπης, γιὰ τὸ γεγονὸς ὅτι ὑπάρχουν κατ’ ὄνομα χριστιανοὶ καὶ μάλιστα «κληρικοί», οἱ ὁποῖοι παραμερίζουν τὴν ἀποκαλυμμένη διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τὴν ἁγιοπνευματικὴ καὶ ἁγιοπατερικὴ δισχλιόχρονη ἐμπειρία της καὶ ἀσπάζονται, ἀκολουθοῦν καὶ προβάλλουν σχολαστικοὺς συλλογισμοὺς ἄσχετους καὶ ἀντίθετους μὲ τὴ σώζουσα ἀλήθεια, γιὰ νὰ συνατάσσονται μὲ τὸν πτωτικὸ κόσμο. Συντηροῦν, ἀκολουθοῦν καὶ προβάλλουν τὴν ἀπόλυτα χρεωκοπημένη σχολαστικη «θεολογία», ἡ ὁποία εἶναι στὴν οὐσία στοχαστικὰ ἀποκυήματα τοῦ προχριστιανικοῦ παγανιστικοῦ κόσμου (ἀριστοτελικὰ καὶ πλατωνικὰ δόγματα), ἐπικαλυμμένα μὲ χριστιανικὸ μανδύα, μὲ τὰ ὁποία ὁ βάρβαρος καὶ αἱρετικός φραγκισμος κατεδαφισε τὸ σωστικὸ ἐκκλησιαστικὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ στὴ Δύση. Ἐν προκειμένω, ὁ παπικὸς «κληρικός», συνεπὴς ἀκόλουθος τοῦ ὀλέθριου φραγκισμοῦ, κάνει «θεολογικὲς» προτάσεις, προσπαθώντας νὰ οἰκοδομήσει μὲ τὰ φθαρμένα μεσαιωνικὰ «θεολογικὰ» ὑλικά του σχολαστικισμοῦ, νέα, μοντέρνα «θεολογία», γιὰ νὰ δείξει πόσο ἐκκοσμικευμένη, τουτέστιν, πόσο ἀρεστὴ εἶναι στὸν πτωτικὸ κόσμο ἡ «ἐκκλησία» του! Ὅμως ἄθελά του, κλείνει ἑρμητικὰ ὅλες τὶς θύρες ἐπαναπροσέγγισής της μὲ τὴν μία καὶ ἀδιαίρετη Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ! Τὸ δράμα τοῦ δυτικοῦ χριστιανισμοῦ συνεχίζεται! 

Ἐκ τοῦ Γραφείου ἐπὶ τῶν Αἱρέσεων καὶ τῶν Παραθρησκειῶν